De laatste zonnestralen van de dag vielen over Juule's gezicht, levenloos keek ze uit het raam. Ze keek naar spelende kinderen, spelende kinderen met een lach op hun gezicht, geen gedachten van verdriet in hun hoofd. Voor de meeste kinderen was dit een doodgewone vrijdagavond, maar het nieuws wat die ochtend was gevallen, had het geen gewone dag gemaakt.

Na een zacht bonkje op de deur, verscheen er een hoofd in de deuropening. Juule keek niet om naar de deur om te zien wie er stond. Wie het ook was, haar tranen hoefde ze niet te zien. 'Hallo Juule,' klonk er voorzichtig uit de deuropening. Snel veegt Juule de tranen van haar wangen af voordat ze zich omdraaide. 'Hoe voel je je?' vroeg haar moeder, die inmiddels in haar kleine kamertje was gaan staan.

'Het gaat wel oké,' antwoordde Juule met een bibber in haar stem en haar hoofd omlaag. Haar moeder settelde zich naast haar op het bed en sloeg een arm om Juule's nek.

'Voor mij hoef je je niet te verstoppen als je huilt, het is volledig oké. Ook ik heb gehuild, en dat is volledig oké,' zei haar moeder. Voorzichtig keek Juule omhoog, in de ogen van haar moeder. Haar blauwe ogen waren opgezwollen en op haar gezicht zat een rode vlek. Ze hadden allebei gehuild, gehuild om het verlies van een zoon en het verlies van een broer. 'Weet je Juule, huilen is iets heel normaals tijdens het rouwen, je hoeft je er niet voor te schamen,' vertelde Juule's moeder. 'Bij rouwen realiseer je je soms pas hoeveel je om iemand geeft. Het is toch niet normaal dat als iemand er opeens niet meer is, je ze niet mist?' vroeg Juule's moeder. Voorzichtig knikte Juule als antwoord en kruipte ze wat dichter tegen haar moeder aan.

'Maar mama, kan ik Nolan dan echt nooit meer terugzien?' vroeg Juule. Een ongemakkelijke stilte viel, en een kleine traan rolde over Catrina's gezicht.

'Nee Juule, wij zullen Nolan niet meer terug zien, niet voor een lange tijd in ieder geval,' gaf haar moeder twijfelend als antwoord.

'Dus dat betekent dat ik hem ooit weer terug zal zien,' antwoordde Juule met een klein beetje hoop in haar stem.

'Er is een leven buiten deze planeet, ver boven de sterren. Ooit komen alle mensen daar weer samen, en dan zal je ook Nolan weer terug zien,' vertelde haar moeder.

'Maar mama, ik wil nog niet van deze planeet af,' zei Juule.

'Dat hoeft niet, voorlopig blijf je lekker hier bij mama en papa,' antwoordde haar moeder terwijl ze Juule een knuffel geeft.

'Mama moet weer aan de slag Juule, voel je je al iets beter?' vroeg haar moeder haar terwijl ze opstond.

'Ja mama, bedankt,' antwoordde Juule. Als de deur weer dicht ging, viel er nog een traan over haar wang, maar dit keer verstopte ze het niet, ze wist nu dat het normaal was en er gewoon bij hoorde.

~

'Goede morgen,' zei Juule de volgende ochtend als ze de eetkamer in komt. Faolan zat al aan tafel, de andere stoelen waren nog leeg. Juule nam plek op haar stoel, met Faolan tegenover haar. Hij was druk bezig met het bestuderen van een boek. 'Goedemorgen Faolan,' zei Juule nog een keer nadat hij niet reageerde.

'Goedemorgen,' antwoordde Faolan dit keer wel terug. 'Heb jij een beetje geslapen?' vroeg hij.

'Nee, ik heb veel wakker gelegen,' antwoordde Juule.

'Vervelend, ik heb prima geslapen,' zei Faolan. 'Ik kan wel zien dat je slecht hebt geslapen, je ogen zijn helemaal rood en opgezwollen,' voegde hij eraan toe terwijl hij het boek dichtklapte.

'Ik mis Nolan gewoon heel erg, heb jij daar geen last van dan?' vroeg Juule.

'Dat valt wel mee,' antwoordde Faolan terwijl hij zijn schouders ophield. Juule keek hem bedenkelijk aan en kon in haar jonge brein niet bedenken hoe hij Nolan niet zoveel mistte. De twee broers hadden nooit de hechtste band, maar ze waren nog steeds broers en konden wel redelijk met elkaar opschieten. Faolan wist niet wat hij daarop moet antwoorden dus opende hij zijn boek weer en ging verder met het bestuderen ervan.

Het bleef er stil totdat hun moeder en vrij direct daarna ook hun vader binnenkomen.'Goedemorgen,' zei hun vader emotieloos toen hij binnen kwam.

'Goedemorgen vader,' antwoordde Juule. Haar moeder zei niks maar ging gewoon aan de tafel zitten. Alle stoelen waren bezet, behalve die naast haar, de stoel van Nolan.

'Vanaf vandaag gaan we beginnen met je trainingen Faolan, je moet nog flink klaargestoomd worden voordat je koning wordt, en ons land heeft een nieuwe koning nodig, sinds ik het binnenkort niet meer kan en Nolan dood is,' zei hun vader tegen Faolan.

'Oké vader,' antwoordde Faolan, hij probeerde geïnteresseerd te klinken maar aan zijn lichaamshouding was te zien dat dat niet zo was. 'Wanneer mag ik het zwaard uit de steen gaan halen vader?' vroeg Faolan na een stilte waarin iedereen gewoon zat te eten.

'Over ongeveer drie weken, dus er moet in die tijd nog veel gaan gebeuren,' antwoordde zijn vader. 'Het volk kan niet langer zonder koning en leider, daarom zullen we de aankomende drie weken elke dag gaan trainen, we beginnen direct na het ontbijt' voegde hij eraan toe.

'Voel je je vandaag al iets beter?' vroeg hun moeder terwijl ze zich naar Juule wende.

'Nog niet echt, ik heb niet goed geslapen vannacht,' antwoordde Juule.

'Je voelt je niet goed? Doe eens normaal, het is niet alsof er bij jou iets is gebeurd als bij Nolan, dan voel je je slecht,' zei haar vader die zich in het gesprek toevoegde. Hun moeder gaf hem een boze blik maar deed verder niks. 'Misschien moet ik ook maar gaan beginnen om ook jou te trainen, om wat harder te worden,' zei haar vader.

'Het is prima voor haar om zich slecht te voelen, ze is net haar broer verloren,' bijtte haar moeder haar vader toe. Dit keer was ze niet stil gebleven maar had ze er iets van gekocht. Haar vader gaf er geen antwoord op. De rest van de maaltijd at iedereen in stilte zijn maaltijd op en gingen daarna bezig met hun eigen dingen, voor Juule was dit het spelen met haar poppen, in de hoop dat ze de rouw even kon vergeten.