Hun schaduwen vielen als angstaanjagende reuzen voor hen. De zon weerspiegelde in de helmen van de vijand, waarbij de zon in hun ogen scheen. Ze vochten al zo lang dat de dappere aanvoerder op zijn paard het geluid van ijzer op ijzer, zwaard op zwaard, niet eens meer hoorde. Ze waren begonnen met de zon in zijn gezicht, nu waren de rollen omgedraaid.

De dappere aanvoerder vocht mee in de slag. Hij en zijn paard waren roodgekleurd van het bloed. Gelukkig vooral dat van de tegenstander. Gevallenen waren de grond in gedrukt, zompig van de hoeveelheid bloed die er deze dagen al vergoten was en de regen die dit gebied rijk was.

De dappere aanvoerder was misschien wel de aanstichter geweest van dit alles, maar op dit punt in de strijd maakte dat niet meer uit. Hij was misschien de slag begonnen, maar vanochtend was de tegenpartij de eerste geweest die een van zijn mannen aan zijn zwaard reeg. Hij had misschien deze regio willen veroveren, maar ondertussen wilde de andere partij hun land ook uitbreiden en moest de dappere aanvoerder dat van hem verdedigen.

De dappere aanvoerder woog zijn eenvoudige zwaard in zijn hand. Hij was gewend geraakt aan het mythische zwaard dat hij van zijn vader geërfd had, maar dat zwaard mocht hij niet meenemen naar het slagveld. Het was zijn eigen keuze om hier zijn leven te wagen, maar misschien telde de legende van het zwaard harder mee.

Hij stak zijn zwaard de lucht in om zijn legereenheid te attenderen, om hem daarna te laten zakken tot een positie waarin de punt naar voren stak. Het woord "voorwaarts" hoefde niet eens genoemd te worden. De legereenheid bestaande uit voetsoldaten en sommige ruiters reden samen met hun aanvoerder naar voren. Brullend, met hun zwaarden hoog renden en reden de strijders naar voren om hun vermoeide kameraden aan de frontlinie te vervangen.

Voor de strijders was het een grote eer om in deze legereenheid te vechten. Hun dappere aanvoerder was een prins. Het was jaren geleden dat een prins toe was getreden tot het slagveld, maar deze leek het vaker te willen doen. Hij deed het al vaker. De dappere prins was al getekend met littekens die ruzies in tavernes tot ware slagvelden aangeven.

Op zijn paard was de dappere prins zowel in het voordeel als in het nadeel. Hij kon het makkelijk met de kracht van zijn paard opnemen tegen verschillende tegenstanders, zowel met als zonder paard. Maar vooral zijn paard was een makkelijk doelwit voor voetsoldaten. In georganiseerde toernooien waren daar regels voor, maar op slagvelden bestonden die niet. De regels die er waren, waren ongeschreven en daar hield ook niet iedereen zich aan.

Dus hoewel hij en andere ruiters het slagveld nu nog op hun paarden toetreden, was het binnenkort waarschijnlijk verstandiger om af te stappen en de vijand vanaf de grond te lijf te gaan. Hun paarden zouden dan met de manschappen die ze gingen vervangen terugrijden naar de veilige haven, misschien wel terwijl ze gewonden vervoerden op hun rug die in het kamp verzorgd konden worden.

Het uitzoeken van een geschikte tegenstander was er op het slagveld niet bij. De dappere prins sloeg met zijn zwaard in op de eerste de beste persoon die zijn zwaard tegen hem op richtte. Aangezien vijand en vriend niet meer van elkaar te onderscheiden waren, moest hij er maar vanuit gaan dat een vriend zijn zwaard niet op hem zou richten.

De beste man wiens zwaard als eerste met dat van de prins te maken kreeg, was een dappere krijger. Hij kon redelijk met een zwaard overweg en even leek het dat hij uit de aanval van de prins op zijn paard zou kunnen ontkomen. Was het niet dat de dappere prins uitzonderlijk goed getraind was met zijn zwaard en de arme man achterliet op het slagveld. Hij had geen pijn meer gevoeld en was meteen te ver heen om de prins die hem had neergehaald te herkennen.

De dappere prins was een man van het volk, een prins van het volk. De mensen hielden van hem. Hij vocht mee in oorlogen als deze, kende iedereen uit het dorp rond het kasteel en vocht voor de wensen van het volk. Ook de boerenzonen, bakkers en molenaars keken uit naar de kroning over enkele maanden. Nog enkele maanden voordat de prins van het volk, de koning van het volk werd. De dappere prins keek ernaar uit om vader van zijn volk te worden en het te schenken wat het nodig had.

De volgende tegenstander van de dappere prins was een ruiter te paard. Hij had een stevig slagzwaard dat normaal met twee handen bediend zou moeten worden, maar de man wiens armen de dikte van boomstammen hadden, lukte het om het zwaard met een enkele hand te hanteren. De dappere prins zag eruit als een scharminkel naast deze reus en zijn gigantische paard dat geen moeite leek te hebben met het dragen van zijn ruiter die uit niets anders dan spier bestond.

De reus slingerde zijn zwaard theatraal rond boven zijn hoofd. De prins leek, net als alle anderen op het slagveld, een makkelijk slachtoffer. De reus vocht al dagen op het slagveld en had in zijn eentje meer mannen neergehaald dan alle andere spierbonken in zijn eenheid.

De dappere prins had zich echter ingelezen op het gebied van het volk waar zijn tegenstander vandaan kwam en had hun tactieken op het slagveld en in het man tot man gevecht gestudeerd. Hij trok daarom zijn tweede zwaard uit de gekruiste scheden op zijn rug. Zwaarden waren zijn favoriete wapen, waardoor het niet zo gek was dat hij er twee van bij zich had.

Terwijl de reus zijn grote zwaard verticaal boven het hoofd van de dappere prins naar beneden haalde, kruiste hij zijn zwaarden boven zijn hoofd. Precies zodat de zwaarden elkaar in het midden van het blad kruisten. Op het moment dat het grote zwaard van zijn tegenstander zijn zwaarden raakte, liet hij zijn kruis een klein beetje doorzakken om daarna door zijn zwaarden uit elkaar te trekken alle kracht die de reus in zijn hakbeweging had gestopt weer terug te spelen richting de man. Die raakte uit evenwicht door de beweging, maar wist zich goed te herpakken. Hij leek even zijn nieuwe tactiek te bepalen en de dappere prins sloeg toe met een horizontale slag richting het hart van zijn tegenstander.

De reus had zijn antwoord echter snel klaarliggen en blokkeerde de slag. De dappere prins had dit wel verwacht en werd niet uit evenwicht gebracht. Toen hief de reus zijn zwaard nogmaals boven zijn hoofd voor een horizontale slag met een enkele hand. De dappere prins hief zijn zwaarden weer in een kruis boven zijn hoofd, maar zocht naar elke aanwijzing voor een wijziging in de koers van het zwaard. Zo'n slag had hij al eens afgeweerd, dus de reus voor hem wist dat de dappere prins hem nog een keer kon afweren.

Toen het zwaard van de vijand op de zwaarden van de dappere prins terechtkwam, maar de reus niet naar zijn grote zwaard keek, wist de dappere prins dat hij iets over het hoofd had gezien. Het was een lang mes. Hij zag het glimmen in de middagzon terwijl ineens alles langzamer leek te gaan. Hij probeerde het mes te ontwijken, maar dat was eigenlijk de slechtste zet dat je kon bedenken. Door de uitwijkingspoging lag zijn steeds sneller kloppende hart precies op de koers van het glimmende mes.

Het bloed dat vrijkwam uit het lichaam van de dappere prins toen het mes tot aan zijn schede binnendrong in zijn lichaam, was amper te zien op zijn al met bloed besmeurde tenue. Door een slag van het grote zwaard van zijn tegenstander tegen de zwaarden van de prins werd hij uit het zadel geslagen.

Hij kon niet meer nadenken, laat staan zich bewegen. Vaag registreerde de dappere prins dat zijn paard de benen nam richting het veilige kamp, zijn flanken vol zweet en bloed. Doordat het mes direct het hart van de prins binnengedrongen was, was hij al ver weg toen een vijandelijke soldaat met een bijl volledig een einde maakte aan zijn bestaan door het blad neer te laten komen op de onbeschermde nek van de prins waardoor hoofd en lichaam van elkaar gescheiden werden.

De prins van het volk was gevallen. De koning van het volk was opgelost in het niets. Pas de volgende ochtend kon zijn lichaam opgehaald worden en werd de brief die zijn overlijden aankondigde verstuurd naar de koninklijke familie en zijn lichaam zou volgen.

De prins van het volk was gestorven, en het hele land zou het weten. Ze zouden een nieuwe vader van het land moeten zoeken.