Tijdens het weekend is het tijdens de gezamenlijke shift met Lenie weer ouderwets gezellig in koffiewinkel "het Heilige Boontje". Het mooie van de zaterdag en zondag is dat Feto (met een beetje geluk) niemand van de Passiebloem tegenkomt, waardoor ze de gebeurtenissen van vrijdag achter zich kan laten. Toch flitsen er af en toe herinneringen voorbij, bijvoorbeeld waardoor ze zich afvraagt of het wel echt Malas was die ze tegenkwam.

En hoe dronken kan iemand worden van slechts twee drankjes? Zelfs bij iemand die het niet gewend is, zoals bij haarzelf het geval is, vindt Feto dat ze wel erg snel beïnvloed werd. Is dat normaal?

Ze heeft zichzelf van top tot teen onderzocht toen ze zaterdagochtend eenmaal thuis was en er is niks ergs gebeurd, maar ze weet dat het veel slechter had kunnen aflopen. Hierdoor neemt ze zich voor om een eventuele volgende keer nog voorzichtiger te zijn, niet alleen met wat ze drinkt, maar ook welke vriendinnen ze uitkiest. De drie meiden kwamen zo betrouwbaar over, maar is ze werkelijk zo snel vergeten hoe ze zich eerder gedroegen?

'Goedemiddag Feto,' hoort ze ineens en met en schok kijkt zij op: recht in het gezicht van Roderick. Samir sluit de deur op dat moment zorgvuldig achter zich, wat betekent dat Malas en Laurens hen niet vergezellen, maar haar hele lijf staat strakgespannen door deze onverwachte ontmoeting. Daar gaat haar hoopvolle gedachte om 's weekends geen schoolgenoten tegen te komen, hoewel ze in principe niks tegen de twee heeft door de ervaringen van de laatste dagen met elkaar.

'Goedemiddag,' antwoordt ze. Hoewel ze het behoedzaam zegt, weet ze een glimlach op haar gezicht te toveren. 'Waar kan ik jullie mee helpen?'

'Met koffie,' zegt Samir. Hij lacht om zijn eigen opmerking, waardoor Feto meer tot rust komt en met hem meelacht.

'Dat hebben we. Onze bonen zijn van de beste kwaliteit en we leveren een eerlijke prijs aan de boeren, vandaar de naam van onze winkel,' legt ze meteen uit. Sommige klanten vinden het heerlijk om daar meer over te horen en zowel zij als Lenie hebben hun verhaal over de geschiedenis van het Heilige Boontje gefinetuned.

Feto kijkt bij die gedachte automatisch naar Lenie enze fronst haar wenkbrauwen bij het zien van de blik in haar ogen. Ze kent haarvriendin goed genoeg om te weten dat er iets aan de hand is. Lenie staart metopenlijk adoratie naar Samir en slechts de lichte stoot tegen haar voet zorgtervoor dat ze uit haar trance ontwaakt. Haar vriendin kijkt verward op en Fetohaalt een wenkbrauw omhoog.

'Ik, eh...' zegt Lenie, waarbij ze niemand aankijkt. Ze lijkt ook niet te weten hoe ze verder moet en zonder haar zin af te maken, vlucht Lenie naar het magazijn. Feto verwacht niet dat ze haar terugziet voordat de jongens het pand hebben verlaten.

Ze blijft nog even met de twee kletsen, maar zonder de aanwezigheid van Malas en zelfs Laurens, weet ze niet goed wat ze tegen hen moet zeggen en ze is opgelucht als de twee op een gegeven moment vertrekken. Dat ze tegelijk voor een mooi bedrag aan koffie met zich meenemen, is natuurlijk erg meegenomen.

'Tot maandag,' zeggen ze, wat ervoor zorgt dat Feto's gedachten weer naar die dag worden gezogen. Hoe zal iedereen zich dan gedragen? Wat zullen Rosemarie, Ivy en Senna te zeggen hebben over het uitgaan? Ze besluit dat ze zal reageren naar gelang het verhaal dat de meiden vertellen.

Zodra ze dat besluit heeft genomen, loopt ze naar het magazijn om Lenie er (figuurlijk) aan haar haren uit te trekken. Feto wil antwoorden en ze wil ze nu.

***

Het moet maandag niet meer als een verrassing overkomen, zodra Feto merkt dat anderen achter hun hand fluisteren. Aan de blikken te zien, gaat het over haar en kan het niks positiefs zijn. Het moet wel over vrijdagavond gaan, omdat er verder niks geks is voorgevallen tijdens haar weekend. Een groot deel van de momenten op vrijdagavond kan ze zich niet helder voor de geest halen en ze vraagt zich af of ze toen misschien wat gedenkwaardigs heeft gedaan.

Hoe verder ze de school binnenstapt, hoe minder ze zich op haar gemak voelt. De drang om rechtsomkeert te maken is bijna nog groter dan toen ze weet kreeg van de rode kaart. De angst voor het onbekende wervelt door haar systeem.

'Kijk, zij is van de rode kaart.'

'Feto...'

'Ik heb haar altijd al een slet gevonden.'

'Hoe durft ze. Ze zit al bij de beste jongens van de school en...'

Hoe meer ze hoort, hoe verwarder ze raakt. Wat is er aan de hand en hoe kan ze het oplossen?

Ze weet wel beter dan een random scholier om opheldering te vragen en daarom loopt ze rechtstreeks door naar de kantine, aangezien daar de meeste leerlingen zijn. Ze probeert zich te wapenen tegen wat er ook gebeurt, maar dat is lastig omdat ze geen enkel idee heeft.

Iemand noemde haar een slet. Betekent dat dat ze iemand heeft gezoend? Misschien heeft ze er wel meerdere gezoend en is dat de reden dat de drie meiden haar zonder verdere opmerkingen hebben achtergelaten.

Ze heeft toch niet het vriendje van een ander versierd?

Al met al voelt ze zich steeds minder op haar gemak en de doodse stilte die over haar medeleerlingen valt zodra zij in beeld komt, helpt daar allesbehalve bij. Ze wordt moeiteloos doorgelaten tot ongeveer het midden van de kantine en daar komt ze abrupt tot stilstand. 

Iemand heeft de moeite genomen om midden in de ruimte een altaar op te stellen, waar Feto vreemd bekende foto's op een bord ziet geprikt. De waxinelichtjes ervoor maken het geheel af.

Als Feto beter kijkt, kan ze steeds meer details van de foto's ontwaren. Ze ziet zichzelf, slapend in een onbekend bed, met een arm om haar heen. Er is een deken tot over haar borst geslagen, maar het is pijnlijk duidelijk dat ze daaronder niks aanheeft.

De arm is die van een man, hoewel er verder niks van hem te zien is. Wat is er allemaal met haar gebeurd?

Feto is te geschokt om wat te zeggen of om een duidelijke betekenis uit de foto's te krijgen. Alle beelden leggen hetzelfde vast, maar dan vanuit andere hoeken genomen. Op eentje heeft ze zelfs haar ogen open, maar de dronken blik daarin doet haar verstijven.

Ze beseft dat de foto's in de hotelkamer gemaakt moesten zijn waarin ze zaterdag is wakker geworden. Maar degene die bij haar was, kón Malas niet geweest zijn. Dat zou hij haar toch niet aandoen? Een diep gevoel van spijt en pijn neemt al het andere over. Voordat ze echter kan reageren, wordt ze aan de kant geduwd.

'Wat is dit?' Laurens staat naast haar en hij bekijkt de foto's met een smerige uitdrukking op zijn gezicht. Zijn blik is vol walging als hij haar uiteindelijk recht aankijkt en dat doet meer met Feto dan ze dacht. Ze doet haar uiterste best om een snik binnen te houden en ze houdt zich uit alle macht aan de mantra vast die door haar hoofd dreunt: Niet gaan huilen, niet gaan huilen, ... Ze klemt haar armen stijf om zich heen en probeert wat te zeggen, maar er komt niet meer dan een piepje uit.

De walging op Laurens gezicht verandert in een kille blik, wat bijna nog erger is. Malas ziet ze nergens, maar momenteel heeft ze niks aan de lange jongen en daar is ze daarom wel blij mee.

'Ge-geloof me,' weet ze dan uit te brengen. 'Het is niks.'

'Is dát niks?' zegt Laurens. Bij 'dat' wijst hij naar de belastende foto's.

Feto buigt haar hoofd. Ze weet niet precies wat haar is overkomen en dus kan ze hem geen eerlijk antwoord geven. Ze voelt een bepaalde pijn in haar hart die haar verwart. Waarom doet het haar zoveel dat hij niet voor haar opkomt? Hij wilde haar toch als zijn vriendin? Waarom laat hij haar dit dan nu helemaal alleen meemaken?

Omringt door zoveel personen, heeft ze zich niet eerder zo eenzaam gevoeld.