Wie heeft Feto erin geluisd? De foto's zijn niet per ongeluk gemaakt en ze wíst dat ze niet zo dronken kon worden van slechts twee drankjes; zo laag is haar alcoholtolerantie niet. Iemand heeft haar bewust gedrogeerd om haar te kijk te zetten en wist ze maar waarom iemand haar dat wil aandoen.

Feto besluit om deze maandagochtend te doen wat ze eerder ook deed. Ze draait zich om, met het plan om het gebouw voor onbepaalde tijd te verlaten. Daarbij heeft ze echter buiten Laurens gerekend, die haar de weg verspert. 'Ik heb wat voor je,' zegt hij. Zijn blikken zijn veranderlijk als het weer, want nu bekijkt hij haar broedend.

Het kost Feto heel wat, maar ze weet haar ogen droog te houden en zo kijkt ze zwijgend naar hem op. Haar stem vertrouwt ze allesbehalve en daarom heft ze haar wenkbrauw in een vraag omhoog.

Zonder er verder een woord aan vuil te maken, duwt hij haar tas in haar handen. Het veroorzaakt een golf aan gefluister om hen heen en aan Laurens' strakgespannen kaken en omhooggetrokken schouders te zien, heeft hij dat moeiteloos door. Feto hijst de tas gretig op haar rug en ze kan het niet nalaten om zich compleet te voelen nu het vertrouwde gewicht als vanouds op haar schouders rust. Ze geeft hem een kort knikje en draait zich dan zonder omhaal naar de uitgang. Waarschijnlijk heeft ze het aan zijn tussenkomst te danken dat niemand haar een strobreed in de weg legt. Helaas vallen de walgende blikken en opmerkingen als 'slet' en 'walgelijk' haar maar al te goed op en dat zorgt ervoor dat ze zich met de minuut minder lekker in haar vel voelt. Eenmaal buiten kan ze zich niet meer kan inhouden en zodra ze doorheeft dat ze alleen is, begint ze ongecontroleerd te snikken.

Wie heeft er zo'n hekel aan haar dat zij dit moet doormaken? Wat heeft ze anderen aangedaan dat zo'n reactie op zijn plaats is? In haar huidige staat lukt het Feto sowieso niet om hierover na te denken en daarom loopt ze het schoolterrein af. Na enige aarzeling zet ze koers naar de stad. De winkels zullen, op enkele uitzonderingen na, pas later in de middag open zijn, maar het zorgt ervoor dat ze door een lege straat kan slenteren en langzaam maar zeker lukt het door die rust om haar gedachten te ordenen.

'De Malas-look-a-like,' zegt Feto opeens hardop. Een paar duiven fladderen verontwaardigd op door dat onverwachte geluid. Ze merkt het nauwelijks, want ze denkt terug aan de deejay en hoe hij haar zo makkelijk meenam. Is dat niet tegen de regels van een uitgaansclub?

Ze kan het zich niet voorstellen dat het om de echte Malas ging, maar ze weet dat ze het moet verifiëren. Na enige aarzeling pakt ze haar telefoon erbij, die verbazingwekkend genoeg nog een dun streepje batterij heeft, en start bij het begin. Zo vroeg in de ochtend is een nachtclub natuurlijk niet open, maar ze is vast van plan om Abrus zo snel mogelijk aan te doen, om daar meer informatie over een bepaalde werknemer los te peuteren.

Malas: Nee, ik werk daar niet. Ik werk helemaal niet in een club

Feto: Was je er afgelopen vrijdag dan om een andere reden?

Malas: Nee

Na dat korte antwoord blijft het stil, al staart Feto een tijdje naar haar telefoon tot die zich ineens afsluit doordat de batterij het nu wel opgeeft. Terwijl ze het nu nutteloze apparaat terug stopt in haar tas, besluit ze dat ze Malas kan vertrouwen en eigenlijk is het een opluchting dat hij niet degene was die haar in haar dronken staat meenam naar een schimmige hotelkamer. Natuurlijk weet hij daar nu ook vanaf en is dat de reden dat hij zo kortaf reageert. Feto probeert dat te negeren en vraagt zich af wie haar dan wel meenam en waarom een onbekende haar zoiets zou aandoen.

Ze strijkt een irritante pluk haar achter haar oren en bedenkt wat ze nu het beste kan doen. Hoewel haar vader in loondienst werkt en de hele dag van huis is, is haar moeder een life coach en dat betekent dat zij hoogstwaarschijnlijk wel thuis zal zijn, in gesprek met een cliënt. Feto durft het er in ieder geval niet op te wagen om naar huis te gaan en ze beseft dat ze de komende uren alleen en zonder veel afleiding moet doorbrengen. Gelukkig is de bibliotheek open en daar kan ze haar tijd goed verdelen tussen huiswerk maken en lezen. Ze had niet gedacht zich zo keurig te gedragen tijdens de ene keer dat ze eens spijbelt.

Het is rustig in het multifunctionele gebouw, hoewel dat in het gedeelte van de bibliotheek al snel wordt verstoord door een groep dreumesen met hun ouder of een oppas, die zo te zien een bepaalde workshop volgen – speciaal voor die leeftijd. Daarom grijpt Feto al snel een tweetal boeken uit een schap en loopt daarmee naar het restaurant dat zich in hetzelfde pand bevindt. Daar studeren of lezen meerdere studenten en volwassenen, en de sfeer heeft een onmiddellijk kalmerend effect op haar. Het wordt nog beter zodra ze een oplaadpunt voor haar telefoon vindt. Waar ze eerder last had van een irritatie, bijna alsof ze een lichaamsdeel miste, voelt ze zich steeds meer compleet naarmate de batterij van het apparaat voller wordt. Op deze manier verstrijkt de dag vlot en ze schrikt bijna als haar telefoon ineens afgaat. Het is Erica, die haar vraagt of ze zin heeft om bij haar langs te komen.

Erica klinkt alsof ze over haar aversie tegen Feto heen is en omdat Feto niet haatdragend is, stemt zij toe. Ze kan een vriendin momenteel goed gebruiken en het is nog beter als diegene weet wat er speelt op de Passiebloem, zodat ze de ander niet hoeft te ontzien.

***

Feto is niet eerder bij Erica geweest en ze doet haar best het immense gebouw niet met grote ogen in zich op te nemen voordat ze het marmeren bordes betreedt en een goudkleurige klopper op de zware eikenhouten deur laat neerkomen. Ze wist wel dat Erica geen arme student is, maar ze heeft nu voor het eerst door dat het knappe meisje rijk is. Rijk met de hoofdletter R.

De brunette doet zelf open. Ze is gekleed in een lichtroze jurk die Chanel schreeuwt en haar gemanicuurde vingernagels matchen daar perfect bij. 'Hallo Feto, kom binnen,' zegt ze. Het bijbehorende gebaar is uitnodigend en ze glimlacht vriendelijk. Feto merkt ineens dat haar lichaam zich ontspant. Haar schouders zakken omlaag en haar handen houden de banden van de rugtas nu slechts losjes vast. Ze lacht terug en volgt Erica, die er direct de pas in zet; regelrecht naar haar slaapkamer. Het is daardoor lastig voor Feto om zich te vergapen aan de luxueuze inrichting van de gang en de paar kamers waar ze een glimp van opvangt, maar de gordijnen en tapijten zijn overduidelijk van zeer goede kwaliteit, de meubels glimmen van de was en de schilderijen lijken het echte werk te zijn.

Feto's huis zou zich een paar keer in Erica's slaapkamer kunnen wentelen, zo groot is die. Het hemelbed is de blikvanger van de ruimte en enigszins opengeschoven deuren naast een chique badkamer geven aan dat Erica een half warenhuis aan kleding en schoenen bezit. Een zithoekje (compleet met een goedgevulde boekenkast) dat uit witte meubels bestaat, zorgt voor een huiselijke sfeer, en de tv – waar zowel vanaf een hangbank als een crosstrainer zicht op is – in een andere hoek zorgt ervoor dat Feto zich afvraagt of het nodig is voor Erica om ooit haar kamer te verlaten.

'Je mag je mond wel dichtdoen,' zegt Erica opeens. De glimlach in haar stem is overduidelijk en Feto beseft vol gêne dat ze haar onderkaak inderdaad wel mag laten aansluiten met haar bovenkaak. Ze klapt haar kiezen hoorbaar op elkaar en Erica zorgt dat ze zich niet nog beschaamder voelt door haar vriendelijk naar het zithoekje te begeleiden. Daar staat een theepot te dampen en natuurlijk is het scenario verder gecompleteerd met bijpassende kopjes en een schaaltje bonbons.

Zodra Feto is voorzien, kan de ander haar nieuwsgierigheid echter niet langer bedwingen en ze buigt zich vertrouwelijk naar het zwartharige meisje toe. 'Vertel eens, Feto,' zegt ze, 'wat is er nou precies gebeurd tijdens het weekend?'

Het verbaast Feto niet dat het andere meisje het daarover wil hebben en daarom wil ze bereidwillig beginnen, totdat ze opeens bedenkt dat Erica misschien wel een uitnodiging had verwacht voor haar avondje uit. Voelde ze zich buitengesloten? Het zekere voor het onzekere nemend, mompelt Feto de eerste zinnen vlug voor zich uit: 'Ik was in een club en werd toen iets te dronken. Daarna dacht ik iemand te herkennen, anders zou ik natuurlijk nooit met hem zijn meegegaan. Maar dat is wat ik dus deed. Ik werd wakker in een hotelkamer. Maar ik zweer dat er niks is gebeurd.' Bij die laatste woorden kijkt ze Erica pleitend aan, alsof zij haar goedkeuring nodig heeft. Erica knikt geruststellend en dat zorgt ervoor dat Feto iets meer relaxed. Ze neemt een slokje van de thee en vervolgt: 'Er blijken foto's gemaakt te zijn van mij in die hotelkamer en het ergste is dat die verspreid zijn op school.'

Was Erica er vanochtend bij? Feto kan het zich niet herinneren. Ze neemt een tweede slok en voelt hoe haar tanden tegen het tere porselein tikken. Ook haar hand is niet zo stabiel als ze zou willen en daarom zet ze het kopje snel terug op het schoteltje.

'Heb je enig idee wie het gedaan kan hebben?' zegt Erica. Daarbij kijkt ze haar met een vreemde blik aan. Feto kan er niet helemaal de vinger op leggen, maar ze krijgt er een naar gevoel van in haar maag.

'Hebben de meiden het gedaan?' Het zieke gevoel wordt erger, want ze dacht werkelijk dat ze de drie kon vertrouwen. Is ze nu alweer vergeten hoe ze haar eerder behandelden?

Erica zegt niks, maar haar blik spreekt boekdelen. Tactisch besluit zij dan een ander onderwerp aan te snijden en zegt aarzelend: 'Hoe ging het vanochtend, met de foto's?'

Feto lacht kort hardop, hoewel er geen greintje humor in zit. 'Hoe dénk je dat het ging?' De dodelijke blikken, de benamingen. Ze ziet hoe haar vingers beginnen te trillen als ze eraan terugdenkt.

'Heb je ergens pijn?' Nu klinkt Erica gealarmeerd en tegelijk bekijkt ze Feto grondig, op zoek naar enig letsel.

'Nee, ze lieten me met rust.' Voor het eerst vandaag verschijnt er een gemeende glimlach op Feto's gezicht. Erica ziet dat natuurlijk ook en ze kijkt haar vragend aan. 'Laurens hielp me, al weet ik niet of hij dat expres deed.'

'Hoe reageerde hij?'

Feto wijst naar haar schooltas, die tegen een stoelpoot aanleunt. 'Hij gaf me mijn tas terug. Ik bedoel, hij had dat ook niet kunnen doen...' Haar stem sterft langzaam weg als ze daaraan denkt. 'Eerst bekeek hij me... teleurgesteld. En zo reageerde hij toen ook. Maar hij hielp me uiteindelijk wel.'

Het had zoveel erger kunnen aflopen. Ze was omringd door scholieren die het slechtste met haar voorhadden.

Erica lijkt door te hebben dat Feto er niet meer over kwijt wil (of kan) en brengt het gesprek naar algemenere onderwerpen. Het duurt niet lang of Feto komt volledig tot rust, waarna ze samen genieten van de lichtere gespreksstof.