De brief lag als lood in zijn handen, nu  ze het zo openlijk bekende.
Wat ze gedaan had.
Waarom.
Hij keek met een zucht naar haar krullerige handschrift op het witte papier.
Merida Ravens.
Hij proefde haar naam op zijn tong, zijn lippen.
Het liet een droevig getintel achter als hij haar naam noemde.
Een bittere smaak overheerste zijn mond.  Deze brief moest hij geven aan een vreemde op straat. Gewoon iemand. Dat kon hij wel, toch?
Voor haar.