Lieve... iemand,

Aangezien je een vreemde voor me bent, en ik je waarschijnlijk nog nooit gezien heb, vraag je je vast af waarom ik je een brief stuur.
Of wie ik überhaupt ben.
Mijn naam is Merida Raven, ik ben - inmiddels was - een meisje van zeventien jaar.
Misschien -waarschijnlijk vind je dat jong en zeg je dat ik nog een heel leven voor me heb.
Nee.
Mijn leven duurde voor mij al een paar jaar te lang. Voor het geval dat je het nu nog niet snapt, ik zal het voor je spellen.
Ja, ik heb zelfmoord gepleegd.
Op 21 juni 2015, om precies te zijn.
Misschien heb je het in de krant gelezen, of heb je het op Facebook gezien.

Maar waarom heb ik dan juist een vreemde een brief gegeven? Precies omdat je me niet kent, je zal niet bevooroordeeld zijn.
Misschien zal je me zelfs begrijpen en iemand anders kunnen helpen met dezelfde symptomen. Misschien herken je jezelf in mij.
Het zou kunnen dat dit een grote schok voor je is, maar ik wil anderen helpen, hen iets meegeven, voordat ik vergeten wordt, wat ongetwijfeld zal gebeuren.

Wie was ik?

Ik was een (aan de buitenkant) altijd vrolijk meisje, dat altijd lachte en anderen probeerde te helpen.
Dit alles was alleen een masker, om te verbergen hoek me echt voelde. Ik had verdriet, voelde me alleen, eenzaam, verloren.

Dat is niet altijd zo geweest, heus.
Tot mijn twaalfde was ik op vanbinnen gelukkig, op die enkele momenten na die je nou eenmaal krijgt als twaalfjarige.
Maar goed, toen ging mijn oudere scheiden met knallende ruzie. Daarna kreeg mijn vader een vriendin die ik absoluut niet kon uitstaan - geen zorgen, dat gevoel was wederzijds - en verdween mijn moeder uit mijn zicht. Ik leed er onder, mijn cijfers ook, waardoor ik bleef zitten.
Mijn beste vriendin zat niet meer bij me in de klas, mijn crush zat niet meer bij me in het jaar en bovenal werd ik populair onder mijn nieuwe klasgenoten.
Zelf vond ik dat afschuwelijk, maar wat ik ook deed, ik kwam er niet vanaf.
Toen begin het, het verbergen van mijn verdriet. Ik deed het slim, al zeg ik het zelf.
Niet snijden, - dat zien mensen - niet stoppen met eten, geen medicijnen nemen, nee.
Ik begon met plannen.
Al op mijn veertiende begon het, mijn plan in werking zetten.
Ik zette een masker op, deed vrolijk en behulpzaam, zodat niemand zou merken hoe ik me daadwerkelijk voelde.
Ondertussen dacht ik na, was het alles waard? Hoe zou ik het doen? Hoe zou ik afscheid nemen? Wanneer?
Na anderhalf jaar begon het vorm te krijgen, maar ik kon nog niet gaan.
Zo egocentrisch was ik niet, sommige mensen hadden het zwaar en hadden me nodig.
Ik had al lang gewacht, dat kon best wat langer.
Na een lange tijd mocht ik ook, ik maakte mijn plan af.
Ik zocht een datum, een goede plek en begon met het schrijven van deze brieven om alles uit te leggen.
De duisternis was me te veel, alles was donker in mijn hoofd, licht had geen kans de duisternis te verdrijven.
Nu je dit weet, zou je me begrijpen? Snap je dat ik niet langer kon leven in een wereld van toneel waarin ik de hoofdrol had?
Ik vraag het me af, maar zal het antwoord nooit weten.
Het is het enige wat wij- mensen zoals ik - willen hebben, willen weten.
Het gevoel dat we begrepen worden, volkomen en volledig.
Maar niemand snapt dat.

Probeer ons - en mij te begrijpen, alleen dan kunnen we geholpen worden.

Liefs,
Merida