"Het spijt mij ook, Merida," dacht hij moedeloos.
Het spijt mij ook dat we elkaar niet kenden.
Maar inderdaad, ik ken je nu.
Ik ken je beweegredenen.
Waarom je het deed.
Ik snap je, dat denk ik.
Echt zal ik het nooit weten.
Ik zal je die brief schrijven, en je wens in vervulling laten gaan.
Voor jou zal ik het doen.
Voor jou Merida.
Hij dacht het met tranen in zijn ogen, een glimlach op zijn gezicht.