Samotność przechodziła między ludźmi. Obserwowała ich, próbowała zwrócić na siebie uwagę, zagadać, jednak nikt jej nie widział.

Wtedy ona kogoś ujrzała. Stał samotnie, wpatrując się w horyzont z łzami w oczach. Czuł to samo co ona. Czuł ją.

Podeszła do niego, położyła dłoń na jego ramieniu z geście pocieszenia i uśmiechnęła się smutno. Potem odeszła dalej, przemierzać nowy świat.

Pocieszycielka jej podobnych, zmora tych, którzy jej nie znają.