P.o.v: Julie
Zaterdag 6 februari
01:34
Huis van het slachtoffer

Haastig doorzoek ik zijn bureau. -Kom op Jules-. Waar ligt dat verdomde ding?!

Ik móét het vinden. In mijn hele carrière is dit de belangrijkste inbraak ooit. Wat is zoek is heel belangrijk en volgens mijn opdrachtgever, Mark, hangt het lot van de mensheid er vanaf, of zoiets...Het irritante is dat ik geen idee heb hoe het eruit ziet.

Gefrustreerd zoek ik verder. Ik trek alle lades uit het bureau en gooi de inhoud op de grond. Snel doorzoek ik die troep, waarna ik het terug smijt in de lades.

Niks! Helemaal niks! Langzamerhand word ik steeds chagrijniger, wat helemaal niks voor mij is. Ik ben nu al anderhalf uur aan het zoeken en het is een grote troep. Gelukkig heb ik handschoenen aan, dus vingerafdrukken zullen niet gevonden worden. Schoen afdrukken ook niet trouwens. Mark heeft overal rekening mee gehouden.

Zuchtend haal ik een hand door mijn blauwzwarte lokken en draai een rondje om mijn as, zoekend naar een plekje die ik nog niet heb bekeken.

Ik wil naar een klein kastje lopen dat verloren in een hoekje staat, als ik heel zachtjes een klik hoor. Abrupt sta ik stil en spits mijn oren. Het is muisstil in het huis. Opgelucht haal ik adem en vervolg mijn weg naar het kastje.

Met een harde klap wordt ineens de deur opengegooid. 'Wat denk jij te doen?!' zegt iemand boos. Verschrikt draai ik me om en mijn ogen ontmoeten die van de man die in de deuropening staat. Shit.

Snel kijk ik weer weg. De man zet dreigend een stap naar voor en mijn ogen vliegen door de kamer. Het raam! Voor ik het door heb staat hij voor me.

Met een snelle beweging plant ik mijn knie tussen zijn benen en ren vervolgens weg. Gehaast klim ik uit het raam en ren zo hard als ik kan een paar straten verder. Ik ren een steegje in en leun tegen de muur om op adem te komen.

Dit gaat Mark niet leuk vinden... Ik vertel het hem morgen wel, nu heb ik gewoon een goede, warme knuffel nodig. Van mijn bed.

Ik zet mijn capuchon op en met een rustig tempo loop ik naar mijn appartement. Mijn blik valt op het oude naam plaatje, dat nog steeds bij mijn huisnummer hangt. E. Sivan. Wie hij of zij ook was, de naam heeft enorm geholpen.

Ik druk mijn sleutel in het slot en draai eraan tot ik een klik hoor. Zodra ik binnen ben duw ik de deur dicht met mijn voet en smijt mijn sleutels op het kastje.

Ik doe geen eens moeite op me om te kleden en laat me op bed vallen, nadat ik mijn sneakers uit heb getrapt. Al snel val ik in een droomloze slaap.

Heyhoiii mensen!!

Hier is eindelijk weer een nieuw verhaal!!

Wat vinden jullie er tot nu toe van???

Ikzelf vind dit het beste verhaal van mezelf tot nu toe!!

Comments en votes zijn altijd welkom ;)

Love,
Didi