Ruim voordat ze eigenlijk bij de vergaderzaal moet zijn, vertrekt Dorothy al vanuit haar appartement, wetende dat ze de weg ondanks de rondleiding nog moet zoeken en ze niet snel daar zal aankomen. Nu ze de tijd heeft, hoeft ze zich niet druk te maken dat ze te laat gaat komen. Ze heeft zich gisteren zo goed als kwaad als maar kon alles ingeprent, maar het gebouw is heel groot en dus kan het zomaar zijn dat ze toch verdwaald raakt. Ze komt echter een persoon tegen, maar ze heeft geen idee of deze collega van dezelfde afdeling is of dat ze van een andere afdeling blijkt te zijn.

"Oh, ik geloof dat ik een nieuwe collega heb. Loop je met me mee?" vraagt de vrouw en Dorothy fronst haar wenkbrauwen. Als ze de frons ziet, grimast de vrouw. "Achjee, ik ben mij vergeten voor te stellen geloof ik. Ik ben Manoushka, ik werk op de afdeling ICT en wij beginnen altijd om kwart over acht."

"Aangenaam kennis met je te maken Manoushka. Ik ben Dorothy en begin vandaag op de afdeling van de ruimtereizen. Het gebouw is nog nieuw voor me gezien ik pas ben aangenomen en nog niet helemaal de weg weet ondanks de rondleiding gisteren, dus ik dacht laat ik maar op tijd vertrekken."

Manoushka glimlacht. "Begrijpelijk. Nou, welkom bij Universe Connection dan. Je zal vast en zeker je hier snel thuis gaan voelen. Zullen we vanavond afspreken zodat we nader kennis met mekander kunnen maken?"

Dorothy glimlacht. Al tijden mist ze het gezelschap van een vriend of vriendin sinds haar vrienden en vriendinnen haar moordzuchtige vader niet overleefd hebben. Ze vindt de vrouw aardig, en dus stemt ze in. Misschien kan ze na jaren weer nieuwe vrienden maken.

"Allé da, da zie ik u vanavond. Veel succes op uw eerste werkdag!" De vrouw geeft haar het appartementennummer en dan loopt ze door. Dorothy zelf wandelt ook verder. Sneller dan ze had gedacht is ze bij de vergaderruimte en aangezien ze nog driekwartier heeft, besluit ze weer wat rond te gaan dolen, goed in de gaten houdend hoe ze loopt.

Dan komt Dorothy een man tegen. "Een nieuwe collega zo te zien, maar ik denk niet van mijn afdeling. Bonjour, mijn naam is Royce en ik ben van de boekhoudafdeling. Wat doet zo'n mooie dame als u hier zo vroeg aan het dwalen door de gangen?"

Dorothy begint te blozen van de woorden. Mooie dame, nou, wat een vleierij. Hoewel de man er niet verkeerd uitziet, wordt ze niet echt door hem aangetrokken. "Ik ben Dorothy van de afdeling ruimtereis, onlangs aangenomen. De vergaderruimte waar ik naar toe moet had ik zojuist al gevonden, maar gezien ik te vroeg was ben ik maar wat rond gaan lopen. Ik had niet verwacht zo snel de werkplek te vinden op mijn eerste dag."

Royce grinnikt. Het lijkt hier groot en het lijkt alsof je hier gemakkelijk kan verdwalen, maar in werkelijkheid valt het allemaal wel mee. Wat dacht je, zullen we vanavond afspreken?"

Dorothy fronst haar wenkbrauwen. "Sorry, ik heb vanavond al met iemand anders afgesproken. Een collega van de ICT-afdeling was je zojuist voor. Ik weet niet hoe mijn werkweken eruit gaan zien zolang ik hier op de aarde nog ben, anders had ik wel kunnen zeggen wanneer we dan kunnen afspreken." Ze wil vriendelijk blijven, ook al wil ze niks beginnen met deze collega. Nou ja, als ze met hem gewoon vrienden kan zijn is het prima voor haar.

"Weet je wat, kom morgenavond naar mijn appartement als je kan en wil. Of een andere dag dat jou uitkomt." Royce glimlacht vriendelijk en hij geeft haar zijn appartement nummer. Als Dorothy op de klok kijkt, ziet ze dat het tijd wordt om terug te keren naar de vergaderruimte. Ze neemt afscheid van de jongeman en loopt dan ook naar haar bestemming waar ze opnieuw de eerste is.

De vergaderruimte is open wat eerder niet was, wat betekent dat Jaroslav of een andere medewerker hier al is geweest om de ruimte open te maken. Dorothy neemt plaats aan de andere kant van de vergaderruimte. Ze gaat niet op kop zitten, maar gewoon netjes aan de zijkant, wetende dat de plaats op kop juist voor de teamleider zal zijn. Het duurt niet lang of haar nieuwe collega's van haar afdeling druppelen één voor één binnen. Ze bekijkt hen heel goed en het valt haar op dat sommigen nog heel jong zijn, nog jonger dan haar. Anderen zien er weer veel ouder uit. Waar sommige mannen geen baard hebben, hebben anderen dat wel. Eén van de binnengekomen vrouwen draagt enorm veel make-up wat de wenkbrauwen doet fronsen bij Dorothy. De vrouw gedraagt zich alsof ze niet tegen viezigheid kan en zeker niet wil zweten. Zodra haar collega's zitten, komt ook Jaroslav binnen. Hij kijkt de ruimte door en als hij ziet dat ze compleet zijn, maakt hij de deur dicht en loopt naar de lege stoel op kop naast Dorothy.

"Welkom bij Universe Connection. Vandaag krijgen jullie een introductiedag zodat jullie meer te weten komen wat jullie te wachten staat, worden er contracten getekend en maken jullie kennis met elkaar. Als het goed is hebben jullie allemaal al een rondleiding gehad, dus dat ga ik vandaag niet meer doen. Het echte werk zal volgende week beginnen, deze week kunnen jullie veelal trainen." Terwijl Jaroslav de contracten uitdeelt welke standaard nog gewoon op papier worden gegeven, kijkt Dorothy naar de vrouw wie haar zo opviel. Ze ziet haar een vies gezicht trekken bij het woord 'trainen'. Eigenlijk is ze best wel benieuwd hoe het kan dat zij voor deze functie is aangenomen als ze niet tegen zweten en inspanning kan. Niet dat ze het vraagt, daar zal ze later wel achterkomen.

"Zodra ik je naam noem, sta je op en kom je naar voren gelopen. Ook als je hier vooraan al zit, zal je toch op moeten staan." Zijn blik gaat naar Dorothy toe en naar de persoon tegenover haar. Dorothy knikt als bevestiging dat ze het gehoord heeft. Dan richt Jaroslav zich op de hele groep. "Dorothy Alleman," begint hij met de eerste naam. Dorothy staat op, loopt naar de teamleider toe. Ze geven elkaar een hand en dan neemt Dorothy haar contract aan waarna ze weer snel gaat zitten. Het liefst zou ze haar contract al doornemen, maar eigenlijk wil ze juist nu haar nieuwe collega's leren kennen.

"Gabriëlle Eichel," wordt nu genoemd. Dorothy kijkt net zoals de groep om zich heen om te zien wie nu op staat. De vrouw tegenover haar staat echter op. Ze ziet geen rimpels bij de vrouw, waardoor ze er jong uitziet. Ze denkt echter wel dat Gabriëlle zeker weten ouder dan haar is. En de manier van bewegen laat zien dat ze mogelijk de jongste niet meer is. Misschien dat ze daar naast zit, en stiekem voor de gezondheid van de vrouw hoopt ze dat ook.

"Lucinde Jamin." Iedereen kijkt de vergaderzaal rond en dan ziet Dorothy een spierwitte vrouw naar voren lopen alsof het de normaalste zaak van de wereld is en negeert overduidelijk alle blikken die op haar worden geworpen. Dorothy herkent haar van zojuist dat ze een vies gezicht trok bij het woord trainen. De lange haren hangen voor de helft voor het gezicht van de vrouw, waardoor Dorothy de uitdrukking van de vrouw niet kan zien. Op dezelfde manier zoals ze naar voren is gelopen, loopt ze ook weer terug naar haar plaats.

"Dalmace Laliberté." Een vrouw met zwart haar en donkere ogen staat op en loopt met de schouders naar achteren naar Jaroslav toe, om dan het contract uit zijn handen te grissen. Arrogant de ruimte doorkijkend alsof zij het voor het zeggen heeft en niemand haar commando's kan gaan geven gezien zij belangrijker is dan anderen, loopt ze naar haar plek terug. De hakken tikken tijdens het lopen op de vloer. Nu ziet Dorothy goed dat de vrouw zwaar is opgemaakt, zwaarder dan de andere vrouw. Zelf trekt ze haar wenkbrauwen op, en als ze ziet dat Jaroslav ook zijn wenkbrauwen omhoog heeft getrokken, kijkt de vrouw beiden nog arroganter aan.

"Aksel F. Laursen," vervolgt Jaroslav die overduidelijk niet van zijn stuk is gebracht door Dalmace. Een man die al de hele tijd afkeurend naar de vrouw van net zit te kijken, staat op en loopt naar Jaroslav toe. De man met halflang haar dat met gel naar achteren is gekamd, loopt ook weer naar zijn plaats terug. De blikken die hij vangt knikt hij toe, hoewel zijn blik langer op Dorothy blijft hangen en daarna nog eens extra lang op de vrouw van net. Dorothy denkt dat ze wel kennis wil maken met hem en Gabriëlle.

"Dean McNutt," gaat Jaroslav ongestoord verder. Terwijl een roodharige man met veel rimpels beleeft naar iedereen knikt terwijl hij naar voren loopt, begint Dorothy te frunniken aan de hoekjes van haar contract. Dit duurt veel te lang en ze wil nu echt eens gaan beginnen.

"Veijko Obad." De naam wordt met moeite uitgesproken en een andere man van oudere leeftijd loopt naar voren. Tegenover de anderen is hij zeer netjes gekleed in een volledig pak. Met een afkeurende blik kijkt hij de anderen aan, alsof hij vindt dat ze netter gekleed moeten komen. Met net zo'n blik grist ook hij het contract uit Jaroslavs handen wie zijn wenkbrauwen optrekt. Zouden Veijko en Dalmace stiekem met elkaar verbonden zijn dat ze beiden zo arrogant zijn? Als ze naar de teamleider kijkt, ziet Dorothy dat ook hij zich ergert aan dat gedrag. Dit gaat nog wat worden.

"Khazani Shervashidze," komt er enorm moeizaam uit de mond van Jaroslav. Een man wiens Dorothy allang was opgevallen door zijn knappe uiterlijk, staat op van zijn stoel. Naar voren lopend geeft hij de vrouwen allemaal een knipoog en ook Dorothy komt er niet onderuit. De man pakt zijn contract aan en bij het teruglopen blijft zijn blik langer op Dorothy hangen. Dorothy zwijmelt weg van hem, maar roept zichzelf in haar gedachte tot de orde dat ze dit niet moet laten gebeuren. Een man die flirt met alle vrouwen en zo'n uiterlijk heeft, kan nooit iets goeds betekenen. Met zo iemand kan ze geen relatie beginnen. Niet dat ze dat wil. Met collega's wil ze hooguit alleen vrienden zijn en verder geen liefdesrelatie mee opbouwen.

"En als laatste Sayyar Yusef Arian," geeft Jaroslav aan, terwijl een donkere bebaarde man naar voren loopt met stevige passen en niet veel later met zijn contract in zijn handen terug op zijn plaats gaat zitten zonder enige aandacht te schenken aan zijn collega's. "Goed, nu iedereen zijn of haar contract heeft, kunnen we elkaar een beetje leren kennen. Het lijkt me gepast jezelf even voor te stellen. Hoewel jullie al een rondleiding hebben gehad, zal ik jullie wegwijs maken binnen de afdeling zodat jullie volgende week meteen aan de slag kunnen. Of eerder voor diegenen die dat willen. Bij terugkomst kunnen jullie de contracten gaan lezen en ondertekenen. Daarna zijn we klaar."

Met z'n allen staan ze op en Jaroslav voorlatend, loopt iedereen naar de deur toe. Alsof ze verwachten de rechterhand te zijn van de teamleider en dus iedereen op hun plek te zetten, lopen Dalmace en Veijko vlak achter hem. Dorothy rolt met haar ogen, al hoopt ze niet dat die twee ook echt als projectleiders gekozen worden. Gezien hun gedrag en de manier van doen zullen ze daar wel alles aan doen, met zoals dat ze iedereen gaan afkraken.

Nu ze iedereen eens goed heeft kunnen zien, merkt Dorothy op dat ze met negen personen zijn. Vijf mannen en vier vrouwen. Nou, als de mannen de vrouwen gaan proberen te veroveren, moet ze maar hopen dat ze het wel respectvol doen en niet arrogant gaan gedragen. Niet dat ze op zo'n situatie zit te wachten, want die situaties mijdt ze liever. Ze baalt alleen dat ze van de ene arrogante persoon die haar vader is, naar twee arrogante personen in haar leven is gegaan. En ze moet maar hopen dat de anderen van haar groep niet ook zo zijn.

Terug in de vergaderruimte na de rondleiding op de afdeling waarbij extra uitleg over alles werd gegeven, let Dorothy goed op wat anderen te zeggen hebben. Wanneer ze Dalmace en Veijko horen praten over de anderen dat die zich echt veel beter moeten kleden en dat ze zo niet zouden mogen werken, besluit ze juist om bij hen weg te blijven en niet meer naar hen te luisteren. Alles wordt in het Engels besproken, maar aan het accent waarmee haar collega's spreken, probeert Dorothy te raden waar ze ongeveer vandaan komen. Zo blijkt de arrogante vrouw Frans te zijn, de jongeman die als laatste genoemd werd, komt uit Uruguay. De arrogante man is een Kroaat en de man met de grijns die met alle vrouwen flirt is afkomstig uit Italië.

Nu de voorstelronde is geweest en iedereen elkaar een beetje kent, beginnen ze aan het invullen van de gegevens en het ondertekenen van de contracten. In de tussentijd doet Jaroslav zijn administratie. Zouden zij de enige zijn die de ruimte ingaan, of zou er nog een groep zijn die evengoed door het universum zullen gaan reizen?

"Je lijkt mij echt een aardige meid, weet je dat? Ik kan best begrijpen dat je geen fijn verleden hebt gehad gezien de situatie met je vader en dat je daardoor soms anders overkomt dan je zou willen. Maar als ik je nu opmerk en naar je kijkt, zou ik je zo vertrouwen. Laten we met elkaar gaan optrekken. Ik wil echt niet in de buurt komen van die twee arrogante mensen," geeft Gabriëlle aan. De Oostenrijkse kijkt met opgetrokken wenkbrauwen naar de Française hoe zij arrogant door de ruimte kijkt.

"Laten we bij haar en bij Veijko uit de buurt blijven zoveel mogelijk," grimast Dorothy. "Ze zouden beiden zo de plek van mijn vader kunnen overnemen. Ik vraag me af wat zij hier te zoeken hebben als zij gesteld zijn op chique en nette kleding. Dat ga je niet in de ruimte kunnen dragen," antwoordt Dorothy verder en dan bedenkt ze zich wat de Oostenrijkse nog meer heeft gezegd. "Ja, laten we samen optrekken. Met hen twee en een flirterig iemand in de buurt heb ik liever gezelschap, ook al zou ik het aankunnen."

Gabriëlle grinnikt. "Ik kan wel zeggen dat ze absoluut niet de juiste instelling hebben om Jaroslav op te volgen, of om projectleider te zijn. Wat zullen ze teleurgesteld zijn als iemand anders die functie krijgt. Ik hoop in ieder geval dat Jaroslav dat ook zal inzien dat zij absoluut niet geschikt zijn. Het verbaast me dat ze voor deze functie zelfs maar aangenomen zijn."

"Ach, ze zullen hier niet lang werken. Op zijn vroegst gaan ze het merken als ze ook echt de nodige trainingsuren moeten gaan doen en ik kan mij niet voorstellen dat ze daarmee in chique kleren gaan doen. En anders zullen ze zich wel terugtrekken na onze eerste reis door de ruimte, gok ik zo," zegt een mannenstem. De twee vrouwen draaien zich om en zien Dean en Aksel daar staan. Het is Aksel die deze woorden zei. Samen gaan ze naar de kantine om daar rond te hangen en koffie te drinken.Dorothy voelt echter een paar ogen in haar rug prikken en ze hoeft geen moeite te doen om te weten dat het de Italiaan is die naar haar – en misschien ook Gabriëlle – kijkt.