Dorothy gaat in de simulator zitten waarbij het systeem een planeet nabootst. Ze heeft een glimlach op haar gezicht nadat ze gisteren de middag heeft doorgebracht met drie collega's en 's avonds met een collega van een andere afdeling. Vanavond heeft ze afgesproken met Royce, ook een collega van een andere afdeling. Beiden collega's had ze ontmoet op weg naar de eerste vergadering waar contracten en dergelijke getekend werden en een voorstelronde ging. Hoewel ze officieel nog vrij heeft de rest van de week en pas de maandag erop begint, wil Dorothy al het één en ander weten van de planeten. Dat is ook de reden waarom ze nu de simulator gebruikt.

Ze bekijkt de gegevens van Venus, Mars en een aantal onbekende planeten die onlangs zijn ontdekt, maar waarvan de namen nog niet bekend zijn. Zover Dorothy heeft begrepen, willen ze de planeten pas een naam gaan geven zodra er ruimtereizigers zijn geweest en kunnen vertellen wat er te zien is. Er wordt niet vanuit gegaan dat er leven is, maar wel dat het een leefbare planeet is. Als Dorothy de onderzoekers moeten geloven, zouden volgens hen Venus en Mars leefbaar zijn. Venus staat veel dichter op de planeet dan de Aarde, en daar zal het mogelijk te warm zijn. Over Mars heeft ze twijfels. Is het daar niet gewoon te koud? De geruchten gaan rond dat je daar niet eens meer weg kan komen als je daadwerkelijk land en nog niemand heeft er iets op kunnen verzinnen. Het lijkt haar niet dat je op een vreemde planeet wil blijven voor de rest van je leven tot je dood waar je niets kan omdat je niet in staat bent terug te keren naar je eigen planeet. Rillingen lopen over Dorothy's rug als ze daaraan denkt.

In de simulator kan ze maar een paar planeten aangeven welke ze wil 'bezoeken'. Ze weet de volgorde niet waar ze naartoe gestuurd zullen worden, maar dat wil niet zeggen dat ze niet voorbereid kan zijn. Ze gaat voor nu voor de planeet Venus. Misschien kan ze daar al iets over ontdekken en dat uitbreiden.

De temperatuur is overduidelijk veel te warm voor het menselijk lichaam. Misschien als ze speciale pakken voor het bezoekje krijgen dat het nog wel te doen is, maar daar rond blijven hangen? Als de planeet bezocht wordt en men wil daar voor een lange tijd rondhangen, zouden een systeem moeten bedenken om te zorgen dat ze dat kunnen, zonder steeds die pakken aan te moeten doen vanwege de warmte. Ze bekijkt de opties in de simulatie hoe ze de planeet kan ontdekken. Ze is zo gefocust op de simulator dat ze niet door heeft dat er iemand naar haar staat te kijken. En ook niet dat Jaroslav de persoon weghaalt en op zijn kop geeft.

Ze probeert van alles uit. Ze doet zich in de simulator voor als iemand met een lichte huidskleur, maar deze verbrand meteen. Zo gaat ze naar steeds donkerdere huidskleuren, waarbij ze tot de conclusie komt dat hoe donkerder de huidskleur, des te beter is het overleven op de planeet wat betreft de warmte en de dichtbij staande zon. Maar kan dat wel? Ze bekijkt de opties die ze heeft om de simulatorpersoon te beschermen. Broeikasgas? Zou Venus dat hebben? Nee, juist niet, anders zou het daar niet zo heel warm zijn, toch? Sowieso staat de zon daar juist te dicht op de planeet, dus het broeikasgas zal mogelijk niet helpen. Hoe kan ze zoiets nu bepalen of ze er wel naar toe kan of niet? Is dit juist niet iets dat ze tijdens werk vanaf volgende week moeten zien uit te vogelen?

"Goed bezig, Dorothy. Volgens mij sta je te trappelen om te beginnen. Ik vroeg me al af waarom je niet thuis was," hoort Dorothy achter zich. Ze draait zich om en achter haar ziet ze Gabriëlle staan. "Wat ben je eigenlijk aan het doen?"

"Ik ben me al langzaam aan het voorbereiden voor de eerste bijeenkomst. Wat ik heb begrepen gaan we vergaderen naar welke planeet we gaan. Dus dacht ik op deze manier wel te kijken of het wel logisch is om naar Venus te gaan bij wijze van. Maar in mijn eentje dit allemaal nachecken is een beetje te ingewikkeld, al ben ik er inmiddels achter gekomen dat hoe donkerder de huidskleur, des te meer overlevingskansen er zijn zonder pak. En toch betwijfel ik of het juiste informatie is."

Gabriëlle fronst haar wenkbrauwen. "Het lijkt mij niet dat je daar zonder een speciaal pak kan lopen. De zon staat heel dicht op die planeet, dus eigenlijk is het realistisch gezien praktisch onmogelijk. Het is dat we het gewoon moeten gaan proberen zodra het zover is, maar ik geloof niet dat die planeet leefbaar is."

"Ik heb ook mijn twijfels," reageert Dorothy en ze vergeet compleet dat ze de simulator niet op pauze heeft gezet. "maar wie weet kunnen we op deze manier iets te weten komen. Is de grond eetbaar, bijvoorbeeld? Is het mogelijk een soort schild te creëren op de planeet waar we leven, zodat we niet de gehele tijd pakken hoeven te dragen die bestand is tegen de warmte? Misschien hebben de astronauten in de ISS zonder dat ze het weten leven vastgelegd. Je weet maar nooit."

"Wel slim van je dat je dit al doet. Denk je dat ze dit ook van ons verwachten?" vraagt Dean die erbij komt staan, samen met Aksel. "Misschien kunnen we samendoen, laten wij ook een simulator pakken en eraan beginnen."

Net als de twee mannen en Gabriëlle achter een simulator gaan zitten, komt bij Dorothy een melding. Haar personage is dood in de simulator. Dorothy vloekt en als ze kijkt ziet ze dat haar personage in de simulator met een hele donkere huidskleur het een half uur heeft uitgehouden. "Nou, zelfs donkere personen zullen binnen een half uur dood zijn op die planeet zonder pak. Ik was vergeten om de simulator tijdens ons gesprek op pauze te zetten," grimast Dorothy, waarop de anderen moeten lachen, waarna ook Dorothy zelf moet lachen.

Het viertal krijgt nog gezelschap van Sayyar, wie vraagt of hij mee kan doen. Dorothy knikt. "We zijn voorbereidingen aan het treffen voor de eerste bijeenkomst, waarbij we nagaan of het leven op die planeet wel mogelijk is. Je mag je zeker aansluiten," glimlacht Dorothy naar de jongen. "En zorg dat je het personage een donkere huidskleur geeft én het meest brandbestendige pak." Sayyar knikt en begint, waarna ze ook gezelschap krijgen van Lucinde. Het verbaast Dorothy niet dat Dalmace en Veijko zich niet laten zien, en hoewel ze Khazani wel hier verwacht had, mist ze hem niet en vraagt ze zich ook niet af wat hij uitspookt. Hij zal vast en zeker andere vrouwen lastigvallen en tegen hen flirten.

Het groepje is uiterst geconcentreerd aan het werk in de simulator, en het is Jaroslav die toekijkt. Het valt hem op dat de Italiaan en de twee arrogante medewerkers – die zelfs nog arroganter waren dan hoe Dorothy zich heeft gedragen tijdens de sollicitatie – niet met de groep meedoen. Een geluk dat er nog een groep wordt aangenomen, ook al zijn die voor de reis naar andere planeten. Hij zal in ieder geval één van hen die nu achter de simulator zit benoemen tot projectleider, maar hij moet nog bezien wie dat wordt. Ze hebben het wel slim bedacht, en dat brengt hem op een idee. Misschien moet hij een groep mensen aannemen die alleen in de simulator werken, zodat zij kunnen onderzoeken of er volgens de simulator daadwerkelijk leven mogelijk is en op welke manier. Dan kunnen de ruimtereizigers zich focussen op de reis zelf. Hij zal het moeten overleggen met de directeur.

Een paar uur later trekt Dorothy haar conclusie als zij en haar collega's van alles hebben geprobeerd. "Voor ons is het helemaal niet leefbaar, maar misschien dat andere soort wezens daar wel kunnen leven. Als er al leven is volgens de astronauten en onderzoekers, dan moet het zich wel heel erg goed hebben aangepast aan de situatie. Ik geloof niet dat het zo gemakkelijk gaat om ons lichaam aan de situatie op Venus te laten aanpassen."

"Ik denk dat leven zelf geen probleem zal zijn met wat aanpassingen als het maken van een koepel," reageert Sayyar. "Het grootste probleem is het voedsel. Het lijkt erop dat er geen voedsel te vinden is wat ons lichaam kan verdragen. Misschien dat ik het mis heb, maar het lijkt me niet dat wij gewend zijn dat kleiachtige in de grond te eten."

"Stel nou dat er wel leven is op Venus en dat zij zich echt daaraan hebben aangepast. Denk je dat het voor ons mogelijk is om daar wel op bezoek te gaan?" vraagt Gabriëlle. Ze twijfelt of het dan wel de moeite waard is, maar dat spreekt ze niet hardop uit.

"We kunnen daar wel op bezoek gaan om te ontdekken of er inderdaad daar leven is en hoe ze leven, maar dat wordt ofwel een heel kort bezoek, of we zouden extra proviand mee moeten nemen zodat we toch langer kunnen blijven," oppert Dorothy. "Wij hebben het alleen nog met mensen in de simulator uitgeprobeerd, maar misschien zijn er geen mensachtige wezens daar, maar ander soort wezens."

"Je denkt dat wij niet de enige wezens zijn in het universum?" vraagt Dean met opgetrokken wenkbrauwen. "Als wij niet de enige zijn, waarom hebben wij dan nog geen bezoek gehad van die andere wezens? Of zouden zij ook denken de enige wezens te zijn?"

"Het lijkt mij inderdaad dat wij niet de enige levende wezens in het gehele universum zijn. Misschien hebben wij ze gewoon nooit gezien, misschien kunnen zij niet van hun planeet komen simpel doordat ze de middelen niet hebben. Laat ik zo zeggen, ik geloof niet dat wij mensen en de dieren op onze planeet de enige wezens in het heelal zijn. Ik zou bijna zeggen dat er op zijn minst nog zeker twee bewoonde planeten zijn en ik hoop eigenlijk ook dat we op zijn minst naar die planeten mogen," antwoordt Dorothy.

"Nou, we kunnen in ieder geval zeggen dat wel de planeet Venus kunnen bezoeken, mits met de juiste onderdelen en een goed beschermend pak om daar ontdekkingen te doen. Wie weet vinden we daar wel degelijk wezens die daar zouden kunnen wonen," reageert Aksel.

"Precies, laten we het volgende week erover hebben in de groep met onze teamleider erbij." Dorothy kijkt naar de tijd en merkt op dat er zeker wel een dag is verstreken. "Misschien kunnen we morgen de planeet Mars doen in de simulatie. Volgens mij is die planeet juist weer een stuk verder weg en het tegenovergesteld van Venus."

Die avond wanneer Dorothy wat heeft gegeten, beseft ze dat ze nog naar het appartement moet gaan van Royce. Ze heeft met hem afgesproken en ze is benieuwd wat hij allemaal te zeggen heeft. Ze weet dat ze zich ooit eens moet gaan voortplanten en het bedrijf ziet liever dat je iemand anders van datzelfde bedrijf, maar wel van een andere afdeling, een relatie krijgt en een band mee opbouwt. Royce ziet er niet verkeerd uit en zelfs al zou ze hem qua karakter op de lange termijn niet mogen voor een relatie, zou ze nog steeds bevriend met hem kunnen zijn.

In enigszins nette vrijetijdskleding staat ze voor de deur met het appartement nummer die Royce haar doorgegeven heeft. Het kriebelt in haar buik van de zenuwen en haar handen zijn klam. Zou ze er wel goed aan doen om daadwerkelijk hem beter te leren kennen en met hem om te gaan? Misschien is hij net zo'n rotzak als haar vader. Ze ziet het niet zitten om dan met hem om te gaan als hij echt zo is, maar hoe kan ze daar op tijd achterkomen? Nou goed, het is al een hele vooruitgang dat ze iemand binnen Universe Connection heeft ontmoet en niet zoals haar moeder iemand van de overheid. Of zou Royce wel degelijk heel stiekem voor de overheid werken, als spion? Net zoals de man tijdens haar sollicitatie die ervoor gezorgd heeft dat er vele sollicitanten de g-krachtentest niet hebben overleefd?

De deur voor haar wordt open gemaakt en een glimlachende Royce staat aan de andere kant van de deuropening. Hoewel hij een nette bloes aan heeft en een spijkerbroek, loopt hij er niet overdreven netjes bij. "Ah, ik verwachtte je al. Kom, we gaan een stukje lopen om zo beter met elkaar kennis te maken. Het lijkt me voor ons beiden gemakkelijker als we buiten rondlopen in een openbare omgeving dan bij één van ons binnen zitten, vind je niet?"