De shuttle nadert na drie weken de planeet Venus. De piloten waarschuwen de ruimtereizigers wie veelal aan het rusten waren. Iedereen komt meteen kijken en bekijkt de planeet goed. De shuttle vliegt een rondje om de planeet heen, maar er is niets te zien op het eerste gezicht. Ze kijken elkaar aan en niemand weet goed wat ze moeten doen. Misschien melden dat er niets te zien is? Misschien landen en de planeet verkennen?

"Misschien moeten we nog een rondje om de planeet heen vliegen, maar dan iets langzamer. Wie weet zien we dan iets van leven?" oppert iemand van de groep met opgetrokken wenkbrauwen. "Ik kan mij niet voorstellen dat er ook echt helemaal niets van leven op deze planeet is en vooral dat het volledig leeg is."

"Wie weet is er ook helemaal geen leven. In ieder geval zou mij dat niks verbazen gezien de warmte op deze planeet doordat het zo dicht op de zon staat," reageert Dorothy. "Laten we landen, de shuttle klaarmaken voor een onverwacht vertrek, maar zeker ook klaar maken om de shuttle te verlaten. We controleren wat de leefbaarheid is hier, nemen een stuk grond mee voor de onderzoekers en zijn weg hier," stelt ze voor. Haar eerste blik van Venus gericht vindt ze de planeet helemaal niets, het lijkt wel of er niets van water aanwezig is. Is er wel water te vinden op deze planeet, of zou dat allemaal niet mogelijk zijn door de hitte die de zon veroorzaakt?

"Contactcenter, hier zijn de ruimtereizigers. We zijn geland op Venus, maar zien niets dat lijkt op levende wezens. We bekijken de boel, proberen wat mee te nemen en zullen direct terugkeren," geeft Gabriëlle door. Zij is degene die de leiding heeft van de groep, dus dan moet ze die ook nemen. Eigenlijk had ook zij degene moeten zijn die het commando tot landen had gegeven, maar ze was sprakeloos van het feit dat er niks te zien was en daardoor niet wist wat ze het beste konden doen. Een slechte start als ze daadwerkelijk geen leiding kan nemen. Nooit heeft ze daarmee problemen gehad, maar waarom nu wel?

"Begrepen, doe voorzichtig en laat het weten wanneer jullie meer informatie hebben. Over en uit," antwoordt Jaroslav die inmiddels in de contactcenter is. Zolang zijn team in de ruimte is zal hij daar veelal te vinden zijn.

Het contact wordt weer verbroken. Terwijl merendeel van de reizigers zich klaarmaakt om de shuttle uit te gaan en Venus zelf te betreden, zijn er enkelen die nog naar buiten kijken. Ze zien iets, en beginnen dan ook te roepen. "Kijk! Er is wel leven op de planeet! We hebben het volledig mis!" begint er één. "Het viel ons alleen op één of andere manier niet op!" Kijk wat eraan komt!"

Iedereen snelt naar het raam waar de anderen zitten. Wat een geluk dat de groep niet al te groot is, want anders zouden ze zich allemaal hebben platgedrukt. Een groepje wezens komt hun kant uit, maar ze hebben geen idee wat het precies zijn. Ze zien er menselijk uit gezien ze op twee benen lopen, maar aan de andere kant ook weer niet. De huidskleur is dezelfde zanderige kleur als de planeet, maar toch echt meer aan de donkere kant. Ze hebben alleen een paar edele delen van het lichaam bedekt, maar verder lijken ze gewoon meer mens. Dorothy bekijkt ze beter en ziet hen praten. Als ze beter op de tong let, lijken deze compleet gespleten te zijn alsof ze afkomstig zijn van de reptielensoort. Quentin, wie als piloot mee is en ziet dat niemand reageert en alleen naar buiten kijkt, neemt als enige actie door contact op te nemen met de contactcenter om ze op de hoogte te brengen.

"Nog een keer de ruimtereizigers hier aan contactcenter. We worden benaderd door de wezens van de planeet Venus! Tot nog toe niks bijzonders aan hen gezien, dus gaan we de shuttle uit om kennis te maken met de wezens en hun leefwijze. Zo kunnen we hen ook beter bekijken van dichtbij."

Even blijft het stil aan de andere kant, maar dan klinkt er geluid. "Geweldig! Succes en wees voorzichtig! Prachtig dat er serieus leven op die planeet is waar het juist niet hadden verwacht! Bij terugkomst willen we een uitgebreid verslag! Succes!"

De ruimtereizigers maken zich snel klaar om de shuttle te verlaten. De shuttledeur, waar ze naar buiten gaan en wat snel dicht kan mochten het toch gevaarlijke wezens zijn, wordt geopend. Gabriëlle, wie de leiding heeft, gaat samen met Dean en Dorothy als eerste naar buiten, waarna de rest volgt. Ze blijven echter dicht bij de shuttle, gezien ze niet weten wat deze wezens gaan doen of van plan zijn om te doen.

De wezens komen alsmaar dichterbij en niemand kan zien waar de wezens zo plotseling vandaan zijn gekomen. Er is geen enkel gebouw waar ze vandaan zouden komen. De wezens zien er zo uit als mensen. Zou het dan toch mogelijk zijn om hier als mens zijnde te leven? Met deze eerste aanblik denkt men van wel.

"Anhadatare? Antwa kokde nanio shite iru no?" wordt er gezegd. De ruimtereizigers hebben geen idee wat het betekent en ze kijken elkaar aan. Het is duidelijk dat de bewoners van Venus een eigen taal hebben. De andere piloot die ze wel al eerder hebben gezien in de shuttle naast Quentin, stapt naar voren. Kimora heet ze en met haar Japanse achtergrond lijkt het te snappen wat er gezegd wordt.

"Als ik het goed heb is dit een aangepast versie van de Japanse taal. Ik herken enkele woorden, maar ze hebben de woorden zo aangepast dat het een gepuzzel is wat ze bedoelen." Haar wenkbrauwen staan gefronst, ze denkt na wat er precies is gezegd.

De anderen kijken haar aan. "Wat denk je aan de hand van de originele taal wat er gezegd wordt? Het klinkt niet echt vriendelijk," reageert Khazani die eerder geïrriteerd is dan onder de indruk.

De Japanse kijkt Khazani met samengeknepen ogen aan, maar na een knik van Quentin en Gabriëlle denkt ze goed na nu ze het teken heeft gekregen dat ze dat zeker wel moeten weten om antwoord te kunnen geven. Het enige wat ze hoeft te doen is de woorden herkennen die de wezens gebruikt hebben, woorden die ze mogelijk achterwege hebben gelaten proberen toe te voegen. Makkelijk is het echter niet, want de Japanse taal is heel moeilijk. Veel woorden lijken op elkaar en net als ze denkt te weten wat het vreemde wezen hen heeft gezegd, blijkt hij ook Engels te kunnen.

"Wie zijn jullie en wat komen jullie hier doen?" vraagt het wezen duidelijk nog een keer. Het klinkt niet boos dit keer, maar eerder gewoon nieuwsgierig. Het groepje vreemde wezens komt nog dichterbij, uit nieuwsgierigheid gezien ook de menselijke ruimtereizigers uit de shuttle vreemde wezens voor het volk van Venus zijn. Dorothy stoot Gabriëlle aan, want zij moet als projectleider nu ook echt de leiding nemen en dat betekent het woord voeren.

"Wij zijn mensen van de planeet Aarde en willen achterhalen of er leven mogelijk zou zijn op diverse planeten, waaronder deze planeet. Daarom zijn we hier geland. We hebben niets kwaads in de zin, het is alleen onze nieuwsgierigheid en we dachten dat er geen leven was omdat we niets zagen. We kunnen weer vertrekken als jullie dat liever hebben."

Van deze wezens komt echter geen antwoord, al lijken ze wel te luisteren. Dan begint de voorste tegen iemand van zijn kant te praten. "Watashi wa sorano hibotito okokoni tomete oktaisu. Sorero surebuto shiteyo shimasu." Dan stapt dezelfde naar voren. "We snappen jullie. Mogen wij eens dat ding zien en uitproberen?"

Dorothy heeft het gevoel dat er iets anders aan de hand is. Ze houdt goed de andere wezens in de gaten in de hoop te achterhalen of ze op tijd opmerkt dat ze iets van plan zijn. Ze stoot Dean aan die hetzelfde doet. Maar toch, Gabriëlle zou te snel toegeven en ook Quentin lijkt toe te willen geven. Snel stapt ze naar voren en fluistert in het oor van Gabriëlle dat ze niet moet toegeven en dat doet ze ook bij Quenton. "De shuttle is iets te technisch en moeilijk te hanteren en daarom is daar jarenlange opleiding voor nodig. Op onze planeet zijn we verder gevorderd met moderne techniek, waarmee we onze shuttle ook zo hebben gemaakt. Laten we eerst even heel goed kennis maken met elkaar en de shuttle laten voor wat het is," geeft Quentin aan die de leiding heeft overgenomen nu Gabriëlle daar niet meer toe in staat lijkt te zijn. Alles is dichtgemaakt en daar waar men naar binnen kan, staat de groep ruimtereizigers voor, klaar om de shuttle terug in te vluchten als het te onveilig wordt. "Zodra we elkaar beter hebben leren kennen, qua personen en ook leefomstandigheden waarbij vertrouwen is ontwikkeld tussen beide partijen, zouden we kunnen nadenken over een rondleiding binnen onze shuttle."

De Japanse collega heeft inmiddels uitgevogeld wat de wezens tegen elkaar hebben gezegd, vooral de voorste tegen de anderen. Ze gebaart naar Dorothy dat ze even bij haar moet staan en iets tegen haar moet melden. Ook Deans aandacht is getrokken. Met opgetrokken wenkbrauwen doet Dorothy wat de Japanse van haar vraagt en dan komt Dean er ook bij. Kimora begint meteen te fluisteren. "Ik baar mij een beetje zorgen. Als ze daadwerkelijk aangepast Japans spreken, ben ik bang dat we hier heel snel weg moeten. Het is volgens mij de leider van de planeet die hier staat en hij gaf aan dat hij ons hier wil houden en ons als slaaf wil gebruiken. Ik denk niet dat ze ons gaan accepteren hier, maar wel dat ze nare bedoelingen hebben."

Dorothy's ogen worden groot als ze de woorden hoort. Dean heeft het ook gehoord en hij trekt lijkbleek weg. Ze knikken naar elkaar dat ze moeten inspringen voor Quentin of Gabriëlle de verkeerde keuze maakt. Of in ieder geval zal ze na het horen van het nieuws een keuze moeten maken. Dorothy stapt naar voren. "Sorry dat ik het gesprek even onderbreek, maar ik wil even Quentin en Gabriëlle spreken zonder dat jullie erbij zijn. Op aarde zouden we zeggen dat ik iemand – in dit geval haar – onder vier ogen wil spreken."

De wezens kijken haar aan, maar geven geen reactie en Dorothy besteedt er ook geen aandacht aan. Veiligheid staat voorop, en als dat betekent dat ze direct moeten vertrekken, dan is dat maar zo. De andere ruimtereizigers blijven op de plek staan waar ze al stonden, ver genoeg van de vreemde wezens vandaan. Toch merkt Dorothy dat haar collega's onrustig worden. Ze weten niet wat er aan de hand is, en waarom de leiding zo voorzichtig doet. Kimora durft het zelf niet aan de anderen te vertellen, ze laat het liever over aan de leiding.

"Volgens Kimora is het dus de Japanse taal die ze spreken, maar dan aangepast. Ze heeft het kunnen ontcijferen – en dat is bij de Japanse taal vrij lastig volgens haar – dat die wezens ons altijd hier willen houden en ons als slaven willen gebruiken. Ik vertrouw dit niet, Quentin en Gabriëlle. Behalve dat lijken ze verder nog niks anders gezegd te hebben."

Terwijl Gabriëlle blijft glimlachen alsof ze geen gevaar ziet, worden de ogen van Quentin groot als ze het bericht van Dorothy doorkrijgt. "Maar dat betekent hoe je het went of keer, we direct terug moeten, terwijl we nog steeds niks van de wezens afweten. Laten we op onze hoede zijn, de wezens goed in de gaten houden en voor nu naar informatie over hen vragen," antwoordt Quentin die de ernst van de situatie inziet. Gabriëlles glimlacht verdwijnt, alsof ze nu pas beseft in wat voor situatie ze zijn beland.

"Zou het verstandig zijn om hen erop te attenderen wat iemand van ons per toeval heeft kunnen ontcijferen? Eigenlijk zou ik best wel eens hun reactie willen weten," reageert Dean op de voorzichtigheid van Quentin. "Misschien kunnen we dan een conclusie trekken in hoeverre ze beseffen wat ze zeggen en op basis van die reactie een besluit maken."

"We kunnen dat doen, maar ik denk niet dat we ze nu al uit de tent moeten lokken. We weten nog niets over hen, houd daar rekening mee Dean. We kunnen niet nu al iets beslissen," antwoordt Gabriëlle die begint te beseffen dat ze in een gevaarlijke positie zitten. Quentin is het ermee eens. Eigenlijk moet Gabriëlle de leiding nemen, maar gezien ze in deze situatie er niet toe in staat is, neemt Quentin het over.

"Goed dan, we wachten nog even af. Maar hoge waakzaamheden is geboden en we blijven overnachten in de shuttle. Ik weet dat Gabriëlle officieel de leiding heeft en dat jij deze overneemt van haar omdat ze er niet toe in staat is, maar ik heb zo'n naar voorgevoel dat er iets staat te gebeuren," geeft Dorothy aan.

Quentin geeft een knik en met z'n vieren lopen ze terug naar de groep die erg stil is. Kimora is nog bleker geworden dan ze als Japanse al was, alsof de wezens nog meer met elkaar hebben gesproken hardop over hen wat ze van plan zijn. Alle vier is het meteen opgevallen, en alsof de rest van de groep ruimtereizigers merken dat er iets ernstigs aan de hand is, zorgen ze voor een grotere afstand tussen hen en de vreemde wezens. Meer en meer terugtrekkend richting shuttle.

"Excuses voor het oponthoud. Ik zie dat jullie mijn mensen erg hebben laten schrikken. Jullie zijn toch niets kwaadaardigs van plan? Het zou erg jammer zijn als we besluiten direct weg te gaan, terwijl we nog zeker een paar dagen willen blijven om jullie levensstijl te weten te komen. Quentin neemt het risico die ze eigenlijk eerder niet wilde nemen. Maar gezien de onrust binnen de groep zal ze wel moeten.

Sissende geluiden komen uit de wezens en de gespleten tongen worden zichtbaar. De ruimtereizigers zijn nog meer alert en Khazani – die schijnbaar in het ruim is geweest van de shuttle – houdt een vuurwapen gericht op de mensen. Dean – die wat langer is dan Quentin, Dorothy en Gabriëlle – gaat meteen voor hem staan en probeert hem om te praten. De wezens doen nog niets, en wat hij doet is nu dreigen wat gaat betekenen dat de wezens zich mogelijk aangevallen voelen. Met tegenzin laat de Italiaan het wapen zakken, maar geeft aan het meteen te gebruiken zonder twijfel als de wezens een verkeerde beweging maken of zelfs dichterbij komen.

Het blijft stil en niemand zegt iets of beweegt zich. De ruimtereizigers lijken hun adem in te houden voor de reactie van de wezens na Khazani's actie, terwijl de wezens niets laten blijken en als een standbeeld zijn blijven staan. Ook Quentin durft even niets meer te zeggen, dus besluit Dorothy de stoute schoenen aan te trekken en naar voren te stappen om voor nu de leiding op zich te nemen. Iemand moet dapper zijn om te zorgen dat ze als ruimtereizigers allemaal heelhuids en gezond terugkeren op hun eigen planeet.

"Onze excuses voor het ongemak. We weten niet goed wat we met jullie aan moeten, en we hebben het gevoel dat jullie ons iets willen aandoen. De gesplitste tong kwam een beetje onverwachts, gevaarlijk en intimiderend over, vandaar dat onze collega meteen in de verdedigingsmodus ging. We voelen ons niet zozeer welkom en mijn collega voelde zich zelfs heel erg bedreigd dat hij een wapen heeft gepakt om zichzelf te kunnen verdedigen. Op onze planeet is dat een instinct." Even laat Dorothy een stilte vallen zodat de wezens van Venus deze informatie tot zich kunnen nemen. Dan gaat ze verder. "We zouden graag meer duidelijkheid willen wat jullie van ons bezoek vinden zonder geheimzinnige gedoe. Op aarde worden meerdere talen gesproken, overal op de planeet is Engels de taal die gezamenlijk wordt gesproken zodat iedere persoon van andere gedeeltes van de planeet de ander kan verstaan, maar er zijn ook regionale talen. Jullie taal is daar één van, maar dan schijnbaar een klein beetje aangepast en één van ons heeft die taal herkend. We willen graag de waarheid van jullie weten of jullie ons als gasten accepteren die na een paar dagen weer veilig terug naar hun eigen planeet gaan."

Dorothy heeft geen enkel idee of haar woorden wel aankomen bij de wezens. Ze lijken zich niet te bewegen, lijken het niet te begrijpen omdat er geen enkele reactie komt. Haar collega's blijven stil en meer en meer schuifelen ze terug naar de shuttle. En toch, hoe langer de stilte duurt, des te meer ziet Dorothy dat er bij de groep voor hen onrust ontstaat.

De wezens zetten grote ogen op en als ze de woorden horen die ze inderdaad gebruikt hebben, beginnen ze te sissen dat ze gesnapt zijn. Het is duidelijk dat de wezens beledigd zijn om de woorden die Dorothy heeft gezegd. Dorothy beseft het, en besluit een sneer uit te delen. "Wij zijn niet degene die dit hebben gezegd, dat deden jullie. Wees dus boos op jullie zelf dat jullie jezelf hebben verraden en door jullie eigen woorden en daden jullie bezoekers nog voorzichtiger zijn dan ze al waren. We vertellen jullie alleen wat iemand van ons heeft meegekregen en heeft kunnen vertalen."

De Venia's – zoals de bewoners van de planeet Venus heten – blijven weer even stil. Dorothy doet het woord weer voor er iemand anders zijn of haar mond opendoet. "Ik stil voor dat jullie terug naar jullie eigen dorpen of stad gaan, waar jullie ook vandaan mogen komen. Wij gaan terug de shuttle in. Morgen zullen we een nieuwe poging doen en we verwachten dat jullie dan wat gastvriendelijker zullen zijn en laten blijken dat jullie niets van plan zijn en ons als tijdelijke gasten goed behandelen."

Met een knik naar Quentin en Gabriëlle trekt Dorothy zich terug. Quentin geeft aan dat iedereen terug de shuttle in moet en zo snel als iedereen kan gaan ze dan ook de shuttle in. Dorothy draait zich echter nog even om. "Als jullie respect hebben voor jullie bezoekers, blijven jullie niet ronddwalen bij de shuttle. We gaan niemand naar binnen laten, tot we zeker weten dat jullie niets ernstigs van plan zijn." Dan gaat ook zij met de laatste ruimtereizigers de shuttle in en doet de ingang dicht. Voor hen lijkt het alsof het alleen dicht wordt gedaan, maar in werkelijkheid doen de reizigers er meerdere sloten op. Alles wordt gecontroleerd voor ze hun rust pakken. Alleen Gabriëlle, Quentin, Dean en Dorothy zitten nog samen aan een tafel.