"Dat was zeker geen goede eerste ontmoeting. Ik had het me ook echt anders voorgesteld," begint Dorothy wie nu twijfelt of de missie verdergezet moet worden. Haar gevoel zegt dat het nog steeds niet veilig is om de ontmoeting morgen verder te zetten en dat het beter is om naar huis te gaan. Zij heeft echter niet de leiding en kan alleen advies geven aan de projectleider, wie eigenlijk Gabriëlle is, maar over is genomen door Quentin die eigenlijk de pilote van shuttle is. "Misschien dat jullie je het ook afvragen, maar ik vraag me af hoe het kan dat ze een gespleten tong hebben en of dat gevaarlijk is voor ons, omdat ze mogelijk iets zouden kunnen uitscheiden via de tong waar wij niet tegenkunnen," gaat ze verder. Nadenkend blijft ze daarna stil, in de hoop dat er antwoorden gaan komen zonder dat ze het risico moeten gaan nemen.

"Het is duidelijk dat we zeer voorzichtig moeten zijn. Laten we contact opnemen met de contactcenter om onze eerste bevindingen en ontmoeting met de wezens van Venus te delen. Noemden ze zichzelf niet de Venia's? Ze hebben een zeer donkere huidskleur, wat mogelijk komt door de zeer warme omgeving. Venus ligt nog dichter bij de zon dan wij, maar het is te doen om hier rond te lopen in deze pakken. Ik vraag me alleen af of we ook zonder deze pakken de shuttle kunnen verlaten," antwoordt Dean nadenkend die met een vervolgvraag komt.

"Morgen gaan we eens de temperatuur opmeten. Daar hebben we vandaag geen tijd voor gehad. Laten we nu maar contact opnemen met het contactcentrum en daarna onze rust zelf ook pakken," besluit Quentin. Ze nemen dan ook contact met hen op, waarbij Jaroslav heel blij is dat ze 'eindelijk' contact opnemen en dat ze nu eindelijk reactie krijgen nadat het zolang geduurd heeft. De reizigers kijken elkaar met opgetrokken wenkbrauwen aan. Verbaasd om de woorden, want naar hun gevoel heeft de ontmoeting niet zo heel lang geduurd en is de dag op Venus zelfs nog niet eens voorbij. Zou er een heel groot verschil zijn tussen de lengte van de dag bij Aarde en Venus? Dat moet haast wel als er zelfs al meerdere dagen rondom Aarde verstreken zijn, terwijl bij hen op Venus de dag nog niet voorbij lijkt te zijn.

Ze delen de bevindingen met het contactcentrum, van de eerste stroeve ontmoeting met de bewoners tot de gemaakte afspraak dat ze de ontmoeting opnieuw doen de volgende dag, maar ook de bevindingen waarbij de dag mogelijk een stuk langer duurt dan de dag op aarde, en daarom men tussentijds niets heeft laten horen. Zowel de ruimtereizigers alsook de stafleden in het contactcentrum met in het bijzonder Jaroslav, vinden het aan de andere kant ook erg angstaanjagend om te bedenken dat als de wezens iets van plan zijn dat ervoor zorgt dat de ruimtereizigers niet terug kunnen keren. Jaroslav weet even niet goed wat het beste is, maar neemt een besluit. "Ga morgen voor die herkansing, maar beloof me dat je bij de eerste tekenen dat het niet de goede kant uitgaat, dat jullie de missie afbreken en terugkeren naar huis."

"Doen we," reageert Dorothy meteen. Ze wil niet meteen de leiding overnemen, maar er moet iemand zijn die Jaroslav geruststelt. Ze zal morgen heel erg op haar hoede zijn, en het is zelfs beter om dat nu ook al te zijn. Het is echter Dean die een opmerking maakt over de verstreken tijd.

"Dat hadden we ook zelf kunnen bedenken," begint Dean met opgetrokken wenkbrauwen. "Als ik het goed heb waren we maar een uurtje uit de shuttle, misschien anderhalf uur. En in de ogen van het contactcentrum hebben we een paar dagen niks van ons laten horen."

Dorothy kijkt hem aan. "Nu je het zegt, Dean. Laten we ook op dat gebied naar informatie vragen wanneer hier de dag begint en wanneer het eindigt. Hoelang hier een dag duurt zelfs."

"Ik denk niet dat we nog een poging moeten wagen. We hadden ze gezegd dat ze niet rondom onze shuttle moeten blijven hangen en respect moeten hebben voor ons en de shuttle, maar ze staan er gewoon omheen en raken het aan. Ze zijn totaal respectloos en het zal niet veel verbeteren wanneer wij hen morgen weer gaan ontmoeten of over een paar uur wanneer het maar weer dag is," reageert Quentin die naar buiten kijkt. Dorothy en Dean voegen zich bij haar, en ook Gabriëlle neemt een kijkje. Ze maken foto's, gezien het niet de minste acties zijn die de Venia's blijken te doen.

De Venia's reiken met hun handen naar de buitenkant van de shuttle. Sommigen lijken met hun gespleten tong overheen te gaan. Anderen meppen tegen de shuttle, waarbij merendeel van de Venia's hun hand weer schudt en een pijnlijk gezicht trekken gezien ze niet verwacht hadden dat het zoveel pijn zou doen. Enkele Venia's hebben onthouden waar de ruimtereizigers de shuttle in zijn gegaan en proberen de ingang open te maken. Dit wil tot hun frustratie niet lukken.

"Als het goed is hebben de ontwerpers ervoor gezorgd dat we nog een extra bescherming laag op de shuttle hebben. Als we stroom zetten op de buitenkant van de shuttle, zullen ze direct afstand nemen," geeft Dorothy aan. "Een programmeur heeft ervoor gezorgd dat dit mogelijk was." Ze activeert de stroom op de buitenzijde van de shuttle, zodat alles en iedereen die de buitenkant nu aanraakt geëlektrocuteerd worden.

"Dat is een hele goede verdediging, maar ik denk niet dat het ons veel zal helpen," reageert Dean schouderophalend. Maar hij heeft het mis. Gegil is hoorbaar. Lichtflitsen zijn zichtbaar. De Venia's die de shuttle weer willen aanraken, kijken met afgunst naar hun planeetgenoten die veel elektriciteit ontvangen. Ze ontvangen zoveel elektriciteit dat het dodelijk kan zijn. Ze nemen afstand, niet goed wetend hoe ze hen moeten helpen en niet goed wetend wat er nu gebeurt. De Venia's die in de problemen zitten, weten zichzelf van de shuttle weg te krijgen en belanden liggend op de grond waar ze uithijgen van de schok. De leider van de groep Venia's die er al eerder ook bij was, vloekt erop los en richt zich dan tegen zijn eigen rechterhand.

"Rekara aw kekidesu. Watashiachiwa noso sonmuta raka genite miasu. Kikiagy abera nigusu tsukande rokku shimasu." Het wezen naast de leider knikt, en de Venia's nemen afstand van de shuttle. Maar in plaats van daadwerkelijk weg te gaan, lijken ze eerst de shuttle te omsingelen om uiteindelijk toch weg te gaan. Degene die de leiding heeft doet het woord weer. "Rida ni tshuchi shimasu." De andere wezens kijken degene aan, kijken vluchtig terug naar de shuttle om zich dan weer om te draaien en weg te lopen. De drie reizigers keken gespannen toe, maar nu gaan ze met een geslaakte zucht van opluchting terug aan tafel zitten.

"Pff, ze zijn weg. Ze lijken echter niet blij te zijn met deze actie, Dorothy. Ik hoop dat je de juiste keuze hebt gemaakt, want hoe gaan we dat de volgende keer aan ze uitleggen?" vraagt Gabriëlle. Haar gezicht is lijkbleek.

"Wat had ik dan moeten doen? Ze zouden ons met rust laten, maar in plaats daarvan beschadigen ze onze shuttle en gaan ze respectloos met ons om. Als zij geen respect naar ons en onze spullen hebben, dan toon ik dat ook niet naar hen. Morgen zien we dan wel, ik heb een foto van ze gemaakt en een video waarop te zien is wat ze doen. Als ze weigeren toe te geven dat zij degene zijn die begonnen en wij ons alleen verdedigden waar we recht op hebben, dan hebben we het bewijs dat ik hun laat zien. Tijdens de herkansing geef ik ze een laatste kans en als ze dan zich niet verbeteren, dan jammer dan. Dan hoef ik de leefwijze niet meer te weten en stel ik voor om terug naar huis te gaan. Onze veiligheid gaat voor en ik wil niemand in gevaar brengen."

"Dorothy heeft wel gelijk," begint Dean met het opkomen van Dorothy. "Wie weet wat er gebeurd zou zijn als zij niet had ingegrepen. Wij tonen respect, maar dan moeten ze ook respect voor ons hebben. We hebben aangegeven dat ze afstand moeten houden van de shuttle en ervan af moeten blijven, in plaats daarvan vallen ze ons in feite aan. Als zij waren binnengedrongen waren de gevolgen niet te overzien geweest." Even laat hij een stilte vallen. "We hebben een opname van geluid van de gesproken woorden, dan gaan we die morgen aan die Japanse piloot laten horen. Het zou goed zijn om te weten wat ze tegen elkaar gezegd hebben."

"Goed dan, laten we zelf ook gaan rusten en morgen alles met iedereen bespreken. We zullen zien of we nog op een normale manier met die wezens om kunnen gaan. Het zou jammer zijn als blijkt dat we helemaal niks van informatie hebben," antwoordt Quentin.

De Venia's lijken het toch niet helemaal opgegeven te hebben, gezien ze weer terug zijn gekomen met een nog grotere groep. Dit keer hebben de reizigers het niet in de gaten. De shuttle wordt omsingeld en het lijkt erop dat ook de Leider van de Venia's erbij is om alles met eigen ogen te zien. Communicatie is gaande terwijl er in eerste instantie niks meer wordt gedaan. De Leider kijkt toe en merkt op dat degenen die in de shuttle zitten helemaal niks doen. Zij wacht een uur, twee uur, langer, maar er gebeurt niets. Dan draait de Leider zich om naar haar soortgenoten, wachtend op uitleg waarom zij aankomen met het bericht dat de bezoekers in een ijzeren ding hen aanvallen.

Degene die voorheen de leiding had bij de ontmoeting, loopt naar voren en buigt. Zij lijkt te bekennen dat ze hen hadden uitgedaagd met als reactie die gevaarlijk oogde aan de kant van de bezoekers, maar verder niks deden. Aangevend dat ze de volgende dag terug zullen komen en dat ze meegaat, loopt de Leider weg. Het is duidelijk dat iedereen haar moet volgen en vanaf nu respect moet tonen. Ze wil duidelijk zelf ook de ruimtereizigers ontmoeten. Haar planeet heeft nog niet eerder bezoekers gehad.

De ruimtereizigers zijn uitgerust en terwijl ze typische astronautenvoer eten, zitten ze samen aan tafel om de gebeurtenis van de – voor hen – vorige dag te bespreken. Gabriëlle bekent dat ze nog met haar twee rechterhanden en Quentin nog wat besproken heeft en nog ergens achter is gekomen. Met een gebaar naar Dorothy begint de laatstgenoemde te vertellen wat er is gebeurd, wat voor oplossing er was voor dit soort situaties en dat de wezens daarna weg zijn gegaan. De ogen van de anderen worden groot en iedereen wil overleggen wat ze nu dan het beste kunnen doen.

"Ik weet niet of het verstandig is om te blijven, gezien ze echt niet straks anders zullen zijn en zullen dan ook hetzelfde gaan doen wat ze bij de vorige ontmoeting deden," begint Sayyar die het niet meer ziet zitten om na de aanval en de woorden van de Venia's nog langer te blijven. "Het zal beter zijn als we hen geen kans meer geven en naar huis gaan," gaat hij verder. Hoewel hij zijn intuïtie uitspreekt, wil hij aan de andere kant toch kennis maken met de wezens en hun leefwijze.

"We weten inderdaad niet hoe ze nu zijn, maar ik denk ook niet dat we de leider van hen hebben gezien en misschien deze nu met hen meekomt. Ik kan mij namelijk niet voorstellen dat als ze wel een leider hebben en voor de eerste keer sinds het bestaan van dit volk, dat ze dan meteen toestaan om beledigingen aan te geven en de bezoekers aan te vallen. Wie weet hebben we gewoon de pech gehad en een verkeerde groep Venia's ontmoet. Het zou zomaar kunnen dat ze na onze ontmoeting gaan slijmen bij de echte leider. Er is volk aanwezig en ik kan mij niet voorstellen dat dit het enige is," geeft Aksel aan. Hij trekt zijn wenkbrauwen op.

De anderen kijken hem aan, om dan elkaar aan te kijken. Kort klinkt er gemompel en Dorothy wil zelf na twee pogingen geen derde poging meer wagen. Het is Gabriëlle die iedereen tot stilte brengt en zelf het woord doet. "We weten inderdaad niets van deze wezens af en of ze net zo verdeeld zijn als de mensheid op onze planeet. We weten niet wat ze van plan zijn. Wat we zouden kunnen doen als we voor een derde poging gaan, is enkele van ons met een wapen uit te rusten ter verdediging mochten de Venia's terugkomen en ons weer willen aanvallen. We zouden de shuttle ook ergens anders neer kunnen zetten en het dan opnieuw proberen. Ook al is het alleen maar om de grond goed te kunnen bestuderen. Als de laatste poging van ontmoeting niet werkt of als we alles hebben wat nodig is, kunnen we alsnog naar huis."

"Dat lijkt me wel het beste ja, om ons een wapen te geven. Op onze planeet zijn we ook onderverdeeld in mensen die snel een wapen pakken en mensen verwonden of vermoorden en mensen die niks doen," antwoordt Khazani.

Dorothy's blik gaat meteen naar de Italiaan. Van begin af aan mocht ze hem al niet en eerder had hij ook zonder toestemming een wapen gepakt om deze op de Venia's te gebruiken. Ze is niet de enige die meteen naar Khazani kijkt bij zijn woorden. Ze antwoordt op hem. "En je hebt mensen die zich niets aantrekken van gewapende personen die hen aanvallen en zichzelf blijven met alleen als reactie de rug naar hen en een andere plek zoeken."

"Soms is het beter om een wapen te hebben en je dan te verdedigen tegen je aanvaller, ten opzichte van je aanvaller weg te lopen," antwoordt Khazani op Dorothy.

"Ervaring daarin zeker?" sneert Dorothy bij wie de alarmbellen over deze collega begint te rinkelen. Zal ze een melding maken bij de teamleider zodra ze terug in zijn? De Italiaan blijft stil bij deze woorden en lijkt niet in de verdediging te schieten. "Ja dus, dan hoop ik niet dat je bij de maffia hoort. Als het aan mij ligt zou ik je hier zo achter kunnen laten om te voorkomen dat wij nog meer in gevaar verkeren. Kunnen we meteen kijken wat die wezens met je doen."

Het is even stil in de shuttle. Hoewel ze makkelijk hadden kunnen verwachten dat Dorothy zo zou reageren, is het wel een heel heftige zet van haar. Maar ze heeft gelijk. Kunnen ze Khazani nog wel vertrouwen als hij ervaring heeft met onnodig wapens gebruiken, zoals de overheid dat de afgelopen tijd heeft gedaan. Het zou zomaar eens kunnen dat Khazani met spoed moet worden nagetrokken.

"Jongens, stop! Dit is nu niet het moment om dit soort reacties te geven. We moeten er samen voor gaan, wat je achtergrond ook is op dit moment. Als Khazani daadwerkelijk bij de maffia hoort, zal ik met de teamleider bespreken wat we met hem gaan doen en dan zal hij nog eens goed worden nagetrokken," stopt Gabriëlle de ruzie tussen de Italiaan en Dorothy. "Mij baart het in ieder geval zorgen dat hij direct een wapen is gaan pakken om die wezens af te knallen, terwijl we ze niet eens kennen en weten wat ze doen. Jij blijft daarom vandaag in de shuttle, Khazani. Ik wil je niet buiten de shuttle zien en waag het niet om ons te verraden door de shuttle te gebruiken om terug te keren naar de aarde." Gabriëlle is zeker niet blij met de ontstane situatie, want nu bedenkt ze zich ook dat juist hij degene was die bijna de eerste moordpoging deed.

"Misschien is het wel handig om iemand paraat te hebben staan met een wapen, Gabriëlle. We weten niet wat zij allemaal kunnen en wat ze met hun gespleten tong doen. De wapens moeten uit het zicht blijven, maar er moet wel pijlsnel gereageerd kunnen worden als het door de Venia's uit de hand dreigt te lopen," reageert Dean.

"Wat ik mij afvraag is hoe we de groep – en zeker de echte leider of hoe ze het hier ook mogen noemen – kunnen overtuigen dat zij waren begonnen en wij pas later reageerden om ons te verdedigen. Ik heb zo'n onderbuikgevoel dat ze ons in de problemen willen laten komen," antwoordt Dorothy fronsend. Ze is haar eigen actie van de avond tevoren compleet vergeten.

"Had je niet opgenomen hoe wij werden aangevallen en wat onze verdediging was? Als het goed is hebben wij dus nu beelden hoe zij als eerste ons aanvielen en geen enkel respect toonden naar ons en ons voertuig," is het antwoord van Quentin.

"Och ja, natuurlijk. We hebben bewijs dat zij waren begonnen," antwoordt Dorothy en ze slaat haar hand tegen haar voorhoofd. "Hoe kan ik zoiets nu zijn vergeten? Het probleem is alleen dat we niet op beeld en geluid hebben dat wij hebben voorgesteld om apart van elkaar te slapen, dus zij terug naar huis gaan en wij in de shuttle en elkaar met rust zouden laten," bedenkt Dorothy gezien alleen beeld is. Ze fronst haar wenkbrauwen.

"Volgens mij hebben we wel geluid en ze hebben nog iets gezegd in hun vreemde taal," reageert Dean. "Waar is die Japanse piloot? Ik denk dat ze dat wel kan vertalen." Een paar collega's gaan haar halen en komen met haar terug.

De Japanse collega luistert naar de opname. "Ze vinden dat we te ver zijn gegaan. De leider gaf het beval dat ze naar huis zouden gaan en morgen wel ons zouden oppakken en op zouden sluiten."

Het is even stil. Dus de Venia's hebben aan de echte leider hun versie van het verhaal verteld, wat dus betekent dat zij nog meer in gevaar zijn. Het is Lucinde die de stilte verbreekt en van zich laat horen. "Als iedereen ermee eens is, houden we goed in de gaten of die wezens daadwerkelijk weer komen. De temperatuur wordt ondertussen opgemeten om te achterhalen of we zonder pakken de planeet kunnen betreden. Zodra ze komen en in de buurt zijn, laten we beelden zien via een projector op de shuttle hoe ze ons hebben aangevallen en wat het resultaat was van onze verdediging," stelt ze voor. Iedereen lijkt dit een heel goed idee te vinden.

"De temperatuur is al opgemeten en voor ons is het te warm," antwoordt Dorothy. "We zouden wel de wezens de gemaakte beelden kunnen tonen, maar daarna is het beter om te maken dat we wegkomen. Als ze ons willen oppakken en opsluiten terwijl wij niks gedaan hebben, dan moeten we hier niet langer blijven en zo snel mogelijk naar huis gaan."