Dorothy's gedachten gaan naar haar moeder wie letterlijk door haar eigen man verkracht werd. Dorothy had haar moeder om hulp horen schreeuwen en daarna dat hij van haar af moest gaan. Ze kan de gezichten van haar ouders nog voor zich zien toen ze een schot met het pistool van haar vader had gelost. Hoe de kogel hem op een haar na mistte. Haar moeder werd stil, terwijl haar vader lijkbleek werd. Ze had gedreigd zijn ballen eraf te schieten als hij nog een keer aan haar moeder zat, en dan vooral als ze zelf niet eens wilde. Hij had geëist dat ze zijn pistool terug zou geven, maar dat weigerde ze. Ze vertrouwt hem niet, en dat is precies de reden waarom ze niet naar hem heeft geluisterd. Haar moeder snelde er vandoor, mogelijk nieuwe kleren aantrekken die haar lichaam zouden bedekken nu de kleren die om aan heen hangen kapot gescheurd zijn.

Als haar moeder niet veilig is in haar eigen woning omdat ze doodleuk verkracht wordt en niks over haar eigen lichaam te zeggen heeft, waar is ze dan veilig? Is er iets dat ze kan doen om te zorgen dat haar moeder haar nachtrust kan krijgen en zich kan verstoppen, zonder dat ze het gevaar loopt nog eens verkracht te worden door Arné. Het pistool houdt ze bij zich. Beide vrouwen kunnen zelf geen huis kopen, niet alleen omdat ze door het hebben van geen werk niet het salaris hebben om het te kunnen kopen, maar juist ook omdat ze dan niks hebben om op te staan. Zelfs al zouden ze op zichzelf wonen, als er geen partner is die voor het inkomen zorgt, worden ze ter dood veroordeeld. En Dorothy beseft maar al te goed dat ze haar doodsvonnis sneller heeft getekend nu ze op haar eigen vader heeft geschoten, de persoon wie juist mensen als haar vermoord. Daarom houdt ze nu ook zijn pistool bij zich, omdat ze weet dat dit het enige wapen is wat haar vader mee naar huis mag nemen van zijn baas, en geen twee wapens in huis mag hebben of nog gevaarlijkere wapens. Hoewel ze zich afvraagt waarom hij überhaupt een wapen mee naar huis neemt is een raadsel voor Dorothy, maar dat het handig heeft uitgepakt om haar zogenaamde vader te waarschuwen dat hij met zijn handelingen moet stoppen.

Ze weet dat het mogelijk is om een woning te bestellen. Hoewel ze er geen ervaring mee heeft, wil ze toch echt weten hoe ze dat kan doen. Overheidsmedewerkers kunnen extra huizen bezitten, dat is één van die rare regels. Een idee ontpopt zich in haar hoofd. Ze kan op naam van haar vader een huis kopen, en aangeven dat de eigenaar van het huis iemand anders is. Als ze ervoor kan zorgen dat haar vader de sleutel niet in zijn handen krijgt, maar zowel zijzelf als haar moeder een sleutel van de woning hebben, dan kunnen ze in de woning wonen. Een soort aanleunwoning naast het woonhuis met een eigen ingang en toch een doorgang tussen beide woningen kan een uitkomst bieden. Of wacht, met de betaalgegevens van de gezamenlijke rekening van haar ouders, kan ze op naam van haar moeder de woning kopen. Of zou ze het geld op die rekening naar de rekening van haar moeder zetten en... Nee, want met de gezamenlijke rekening is het gratis omdat Arnés naam erbij staat. Een grijns verschijnt op haar gezicht. Ze bestelt op die manier – terwijl de woning op naam staat van Eda – de woning. Gewoon een simpel kleine woning. Zo zou het als aanleunwoning dienen, maar Dorothy doet dat om te zorgen dat ze heel snel naar de nieuwe woning kunnen als het er staat. Ze is benieuwd hoe het geleverd wordt én hoelang het duurt voordat de woning in zijn geheel er staat.

Terwijl Arné naar het werk is, gaat Dorothy naar haar moeder toe. Normaliter mogen ze elkaar amper spreken als vaderlief er niet is. Waarom snapt Dorothy niet, maar zijn wil is wet. En toch overtreedt ze de regel nu hij niet thuis is.

"Mam, hoe kan je leven dat hij je verkracht? Dit is vast niet de eerste keer. Ik heb je wel vaker horen gillen en hem horen brullend horen genieten. Waarom zoek je niet naar een oplossing?" Het liefst vertelt ze wat ze heeft gedaan, maar ze wacht nog even tot ze zeker weet of haar moeder wel wil ontsnappen van haar man.

"Ik kan geen kant op, Dorothy. Je vader verwacht dat jij binnenkort er niet meer bent en hij verlangt naar een zoon, dus hij verkracht me. Hij komt altijd in mij klaar in de hoop mij zwanger te maken, maar ik ben niet eens meer vruchtbaar. Met veel moeite hebben we jou gekregen, dus ik betwijfel nu ik ouder ben dat ik nog eens zwanger raak. Niet dat ik het wil, ik wil geen enkele nakomeling meer van hem krijgen. En ik wil er nog voor jou zijn, anders zou ik allang het risico hebben genomen om me van hem te scheiden én met mijn leven verder gaan met kans op vermoord te worden. Ik zou willen dat er een andere oplossing is, want ik wil ook echt van hem af." Tranen komen zichtbaar in de ogen van Eda. Dorothy moet slikken als ze de vochtige ogen ziet van haar moeder. Wetende dat ze altijd ook zo wat moet huilen als zijzelf iemand ziet huilen, veegt ze met haar mouw langs haar ogen.

"Er is een manier, mam. En het is niet met het zoeken naar werk. Het is alleen even wachten tot ik zeker weet dat het werkt, en daarna zal je veilig zijn voor hem. Ik heb de manier gevonden." Ze valt even stil en ze fronst haar wenkbrauwen. "Ik wil niet dat hij je nog eens verkracht. Ik heb bewust op hem geschoten. Het liefst zelfs in zijn geslachtsorgaan, maar ik wilde hem eerst waarschuwen. Voorlopig, zolang ik hier ben zal hij je niets meer maken. Ook hij heeft aan regels van zijn werk te houden als hij mij wil vermoorden. En hij kan ook niet zomaar aangifte doen, want officieel mag hij zijn wapen niet eens mee naar huis nemen, want dan komt zijn baas erachter wat hij allemaal uitvoert én de regels overtreedt."

Haar moeder kijkt haar aan. "Je had dat niet moeten doen, had zijn gang maar laten gaan. Hij zou weten dat ik door mijn leeftijd niet meer vruchtbaar ben. Nu hij weet dat wij om elkaar geven en elkaar zullen beschermen tegen hem, kan hij dat gaan gebruiken. Zijn wapens houdt hij bij zich, zijn functie bij de overheid is hoog genoeg dat hij niet snel consequenties ondervindt van zijn daden."

"Ik heb zijn pistool nog en hoewel hij op het werk een pistool kan lenen, zal dat erg verdacht overkomen. Zijn baas zal weten dat ofwel hij zijn pistool thuis heeft laten liggen waar het niet mag zijn, ofwel zo onzorgvuldig is geweest met zijn wapen dat hij een wapenverbod krijgt en geen wapens meer mag vasthouden. Hij zal teruggezet worden in functie als zijn baas erachter komt."

Een glimlach verschijnt op het gezicht van Eda. "Hij kan dus geen kant op, dus dan kunnen wij een oplossing zoeken. Maar vertel, waar dacht jij aan." Ze kijkt haar dochter met glimmende ogen aan.

Net als Dorothy antwoord wil geven, zorgt iets ervoor dat het donkerder wordt in de woning. Beide vrouwen denken dat het voor korte duur is, maar de schaduw blijft. De vrouwen knipperen met hun ogen, en Dorothy denkt te weten wat er gaande is. "Ik heb met jullie gezamenlijke rekening op jouw naam een huis gekocht voor jou. Zo zal je hoe dan ook veilig zijn voor Arné, mam. Dat is de oplossing die ik voor je heb bedacht. Je kan dan werk zoeken zonder dat hij in de weg zit. Twee sleutels zullen geleverd worden, één voor jou en de ander voor mij. Nu hij er niet is, moeten we nu snel zijn en zal dat geen probleem moeten zijn. Zodra je werk hebt, ga je van hem definitief scheiden en zoek je bij een andere leuke man je geluk. Of niet, want veel kan je bij hem niet betekenen en gezien je trauma heeft dat weinig zin. Je hebt al een nakomeling, dus waarom zou je nog een man zoeken? Als je werk hebt, ben je zelfstandig. Dat is precies wat jij nodig hebt. En als je iemand zoekt voor een relatie, dan wil ik je als advies meegeven en ook echt smeken om niet nog eens een relatie aan te gaan met een overheidsmedewerker."

De twee vrouwen komen in beweging en terwijl ze buiten komen bekijken ze hetgeen wat de schaduw heeft veroorzaakt. Dorothy merkt echter een bult op in de welkomstmat bij de voordeur van de woning die ze uitkomen en ze kijkt eronder. Twee sleutels liggen in de enveloppe verstopt die onder de mat lag. Dorothy grijnst. Het is dus de nieuwe woning voor hen twee die zojuist is geplaatst. Althans, het zou hun nieuwe woning moeten zijn. Of eigenlijk, de woning van haar moeder, want als zij daadwerkelijk wordt aangenomen bij Universe Connection – wat nog helemaal niet zeker is – zal ze daar een verblijf krijgen.

Eda's mond valt open als ze ziet dat het om een huis gaat. Ze knippert met haar ogen en als ze Dorothy wil vragen hier een foto van te maken omdat dit niet zomaar kan, ziet ze dat zij juist twee sleutels in de handen heeft en dat haar dochter grijnst. "Dorothy," klinkt het ineens waarschuwend. "Wat weet jij hiervan?"

"Ik heb ervoor gezorgd dat namens Arné jij en ik een veilige plek krijgen. Wees gerust, Arné zal hier niet binnen kunnen komen gezien hij geen sleutel heeft. Deze woning is voor ons twee. Jij zal in ieder geval niet meer verkracht kunnen worden. Nu kan je op je gemak op zoek naar werk zodat je daarna kan scheiden van hem en je op zoek kan gaan naar een echte man die ook echt om je geeft."

Dorothy laat hen alle twee binnen, maar het is al snel duidelijk dat ondanks de sleutel ook een gezichtsherkenning wordt geplaatst met de gezichten van zowel Dorothy als Eda. En dat geldt ook voor de vingerafdrukken. "Eerlijk gezegd had ik dit niet verwacht, maar het is duidelijk dat je hierdoor wel extra beveiliging hebt. Arné kan hier nooit van zijn leven inkomen."

De gang heeft een donkere marmeren vloer. De gang zou er donker uit moeten zien, maar het ziet er door een partij ramen ver boven hun hoofd er heel licht uit. Links van hen gaat een houten trap in een draai naar boven. Een inham is zichtbaar daar tegenover voor het plaatsen van schoenen in een schoenenrek. Daarboven is het mogelijk om jassen op te hangen. Een spiegel hangt wat verder naar de voordeur toe welke beiden eveneens van hout zijn gemaakt. Het verbaast Dorothy dat er gewoon hier hout is gebruikt, iets uit de natuur terwijl dit niet eens is toegestaan. Zou dit serieus alleen voor overheidsmedewerkers zijn?

De twee vrouwen lopen verder door de gang. Onder de trap is een deur welke een keldertrap verbergt. Deze negerend, gaat Dorothy haar moeder voor door de andere deur welke naar de woonkamer en keuken leidt. Een kleine tweezitter en een relax stoel staan met genoeg ruimte om een vierkante glazen salontafel en aan de andere kant staat een hologram televisie. Dit doet de wenkbrauwen van de dames fronsen. Beiden kijken amper televisie, juist omdat de overheid bepaalt welk nieuws uitgezonden wordt en dat geldt ook voor films en series om mensen te vermaken. Vaak zijn dat juist de films en series die geen publiek trekken, althans, die niet de interesse krijgen van Dorothy en Eda.

Het zitgedeelte en eetgedeelte waar de vrouwen denken dat daar de eetkamertafel staat, wordt onderbroken met een kleine ruimte waar twee hologrammen staan voor de computer dat op een eikenhouten bureau staat. Overduidelijk moet dat een kantoortje voorstellen mochten de twee vrouwen de mogelijkheid hebben om thuis te werken. Een smalle gangpad dat het kantoortje veroorzaakt tussen de twee gedeeltes van de woonkamer brengt hen naar het eetgedeelte waar een marmeren tafel staat met luxe eetkamer stoelen in antraciet. Het is al opgevallen dat alle meubels klein uitzien, maar in de tijd van het jaar 3450 kunnen de meubels groter en kleiner worden gemaakt als de nieuwe eigenaren dat zouden willen doen. Dorothy denkt niet dat haar moeder dat nodig heeft en zijzelf zeker niet.

Ze lopen verder naar de keuken over de marmeren vloer die vanuit de gang naar de woonkamer en keuken is doorgetrokken. Nu pas valt het Dorothy op dat in de woningen het niet gewoon behang of verf is wat zo mooi op de muren gedaan wordt. De muren bevatten een soort schermen waarop watervallen in de kleur van de muren te zien zijn. In het andere huis waar Dorothy opgegroeid is heeft ze dat nooit opgemerkt. De keuken zelf lijkt in eerste instantie gewoon zoals in de jaren 2000, waarbij er met inductie gekookt werd en er veel kastjes te vinden zijn om alles op te bergen. Het werkblad van de keuken is evengoed van marmer. Niets lijkt erop dat de woning milieuvriendelijk is gebouwd. Of er robots in de keuken verwerkt zit weet ze niet. Eigenlijk zijn de twee vrouwen niet van plan om dat nu uit te vogelen. Gezien waarop alles gemaakt is, zal Dorothy het niet verbazen als ze maar op een knop hoeft te drukken.

"Ik dacht dat bij iedere woning verplicht was om milieuvriendelijk te maken en dat hout en marmer verboden zijn in woningen? Ik dacht dat zowel gebouwen als tuinen moeten bijdragen aan de natuurlijkvriendelijkheid en het behouden van luchtkwaliteit waarbij in beide gevallen de natuur behouden moet blijven? Of gelden die regels soms niet voor overheidsmedewerkers?" vraagt Dorothy hardop af, in de hoop dat haar moeder hierop antwoord kan geven.

"Voor het gewone volk is het verboden. Alleen overheidsmedewerkers mogen dit soort huizen bezitten. Sommigen geven bij voorbaat al aan geen officieel verboden luxe in de woning te willen, mochten ze iemand op bezoek krijgen die niet bij de overheid werkt. Familie of geen familie, die mensen kunnen de persoon verraden. Overheidsmedewerkers zoals je vader, wonen juist wel graag in zo'n woning. Ergens anders heeft hij ook zo'n woning als deze staan en zodra jij uit huis bent, zal hij daar weer heengaan. Dat is in de buurt. Hij had het niet erg gevonden als je bij de overheid zou werken en je zou er dan achterkomen. Als je vader erachter komt dat het geheim van de overheid is ontdekt en dit bekend wordt, gaan er problemen ontstaan." Eda wordt lijkbleek als ze aan iets denkt waar ze juist niet aan wil denken. "Als iemand die niet bij de overheid werkt hier achter komt en de overheid komt dit te weten, is die persoon – ongeacht of deze werk heeft of niet – ter dood veroordeeld." Eda kijkt met grote ogen haar dochter aan. Toch heeft ze ook iets van bezorgdheid in zich. "Ik weet niet hoe je dit voor elkaar gekregen hebt, maar het is aan ons beiden de taak om niemand hier binnen te laten, zelfs je vader niet. En vooral dat jij je baan krijgt bij Universe Connection. Dan kan ik doen alsof jij niet weet wat voor materialen hier gebruikt zijn en dan is je vader al tevreden."

Dorothy kijkt met een ruk opzij. Ze trekt haar wenkbrauwen omhoog waardoor haar ogen groter lijken te worden en haar gezicht wordt lijkbleek. "Je bedoelt dat Arné serieus mij hoe dan ook gaat vermoorden? Zodra hij deze woning ziet, wil hij zeker de binnenkant bekijken in de hoop dat hij een extra reden heeft mij te vermoorden?"

Eda blijft even stil en dan knikt ze langzaam. Ze houdt verder haar mond dicht. "Dan is het helemaal zaak om hem buiten het huis te houden. Als hij vraagt waarom jij hem niet binnenlaat, geef je maar aan dat je niks met hem te maken wil hebben én dat het voor je eigen veiligheid is, zodat hij je niet nog eens 'per ongeluk' kan verkrachten. En nu moeten we zorgen dat al onze spullen dit huis binnengesleept worden. Daarna zien we wel verder." Dorothy komt meteen in actie, want ze wil absoluut niet dat haar vader ziet waar ze mee bezig zijn.

De koelkast wordt gecontroleerd en deze blijkt al gevuld te zijn tot Dorothy's verrassing. Samen met haar moeder verhuist ze alle kleren en spullen die bij de dames horen naar hun nieuwe woning toe. De zweefauto van Dorothy – Eda zelf heeft er geen meer door Arné – komt in de garage te staan. De woning blijkt zelfs een alarmsysteem te hebben dat afgaat als het een bepaald gezicht herkent. Dorothy stelt het in dat het bij het zien van Arné en andere overheidsmedewerkers meteen alarm slaat en de gehele woning zichzelf begint te verdedigen door compleet dicht te gaan zonder dat de persoon er nog uit kan.

Net als ze de spullen hebben verhuist en de twee vrouwen op de bank ploffen, zonder zich te bekommeren over de bovenverdieping, licht ineens de hologram van Dorothy op. Ze opent het bericht om te zien van wie het afkomt en als ze het bericht ziet en deze begint te lezen, knipperen haar ogen van verbazing en blijft Dorothy stil. Zou de medewerker met wie ze in gesprek was onder de indruk van haar zijn geweest? Ze is door naar de volgende ronde van de sollicitatie. Daarvoor wordt ze de volgende week weer in hetzelfde gebouw verwacht waar ze nadere informatie en instructies krijgt. Wel moet ze wat schone kleding meebrengen gezien ze zolang als de ronde duurt niet naar huis zal mogen. Dit nieuws laat Dorothy haar wenkbrauwen fronsen, gezien ze niet verwacht had dat er nog een ronde zou komen waar ze enorm mysterieus over zouden moeten doen. Waarom zou ze tussentijds niet gewoon naar huis mogen? Ze doet haar hologram uit. Haar moeder blijft haar aankijken.

"Ik ben door naar de volgende ronde in datzelfde gebouw, maar ik moet wel reserve kleding meenemen en sportkleding. Het zou zomaar kunnen zijn dat ik dus zolang ik bezig ben met de sollicitatie niet thuis zal komen."

Eda trekt een wenkbrauw op. "Nou, als je daar kan blijven is dat meteen mooi meegenomen, toch? Dit is wel precies wat je wil. Ik beloof je dat ik hier in deze woning blijf en dat ik zelf ook werk ga zoeken, zodat ik definitief kan scheiden van Arné." Ze bedenkt zich iets, en haar gezichtsuitdrukking lijkt op bezorgdheid. Dorothy probeert de aandacht te trekken van haar moeder, in de hoop dat ze vertelt waar ze zich druk om maakt. Eda schudt haar hoofd. "Deze woning staat officieel op naam van... Arné toch?"

Dorothy schudt haar hoofd. "Het staat op jouw naam en is via jullie gezamenlijke rekening betaald. Zolang Arnés achternaam erbij staat, weten ze dat het om de vrouw van een overheidsmedewerker gaat. Ze stellen daar geen vragen bij. Eigenlijk hebben jullie het gezamenlijk betaald, maar omdat het op jouw naam staat kan Arné je niks doen."

"Daar ben ik niet zo zeker van, Dorothy." Eda wordt lijkbleek als ze zich herinnert met wie ze te maken hebben. "Arné overtreedt wel vaker de regels van de overheid om zo zijn doelen te bereiken. De president doet er niks aan, net zoals de gouverneur omdat wat hij doet in het voordeel van hen twee is. Hij zal vast en zeker ook hiervoor iets weten waardoor hij bij mij kan komen."

Dorothy verstijft. Zo ver had ze nog helemaal niet nagedacht, maar aan de andere kant heeft ze de ijzersterke beveiliging ingeschakeld. Ze weet niet precies wat er gebeurt als het systeem haar vaders gezicht herkent, maar ze hoop dat hij in een val komt te zitten waar hij nooit meer uit kan komen. Net als beide vrouwen de bovenverdieping willen gaan checken om te zien hoe dat uitziet, klinkt er van buiten geschreeuw en gebrul die beide vrouwen doen verstijven. Het is Arné die het huis heeft gezien, niet naar binnen kan, en zijn vrouw en dochter niet in zijn huis zijn. Hoewel de vrouwen weten dat hij op het werk was, kan het geschreeuw en gebrul alleen maar duidelijk maken dat de man op het werk ook niet helemaal zijn dag had.