Zittend in een saaie maar simpele ruimte, wacht Dorothy samen met een heleboel anderen tot ze aan de beurt zijn om zich voor de volgende ronde te bewijzen. Allen zitten ze in stilte en niemand maakt met elkaar oogcontact. Ieder van hen lijkt kalm, maar zal mogelijk zweten van de zenuwen. Uitleg krijgen ze nog niet, naar verwachting zouden ze die pas krijgen wanneer ze gehaald worden om zich te bewijzen voor een plek bij de ruimteorganisatie. Sommigen spelen met hun vingers, anderen zitten stil en kijken naar beneden. Allen kijken ze tegelijkertijd op wanneer dezelfde persoon iemand komt halen, maar geen andere sollicitant die net aan de beurt is geweest naar buiten laat. Alsof sollicitanten niet levend de opdracht voltooien, en als ze dat wel doen via een andere uitgang naar buiten worden gelaten. De persoon die voor hen staat, toont geen emotie.

"Dorothy Allemans, het is uw beurt voor uw tweede sollicitatieronde. Volg mij." De vrouw blijft weer stil en draait zich half om, wachtend op de genoemde sollicitant. Stilletjes staat Dorothy op, niet wetend wat er gaat komen. Koude rillingen lopen over haar rug als ze bedenkt dat ze mogelijk deze sollicitatieronde opdrachten moeten voltooien die tot de dood leiden en zijzelf net zoals de anderen het niet zou overleven. In stilte loopt ze achter de vrouw aan die direct verder loopt en geen woord zegt. Gaat de vrouw nog zeggen wat de opdracht is en wanneer gaat ze nou de informatie krijgen over deze ronde? Wat kan ze nu verwachten? Dorothy voelt haar hart in haar keel kloppen van de zenuwen.

"Wat kan ik verwachten? Is het weer een gesprek of moet ik opdrachten uitvoeren? Waar zijn de voorgaande sollicitanten gebleven?" Dorothy hoort hoe haar stem trilt en weet dat het van de zenuwen komt. Het zal haar niks verbazen als de vrouw haar stillende stem heeft opgemerkt. Hopelijk ziet ze er verder wel kalm en daardoor professioneel uit. De vragen worden echter niet beantwoordt, maar gelukkig voor haar vertelt de vrouw haar toch één stukje kostbare informatie terwijl ze nog niet op de plek van bestemming zijn.

"Wat de bedoeling is zal je zo meteen te horen krijgen. Alles wat met de ruimteorganisatie te maken heeft, heeft zo zijn voor- en nadelen en dat geldt ook voor deze sollicitatie. Alleen de sterkste, de dapperste, de slimste, en de gezondste sollicitanten komen door deze ronde en de ronden hierna. Meer heb ik niet te zeggen." De vrouw gaat terug in zwijgstand, terwijl ze door blijft lopen. Ze lopen al zeker een kwartier en nog steeds zijn ze niet op de plek waar ze schijnbaar de ronde moet doorkomen. Het lijkt alsof Dorothy's geduld wordt getest, al snapt ze nu wel waarom het iedere keer zolang duurt voordat er iemand gehaald wordt. Toch kan ze het niet laten om vragen te blijven stellen.

Dorothy weet dat het gebouw aan de buitenkant niet zó groot en lang leek. Hoewel zoiets aan de binnenkant toch ruimer uit kan zien dan de buitenkant laat blijken, zou ze hoe dan ook eens een bocht om moeten gaan, maar behalve de paar bochten die ze gehad heeft voordat ze door een deur heen is gegaan, is ze geen bochten meer tegengekomen. Langzaam maar zeker begint haar geduld op te raken. "Duurt het nog lang voor we er zijn? Dadelijk zitten we in Tokio als we zo onder de grond door blijven lopen. We zijn nog geen bochten tegengekomen wat ik persoonlijk al vreemd vind, en we zijn nog steeds niet op onze bestemming voor mijn test of interview. Dat iets geheim moet blijven is tot daaraantoe, maar dit is wel erg overdreven," moppert Dorothy.

De vrouw zegt niets en loopt stug door. Dorothy begint na te denken. Ze heeft al een hele tijd alleen maar rechtdoor gelopen. De horizon komt niet dichterbij en als ze naar de muur kijkt ziet ze nog steeds dezelfde gekleurde vreemde plek op de muur. De ondergrond voelt niet echt aan als een gewone vloer. Zou ze op een loopband staan? Het gevoel van lopen lijkt er wel op. Even gaat ze stilstaan en ze merkt dat ze juist achteruit lijkt te gaan. De vrouw die haar 'begeleidt' en niks zegt, lijkt op dezelfde plek te blijven. Langzaam begint ze weer te lopen. Dan begint ze te rennen, maar de vrouw komt niet dichterbij, terwijl ze in normale omstandigheden, als het geen loopband zou zijn geweest, ze de vrouw zou hebben ingehaald. Ja, het is haar duidelijk dat ze op een loopband bezig is. Een loopband die zodanig goed verborgen is dat het een test zou moeten zijn en men dat zou moeten raden. Ze zijn geen liften ingegaan sinds ze gehaald is. Wacht, dat is ze wel, want voor de wachtkamer moest ze met de lift naar beneden. Toen ze werd meegenomen zijn ze door een paar deuren gegaan. De enige verandering zijn wat kleuren op de muren van de ene ruimte naar de andere en de ondergrond. Zou dit de test zijn? Zou dit een test zijn om te bepalen of ze een goed gevoel van ondergrond hebben en hoe goed ze kunnen nadenken? Ze plooit haar wenkbrauwen en ze besluit een conclusie te trekken welke ze hardop zegt.

"Je zegt niks omdat dit de test is, of heb ik het mis? Jullie hebben ons onder de grond gebracht en niet naar een verdieping boven de grond, zodat het minder opvalt dat we alleen maar rechtdoor gaan. En ik denk dat jullie erop uit zijn om te weten hoelang het duurt voordat de sollicitant in kwestie hierachter komt. We zijn alleen maar rechtdoor gelopen en geen hoeken omgeslagen, en dit hebben jullie kunnen doen met deze test door gebruik te maken van een loopband zodat we juist op dezelfde plek blijven. De test duurt natuurlijk zo lang als nodig is tot de sollicitant het beseft. Dat is dus ook de reden waarom ik en de andere wachtende sollicitanten geen enkele eerder gehaalde kandidaat terugzien. Of heb ik dit allemaal mis?"

De vrouw stopt met lopen en draait zich om. Even komt door deze beweging de vrouw dichterbij haar, maar nadat ze een knop heeft ingedrukt, blijven ze allebei op dezelfde plek zodra ook Dorothy opnieuw stil blijft staan. Een glimlach siert het gezicht van de vrouw en ze lacht dan ook haar tanden bloot. "Het klopt wat u zegt. Tegenover eerdere kandidaten bent u de eerste die alles geraden heeft. Sommige mensen waren wel op de goede weg, maar hadden niet alles geraden. Hoewel enkelen van hen hardop hadden nagedacht waardoor ze met sommige dingen iets eerder dachten dan mogelijk uzelf, is er geen enkele geweest die zo uitgebreid heeft aangegeven wat niet klopt. Merendeel van de kandidaten zijn zelfs nu nog niet klaar met de test en die zijn al even hier." De vrouw laat even een stilte vallen. Mogelijk zijn ze dus in een andere ruimte, en hebben ze voor dit soort situaties meerdere kamers voor de test. "Maar gefeliciteerd, ik ben onder de indruk van u dat u zo snel alles heeft geraden. Degene die alles zal beslissen zal later nog wel ontmoeten." Haar glimlach verdwijnt en ze draait zich terug om, zodat ze met de rug naar Dorothy komt te staan, maar ze wijst naar een lege plek. "Ga door die deur en u zal een collega van mij ontmoeten. Laat ik zeggen dat deze test laat blijken hoe u bent. Uw slimheid wordt opnieuw getest, maar ook uw digitale vaardigheden. Ik ga zelf de volgende kandidaat halen, succes verder."

Dorothy kijkt naar de plek waar de vrouw naar toe wijst en ziet dan een deur verschijnen. Haar mond valt open van verbazing, want het blijkt dat er wel degelijk deuren zijn aan de zijkant. Verborgen, dat dan weer wel. Dan kijkt ze naar de kant waar ze vandaan zou zijn gekomen en de kant op waar ze mogelijk naar toe had moeten lopen als ze niet was gaan nadenken. Hoe ze alles zo gemanipuleerd hebben weet ze niet, maar ze vindt het wel briljant. Ze knikt naar de vrouw en loopt naar de aangewezen deur toe, dan draait ze zich om naar de vrouw.

"Briljante uitvinding voor een manipulatie moet ik zeggen. Ik ben zeker wel nieuwsgierig naar de rest. Bedankt voor de 'rondleiding," Dorothy gebruikt vier vingers om een onzichtbare aanhalingstekens te maken bij het woord rondleiding, "en het brengen naar de tweede test," complimenteert Dorothy de medewerkster om dan zelf door de deur te verdwijnen, nog net ziend dat de vrouw een kortere weg terugneemt via een andere zijdeur.

Waar de vorige ruimte heel licht was, verblindend wit zelfs, is Dorothy nu in een hele donkere ruimte waar ze geen hand voor ogen kan zien. De deur achter haar is dichtgevallen en ze heeft geen idee wat haar nu te wachten staat. Ze zou een collega moeten zien, maar dat is niet het geval. Misschien zal de collega van die vrouw wel via een beeldscherm te zien zijn. Misschien moet ze juist een beeldscherm zoeken waar de persoon opstaat om informatie te krijgen? Hoe moet ze in godsnaam weten wat de opdracht is als niks wordt uitgelegd? Hoe moet ze weten wat de opdracht is als haar verteld wordt dat ze informatie zou krijgen van een collega van een medewerkster, maar dat vervolgens niet gebeurt?

Nu haar ogen aan de donkere ruimte is gewend, is ze beter in staat om waar te nemen wat ze ziet. Meerdere bureaus met computers staan in de ruimte. Tegen de muren, maar ook midden in de ruimte. De ene computer is vrij dik, terwijl andere computers heel plat zijn en bijna geen ruimte in beslag nemen. Als ze zo kijkt lijken de beeldschermen niet aan te staan. Ze had verwacht nu informatie te krijgen, maar als het zo is dat ze pas informatie krijgt als ze een bepaalde opdracht voltooid heeft, zou ze mogelijk eerst het juiste beeldscherm moeten zoeken waar de informatie op staat. Of de collega van de vrouw die haar deze ruimte heeft binnengelaten zich eerst laat zien vraagt ze zich af. Als het gaat zoals de vorige opdracht kan ze dat vergeten. Ja, ze zou meer uitleg krijgen, maar als ze getest wordt nog steeds op slimheid, dan zou dit de tweede test daarvan kunnen zijn. Het kan niet anders dat ze dan een beeldscherm moet zien te vinden die wel aanstaat, maar het scherm zwart is en verbonden is met een computer zelf die aan staat. Waren die dingen toen der tijd niet altijd luidruchtig waarbij ze veel en hard bromden? Mogelijk zal ze een beslissing moeten maken om de juiste computer te vinden, dat dat de opdracht is die ze nu moet doen. Maar wat zijn dan de regels? Ze vindt een briefje waarop een kort geschreven tekst staat.

Vind het juiste beeldscherm en computer om de opdracht te voltooien en meer informatie te krijgen. Voelen mag, aanraken niet, behalve het juiste scherm en computer. Je mag maar één computer en één beeldscherm aanraken.

Dorothy knippert met haar ogen. Voelen mag, maar aanraken niet? Voelen is toch aanraken? Of zou er iets zijn dat zorgt dat er in dit geval verschil in zit? Ze bekijkt de computers en beeldschermen en beseft dat het van die dingen zijn die zeker duizend jaar geleden werden gemaakt, en sommige beeldschermen en computers uit de tijd komen dat die dingen nog maar net gemaakt werden. Ze ziet overduidelijk dat de beeldschermen qua tijd wel verschillen, maar de computers zelf betwijfelt ze. Zouden die anders uitzien van elkaar? Nee, ze zien er niet echt compleet anders uit. De computers lijken hetzelfde qua vorm, maar toch zijn ze anders afgewerkt. Ze hoort hier en daar een brommend geluid en als ze beter luistert en naar enkele computers buigt, dan komt het daar vandaan. Sommige computers staan aan, maar zijn de beeldschermen dat ook? Als ze naar de beeldschermen kijkt, ziet ze overal wel een lampje branden bij de schermen die aan zouden moeten staan. Dus computers maken geluid, beeldschermen hebben een lampje dat aangeeft dat ze aanstaan. Het probleem blijft echter dat alles door elkaar staat en ze niet weet welke met elkaar verbonden zijn. Hoe moet ze weten welke de juiste computer en beeldscherm samen zijn waar iets op moet staan? Hoe kan ze dat nu weten?

Het kan een computer zijn die in het midden van de ruimte staat, maar net zo goed eentje die bij de deur staat en die ze niet kan zien of die aan- of uitstaat. Of zelfs misschien geen zwart beeld heeft maar dat er iets open staat. "Adem in, adem uit Dorothy. Je hebt verdomme ICT-opleidingen gehad en andere technische opleidingen waarbij zelfs de geschiedenis van deze dingen in voor zijn gekomen, inclusief het geluid dat ze maken. Denk!" mompelt de jonge vrouw, meer boos op zichzelf dat ze er zolang over deze opdracht doet. Juist deze opdracht moet een makkie zijn, maar dat is het toch niet. Heeft ze ooit geleerd tijdens de ICT-opleidingen hoe ze zonder een computer of beeldscherm aan te raken kan ontdekken dat ze aan elkaar gekoppeld zijn? Er moet toch een manier zijn om daarachter te komen zonder iets aan te raken? Ze fronst haar wenkbrauwen waardoor er rimpels op haar voorhoofd verschijnen. Misschien moet ze juist niet zoeken naar een computer en beeldscherm die met elkaar verbonden zijn. Jaren geleden bestonden er ook apparaten die een enorm joekel van een beeld op de muren kon projecteren. Het zou zomaar eens zo'n ding kunnen zijn die ze moet hebben voor het juist afronden van deze opdracht. En toch, ze heeft toch echt een beeldscherm én computer nodig, want zo'n beamer moet juist daarop worden aangesloten.

Dorothy draait rondjes, maar kan geen beamer of andere dingen ontdekken die een groot extra beeld zouden moeten veroorzaken op de muur. Ze bromt geïrriteerd en vervloekt de organisatie dat ze een onmogelijke opdracht geven zonder uitleg te geven wat de bedoeling is. Wat heeft ze aan die paar zinnen op het briefje als het verder niet duidelijk is wat ze kan en mag doen, of zelfs maar of het duidelijk is wat de bedoeling is? Misschien staat zo'n beamer wel op iets hoogs, een kast bijvoorbeeld. Ze draait nog eens rond en dit keer kijkt ze omhoog. Een kast waar ze nu voor staat en al eerder was opgevallen, lijkt iets op zich te hebben staan. Het is echter te donker om te zien wat het precies is en het staat te hoog. Ze heeft niets om te zorgen dat ze erbij komt, en als ze door de ruimte kijkt ziet ze ook geen stoelen aanwezig in de ruimte. Natuurlijk, die dingen zorgen ervoor dat het allemaal makkelijker is om het probleem op te lossen, maar hoe kan ze het nu dan oplossen? Ze kijkt rond en dan beseft ze het. Het briefje! Dat leek papier maar zo voelde dat niet. Het voelde dikker dan papier zou zijn en misschien zelfs karton. Ze pakt het op en met hoop van zege gooit ze het naar de beamer toe in de hoop dat het beeld gaat geven. Wat het ook was, het heeft in ieder geval gezorgd dat de beamer beeld is gaan geven.

Aan het briefje komt ze niet meer, maar dat maakt haar ook niet uit. Haar probleem is het niet. Het beeld op de muur wordt geprojecteerd en daar staat een medewerker op. Ze heeft dan niet de juiste beeldscherm en computer kunnen vinden wat de opdracht was om het beeld te laten zien, maar ze heeft nog steeds beeld gekregen. De persoon glimlacht en begint direct te spreken.

"Je hebt nu twee opdrachten succesvol afgerond, al heeft deze opdracht niet het juiste einde. En toch, het is knap werk wat je verricht hebt en je hebt goed doorgezocht naar de juiste oplossing. Dat is precies wat we willen zien. Ga door de deur die opengaat, en we zullen elkaar lijfelijk ontmoeten. Je zal van mij te horen krijgen wat verder de bedoeling is. Kom verder, Dorothy."

Het beeld verdwijnt, het licht gaat aan en een deur gaat open. Dorothy is zo aan het donker gewend, dat ze haar ogen kort moet dichtknijpen wanneer het licht aangaat. Dan knippert ze met haar ogen tot ze weer normaal kan zien. Ze kijkt om zich heen en ziet dat er authentieke bureaus staan in de ruimte die in de jaren twintig van duizend jaar geleden veel gebruikt werden in callcenters, maar ook in kantoren. Het valt haar ook nu pas op dat er niet alleen computers en beeldschermen staan uit die tijd, maar ook kleine computertjes die uiteindelijk hologrammen worden als je ze aanzet. Die waren haar eerder niet opgevallen. Nu ziet ze ook dat de kast er net zo authentiek uitziet. Ze draait zich om naar de juiste deur. Ze is niet van plan om nog langer in deze ruimte te blijven.

De ruimte waar ze nu in komt heeft geen ramen, maar wordt wel goed verlicht door TL-lampen aan het plafond. Hoewel geen zonlicht, zorgen deze lampen ervoor dat het natuurlijke zonlicht goed wordt nagebootst. Een smetteloos wit bureau staat in de ruimte met daarachter een luxe zwart bureaustoel, bezet door een jong uitziende vrouw, al vermoedt Dorothy dat de vrouw mogelijk heel wat huid crèmes gebruikt om de rimpels te verbergen en zo er jonger uit te zien dan ze daadwerkelijk is. Op het bureau staat een holcogram en direct voor haar staat een camera die ze net gebruikt heeft om Dorothy te woord te staan. Of zelfs om de gehele tijd toe te kijken hoe ze de opdracht deed. Een zwarte gemakkelijke stoel staat aan de andere kant van het bureau. Verder lijkt er niets meer in de ruimte te staan.

Dorothy loopt verder de ruimte in en blijft staan, de vrouw direct aankijkend. Ze zwijgt en wil alle uitleg nu meteen horen van de vrouw. Zelfs als de vrouw haar gebaart om te gaan zitten, blijft Dorothy ijskoud staan. De deur achter haar zwaait dicht en de vrouw zucht. Haar hoofdschuddend dat de kandidate voor haar te eigenwijs is om te gaan zitten, besluit ze te beginnen met wat ze te vertellen heeft. Dorothy hoopt maar dat alles nu duidelijk wordt.

"De bedoeling was dat je het juiste beeldscherm zou vinden die aan zou staan, maar stand-by doordat het niet gebruikt werd, samen in combinatie met de juiste computer. Natuurlijk was er een grote kans dat je de verkeerde zou aanraken, want je mocht er maar eentje aanraken. Hoewel je niet de computer en beeldscherm hebt aangeraakt die je moest aanraken, ben je toch geslaagd voor de test. Puur omdat je goed hebt nagedacht en beeld hebt gekregen en dat was de opdracht." Heel even laat de vrouw een stilte vallen voor ze verder gaat. "Daarnaast, de voorgaande opdracht had je ook vrij snel voltooid. In ieder geval sneller dan voorgaande kandidaten. Ik moet eerlijk bekennen dat sommigen van hen zelfs nog steeds bezig zijn met die eerste opdracht. En hoewel een paar andere kandidaten het ook wel snel door hadden, was het niet zo snel als jou. Maar nu, om deze informatie sta je vast niet te wachten en ik zal je snel de informatie geven die je wel wil weten." Opnieuw laat de vrouw een stilte vallen. Dorothy beweegt zich niet en staat nog steeds op de plek waar ze is blijven staan.

"Omdat je geslaagd bent voor deze twee simpele testen, ben je door naar de volgende ronde waar het werk ook echt gaat beginnen. Je bent één van de weinigen op dit moment, maar we hopen meer geslaagden te krijgen. Zo meteen ga je door de deur achter mij waar een collega fysiek op je wacht en deze zal je brengen naar een plek om te overnachten. Kandidaten mogen elkaar niet zien tijdens de eerste paar ronden, vooral zolang nog niet iedereen is geweest. Pas na de volgende ronde laten we je naar huis gaan, maar voorlopig blijf je hier. Morgen zal je te horen krijgen wat de volgende ronde is."

Dorothy fronst haar wenkbrauwen. Ze moet dus zolang de eerste twee sollicitatierondes lopen hoe dan ook hier blijven. Ze wordt bij iedereen weggehouden om te voorkomen dat ze aan kandidaten die nog moeten kan doorgeven wat de opdracht inhoudt. Maar ze vraagt zich af waarom ze pas na de volgende ronde naar huis mag. Is dat omdat ze nu al geheimhoudingsplicht heeft, daar nog niet aan hoeft te houden omdat ze geen werknemer is, en ze bang zijn dat ze andere mensen op de hoogte brengen hoe het bedrijf te werk gaat? Ze vouwt haar handen over elkaar heen en de frons in haar voorhoofd wordt dieper. Ze heeft in ieder geval een verklaring waarom ze geen enkele kandidaat voor haar heeft zien terugkeren.

"Dus ik word hier gehouden omwille van het feit dat de opdrachten geheim zijn, jullie dit ook zo willen houden en niet willen dat kandidaten die geweest zijn de andere kandidaten op de hoogte brengen wat ze kunnen verwachten." Goed, zij en andere geslaagden kunnen hier blijven en door naar de volgende ronde, maar ze vraagt zich af wat er met de kandidaten gebeurt die gezakt zijn. "En wat met de kandidaten die gezakt zijn? Moeten die hier ook blijven? Hoelang gaan eigenlijk de eerste testen door met degenen die nog bezig zijn?"

De vrouw glimlacht. "Je hebt het helemaal juist. Iedereen wordt hier gehouden omdat we niet willen dat kandidaten naar elkaar verklappen wat voor test het was. Dat is ook de reden waarom je niemand terug zag komen. En betreft degenen die nog bezig zijn, maak je je daar maar niet druk om. Ze hebben tot zes uur vanavond de tijd om alle taken te voltooien. Als ze tegen die tijd toch voor beide testen geslaagd zijn, gaan ze echter geen hoge functie krijgen, maar hele simpele."

Dorothy glimlacht terugen is blij antwoord te hebben. Ze loopt door de deur achter de vrouw en wordt daadwerkelijk opgewacht door een andere vrouw die haar goedkeurend aankijkt. Zonder iets te zeggen draait ze zich om en loopt verder door de smetteloos witte gang, ervan uit gaande dat Dorothy haar wel zou volgen. Dorothy, wie evenis blijven staan omdat ze hoopt niet weer in een opdracht te zijn beland, besluit haar te volgen. Eens zal ze wel naar huis moeten.