De shuttle vliegt een rondje, en nergens is iets van resten van levende wezens te vinden. Dit doet de wenkbrauwen fronsen van alle aanwezigen in de shuttle en iedereen kijkt elkaar aan. Er is helemaal niets te zien en het lijkt alsof er ook nooit iets aanwezig is geweest. Ook voor de brand hebben ze niet eens kunnen zien hoe de wezens leven, en voor nu blijft het één en al mysterie waar ze dan vandaan zijn gekomen. Onderzoekers en astronauten in het ISS hebben aangegeven woningen te zien, maar die zijn er niet eens. Of zouden ze erover heen hebben gekeken? Zouden ze alleen menigte hebben gezien?

Sayyar sprint ineens weg en komt terug met een verrekijker alsof hij iets bedacht heeft. De anderen kijken hem verbaasd aan, maar verroeren zich niet. De Uruguayaan kijkt door het raam terwijl hij een verrekijker voor zijn ogen houdt. Hij denkt iets te zien, en sprint dan naar het ruim om een telescoop te halen. Hij herhaalt het, en kijkt de volledige omgeving naar waar hij kijkt en ze met z'n allen uitzicht op hebben goed rond. Het klopt dat er een aantal Marnussen niet op tijd weg zijn gekomen, kleine delen resten van bot die tot as zijn vergaan zijn nog vindbaar. En toch vindt hij iets wat nog niemand anders had opgemerkt.

"Dorothy, neem dit aan en kijk naar die plek daar. Je hoeft niet in te zoomen, dat heb ik al gedaan. Ik denk dat dat iets is wat we zoeken, denk je niet?"

Dorothy doet wat hij zegt, en kijkt. Haar mond valt open van verbazing, want dat is precies wat ze over het hoofd hebben gezien toen ze op de planeet waren tussen de Marnussen. "Goed gezien Sayyar. Ongelooflijk, dat is precies wat ze al die tijd hebben verborgen, en nu snap ik ook de volledige menigte voor ons en waarom ze vooral ons met rust lieten." Dorothy draait zich om naar de anderen. "Sayyar was iets ingevallen en het klopt. Terwijl wij totaal niet konden zien waar ze zich schuil konden houden, blijkt dus dat ze zich vooral onder de grond leven. Misschien is dat ook de reden geweest waarom hun gevangenen verdwenen in het niets, of waarom merendeel het vuur overleeft heeft. Ze leven onder de grond, net zoals de Venia's. Alleen waar zij het vanwege de warmte doen, doen zij het vanwege de grondstoffen en hun veiligheid om hun plannetje te kunnen smeden en uit te voeren wanneer ze bezoek krijgen."

"En nu, denk je dat ze die holen zijn ingevlucht tijdens de brand op de paar na die levend verbrand zijn? Wat wil je eigenlijk nu gaan doen?" vraagt Quentin met opgetrokken wenkbrauwen.

"De groep die eerder is achtergebleven gaat zoals eerder is aangegeven op onderzoek uit en gaat het hol van de leeuw in, gewapend. Ze zullen deze stap die wij zetten totaal niet verwachten, en ook niet dat we hun geheim hebben weten te ontrafelen," antwoordt Dorothy glimlachend.

"Je wil dat wij nu tussen al die gevaarlijke moordzuchtige wezens ons leven gaan wagen, terwijl het zojuist ternauwernood goed is afgelopen?" vraagt de Française die lijkbleek wegtrekt.

"Verwacht je dat de andere groep hun leven opnieuw gaat wagen? Wij hebben een groter probleem gehad, en jullie kunnen een verrassingsaanval inzetten. Jullie zijn bewapend, dat zal moeten helpen. Ze zullen jullie echt niet verwachten, gezien ze denken dat we het vermoeden hebben dat er nu niemand meer op de planeet leeft door de hevige vuurzee en wij er vandoor zijn gegaan. Wij hebben ons leven al gewaagd en nu is het aan de andere groep. Daarnaast moeten we wel met nuttige informatie terug op onze planeet komen."

Er wordt wat gemompeld, en de groep die nu moet trekt lijkbleek weg als ze beseffen dat zij nu ook echt het hol van de leeuw ingaan. Het is duidelijk aan de reacties dat ze onzeker zijn of ze het wel kunnen overleven. "Kom op, jullie zijn gewapend en als zij jullie aanvallen en iets willen aandoen schiet je gewoon om je heen. Je hoeft alleen uit te kijken dat jullie niet jullie eigen collega's raken," reageert Sayyar op het getwijfel van de groep.

"Jullie hoeven niet bang te zijn, we vertrekken echt niet zonder jullie en we zullen zorgen dat we vlakbij jullie blijven, al kunnen we niet te dicht bij de wezens komen. Desnoods staan wij met onze wapens paraat om jullie te helpen. Zorg dat het communicatieapparaatje aanstaat, dan weten wij wanneer we in moeten grijpen," probeert Dorothy de tweede groep te overtuigen.

"En zet de cameraatjes op het pak aan, dan kunnen enkelen van ons alles volgen en zien via beeld, zodat als jullie niks kunnen zeggen, we wel als het nodig is kunnen ingrijpen," adviseert Quentin die beseft dat ze zelf ook mee moet en het voorbeeld geeft. "Ik heb de organisatie ervan kunnen overtuigen om cameraatjes in het pak te plaatsen, zodat we alles op beeld hebben voor noodgevallen. Overigens moet ik zelf ook mee, dus jullie hebben de leider bij jullie," gaat ze verder. Ze knijpt echter haar ogen dicht, en bevriest voor een kort moment in haar handelingen. Het is duidelijk dat de officiële leidster van de gehele groep ruimtereizigers zelf ook enorm zenuwachtig is, wetende dat ze mogelijk niet op tijd de juiste beslissing maakt of zelfs nog erger, een volledig verkeerde beslissing.

"Het komt goed, wij zorgen dat jullie ons ook kunnen horen. We proberen er ons niet mee te bemoeien, maar als nood aan de man is geven we advies wat jullie kunnen zeggen en doen. Ze kunnen niet aan jullie zien of jullie mannen of vrouwen zijn door het ruimtepak, en hoewel alle stemmen bijna het zelfde eruit komen, probeer toch je stem als vrouwen zwaarder te laten klinken of zelfs de mannen onder jullie aan het woord te laten voor je veiligheid als vrouw." Dorothy weet niet of het een goed advies is wat ze geeft, maar het is even niet anders.

"Goed advies, maar het lijkt me dat je niet gemakkelijk je stem de gehele tijd zwaarder kan laten klinken als je dat niet geoefend hebt," reageert Khazani met rollende ogen. "Maar dat proberen kan altijd. En toch, zouden zij een mannen- en vrouwenstem van elkaar kunnen onderscheiden? Nee toch Een man kan net zo goed een hoge stem hebben." Om dat te bewijzen gaat hij tijdens het praten met zijn stem de hoogte in. "En het is toe straks ook goed gegaan dat de wezens geen idee hadden dat ze ook met vrouwen te maken hadden."

"We spreken gewoon met ons eigen stem en doen ons best. Meer kunnen we niet doen. Ik denk namelijk dat we onszelf gaan verraden als we met een andere stem praten en ineens onze eigen stem gebruiken. Vooruit, we gaan. Langer hier blijven heeft geen zin," antwoordt Quentin en ze draait zich om. "Mijn groep, volg me." Ze maakt de shuttledeur open en springt uit de shuttle nu ze dichtbij de planeet weer hangen. Ze kijkt rond en gebaart dat de anderen ook kunnen komen. Eén voor één komt haar groep de shuttle uit. En meer en meer wapens worden in de aanslag gehouden om verrassingen te voorkomen.

Zich laag houdend sluipt de groep naar de opening, terwijl Dorothy haar plek inneemt bij de voorkant van de shuttle waar ze een goed overzicht heeft wat er buiten gebeurt. De piloten zitten klaar om meteen te vertrekken als het mis gaat. Daarnaast moeten ze aan het plan houden en dicht bij de ingang van het gat gaan staan waar de collega's zo meteen ingaan. Ze gaat zitten en fronst haar wenkbrauwen. Het is te gemakkelijk om nabij dat gat te komen, zou het een hinderlaag zijn? Ze besluit het zekere voor het onzekere te nemen en te communiceren met Quentin.

"Benader de opening van voren en neem eerst afstand. Op die manier kan je niet verrast worden. Ik heb namelijk het vermoeden dat het een val zou kunnen zijn en ze allang door hebben dat we niet vertrokken zijn. Wees verder goed alert, Quentin."

Even is er een stilte, maar al snel hoort Dorothy Quentin antwoorden. "Is goed, kan je de weg al vrij maken met de shuttle door iets daar in te gooien? Een raket bijvoorbeeld die we aan de shuttle hebben?"

"Dat is te gevaarlijk, ik weet niet hoe stevig dat allemaal is en wie weet komen jullie nog vast te zitten. En ik geloof niet dat we echt met de shuttle kunnen schieten, de shuttle is daarmee niet uitgerust."

Een andere stem dan van Quentin is hoorbaar. "Ik heb dynamiet meegenomen voor de zekerheid. We kunnen dat sowieso goed gebruiken bij het verlaten van het hol."

"Juist ja, dat is een optie. Onze veranderde collega's willen proberen om voor veranderingen te zorgen in het voordeel van de bezoekers. Zorg dus dat zij wel blijven leven."

Khazani kijkt naar hetgeen dat al verzameld is en bekijkt het door de microscoop om het allemaal beter te zien. Alsof hij iets ontdekt heeft en kijkt nog eens goed. Hij houdt een doekje erbij, steekt een gedeelte in brand betreft de grond en maakt het al snel uit met het doekje. Hij weet niet hoe onderzoekers normaliter iets onderzoeken, maar hij besluit het zo te doen. Als hij een ander stukje van Mars door midden snijdt en het anders uitziet, legt hij alles neer en denkt na tot hij besluit om het stukje van Venus erbij te pakken die hij stiekem heeft meegenomen. "Dorothy, kom eens."

Dorothy loopt naar hem toe. "Kijk eens naar dit stukje van Mars waarvan ik een deel verbrand heb en kijk dan eens naar dat andere stuk. Vergelijk beide eens met het stukje van Venus." Dorothy kijkt eens goed, en haar mond valt open.

"Je bedoelt dat als de grond van deze planeet verbrand het even vruchtbaar is als de grond op Venus? Dus dat zou betekenen dat de planeet na een enorme brand juist leefbaar moet zijn en het zelfs makkelijker is voor de wezens om hier te leven." Kazhani knikt en de anderen komen er nieuwsgierig bij staan.

"Quentin en de anderen moeten dus de dynamiet zeker niet gebruiken. Het verandert een eetbare grond net zoals op Venus, waar het al warm is. Ze overleven hier dus door gebruik van vuur. We hebben dus al eerder een enorme fout gemaakt en hun plek van leven leefbaarder gemaakt," antwoordt Kazhani met een grimas.

"Breng onmiddellijk Quentin en de anderen op de hoogte die met haar mee zijn, Kazhani. Ze mogen de dynamiet zeker niet gebruiken," reageert Dorothy en terwijl Kazhani wegloopt om zijn taak te volbrengen, richt Dorothy zich weer op de stukjes grond. Ze pakt het eerdere verbrande deel van Mars op, en laat het verbrande gedeelte nog eens branden een paar minuten, waarna ze met hetzelfde doekje als eerder het vuur uitdooft. Ze gaat met haar vinger over het gedeelte, en haalt soepel het spul er vanaf. Ze proeft het, en als blijkt dat het zeer voedzaam is, laat ze een beetje uit de grond druppelen op haar hand. Het druppelt alsof het pudding is, en Dorothy fronst haar wenkbrauwen. Als ze opmerkt dat haar gehoor en zicht beter is, vloekt ze.

Kazhani komt erbij staan en kijkt haar net zoals de anderen vragend aan. "Ik heb het nog eens verbrand, eet het eens en vertel me wat je opmerkt." De veertigjarige man doet wat hem gevraagd wordt en even trekt hij een bedenkelijk gezicht alsof hij niets vreemds opmerkt, behalve dat zijn honger compleet gestild is en dat hij enorm vol zit. Als Dorothy hem nu iets vraagt, zet hij grote ogen op.

"De zintuigen zijn scherper door alleen dit te nemen? Maar hoe kan dat?" vraagt hij. De anderen proberen het ook en snappen het ook niet.

"Het doet er even niet toe hoe het kan, maar wel wat het gevolg is," grimast Dorothy. "Als wij dit al hebben met een kleine druppel, hoeveel beter zijn de zintuigen van de Marnussen dan wel niet? Onze collega's die nu buiten zijn zullen geen schijn van kans maken zodra ze binnen zijn. Ze weten van niets én de Marnussen hebben hen hoe dan ook door. Dit is ook de reden waarom ze ineens voor onze neus stonden vanuit het niets. Het moge duidelijk zijn dat de grond hier niet nog vaker in brand moet staan en dat we ons volledig terug moeten trekken nu we antwoord hebben op de manier van leven. De manier van wonen doet er niet meer toe, dat is ook niet spannend. Quentin en de anderen moeten nú terugkomen voor het te laat is."

Degene die het dichtste bij staat om te kunnen communiceren rent er naar toe en geeft aan dat de anderen onmiddellijk terug moeten keren. Uitleg volgt later. "We zijn nog niet eens volledig binnen, maar we keren ons om, de boel goed in de gaten houdend."

De shuttle vliegt direct naar de plek waar de anderen zijn en landt daar weer. Sayyar opent gewapend de shuttle voor de collega's, en ook de anderen komen gewapend de wacht houden. Als Dorothy hetzelfde doet met het stukje grond van Venus, slaat ze haar hand tegen haar voorhoofd. Precies hetzelfde, en nu snapt ze ook waarom zowel de Venia's als de Marnussen er al waren voor ze überhaupt geland waren. In de tussentijd komen de andere collega's razendsnel en met veel bombarie de shuttle in gerend. Lijkbleek roept Quentin dat de shuttle onmiddellijk gesloten moet worden en dat wordt ook direct gedaan zodra de laatste binnen is.