"Ze stonden ons op te wachten. Hoe kan dat? We besloten op jullie woord terug te keren direct en renden er vandoor, zo nu en dan goed uitkijkend en weer hergroeperend. Ze kwamen achter ons aan terwijl we ze eerst niet eens gezien hebben. We hebben gewoon een paar van hun dood moeten schieten voor onze veiligheid," begint Quentin meteen terwijl de shuttle opstijgt. Kazhani en Sayyar pakken hun wapens en schieten alle Marnussen overhoop aan de shuttle zitten. Dorothy draait zich naar Quentin toe.

"Dat is het probleem dus, en we hebben denk ik ook de oorzaak per toeval gevonden." Dorothy geeft Quentin de verbrande grondstof van de planeet. "Kijk eens goed naar die, en dan naar de onaangedane variant." Dorothy geeft ook nog de andere. "We kwamen er zojuist achter dat het stofje in de grond vloeibaar wordt. Bij mij en Kazhani heeft het ons gehoor verscherpt. Dat betekent dat de Marnussen een enorm goed gehoor moeten hebben en ons zelfs daarom alleen al stonden op te wachten voor we voor het eerst landden."

Quentins mond valt open van verbazing. Ze schudt ongelovig haar hoofd. "Dus iedere keer als de planeet in brand staat, wordt de planeet niet vernietigt, maar juist leefbaarder en zorgt het dus dat de zintuigen van het volk zodanig verscherpt dat eventuele bezoekers in het nadeel zijn?" Quentin gaat op de dichtstbijzijnde stoel zitten met haar hoofd in haar handen, leunend met haar ellebogen op haar bovenbenen. "Maar hoe kan dat in godsnaam die personen gedood worden?"

"De vraag is eerder hoe onze collega's die in hen verandert zijn ervoor kunnen zorgen dat zij hun doel kunnen bereiken en de boel kunnen overnemen? Hun zintuigen zullen een stuk minder scherp zijn dan de anderen, en zij zullen hen echt wel gehoord hebben toen ze dat tegen ons zeiden. Ik denk niet dat de Marnussen onze collega's in leven houden met dit verraad," brengt Dorothy zwakjes uit.

Quentin kijkt op. "Goed, maar er moet toch een manier zijn om dit tij te keren. Is er een manier om ijs te maken? Hoe reageert de grond op ijs?'

"Waarom ijs?" Dorothy fronst haar wenkbrauwen. Ze snapt even niet waarom Quentin juist ijs benoemd, maar dan bedenkt ze zich iets. IJs is precies het tegenovergestelde van vuur: super koud. Koude moet dus het tegenovergestelde doen met de grond, en het daardoor minder leefbaar maken. Maar hoe kom je in godsnaam aan ijs en hoe kan je het resultaat bekijken voordat het uitgevoerd wordt?

De anderen komen dichterbij, maar de piloot roept naar de andere aanwezigen. "Zorg dat jullie vastzitten op jullie plekken. We gaan wat harder vanwege de problemen die de Marnussen veroorzaken. Daarnaast zijn we dicht bij de maan en die heeft nogal wat g-krachten voor ons in petto."

Iedereen reageert meteen en gaat meteen op hun plaatsen zitten, en Dorothy kijkt naar buiten. De Marnussen hebben wat grond richting hen gegooid en dat is doordat het in de ruimte zweeft volledig bevroren, met als resultaat dat het gesteente zodanig hard is dat het de shuttle kan beschadigen. Dorothy blijkt niet de enige te zijn die het heeft opgemerkt, en ook de piloot besluit om de shuttle te keren en weer richting Mars te vliegen voor de derde keer.

"Iemand enig idee hoe we de planeet kunnen bevriezen?" vraagt Quentin en ze kijkt de shuttle rond. Niemand geeft antwoord, en Dorothy besluit zich los te maken. De anderen volgen haar, terwijl de shuttle weer ver genoeg is van zowel de maan als Marnus. Als blijkt dat Dorothy de bagageruimte ingaat en daar naar iets zoekt, beseft Veijko wat ze zoekt. Hij loopt naar het gedeelte toe waar de wapens liggen. In plaats van een vuurwapen te pakken, pakt hij een andere machine dat groot genoeg is om te dragen van plek naar plek, maar te groot juist om dat continu te doen.

"Als ik het goed heb maakt deze machine ijs. Ik weet niet in hoeverre de machine het gaat volhouden om zeer koude lucht over een volledige planeet te strooien als het ware. Ik weet sowieso niet wat het doet met de grond, zowel de aangetaste als de onaangetaste," geeft hij als uitleg met zijn Kroatische accent, waarbij de 'r' er veelal rollend uitkomt.

Aksel rent als een gek naar de ruimte waar ze horen te zijn, en pakt beide stukjes grond op en sprint dan ook terug naar de anderen. Hijgend komt hij terug, ondanks dat het een klein stukje was. Dit doet Dorothy haar wenkbrauwen fronsen. Hij is altijd gezond geweest en er is niks geks gebeurd tot zover ze weet. Hij is vrij jong met 34 jaar, dus de leeftijd zou het niet kunnen zijn. Ze tikt Dean aan, één van de oudste van de volledige groep om hem erop te attenderen en de Brit heeft het meteen door. Ze kijken elkaar aan, niet goed wetend of ze de man erop moeten attenderen, of anders Quentin. Misschien is er iets ernstigs aan de hand met zijn lichaam.

Terwijl de rest van de groep bekijkt en uitvoert wat er met de twee stukjes grond gebeurt als het in aanraking komt met het ijs, geeft Dorothy aan dat zij en Dean Quentin apart willen spreken. De gezichtsuitdrukking van Quentin geeft aan dat het onverwachts is en dat ze verbaasd is, maar knikt. Ze gaan apart staan, en als Quentin ziet dat de gezichtsuitdrukking van haar beide rechterhanden bezorgd en ernstig staan, begint ze zich zorgen te maken. "Wat is er dat jullie mij willen spreken?"

"Het is mij opgevallen dat Aksel altijd gezond was, maar nu ineens heel snel buiten adem is. Wat hij heeft gerend zojuist is maar een klein stukje, dan kan je nu al niet buiten adem zijn. Weet jij iets van zijn gezondheid?" geeft Dorothy aan.

Quentin fronst haar wenkbrauwen. "Mij is verteld dat hij altijd erg gezond was en ik heb ook nooit iets geks opgemerkt. Toen hij samen met mij was buiten, is hij niet in aanraking gekomen met een Marnus. Maar nu je het zegt, ik vond het ook al raar."

"Denk je dat we hem erop moeten aanspreken? Misschien is het iets dat binnen in zijn lichaam is gebeurt en langzaam maar zeker naar voren komt, hoe lang dat ook heeft mogen duren," geeft Dean aan. Zijn hand hangt voor zijn nadenkende gezicht, niet goed wetend wat er gedaan moet worden.

"Houden jullie hem in de gaten, dan zal ik hem zo aanspreken. Vooruit, laten we kijken wat de bevindingen zijn van de groep betreffende de grondstoffen," antwoordt Quentin en meteen loopt ze terug naar de grote groep. Dorothy en Dean kijken elkaar even aan, maar lopen dan achter Quentin aan naar de rest.

Het stukje grond dat niet bewerkt was met vuur is bevroren, maar het lijkt wel nog eetbaar te zijn. Het andere stukje grond is volledig bevroren dat het niet te eten is en zelfs door het andere stukje grond ernstig beschadigd kan raken wanneer het hard genoeg contact maakt. Dorothy kan echter niet meegenieten van dit schouwspel, want zij en Dean moeten Aksel in de gaten houden die in gesprek is met Quentin, en er ook nog lijkbleek uitziet. Zijn glinsterende huid laat zien dat hij zweet. Dorothy kijkt nog eens beter, en ziet ook dat hij meer en meer moet leunen. Dean heeft het ook gezien en loopt al op het tweetal af. Aksel voelt zich inderdaad niet goed, en Quentin besluit dat hij maar in zijn cabine moet gaan liggen om te rusten. Onder begeleiding van Dean loopt de Kroaat dan ook weg uit de ruimte, terwijl Quentin naar Dorothy komt gelopen.

"Hij wil niks kwijt over zijn gezondheid en het enige wat hij aangeeft is niet lekker te zijn. Ik ben bang dat er wel meer aan de hand is dan alleen dat, maar ik twijfel wat ik moet doen. Dean zal nu bij hem blijven waken voor nu, al zal hij op de lange termijn afgewisseld moeten worden."

Dorothy knikt. "Goed gehandeld, hij zag er erg slecht uit." Even kijkt ze om zich heen en naar de plek waar de piloot zit. "Ik vrees alleen dat we een enorme omweg moeten maken als we met iedereen heelhuids terug thuis willen komen. Of we moeten hier blijven zweven."

Quentin fronst haar wenkbrauwen. "Lijkt me geen goed idee, dan weet iedereen meteen dat er iets aan de hand is bij ons. Er zijn astronauten in het ISS station die de bewegingen van onze shuttle in de gaten zullen houden en verdachte dingen doorgeven aan het contactcenter. Ik denk dat het ook weer tijd wordt om contact te zoeken met onze aardse collega's, vind je niet?"

"Ja, maar moeten we niet eerst onze bevindingen afwachten hoe we de planeet weer normaal kunnen maken en het resultaat daarvan? Dan kunnen we ook meteen alles gaan rapporteren aan het commandocentrum," antwoordt Dorothy.

Quentin grinnikt, waarop Dorothy met opgetrokken wenkbrauwen haar aankijkt. "Een beetje moe, Dorothy? Normaal maak je altijd de juiste beslissingen." Als Dorothy haar schouders ophaalt en met een schuin hoofd nog steeds Quentin vragend aankijkt, grinnikt Quentin opnieuw. "Niemand van de aarde of de ISS heeft enige weet wat er zich op de planeet heeft afgespeeld, hooguit alleen wetend dat de planeet in brand stond. Wat denk je wat er gaat gebeuren als wij ineens de volledige planeet bespuiten met iets waarvan ze niet weten wat het doet en ook de reden niet weten?"

De mond van Dorothy valt open en ze slaat haar hand tegen haar voorhoofd. Ze had het kunnen weten en bedenken, maar toch deed ze dat niet. Dat is nou typisch een slechte leiderschap. "Hé, je hebt het verder goed gedaan betreft het nemen van de leiding. Anderen hier zouden het anders aangepakt hebben met een mogelijk slechter resultaat en dan spreek ik vooral over mezelf," stelt Quentin haar gerust en Dorothy glimlacht.

Quentin geeft de opdracht om contact op te nemen met het commandocentrum en vooral alles uit te leggen wat er gaande is geweest en wat ze nu van plan zijn om te doen. De piloot doet dit, samen met Kazhani, terwijl de anderen zich klaarmaken om de ijsvorming in de machine los te kunnen laten over de planeet Mars. Sayyar komt met een paar extra machines aanzetten alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat een planeet volledig wordt bevroren.

Dorothy loopt echter de andere kant op, de kant waar Dean met Aksel zijn verdwenen. Ze wil toch even checken hoe haar collega eraan toe is, terwijl Quentin druk bezig is. Precies op dat moment komt Dean haar tegemoet. "Hij slaapt. Ik heb zijn voorhoofd net wat gedept, en nu is het wachten tot hij wakker wordt en vooral zo nu en dan checken." De woorden worden gefluisterd, alsof Dean bang is dat hij Aksel wakker zou maken. "Is er al iets ontdekt?"

Dorothy knikt. "Ja, en er wordt op het moment ook contact opgenomen met het commandocentrum om alles aan te geven wat er is gebeurd en wat we gaan doen. Ik ben alleen benieuwd of ze ook benoemen dat een reiziger ziek is geworden. Lijkt me wel handig dit te vermelden." Dorothy kijkt de richting op waar Aksel zou moeten liggen. "En hem moeten we ook in de gaten houden. Ik vraag me echt af wat ervoor heeft gezorgd dat hij ineens zo ziek is."

Dean kreunt. "Je moet niet overal iets achter zoeken, Dorothy. Kom, laten we naar de anderen gaan. Breek je nek niet over de situatie, hij wordt wel weer beter." Samen lopen ze terug, en Quentin komt naar hen toegelopen. Besluitend om geen vragen te stellen, geeft ze door dat het commandocentrum op de hoogte is en zeker niet blij is met de ontstane situatie en dat ze het prima vinden als dat het gevaar oplost.

De piloot laat de shuttle weer dicht bij de planeet Mars vliegen, en Sayyar bedient de machine waarbij de koude heel snel zich om de grond van de planeet vestigt. Hoewel er meerdere dingen voor nodig zijn, besluiten de ruimtereizigers dan ook te beginnen dicht bij de ingang waar ze eerst nog naar binnen wilden gaan. Kazhani die opnieuw exploderende middelen opmerkt, besluit met gevaar voor eigen leven de dingen onklaar te maken en in de shuttle te werpen. Ondertussen wordt alles bevroren, en als de Marnussen opmerken dat wanneer ze juist wat voedzame grond willen eten en bevroren blijkt te zijn waardoor het niet meer eetbaar is, worden ze woedend en beginnen ze te schelden. Enkelen van hen zijn zo woedend dat ze de exploderende middelen meer en meer naar de shuttles gooien, maar ze worden iedere keer behendig opgevangen, onklaar gemaakt en het omhulsel met een briefje erop dat ze mislukkelingen zijn. De gezichten van de wezens worden rood van woede, terwijl de ruimtereizigers lachen. Eén van de Marnussen komt echter in aanraking met de bevroren lucht, en bevriest zelf ook. De ruimtereizigers vloeken, want dit was zeker niet de bedoeling.

Dorothy kijkt met een afgrijzend gezicht naar het tafereel. "Verdomme, dat wezen had daar niet moeten lopen. Die wezens zijn echt hersenloos als je het mij vraagt." Haar hoofd schuddend wanneer een ander wezen zijn soortgenoot probeert te helpen en naar boven kijkt, laat ze weten dat het zeker niet de bedoeling was en dat het niet meer geholpen kan worden. Ze trekt zich terug en kijkt de anderen aan. "Ik denk dat het nu daadwerkelijk tijd wordt om terug naar huis te gaan. We moeten de situatie niet nog erger maken dan het is en ik denk dat de Marnussen hun lesje wel geleerd hebben."

De anderen knikken, en iedereen gaat op zijn of haar plek zitten. De enige lege plek is die van Aksel, die nog steeds in zijn bed ligt en nog niet wakker is geworden. Dorothy beseft het, en terwijl de shuttle richting de Aarde vliegt, gaat zij met Quentin en Dean een kijkje nemen bij de zieke collega.