De shuttle landt in Universe Connection toren, dat speciaal voor de shuttle gemaakt is. De ruimtereizigers maken zichzelf los en proberen nog eens bij Aksel te komen, in de hoop voor nu afscheid te kunnen nemen, of nog beter, hem zelf mee te nemen zodat niemand anders dat hoeft te doen. De deur van zijn cabine gaat echter niet open, en dus keren ze om en verlaten ze de shuttle. De ingang van de shuttle gaat wel open, en dus komen ze naar buiten. Ze staan echter oog in oog met gemaskerde mensen met een brancard en een zeil dat opgevouwen erop ligt.

De ruimtereizigers wurmen zich uit de shuttle, kijken de gemaskerde mensen nog één keer aan en lopen naar de uitgang, om vervolgens door een wirwar van gangen bij de laatste deur uit te komen die uit zal komen op het hoofdgebouw. Daar staat Jaroslav hen op te wachten.

"Sorry voor de gemaskerde mensen, maar ze wilden niet wachten tot jullie terug waren op de afdeling en alles konden verwerken, laat staan afscheid nemen. Met een beetje geluk krijgen jullie de kans om dat samen met familieleden te doen. Volg me, we gaan even naar een algemeen kantoor waar de familieleden van Aksel staan te wachten. Ze hopen meer duidelijkheid te kunnen krijgen wat er gebeurd is, en ik trouwens ook." Zijn stem klinkt zacht, en het verdriet is van zijn gezicht af te lezen.

"We weten het zelf ook niet, Jaroslav," antwoordt Quentin zacht, waarna ze snift. "We konden niet eens zien of er iets aan zijn lichaam was na zijn dood. Het is en was allemaal enorm vreemd." De groep loopt echter wel gewoon mee, en niet lang daarna komen ze aan bij het kantoor. De deur wordt opengemaakt en de naaste familie van Aksel staat daar op hen te wachten.

Wanneer iedereen in het kantoor is, blijft het echter stil. De familieleden wachten op uitleg, maar de ruimtereizigers weten niet hoe ze moeten beginnen en blijven stil. Terwijl de andere collega's Dorothy aankijken, kijkt zij Quentin aan, en geeft haar een paar porren. Gezien zij officieel de leiding had tijdens hun reis, zal zij moeten aangeven wat er mis ging.

Quentin tikt op haar beurt haar weer aan, gezien Dorothy volgens haar het beter kan verwoorden, maar zij schudt haar hoofd. Ze kan niks uitbrengen en dus slaakt Quentin een zucht. "Onze conduleance met het verlies van Aksel en heel veel sterkte toegewenst de komende tijd. Het kwam zeer onverwachts en we hebben geen idee hoe het heeft kunnen gebeuren." De familie begint te huilen, en ongemakkelijk kijkt Quentin van Jaroslav naar Dorothy en terug in de hoop dat ze haar helpen, maar Dorothy haalt haar schouders op. Het moet een normale reactie zijn en zij heeft zelf ook geen idee hoe ze het anders aan had kunnen pakken.

"Aksel werd ineens ziek, en we hadden geen idee hoe dat kon. Aan het voedsel kon het niet liggen, anders zouden wij ook ziek moeten zijn geworden. De wezens op Mars konden het ook niet zijn, die zijn niet bij hem in de buurt geweest of anders konden ze hem niks doen. Het is voor ons nog steeds een raadsel hoe hij zo ziek is kunnen worden en zo snel heeft kunnen overlijden. Eén van ons had hem naar bed gebracht zodat hij kon rusten, maar omdat hij nog niet wakker was wilden we hem wakker maken en vonden we hem. We vertelden de anderen en daarna wilden we afscheid van hem nemen met z'n allen, maar toen was zijn deur ineens dicht."

Een triestige glimlach komt af van een man met grijze haren, en op wie Aksel heel veel lijkt. Even begint hij te stotteren en blijft het weer stil als hij beseft niet te weten wat hij moet zeggen, maar al snel begint hij toch weer op een normale manier te praten. "Het is ook niet jullie schuld. Het is een grote kans dat hij is overleden aan een erfelijke aandoening wat al tijden in de familie zit, maar bij hem niet merkbaar was. We denk dat hij dat niet heeft aangegeven bij zijn sollicitatie en werkgevers."

De ruimtereizigers kijken Jaroslav aan en die schudt zijn hoofd. "Ik wist ook van niks, en ik heb nog eens zijn dossier ingezien. Hij heeft het daadwerkelijk niet aangegeven." Hij kijkt op zijn horloge. Hij had nu eigenlijk de recepties van de nagedachtenis gepland staan. "Als jullie even mee willen lopen. Zodra ik het nieuws hoorde heb ik een moment ingepland om Aksel te herdenken en een afscheidsmoment te kunnen geven. Ik hoop dat de mensen die hem verder zouden opbaren en hem in de kist zouden doen inmiddels klaar zijn en hem naar die ruimte hebben gebracht."

De groep loopt naar het kantoor uit en Jaroslav loopt voorop. Zowel de familieleden van Aksel als de ruimtereizigers zijn stil. Alle deuren zijn die ze voorbij komen zijn hetzelfde, en in plaats van een enorme afstand af te leggen, gaan ze al snel een deur aan de linkerkant binnen waar ze in een enorme grote ruimte terecht komen. Ramen zijn er niet, maar er is kunstmatige verlichting, waardoor de ruimte goed verlicht is. Een doodskist staat in het midden van de ruimte, op een zwarte vloerkleed. In een ruime cirkel staan meerdere rijen van stoelen, met genoeg ruimte om tussendoor te lopen. Uit de schaduw komt een andere man gelopen die Dorothy nog niet eerder gezien heeft en ze fronst dan ook haar wenkbrauwen.

"Ik wil jullie even voorstellen aan Ōgata Yutaka. Hij is een teamleider van het team waar Aksel nog naar toe zou gaan. Zover heb ik van de directeur meegekregen," stelt Jaroslav zijn collega voor. Dorothy draait zich naar haar teamleider. "Zou Aksel dan bij ons weggaan en bij een ander team te gaan werken?" Het combineren van twee afdelingen doet ze zelf ook, en eigenlijk werkt het niet goed zoals ze gehoopt had. Daar is gelukkig een oplossing voor gekomen. Niet Jaroslav, maar Ōgata geeft antwoord. "Hij is naar mij toe gekomen met de vraag of hij op mijn afdeling kon werken en ik heb dat toegestemd. We konden elkaar na een goede kennismaking, maar heeft nog niet de kans gehad om zijn nieuwe afdeling en collega's daar te ontmoeten. Hij had er niet over om mijn afdeling met de ruimtereis te combineren, evenmin was ik op de hoogte van zijn aandoening." De Japanner kijkt naar beneden, waarna hij vlak daarna weer opkijkt. "Mijn oprechte deelneming met het verlies van onze dierbare collega en familielid." De familieleden van Aksel beginnen te snikken, en ook Dorothy krijgt tranen in haar ogen. Met z'n allen lopen ze door naar de stoelen, en gaan ieder op eentje zitten. Het blijft verder stil, en beide teamleiders blijken niet van plan te zijn om te beginnen met de dienst, of zelfs maar iets te zeggen. Ook de directeur die zojuist naar binnen gelopen komt, gaat niet spreken. Achter hem komt wel een predikant naar binnen die om zich heen kijkt. De deur wordt echter dicht gedaan, als teken dat de herdenkingsdienst gaat beginnen. De predikant neemt zijn plek in aan de voorzijde om te kunnen gaan spreken, terwijl de directeur op één van de lege stoelen gaat zitten. Op een eentonige toon begint de predikant te spreken, en meer en meer begint hij voor te lezen wat op zijn papiertje staat wat hij voor zich heeft. Niets persoonlijks wordt gezegd, alleen hetgeen wat gezegd moet worden en een paar dingen over Aksel. Dorothy moet moeite doen om niet in slaap te vallen van de eentonige stem. Haar ogen dreigen dicht te vallen en het gapen wordt alleen maar erger. Ze probeert het tegen te houden, maar het lukt niet en de extra bewegingen die ze maakt trekt de aandacht van de twee personen die naast haar zitten. Niet dat ze iets zeggen, maar ze schudden hun hoofd als teken dat ze dat moet laten. Ze houden hun mond dicht ter respect voor Aksel en zijn familie. Ze weten echter niet dat het nieuws is uitgelekt dat een ruimtereiziger is overleden.

╰☆╮╰☆╮╰☆╮╰☆╮╰☆╮╰☆╮╰☆╮╰☆╮╰☆╮╰☆╮╰☆╮╰☆╮╰☆╮╰☆╮╰☆╮╰☆╮

Arné en Eda Alleman zitten voor het enorme grote scherm in hun woning naar het nieuws te kijken. "De ruimtereis die een groep mensen doen om planeten te verkennen is uitgelopen op een disaster. Een van de ruimtereizigers schijnt volgens bronnen te zijn overleden, wie het is of waaraan de persoon is overleden is niet bij ons bekent. Meer nieuws volgt later. Daarnaast zijn er vreemde soorten grond aangetroffen in de shuttle die de reizigers mee hebben genomen vanuit de ruimte. De bronnen hebben er niets meegedaan, maar het is duidelijk dat er vreemde dingen aanwezig zijn in de ruimte en dat de ruimtereizen veel gevaarlijker zijn dan de organisatie Universe Connection beweert. Het bedrijf heeft vooralsnog geen reactie gegeven op dit nieuws." Eda snakt naar adem en Arné verstijft. Dit nieuws is verre van goed en ze hebben ook daadwerkelijk niks meer van Dorothy gehoord. Het is toch niet hun dochter die overleden is? Ze hebben al een tijdje niks meer van haar gehoord, al zal dat ook wel komen door het feit dat niet op de juiste manier uit elkaar zijn gegaan."Moeten we niet contact zoeken met Dorothy of anders het bedrijf? Dit is waar we bang voor waren, toch?" Eda blijft maar snikken."Ik denk niet dat we ons zorgen moeten maken. Als Dorothy degene was die is overleden zouden we gebeld worden door haar teamleider neem ik aan," bromt Arné. "En inderdaad, we willen onze dochter niet verliezen omdat ze nu een vijand van de overheid is. Overigens, ze laten geen pers toe omdat ze die niet vertrouwen, dus er moet een spion van de media daar aanwezig zijn. Hoe kunnen ze anders dit zomaar weten, terwijl het bedrijf normaal niks deelt? Het bedrijf zal zeker niet blij zijn nu dit is gedeeld." Eda kijkt haar man met opgetrokken wenkbrauwen aan. Een spion? Werken overal spionnen? Zij heeft zelf totaal geen idee, gezien ze nergens werkt. Ze had zich niet aan de regels gehouden de vorige keer en daarom mag ze ook niet meer in het contactcenter werken. Ten minste, dat denkt ze. Maar wat heeft ze verkeerd gedaan? Of is het alleen dat ze samen met iemand anders moest ruilen zodat alle medewerkers ingezet kunnen worden? Maar dan zou ze niet thuis mogen komen. Ze zal contact moeten zoeken met Universe Connection. Ze wordt uit haar gedachten getrokken door haar man."Ik heb geregeld contact met Dorothy, er vanuit gaande dat zij er gewoon nog is hoeven we ons geen zorgen te maken, maar zal ik doorgeven dat er mogelijk nog een spion daar werkt. Ik ben met hun een samenwerking aangegaan in de hoop de wereld een beetje normaler terug te krijgen zonder een corrupte overheid." Hij draait zich naar zijn vrouw toe. "En jij houdt je mond over dit alles, begrijp je dat? Niemand mag dit weten, ook de buren niet. Ook je toekomstige werkgever niet. Niemand. En zeker niet de overheid of de media. Vergeet niet, als ik er niet zou zijn dan ben jij genaaid. Gezien je geen werk hebt zal je gedood worden, terwijl ik hooguit alleen naar de gevangenis ga. Als dat gebeurt weet ik dat jij me verraden hebt." Eda wordt nog bleker dan ze al was. Dit had ze zeker nietgewild, zeker niet onder druk s taan om iets geheim te houden. Ze wil werken,niet alleen wanneer haar dochter de ruimte ingaat, maar gewoon altijd.