Een aantal dagen later zitten de ruimtereizigers samen in een vergaderruimte. Ze hadden eigenlijk naar huis kunnen gaan en bij kunnen komen, maar ze willen een beslissing nemen over de toekomst en elkaar daarvan op de hoogte brengen. Vooral de oudere, maar ook een paar jongere beginnen hun twijfels te krijgen of ze nog door moeten nu er daadwerkelijk iemand is overleden.

"Wat denken jullie, vinden jullie het genoeg geweest en hebben jullie liever werk op een andere afdeling?" vraagt Kazhani. Het blijft even stil.

"Het liefst zou ik de ruimtereizen blijven doen, maar gezien ik al wat ouder ben lijkt me dat niet verstandig. Kijk maar wat Aksel is overkomen," antwoordt Dalmacé stilletjes. "Ik wil niet daar ergens komen te overlijden."

"Dat wil niemand, Dalmacé. Ik denk dat Aksel een zeer uitzonderlijk geval is, gezien hij een erfelijke aandoening blijkt te hebben en dit niet had doorgegeven. Zijn familie was echt bang de afgelopen twee keer," antwoordt Quentin met gefronste wenkbrauwen. "Ik denk niet..." Ze kan haar zin niet afmaken, want Jaroslav komt de ruimte binnengestormd en smijt de deur dicht. Een harde knal is daardoor hoorbaar en zijn gezicht is rood van woede. De medewerkers springen nog net geen meter de lucht in van schrik.

"Wie van jullie heeft de media bericht dat iemand is overleden?! We weten niet wie het gedaan heeft, maar iemand die van zijn overlijden af wist heeft het doorgegeven aan de media!" roept Jarsolav met opeen geklemde kaken.

Het blijft stil en de ruimtereizigers kijken elkaar met opgetrokken wenkbrauwen aan. Dorothy kan zich niet voorstellen dat iemand van deze groep het heeft doorgegeven. Wanneer zou dat gedaan moeten zijn? Behalve Aksel zelf is verder nog niemand alleen geweest. Dan bedenkt ze zich de groep personen die het lichaam van hun collega kwam halen.

"Ik denk niet dat het één van ons was, Jaroslav. Ik denk eerder degene die zijn lichaam uit de shuttle hebben gehaald. Een van hen moet het minstens zijn geweest. Behalve Aksel zelf is verder niemand alleen geweest en ik heb niemand zich anders zien gedragen, behalve dan dat iedereen van slag was door het overlijden." Dorothy kijkt Quentin en Dean even aan, en als beiden hun hoofd hebben geschud dat zij ook niemand gezien hebben die apart gedroeg of alleen wilde zijn, richt ze zich weer tot Jaroslav. "Weet je toevallig wie Aksel uit de shuttle hebben gehaald of welke afdeling dat was? Zij zullen het gedaan moeten hebben, zeker als niemand van ons het heeft doorgegeven."

De mond van Jaroslav valt open als hij beseft dat hij hier nog niet eerder aan gedacht had. "Blijf hier, we spreken elkaar zo weer verder. Ik ga zorgen dat de personen bij de kraag worden gevat." Meteen verlaat Jaroslav de ruimte en blijft het verder stil in de vergaderruimte. Ze kijken elkaar allemaal aan, alsof er iemand is die voorstelt wat er gedaan moet worden.

"Ik hoop wel dat we onze familie kunnen inlichten om hen duidelijk te maken dat wij er wel nog zijn, niet dat we dadelijk troosteloze familieleden hebben die denken dat we dood zijn, terwijl we nog springlevend zijn," grapt Sayyar stijfjes. De anderen stemmen er mompelend mee in, gezien ze in een ruimte zijn waar bezoekers ook kunnen komen, zal er niet lang gezocht hoeven te worden. Op de gang is het één en al rumoer van schreeuwende familieleden die hun ruimtereizigers willen zien voor ze geloven dat de anderen niet dood zijn. De ruimtereizigers kijken elkaar aan, en niemand weet of Jaroslav daar staat of dat er nu iemand anders slachtoffer is.

"Denk je dat we beter niet even onze gezichten kunnen laten zien zodat onze familieleden rustig worden en er verder geen gewonden vallen? En om te voorkomen dat de boel hier gesloopt wordt?" vraagt Gabrielle die het liefst naar haar ouders wil rennen om te laten zien dat ze nog leeft. De anderen mompelen instemmend, en Quentin gebaart naar Dorothy en Dean om even apart te staan van de rest zodat ze met hen kan overleggen. Dorothy haalt haar wenkbrauwen op.

"Quentin, het is toch iets waarvoor je niet zou moeten overleggen? Ik denk dat het duidelijk is wat we moeten doen. Mensen denken dat we dood zijn, diezelfde mensen zijn in paniek hierheen gekomen. Ik weet dat Jaroslav heeft gezegd hier te blijven, maar in deze situatie moet je niet twijfelen en in actie komen in het voordeel van ons en de ouders."De anderen zijn even stil en kijken naar Quentin die op haar beurt haar wenkbrauwen fronst. Ze slaakt een zucht die de gehele groep nakijkt. Ze kijkt daarna hulpeloos naar Dean in de hoop dat hij iets anders zegt, maar die haalt zijn schouders op.

"Ze heeft gelijk, Quentin. Of wil jij jouw familieleden laten afwachten tot je eindelijk het verlossende woord krijgt, terwijl je zelf in actie kan komen?"Quentin kijkt op.

"Ik heb geen familie, Dean. Voor mij hoeft het dus niet. Mijn hele familie is enkele jaren terug vermoord door de overheid. Er is niemand die mij zal opwachten daar. Sorry, ik ben dit niet gewend. Gaan jullie maar, ik blijf wel hier tot jullie en Jaroslav terugkomen."

De groep wilde net naar de deur toe lopen als ze meteen blijven staan bij de woorden van hun projectleider. Dorothy stapt uit de groep en loopt naar Quentin toe. "Sorry, dat wisten we niet. Wij weten het immers ook niet hoe het is om geen familie te hebben. Maar kom op zijn minst mee zodat alle medewerkers en alle familieleden zien dat we op Aksel na verder gewoon compleet zijn, anders gaan ze zo meteen denken dat er twee mensen zijn omgekomen."

Schoorvoetend loopt Quentin naar voren. "Kom, hoofd omhoog en loopt op een trotse manier. Jij bent de projectleider van ons, en je hebt ons veilig thuis gebracht. Dat moet je de mensen laten geloven en in werkelijkheid heb je dat ook. Onderweg hier naar toe hebben Dean en ik geen leiding overgenomen," troost Dorothy Quentin, en er komt een kleine glimlach af van Quentins gezicht.

Het geluid op de gang wordt harder, meer en meer geschreeuw. Familieleden zijn duidelijk in paniek en willen duidelijkheid die ze maar niet krijgen. Ook wordt hen duidelijk de weg niet gewezen waar de ruimtereizigers mogelijk kunnen zitten. Zouden andere medewerkers dat nu wel weten? Quentin is vooraan gaan staan met Dean en Dorothy naast zich. Ze spreken af dat ze met drie naast elkaar door de gang heen lopen naar de families toe, en Quentin gooit dan ook de deur open.

Gezamenlijk komen ze naar buiten. Terwijl de groep naar de families toeloopt, zijn het de bezoekers de beweging verderop in de gang niet ontgaan. De werknemer die onder vuur lag slaakt een zucht van opluchting, en de familieleden rennen op de groep af. Dan kunnen ook de ruimtereizigers zich niet bedwingen, en merendeel rent voorbij de drie voorste personen. Dean en Dorothy blijven trouw naast Quentin lopen met glimlachende gezichten, om haar een beetje steun te geven in zo'n moeilijk situatie. Dorothy zelf gaat er niet vanuit dat haar ouders ook nu aanwezig zullen zijn, maar als ze iemand haar naam hoort schreeuwen, kijkt ze meteen de juiste richting op en ziet haar moeder met een betraand gezicht naar haar toe komen rennen. Dean heeft geen keus meer en loopt naar zijn familie toe.

Dorothy blijft echter staan bij Quentin om haar een beetje te steunen. Haar moeder omhelst beide vrouwen en barst in snikken uit. Dorothy's vader komt er rustig achteraan en knikt beleefd naar Quentin die naar hem kijkt. Ze knikt terug, met gefronste wenkbrauwen. Wat doet een ambtenaar hier in dit gebouw, die juist hier niet eens welkom zijn, ongeacht of ze familie van iemand zijn die hier werkt? Ze vernauwt haar ogen, alsof ze de man voor haar niet vertrouwt.

Eda die beide vrouwen een knuffel heeft gegeven laat hen beiden los. Dan omhelst de vader Dorothy stevig. Hij zegt geen woord, alsof hij niks kan uitbrengen. De knuffel is van korte duur, en Eda wil net vragen waar Quentins familie is als Dorothy haar moeder aankijkt en haar hoofd schudt. Ze doet dan ook meteen haar mond weer dicht. Dorothy richt zich dan op haar vader. Ook andere families laten langzamerhand hun familie als ruimtereiziger los, en krijgen de vraag dan ook direct mee die ze stelt.

"Pap, weet je iets van de overheid betreft het verbeteren van de huidige situatie? Je zou er nog achteraan gaan. Dankzij jouw werkgever heeft Quentin hier geen enkel familielid meer, dus jij hebt daar aan meegewerkt. Je hebt al een zeer slechte reputatie, en aangezien er weer iemand van de overheid bij ons blijkt te spioneren, al is het maar van de media, moet je hier iets tegen doen."

Arné verstijft en iedereen kijkt zijn kant op. Hij weet het zelf niet eens, tot hij zich de bijeenkomst herinnert waar hij nog naar toe is gegaan. "De president zou een bezoek brengen aan de directeur hier en samen willen zorgen voor meer banen. Daarnaast zou de huidige gouverneur een maand de tijd krijgen om veranderingen in werking te zetten waarbij er niemand meer gedood werd. De president dreigde zelfs de eigen maatregel van de gouverneur in werking te zetten bij hem. Ja, er gaat verandering inkomen, maar weet ik op dit moment ook niet. Ik weet niet of het in de tussentijd gebeurt is of de president en de directeur hier met elkaar gesproken hebben." Hij draait zich om naar Dorothy. "Je moeder is het levende bewijs dat ze als werkloze die weer geen baan heeft en officieel van mij gescheiden is nog leeft. Madam was er ineens niet meer en kreeg mee dat ze van mij gescheiden was."

De ogen van Eda worden groot. "Arné, stop! Ik ben officieel niet werkloos, niet zover ik weet ten minste. Er is alleen een ander team met andere mensen op het contactcentrum gezet waar ik de vorige keer werkte. Ik heb dus eigenlijk gewoon vrij. En ik ben nooit van je gescheiden, heb het ook nooit aangevraagd. Als dit al iemand van de overheid dit zou geloven, was dat eerder om jou niet verder in de problemen te brengen." Arné fronst zijn wenkbrauwen en Dorothy rolt met haar ogen. De twee kijken elkaar aan, omdat ze niet weten wat het nu is.

"Mam, ze gaan werknemers echt niet voor een jaar of zelfs nog langer op non-actief zetten, zeker niet als iemand van een contactcenter even lang rust heeft daarna als degene die in de ruimte zitten. We zullen er gedrieën wel later over hebben zodra we meer privacy hebben. Misschien dat ik de directeur ook meteen even uitnodig voor meer duidelijkheid."

Quentin doet een stap naar voren en draait zich naar Arné. "Dus als ik het goed begrijp wordt de gouverneur op zijn plek gezet, gaan er positieve veranderingen komen. Maar hoe gaat de overheid dat voor elkaar krijgen? Er is niks meer van natuur, veel dingen zijn vernietigd of gerobotiseerd. Er blijft letterlijk niks meer over, en kleine bedrijven durven geen personeel aan te nemen of iets extra's te ondernemen vanwege de gouverneur. Dit komt ook wel omdat alles via digitalisering en robotisering gebracht wordt zoals kleren, voedsel en drinken."

"Je vergeet huizen te noemen. Kan je ook online bestellen. Nog niet eens volledige controle en de goedkoopste huizen zien er stukken gezelliger uit dan de duren waar mijn ouders in wonen," voegt Dorothy eraan toe. Iedereen kijkt haar aan, maar ze wuift het weg. Quentin fronst haar wenkbrauwen, maar richt zich dan weer op de ambtenaar.

"Dus, hoe wil de overheid in godsnaam die extra werkgelegenheid weer gaan creëren?"

"Eerlijk gezegd ben ik daar nog niet van op de hoogte en ik weet ook niet of de president daar al aan gedacht heeft. Hier kan ik dus ook geen antwoord opgeven, maar als ik moet gokken dan denk ik dat eerdere besluiten van robotisering op bepaalde gebieden teruggeschroefd wordt naar het werk dat door mensen gedaan moet worden. Ik bespreek dat zelf niet, maar ik kan het wel doorgeven aan mijn teamleider die de informatie verder naar boven kan verspreiden," antwoordt Arné.

"Dat is niet nodig, mijnheer Alleman. Ik ben al in uitgebreide besprekingen met de president en meerdere gouverneurs. En toevallig ook op het moment met jouw teamleider. Het was eigenlijk de bedoeling dat ik met jou in gesprek ging en dat jij op de hoogte werd gebracht van de situatie, maar gezien de toestand van een dode en de media die paniek moest veroorzaken dat niet nodig was, is jouw eigen teamleider maar gekomen. Maar fijn dat je je er wel mee bezig houdt." Een stem klinkt door de inmiddels volle gang en alle personen draaien zich om. De directeur van Universe Connection staat daar samen met twee andere personen. Twee personen die merendeel van de aanwezigen niet eens gezien hebben. Snel geeft Arné aan dat de twee andere personen de president en zijn eigen teamleider zijn.

"Wij kunnen je verzekeren Arné, gezien je inzet van de afgelopen tijd en de situatie waar je inzit, dat je wel een promotieplek hebt verdient. Onze huidige 'geliefde' gouverneur" de teamleider van Arné maakt haakjes in de lucht met zijn hand, "houdt zich niet aan de afspraak die de president hem gesteld heeft en waar hij aan moet voldoen. Hij ondergaat binnenkort zijn eigen straf en voorlopig willen we een betrouwbaar iemand die kan zorgen dat er veranderingen de goede weg op gaan."

Het blijft even stil, Arné weet zelf even niet wat hem overkomt. Dorothy glimlacht van oor tot oor. "Gefeliciteerd met je promotie, pap. Je hebt niet alleen jezelf overtroffen, maar je staat nu zelfs boven je teamleider binnen een mum van tijd zonder één of meerdere tussenstappen."

Degene die nu stil is, is Eda. De directeur ziet haar nu ook. "Ah kijk, degene die ons dit jaar veel voor problemen heeft gezorgd, met name haar eigen dochter. Wat jou betreft hoop ik dat de huidige gouverneur er niet achter komt, want de werkelijke reden dat je thuis zit is dat je vanwege de gebeurtenissen waarbij jouw dochter erg in het nadeel was en wiens carrière in gevaar was, is omdat ik je op non-actief heb gezet. Je weet zelf waarom, en je mag het je partner en dochter zelf uitleggen in privéomstandigheden."

Eda wordt lijkbleek, want daar wordt ze nu maar al te goed aan herinnert, in het bijzijn van de andere ouders. De directeur is duidelijk niet blij dat ze terug is. Dorothy grijpt in. "Directeur, vindt u het erg als ik mijn ouders even meeneem naar mijn appartement zodat we privé ons gesprek door kunnen zetten?"

"Dat mag van mij jonge dame, maar ik wil je daarna wel even spreken, samen met je teamleider en projectleider. Ik denk dat de andere rechterhand van de projectleider ook wel straks mee kan komen." Dorothy is nu degene die lijkbleek wordt. "Geen zorgen, niks ernstigs," voegt de man in maatpak eraan toe. "Ik die jullie zo meteen in mijn kantoor. Wat mij betreft mogen je ouders er dan ook bijzijn."