Dorothy draait zich om naar Quentin. Ik wil je het niet aandoen om in de problemen van mijn familie te betrekken, of zelfs maar iets aan te horen wat mijn vader en ik tegen mam gaan zeggen. Probeer wat steun te vinden bij de anderen, of ga alvast met Dean naar de directeur zodat jullie al weten wat er komen gaat. Ik hoop snel klaar te zijn." Ze draait zich om naar haar ouders. "Waag het niet bij me weg te lopen. Jullie komen in een gebied van het gebouw waar jullie niet horen te komen, maar ik wil even volledige privacy met ons gesprek. Maak er alsjeblieft geen misbruik van, ook al ben je zojuist gepromoveerd." Ze kijkt eerst haar moeder aan, daarna bij de laatste woorden haar vader. "Zonder mij komen jullie overigens niet ver, want je hebt mijn pasje nodig met alle deuren die we tegen gaan komen, inclusief mijn appartement."

 Quentin loopt alvast met de directeur mee, en de andere ruimtereizigers nemen afscheid van hun ouders, belovend om tussendoor nog even langs te komen, waarna ieder hun eigen weg gaat. Dean loopt ook alvast naar de directeur, en de anderen komen met haar mee. Niet om mee te kunnen genieten van de opkomende ruzie, eigenlijk ook niet om de vader en moeder in de gaten te houden, maar echt om zelf naar hun eigen appartementen te gaan.

"Eigenlijk moeten we ze blinddoeken voor de zekerheid," geeft iemand aan, maar even weet Dorothy niet wie het gezegd heeft. Jaroslav heeft alles meegekregen, lijkbleek van wat er gaande is door toedoen van de verraders, maar komt in actie. Hij haalt twee doeken tevoorschijn en voor Eda en Arné het doorhebben zijn ze geblinddoekt. "Sorry, maar dit moet even. Ik wil niemand in gevaar hebben van mijn werknemers."

In stilte lopen ze naar het appartement van Dorothy. Opnieuw moeten ze vele gangen door. Naar beneden lopende gangen, links, rechts, rechtdoor. Een bocht om. Het valt te hopen dat de ouders van Dorothy niet volledig meekrijgen hoe ze moeten lopen en of ze op gevoel terug zouden kunnen komen. Ze haat het dat ze dit moet doen, maar ook dat haar ouders ook nog mogelijk weten wáár ze zijn en toch zelfstandig eruit kunnen als ze dat besef hebben. Gelukkig hebben ze hen nog even flink wat rondgedraaid zodat ze het besef van richting ten minste een beetje kwijt zijn. Een geluk dat alle deuren al voor haar en haar ouders geopend worden door een paar van de groep, zodat haar ouders niet weten dat er ook heel veel deuren zijn. Ze zullen verward zijn als ze proberen zelf weg te komen en dan stuiten op een deur die ze niet kunnen openmaken. Dus ver zullen ze niet kunnen komen.

"Ik weet niet hoever dit nog is, maar ik geloof dat we al een tijdje aan het lopen zijn en ik heb geen idee welke kanten we allemaal uit zijn gegaan. Als er een verbetering is, wil ik wel graag een volledige rondleiding door het gebouw als gouverneur. Het is immers niet bekend bij de overheid zover ik weet hoe groot dit bedrijf is," moppert Arné, waardoor Dorothy, Eda en enkele collega's van Dorothy moeten gniffelen.

"Ik wil eerst merken dat er een verbetering is qua regering en zeker qua relatie tussen de overheid en Universe Connection, mijnheer Alleman. Als nieuwe gouverneur zal je je moeten bewijzen dat je het goede voor hebt voor het volk en verbeteringen wil," reageert Jaroslav.

"Je kunt mij heel goed op de hoogte houden, pap wat de vorderingen zijn betreft de relaties tussen beiden. Of je komt geregeld de directeur bezoeken, misschien is dat een beter idee gezien ik niet altijd bereikbaar ben."

"Ja, goed. Zijn we er al? Ik begin genoeg te krijgen om zolang te moeten lopen."

Dorothy gniffelt. "Ja, we zijn er al. Op de terugweg zullen er bewakers zijn die jullie geblinddoekt mee terugnemen. Gezien ik nog bij de directeur verwacht wordt, zal ik zelf ook nog wel meelopen." Ze haalt haar pasje tevoorschijn en maakt de voordeur open van haar appartement. Twee meegekomen bewakers lopen alvast naar binnen om aan de binnenzijde langs de deur te gaan staan. Ze knikt naar haar collega's en teamleider die nog aangeeft dat hij ook nog wel bij de directeur langs moet gaan gezien hij haar teamleider is. Ze knikt nog een keer, en dan loopt ze zelf haar eigen appartement binnen. De deur dichtdoend, knikt ze naar de bewakers dat ze bij haar ouders de blinddoeken afkunnen. Zelf gaat ze voor hen staan. Ze ziet hoe haar ouders even moeten knipperen tegen het onverwachte licht. "Welkom in mijn appartement. Ik heb twee voordeuren gezien ik op twee afdelingen werk en een beetje centraal mijn appartement heb liggen. De twee voordeuren zijn de enige deuren waar je niet doorheen kan, gezien je daarvoor mijn pasje voor nodig hebt, zelfs vanaf de binnenzijde. De anderen deuren kunnen jullie gewoon door en ik laat jullie vrij om alles te bekijken in mijn appartement."

Haar ouders laten zich dat geen twee keer zeggen en lopen verder de gang door. Dorothy ruimt altijd alle papieren op, vooral als ze op reis gaat. Een opgeruimde appartement vindt ze altijd super fijn, en helemaal als ze niks kwijt raakt omdat alles opgeruimd is. Een glimlach verschijnt op haar gezicht en langzaam loopt ze zelf naar de woonkamer.

"Het appartement ziet er wel verdomd schoon uit terwijl je zo lang weg bent geweest. Loopt hier een poetsvrouw rond? Als dat zo is maakt ze wel alles heel grondig schoon," reageert haar vader met opgetrokken wenkbrauwen. "En het is hier zo licht terwijl we volgens mij niet eens aan de buitenkant van het gebouw zijn. Het licht voelt natuurlijk aan."

"Het systeem zorgt ervoor dat alle appartementen gepoetst worden. Overigens het gehele gebouw. Niet tegelijkertijd, maar wel geregeld. De directeur wil zo min mogelijk mensen die niet op deze afdeling horen weghouden zodat wij alles kunnen bespreken." Dorothy legt uit hoe ze hier leven, en eigenlijk leeft ze dus gemakkelijker dan in het huis van haar ouders.

Haar ouders lopen nog even door het appartement en kijken dan afwachtend naar hun dochter. "Ik zou graag jullie iets van koffie willen aanbieden of iets anders te drinken, ware het niet dat de directeur en mijn leidinggevende op mij wachten. We zullen terug moeten en dat betekent dat jullie weer geblinddoekt moeten worden."

Haar ouders kreunen en lopen beiden naar de gang die ze zien, want daar is een deur waar een pasje voor nodig is. "Overigens lopen jullie de verkeerde kant uit. Dat is niet de voordeur waar jullie naar binnen zijn gekomen." Dorothy klinkt geamuseerd en haar ouders blijven direct staan. Ze kijken elkaar aan en daarna hun dochter, en even weten ze niet meer welke kant ze op moeten. Zelfs het appartement is een doolhof schijnbaar en met die gedachte moet ze grinniken. Dan lopen haar ouders met Dorothy's hulp de juiste gang in, waar de bewakers nog steeds bij de deur staan.

"Oh, juist. Daar gaan we weer als het perse moet," zucht haar moeder. "Ongelooflijk, ik werk hier en nog krijg ik niet dit gedeelte te zien." Dorothy is volledig vergeten waarom ze haar ouders had meegenomen.

"Nu je het zegt, ik geloof dat de directeur iets gezegd had van verraad en dat je ontslagen bent en dat ik jullie meenam om het een en ander te horen," reageert Dorothy meteen. Ze pakt haar ouders bij hun kragen en neemt hen mee naar de woonkamer en duwt hen op de bank. "Koffie duurt te lang en heeft mam eigenlijk ook niet verdient." Dorothy duwt op een knopje en drie glazen water verschijnen op de meubels. Ze pakt zelf haar eigen glas en draait deze steeds rond in haar hand.

 Arné besluit om niet meer op dezelfde bank te zitten als zijn vrouw, en staat dus op om een eetkamerstoel te pakken en deze naast Dorothy te zetten. "Iemand die anderen verraadt ga ik niet steunen, Eda. Je zal het jezelf gemakkelijk moeten maken en alles moeten vertellen. Als nieuwe gouverneur wil ik ook geen spionnen meer ergens hebben of dat er informatie naar een ander bedrijf wordt doorgestuurd. Ik denk dat ik verraders ga zien als criminelen en ze zo ga behandelen in de afgelopen tijd. Ik weet nog niet wat ik met verraders van voor mijn tijd ga doen, maar vrij rondlopen laat ik ze niet. Je hebt ons bedonderd, Eda. Vertel."

Eda probeert een brok in haar keel weg te slikken en ze blijft even stil. Ze had kunnen weten dat haar man, of ex-man hoe ze hem ook moet noemen, haar niet meer zal steunen. Ze legt uit hoe ze na enkele werkdagen waarbij ze uren achter elkaar moest werken iemand tegen het lijf liet die haar scheen te kennen. Ze wist niet wie het was, maar de persoon zei haar duidelijk dat ze wist wie haar dochter en partner is, en dat de persoon beiden iets zou aandoen als ze maar iets loslaat. Ze moest informatie krijgen van haar dochter en die doorspelen, anders zou Arné iets overkomen. Ze had geen keus om mee te spelen en ineens werd alles geblokkeerd. Ze kon niets meer en de persoon verried haar aan de directeur. De kans om het uit te leggen kreeg ze niet, en bij de directeur werd ze direct ontslagen op staande voet. Ze vertelt hoe ze geprobeerd heeft de directeur of anders haar leidinggevende uit te leggen wat er gaande was. De directeur wilde niks meer van haar weten, en de teamleider had geen andere keus dan meegaan, maar besloot wel haar op inactief te zetten en ze zou nog met de directeur praten. Toen zou ook Jarsoslav zich ermee hebben bemoeid, gezien hij ook geregeld in het contactcenter was of in de buurt, en het gesprek tussen beide personen hebben gehoord.

Eda stopt even met vertellen en de tranen rollen over haar wangen. Dan vertelt ze verder dat ze dus bedreigd werd, ze zou door de persoon worden vermoord. Dorothy was onbereikbaar voor de persoon en deze vond ook Arné niet, waardoor ik zelf met de dood werd bedreigd. Toen de ruimtereizigers in het universum waren, besloot de directeur in te grijpen door de persoon hardhandig aan te pakken en hoewel hij inzag dat ik gelijk had en geen keus had, moest ik volgens hem goed nadenken de volgende keer dat Dorothy niet eens te bereiken is voor een buitenstaander, zelfs vaker niet voor collega's van andere afdelingen, en ook dat de persoon nooit bij Arné kan komen. Of in ieder geval dat de president en mogelijk zelfs de gouverneur dat niet toe zouden laten. Eda had volgens de directeur moeten nadenken, maar ze was moe van het werken, wilde niet dat Dorothy of Arné iets zou overkomen omdat ze nalatig was, en dus deed ze het maar. Officieel hebben ze haar op staande voet ontslagen, maar de bestuursleden vonden dat ze de kans verdiende om enigszins nog ergens te gaan werken en werk te zoeken, en dus hadden ze haar in werkelijkheid vanwege de overheid op inactief gezet.

Eda stopt met praten, en kijkt de twee aan. Op hun beurt kijken Arné en Dorothy met opgetrokken wenkbrauwen naar elkaar. Dorothy is de eerste die antwoordt. "Waarom zorgde je er dan in godsnaam voor dat mijn pasje het bijna niet meer deed? Met dank aan mijn vaardigheden heb ik dat weten te voorkomen, om te voorkomen dat ik vast kwam te zitten in mijn appartement ofwel ergens op de afdeling. Ik heb mij verdomme moeten verstoppen al die tijd zodat ik niemand tegen zou komen. Ik kon verdomme daardoor niet werken. Behalve schade aan het systeem, en schade aan jouw betrouwbaarheid, heeft mijn werk weldegelijk geleden. Ik hoop voor je dat je niet nog eens hier komt werken, want ik vertrouw je niet meer, mam. Ik heb al veel moeite moeten doen om pap te vertrouwen en hij is ook daadwerkelijk verandert. Nu hij gouverneur is moet maar blijken of hij genoeg te vertrouwen is," even gaat haar blik naar haar vader die haar aankijkt, maar dan kijkt ze zelf weg, "maar daar ga ik voor nu wel vanuit. Jij hebt al meerdere kansen gehad en iedere keer verprutst." Dorothy staat op. "We zijn klaar hier. Je hebt mij teveel last bezorgd en mij dubbel verraden inmiddels. Je mag blij zijn dat je mijn appartement hebt mogen zien. Zorg dat je ergens anders werk krijgt, want als het aan mij ligt wordt je ook in het systeem als ontslagen neergezet."

"Kan ze in de boeien geslagen worden hier door de bewakers? Ik wil haar laten afvoeren voor crimineel gedrag, dan wel onder invloed. Ik heb genoeg gehoord, maar ik wil getuigen. Ze heeft verdomme gelogen en ik betwijfel of ik dit verhaal wel moet geloven," begint haar vader, maar Dorothy haalt haar schouders op.

"We moeten toch terug, anders is de directeur te lang aan het wachten. We kunnen het ze vragen." Net als ze zich omdraait naar de bewakers ziet en hoort ze hem wat in de portofoon zeggen, iets wat lijkt op arrestantenmannen. Eén van hen knikt naar haar en dan kijkt ze haar vader aan. "Het wordt al voor je geregeld."

Eda is meteen weer lijkbleek, maar ze werkt wel mee. Ze is te invloedrijk, dat beseft ze en dat moet ze misschien ook wel gebruiken. Hoewel de bewakers verder niets doen met Eda, krijgen wel zij als Arné weer een blinddoek voor hun ogen. Bruut worden ze daarna weer helemaal rondgedraaid meerdere malen, waarna Dorothy de deur open maakt met haar pasje en iedereen eruit laat. Beseffend dat het langer heeft geduurd dan zou moeten, ze een lange weg terug moeten bewandelen zij nog steeds niet weet waarom ze bij de directeur moet komen, sluit Dorothy de deur van haar appartement. Ze krijgt direct gezelschap van Jaroslav die duidelijk op haar gewacht heeft.

"Vind je dat je ouders mogen horen wat de directeur over je te zeggen heeft?" vraagt hij op de man af. Zijn blik gaat naar de twee bezoekers toe die allebei worden vastgehouden meegenomen door de bewakers. Snel gaan beiden voor hen lopen om de deuren op tijd open te kunnen maken.

"Mijn vader wel, hem geef ik het voordeel van de twijfel omdat de president veranderingen wil en hij genoeg vertrouwen in pap heeft om gouverneur te zijn of te worden. Mijn moeder heeft me meerdere malen al verraden naar mijn gevoel, en ze is iets te naïef. Wat er ook met haar gaat gebeuren na vandaag, ik wil voor mijn veiligheid niet dat zij iets weet wat mij te wachten staat, positief of negatief." Dorothy draait haar hoofd naar haar teamleider. "Je kunt mij toevallig niet een tipje van de sluier geven of volledig vertellen wat me te wachten staat, ook niet of het positief of negatief nieuws is?"

Jaroslav grinnikt. "Dat zou ik wel kunnen, maar dat doe ik niet. Wat denk je zelf als men alleen maar lovend over je spreekt? Je moet niet direct in paniek raken als iemand jou op kantoor verwacht. Ik denk dat je het antwoord wel weet of het positief of negatief is." Hoewel Dorothy in staat is om gewoon door te lopen, heeft ze echter totaal geen idee wat ze kan verwachten. Het moet dus iets positiefs zijn, maar wat is het? Ze kan het niet bedenken en dan zegt ze dat haar moeder te naïef is.