Naar de tijd kijkend ziet ze dat er al aardig wat tijd is verstreken. Gesprek met de teamleider heeft dus langer geduurd dan zou moeten, maar gelukkig moest zij en de anderen van de ruimtereisafdeling de boel afwachten in hun appartementen, zelfs al zou ze verwacht worden bij haar andere afdeling. Volgens Jaroslav was de teamleider van daar op de hoogte gesteld door hem. Nu heeft ze het geluk dat ze dat werk ook vanuit haar appartement kan doen, en dus gaat Dorothy zo snel als maar kan naar haar woning binnen het gebouw toe.

Omdat de appartementen van de ruimtereizigers op dezelfde afdeling zijn als de vergaderingen en de trainingsruimte voor hun zelf, hoeft ze niet ver te lopen. En toch, haar appartement is het dichtst bij de uitgang, juist omdat ze nog een andere afdeling heeft waar ze werkt. Ze vraagt zich af waarom zij niet gewoon een geheel algemene plek krijgt, zodat ze niet iedere keer van de ene afdeling af moet en de andere weer op te gaan om naar huis te kunnen, of naar haar werk. Ze denkt na, en beseft dat het mogelijk te maken heeft met het feit dat de ruimtereizigers informatie hebben die nog niemand anders heeft, en daarnaast mogelijk verschrikkelijke dingen kunnen meemaken en daarom nachtmerries kunnen krijgen. Zo hoeven andere afdelingen niets daarvan te weten, en blijft alles letterlijk binnen de muren van de afdeling ruimtereis.

Net als ze met haar eigen pasje haar appartementje wil openmaken, licht haar hologram dat ze om haar pols heeft op en ziet ze dat ze een inkomende beeldoproep heeft van haar vader. Vloekend dat hij niet langer kon wachten, maakt ze dat ze snel haar appartement binnenkomt, doet de deur op slot en gaat naar de woonkamer waar ze de oproep beantwoord. Zittend op de bank, opent ze het gesprek.

"Pap? Waarom bel je me? Ik ben net in mijn appartement. Wat is gaande dat je me belt?"

"Ah, vandaar dat het even duurde voor je opnam. Ik vond het al lang duren," antwoordt hij en zijn gezicht gaat van een glimlach naar ernstig. "Ik heb zelf gesprek gehad met mijn teamleider over de situatie op de wereld, Dorothy. Het is ernstiger dan ik dacht, want er blijken ook teamleiders en andere mensen van de overheid mensen te zijn verloren door de huidige wet. Het probleem is, is dat er allemaal nog niet geregeld is en dat het nog wel even gaat duren."

Dorothy fronst haar wenkbrauwen. "Wat bedoel je? Hoezo gaat het nog even duren en wat gaat nog even duren?"

Arné slaakt een zucht en wrijft met zijn handen door zijn eigen haar. "Mijn eigen teamleider gaat het voorleggen aan de andere teamleiders, in de hoop meer steun te krijgen. Alle teamleiders gaan dan voor steun de situatie en de oplossing voorleggen aan de teams, ook die onder ons staan. Zodra merendeel wil dat de huidige situatie verandert, gaan de teamleiders pas naar hun baas, en dan gaan die als die er ook voor zijn om het te veranderen, het voorleggen aan de gouverneur. Hij is de grote klootzak die mogelijk alles kan verknallen, want als hij tegen is voor de verandering, dan zal het landelijk ook niet geregeld worden."

"Ik neem aan dat je het hebt over het feit dat mensen nu onnodig vermoord worden door de overheid omdat ze geen werk kunnen vinden? En hoe zit het dan met de rivaliteit tussen de overheid en Universe Connection?"

"Klopt, ik heb het over die wetgeving. Ik hoop dat dit verandert kan worden, want ik wil natuurlijk niemand kwijt en ik baal dat ik dit niet eerder heb ingezien. Dit moet echt anders, en vooral juist die rivaliteit. Eigenlijk hoop ik dat Universe Connection juist veel meer banen kan weten te creëren om mensen veilig te krijgen."

"Dat is de taak van de overheid pap. Universe Connection doet zijn eigen ding en is niet verantwoordelijk voor nog meer baankansen creëren. Dat is iets wat de overheid moet doen. In plaats daarvan zorgen ze voor baantekorten en dat men daardoor vermoord wordt. En wat gaan ze doen met de mensen die binnenkort met pensioen gaan? Of met mensen die al met pensioen zijn? Worden die ook meteen vermoord door de overheid, zodat ze plaatsmaken voor de jongere generatie en verder niks voor de overheid kosten?"

"Ik snap je, Dorothy. Maar als op de planeten waar jullie komen een mogelijkheid is om werk te creëren, of weet ik veel wat, dan is het toch mooi meegenomen voor ons?"

Dorothy slaakt een zucht en kreunt van ergernis. In zichzelf telt ze tot tien voor ze haar vader antwoord geeft. "Het is de bedoeling dat wij ons aan de betreffende planeet en aan de bewoners ervan aanpassen. Wij zullen en kunnen niet ergens anders een baan creëren. En daarnaast, is de overheid juist niet bang dat het volk naar een andere planeet gaat voor een beter leven? Nu weet ik zelf het einddoel nog niet van Universe Connection, maar gezien de naam van het bedrijf denk ik het te weten en ik ga niks verklappen. Juist wat jij zegt is de overheid bang voor, pap. De overheid heeft dan geen zicht meer op het volk en dat wil ze juist voorkomen." Ze laat even een stilte vallen voor ze besluit nog wat te vragen. "Wanneer denk je meer te weten, hoelang gaat die stemming duren en word je zelf op de hoogte gebracht? Hoe weten we zeker dat zijzelf ook tegen dat beleid zijn?"

Even blijft het stil, maar Arné geeft uiteindelijk toch antwoord. "Tot zover ik heb begrepen hebben de teamleiders zelf meegemaakt dat ze hun kinderen verloren omdat deze geen werk vonden. En volgens mij wat ik heb opgepikt maar niet tegen mij is gezegd is dat de overheid ook mensen blijkt te vermoorden die enorm tegendraads zijn en niet willen wat de overheid doet. Nu is Universe Connection een machtige organisatie, en daarom waarschijnlijk die aanslag vorige keer. Maar kleine bedrijven doen wat van hen verlangd wordt door de overheid, bang dat zij door de overheid zonder reden failliet worden verklaard en de medewerkers inclusief directeur vermoord worden. Wees dus voorzichtig, Dorothy. Dat geldt ook voor je moeder. Ze woont niet meer bij mij, is bij mij uitgeschreven en is van mij gescheiden. Ze mag blij zijn dat de ruimteorganisatie appartementen in het gebouw heeft voor de medewerkers, anders was zij waarschijnlijk ook voor eens en altijd slachtoffer van onze gouverneur met zijn beleid."

Dorothy slikt, als haar moeder daadwerkelijk vreemd gedraagt, dan kan het niet door haar vader komen dus. Maar toch, misschien weet hij wel iets. "Over mam gesproken, ze gedraagt zich erg vreemd. Weet jij daar iets van? Is er iemand van de overheid die bij ons binnen is gekomen en haar dwingt informatie los te krijgen van mij? Iemand die goed weet hoe systemen werken en daarmee ook pasjes kan blokkeren en kopiëren?"

Op het beeld van de hologram ziet Dorothy dat haar vaders mond is opengevallen en ze houdt haar hoofd schuin. Haar vader knippert met zijn ogen en weet duidelijk niets uit te brengen, tot hij zijn stem weer gevonden heeft. "Zover ik weet is niemand van ons bij jullie in spionage. Van zoiets word ik altijd op de hoogte gebracht, omdat ik daar mee in moet beslissen vanwege mijn functie. Ik weet niet of er bij ons hackers zijn, ik zal dat moeten laten onderzoeken, maar wij hebben daar zeker geen spionnen naar mijn mening."

"Waarom doet mam dan zo raar? Heeft ze soms een plan om mij dwars te zitten en heeft ze dat toevallig met jou gedeeld?" Dorothy kan er niet bij hoe het anders kan dat zij slachtoffer is van een idioot die haar dwars probeert te zitten en aan informatie probeert te komen. Ze ziet haar vader met denkrimpels voor de camera zitten en het is duidelijk dat hij zijn geheugen opfrist met herinneringen. Het blijft dan ook even stil.

"Ik weet wel dat zij vindt dat iedereen alles moet kunnen bewijzen, en iedereen van alle andere mensen alle gegevens moet kunnen inzien. Dat is haar mening, en dat gaat in tegen privacy schending. Ze heeft ook altijd gevonden dat jij gewoon moest vertellen wat er gedaan werd in de ruimte of op de planeet en dat jij en je collega's moeten vertellen wat jullie meemaakten, wat daar is. Je moet altijd antwoord geven op vragen van haar, zelfs al gaat het ten koste van privacy of zelfs geheimhoudingsplicht vanuit het werk. Ik dacht dat zij nooit zoiets uit kon halen, maar schijnbaar dus wel. Ik ben blij dat ze werkt zodat ze zelf ook een inkomen heeft, al ben ik er niet blij mee dat ze jou ook nog de stuipen op het lijf jaagt. Ik heb al een lastig parket, Dorothy. Ik probeer je te steunen waar maar kan, en dat geldt ook voor je collega's. Maar kijk uit voor je moeder. Het zou zomaar kunnen dat ze tegen je liegt en dat zij weldegelijk voor de problemen zorgt."

Dorothy kreunt, ze had dit dus helemaal niet verwacht en beseft dat haar moeder doodleuk zei dat ze gedwongen werd. "Ze zei tegen mij dat ze gedwongen werd om te doen, maar denk je dat het waar is of is dat echt serieus een leugen? Ken jij toevallig iemand in jullie kring waar zij goed mee overweg kan en die ik niet ken en nooit gezien heb?"

"Nee, sorry Dorothy. Je weet dat ik op mijn werk jouw moeder niet in de gaten kan houden en zeker nu niet, nu ook zij bij Universe Connection werkt. Ik hoop dat je verder geen problemen krijgt en zou als ik jou was vaker je pasje blijven gebruiken, ook al is het maar voor te testen of hij het nog doet. Je weet maar nooit."

Dorothy glimlacht, maar de glimlach bereikt haar ogen niet. "Maak je geen zorgen, pap. Ik ben de enige van de gehele organisatie die op het moment bij de instellingen en overzicht van de pasjes kan en dat kan aanpassen. Ik heb het zeer goed beveiligd en niemand kan erbij. Nieuwe pasjes kunnen wel aangemaakt worden, maar geen kopieën en vooral niemand kan bij mijn gegevens of mijn pasje, zelfs zij van die afdeling of de directie niet. Zeker mam kan dat niet kraken en ik denk niet dat er ooit iemand anders doorheen kan komen."

De mond van Arné valt open. "Je hebt iedereen buiten spel gezet zodat alleen jij bij alles kan? Maar hoe pakken ze dan de persoon?"

"Simpel, ik heb een patroon ontdekt dat leidde naar de persoon, en op basis daarvan heb ik gezorgd dat die persoon niks meer kan. Ook niet met zijn of haar eigen pasje. Iedereen kan overal komen waar die hoort en voorheen ook alleen kon komen, alleen die persoon niet en dat betekent dat die persoon dus de dader is. Ik mag alleen niet genieten van dat moment, want ik moet voorlopig in mijn appartement blijven en dat geldt ook voor mijn collega's van de ruimtereis. De engineerafdeling zal het voor nu fysiek zonder mij moeten doen, maar ik werk gewoon wel vanaf huis."

"Oh Dorothy, je bent een genie! Maar krijg je daar geen problemen mee?" prijst de man zijn dochter.

Dorothy schudt haar hoofd. "Mijn teamleider heeft mij er al op aangesproken en zodra de dader is gepakt, moet ik wel zorgen dat alles weer normaal wordt. Voor nu vindt hij het een tijdelijke prima oplossing."

"Dan wees voorzichtig, Dorothy. Ik houd je op de hoogte wat er aan mijn kant gebeurd, maar verwacht er niet teveel van. Gedraag je, en hopelijk kom je erachter hoe het kan dat je moeder zo doet en wat haar geheim is. Probeer haar te ondervragen als het kan."

"Doe ik, pap. Al is het niet aan mij, maar ik hoop dat zij degene is die betrapt wordt en zowel haarzelf als de persoon voor wie ze het doet aangeeft. Maar ik ga, ik denk dat ik maar eens even zelf wat trainingen thuis doe of wat engineerwerk."

Dorothy verbreekt de verbinding en kijkt om zich heen.Met een zucht gaat ze achter het iele scherm zitten dat op haar bureau staat.Het heeft hetzelfde uiterlijk als haar hologram, en is bijna niet zichtbaar. Entoch, het heeft een computer nodig om volledig te kunnen werken met eenstroomkabel en drie schermen staan dan ook te flikkeren wanneer ze haarcomputer in gebruik neemt. Ze weet niet zeker of ze daarvan de inloggegevensheeft, maar dat zal wel los lopen. Ze zal gewoon haar inloggegevens gebruikenvan haar engineerafdeling, want dat is wat ze eigenlijk wil gaan doen nu. Haargedachten gaan naar de woorden van haar vader over haar moeder. Zou haar moederecht altijd gedaan hebben alsof? Of werkte ze er al en heeft dat later pasbekend gemaakt en altijd geheim gehouden? Maar waarom zou haar moeder? Hoeheeft ze dan al die tijd kunnen doen alsof ze altijd thuis was, want hethuishouden werd ook gewoon altijd gedaan en toen zij nog thuis woonde, heeft zealtijd haar moeder gezien. Dorothy schudt haar hoofd, dat is niet belangrijk.Wat wel belangrijk is, is dat zij begint te werken en daar haar aandacht bijmoet houden.