'Wil jij aanbellen?' vraagt papa aan mij.

'Ja, is goed,' antwoord ik terug

Ik druk op de bel.

Ik schrik.

'Wat een gekke bel,' zeg ik tegen mijn ouders.

En we schieten alle drietjes in de lach.

Guus doet open.

'Wat leuk, dat jullie komen,' zegt hij enthousiast.

'Idee van Lea,' zegt papa.

'Willen jullie komen eten? Ik heb genoeg!' vraagt Guus.

'We hadden het al wel verwacht hoor,' zegt mijn vader.

We lopen naar binnen.

'Lea, kan jij misschien oppassen?' vraagt de vrouw van Guus.

'Wanneer?' vraag ik snel.

'In het weekend.. En wanneer Guus en ik allebei moeten werken,' antwoordt ze terug.

'Ehmm... Ik vraag het even aan mijn moeder,' zeg ik.

Ik loop naar mama toe.

'Mam, mag ik oppassen?' vraag ik.

'Tuurlijk, maar ik wil niet dat je in de problemen komt met je huiswerk,' antwoordt ze terug.

'Ja is goed! Dus het mag,' zeg ik.

'Ja, maar zal ik het even bespreken?' vraagt ze.

'Geen probleem.'

En ze beginnen te praten.

Papa en Guus zitten samen te koken.

'Guus, waar zijn jou kinderen?' vraag ik.

'Die zijn boven, als je wilt kan je even naar ze toe,' antwoordt hij terug.

'Oke.'

Ik loop naar boven.

Op de muur hangen allemaal leuke foto's.

Opeens zie ik een foto.. Het was een foto die in de kerstvakantie is gemaakt.

Ik loop verder naar boven,.

De deur staat open.

Ze zitten te spelen.

'Lea!' roept er eentje vrolijk.

'Mag ik mee spelen?' vraag ik.

'Tuurlijk mag dat.'

Ik ga bij hun zitten.

'Ken jij mijn nog?'

'Ehm.. Een van jullie heet..Charr.. Charlotte,' zeg ik.

'Ja, dat ben ik.'

De mooiste.. Oke, ik ben echt gewoon gemeen.

'En ik dan?'

'Jij heet toch Dana?' vraag ik.

'Ja!' antwoordt ze vrolijk.

Ik hoor iemand naar boven lopen.

'Lea, zo te zien heb je al kennis gemaakt met je oppas kinderen,' zegt de vrouw van Guus.

'Zijn dit mijn oppas kinderen?'

'Ja, maar Lea kan jij even met mijn even meekomen?' vraagt ze.

'Is goed,' antwoord ik terug.

En we lopen een kamer binnen. Het lijkt wel een kantoor.

'Hier kan je zitten.'

En ik schuif aan.

'Ik wou het even hebben over jou bijbaantje.'

'Ja, is goed, Maar even een vraagje. Hoe moet ik je noemen? En ehh.. Mag ik wel je tegen jou zeggen?' vraag ik.

'Ohja, ik ben me helemaal vergeten voortestellen.

Maar ik heet Silvija, maar je mag me ook Silvie noemen, dat is eigenlijk mijn roepnaam.

En je mag gerust je tegen mij zeggen,' antwoordt Silvie.

'Dank je..'

'Ik zei net al dat Dana en Charlotte je oppaskindjes worden, de kosten zijn al door je moeder

geregeld. Alleen ik moet alleen de dagen waarop je kan nog weten.'

'Inpreciepe kan ik elke weekend wel,' zeg ik.

'Zou je zaterdag, van half elf tot ongeveer half 6 kunnen?' vraagt Silvie.

'Ja is goed,' antwoordt ik terug.

'Helemaal prima!'

'Trouwens, hebben ze nog allergieën?' vraag ik nieuwsgierig.

'Alleen Charlotte heeft last van te veel suikers,' antwoordt Silvie terug.

En we lopen de kamer uit.

'Heb je last van je been?' vraagt Silvie opeens.

'Ja, ben in de ochtend van de trap gevallen,' antwoordt ik terug.

Silvie loopt terug naar de kamer waar we net zaten, ze pakt iets uit een rode kast.

'Hier, speciaal spul, elke dag op doen, in de avond en in de ochtend,' zegt ze terwijl ze het spul aangeeft.

'Oh, dank je wel.'

We lopen naar beneden.

'Mam, kan je dit in je tas doen. Het is spul van Silvie,' zeg ik.

En mama pakt het spul uit mijn handen en doet het in haar tas.

'Zo te zien heb je al kennis gemaakt,' zegt mijn vader.

'Ja, ik ga oppassen op de kinderen van Guus en Silvie!' zeg ik enthousiast.

'Wat leuk zeg.' zegt mijn vader.

'Eten!' roept Guus.

Dana en Charlotte hoor ik de trap af lopen.

'Ik wil naast Lea zitten!' zegt Dana.

'Dat wou ik ook al, maar goed jij zei het als het eerst,' zegt Charlotte teleurgesteld.

'Ik kan toch in het midden zitten?' vraag ik aan ze.

'Ja, dat is leuk,' zeggen ze in koor.

We zitten aan tafel.

'Dana en Charlotte waarom mogen jullie nog niet alleen thuis blijven?' vraag ik.

'Nou, dat kind is super irritant,' zegt Dana.

'Dana!' roept Silvie boos.

'Mam, maakt niks uit. Het is vast niet zo bedoeld,' zegt Charlotte.

Charlotte is echt super lief.. Maar eigenlijk lijk ik toch wel meer op Dana.

'Lea, de kinderen mogen niet alleen thuis blijven omdat ze ruzie maken, het best wel lang is, en er is nu ook een kinderdief actief,' zegt Guus.

'Ohja, dat is ook zo, de kinderdief,' zegt mijn moeder.

Guus komt uit de keuken met een heerlijke pannenkoeken aanlopen.

'Lea, jij boft maar weer,' zegt mijn vader.. Alsof ik een kleuter ben.

'Ik neem lekker alle pannenkoeken, zodat er niks meer voor jullie over is,' zegt Dana gemeen.

'Dana! Ik wil jou vandaag niet meer waarschuwen,' zegt Silvie.

'Maar, maar, maar,' zegt Dana.

'Niks gemaar, als ik je vandaag moet waarschuwen, ga je meteen naar boven,' zegt Silvie boos.

'Ja, ik snap het nu onder andere wel.. Doe niet zo gemeen,' zegt Dana alsof er niks aan de hand is.

Het is echt heel vervelend om zo in een gesprek te zitten.

'Wie wilt er pannenkoek met appel?' vraagt Guus.

'Ik!' roept Charlotte.

Volgens mij vind Charlotte, pannenkoek met appel heel erg lekker.

'Appel op een pannenkoek is echt mijn favoriet,' zegt Charlotte.

Op de volgende stapel ligt een pannenkoek naturel.

Guus loopt naar de keuken.

Als hij terug komt, heeft hij in zijn hand aardbeienjam.

'Wie zou hier een pannenkoek met aardbeienjam lusten?' vraagt Guus terwijl hij naar mij kijkt.

Ik begin te lachen, want Guus weet dat ik dol ben op pannenkoeken met aardbeienjam.

Mijn bord is roze en er staat: Kleine meisje worden groot, op.

Guus doet op mijn mooie roze bord een pannenkoek. Dan tekent hij met de aardbeienjam een lachende gezichtje oftewel een smiley.

'Allerliefste papa, wil je alsjeblieft de Nutella pakken?' slijmt Dana.

Ik probeer m'n lach in te houden.. Maar het lukt niet zo goed, zo gênant.

'Lea, doe niet zo gemeen,' zegt mijn vader.

Nou, ik weet wel beter.. Papa wou net zo goed ook lachen hoor.

'Ik pak het zelf wel,' mompelt Dana.

Ze loopt de keuken in.

Mama neemt ook een pannenkoek met aardbeienjam.

En papa neemt een pannenkoek met kaas.

'Guus, de pannenkoek zijn echt heel erg lekker,' zeg ik.

'Geen dank, die van jou vader zijn ook lekker,' zegt Guus blij.

Hij is volgens mij heel erg blij met mijn compliment.

We zijn klaar met eten.

'Dana en Charlotte, ruimen jullie de borden op?' vraagt Silvie.

'Is goed mam,' zegt Charlotte.

'Ik snap dit nooit. Waarom hoeven gasten nooit iets te doen. Thuis doen ze alles maar als ze op visite zijn hoeven ze niks te doen,' discuseert Dana.

'Dana,' zegt Silvie.'

'Charlotte, blijf jij maar zitten, ik doe het wel. Jij doet al zo veel ik het huis. Ik moet echt een voorbeeld aan jou nemen,' zegt Dana.

'Heeft Dana een nieuwe kant gekregen?' vraagt Charlotte.

'Ja, ik moet gewoon een beetje zo als jou zijn, dan is het leven gewoon veel beter,' zegt Dana.

Ik moet nu denken aan het bericht van Zoë. De gouden regel: Wees je zelf.

'Dana, vergeet één ding niet, wees je zelf,' zeg ik.

Dana denkt volgens mij nu heel diep na.

'Nou, genoeg geklets, Dana moet de borden opruimen,' zegt Silvie.

'Ik ben al bezig hoor,' mompelt Dana.

Als ze klaar is met opruimen, is het al half zeven.

'En, war denk je ervan,' zegt mijn vader.

'Naar huis?' vraag ik, met nadruk op huis.

'Duh... Je moet morgen wel op tijd opstaan,' zegt mijn vader.

Ik heb eigenlijk helemaal geen zin om naar huis te gaan. Maar goed het moet eenmaal. Ik pak m'n schoenen, en m'n jas.

'Doeii... Dank je wel voor het eten,' zeg ik vriendelijk.

'Geen dank, veel plezier morgen,' zegt Guus, en hij glimlacht.

Dana en Charlotte zwaaien ons uit.

Als we voorbij het hekje lopen, doet Guus de deur dicht.