Roderick Berendsen zat op zijn zwart leren bureaustoel achter een groot mahoniehouten bureau. Zijn zwarte haar werd al een beetje grijs aan de slapen maar, ook al was hij de 50 al gepasseeerd, hij had nog altijd de conditie van een jonge man vooral wat zijn werk betreft.

Berendsen was de directeur van ChemCo, een veelzijdig chemiebedrijf. Een strenge maar gulle directeur die met bonussen en extra's smeet alsof het niets was. Alhoewel hij een koude persoonlijkheid had, had hij tevreden werknemers. Meer vanwege de goede arbeidsvoorwaarden en de vele extra's.

Hij stond op en liep naar een zware eikenhouten buffekast en haalde er een fles jever uit. Zijn gezicht stond in een frons.
"Het bevalt me niet Joe," zei hij met zijn zware stem, terwijl hij zijn glas vulde. "Het bevalt me helemaal niet."

Joe, een man van in de 30 met roodbruin haar frunnikte aan zijn vingers.
"Ik heb mijn mensen er al op gezet, de media zal er nu zeker niet meer zo snel over berichten."
Berendsen draaide zich om. "Ik heb geen trek in fouten Joe, ik dacht dat alles al in the pocket was, je had die lui toch al om laten kopen?"
"Dat klopt, dat klopt. Er zijn alleen.... wat kinken in de kabel."

Nu werd het gezicht van Berendsen rood. "Wat bedoel je?" sprak hij boos, zijn vuisten ballend, leunend op zijn bureau.
"Er waren reorganisaties bij Tv-4, er is een nieuwe directeur en die hebben we nog niet zover weten te krijgen dat hij smeergeld heeft aangenomen. Hij is een lastige."
"Dan zorg je maar dat hij luistert," blafte Berendsen, "Je kent de methodes."

"Natuurlijk meneer."
"Kom morgen terug met een rapport, ik wil weten hoe het ervoor staat. Iedereen die we in onze zak hebben en iedereen die daar nog even een handje bij geholpen moet worden, ik wil morgen ochtend vroeg een lijst. Op mijn bureau."
"Ik zal er voor zorgen, meneer." Joe verliet haastig de kamer. Berendsen ging zitten achter zijn bureau en drukte op een knop. "Sally, bel Erik voor me."
Hij nam een slok van zijn Jenever.

Enige ogenblikken later klonk er een stem uit de luidspreker van de statige zwarte telefoon. "Met Erik."
"Erik, Berendsen hier. Hoe gaat het met de distributie van die stenen?"
"Het gaat uitstekend meneer, Janine heeft inmiddels een ander onderkomen om die kettingen te vervaardigen en de distrubutie gaat discreet. Geen adres. Geen telefoonummers."
"Dat lijkt me niet meer dan vanzelfsprekend Erik. Ik vroeg je hoe het gaat met de distributie? Ik wil dat minimaal driekwart van de stad zo'n ketting heeft. Gaat dat lukken voor Maandag?"
Erik slikte even. "Nou eh... we zijn er druk mee bezig. We hebben nu ongeveer 45% van de mensen bereikt. Ze verkopen goed meneer."
Berendsen knarste even met zijn tanden en zei venijnig: "Ik wil 75%. Vóór Maandag, begrepen?"
"We doen ons best." zei Erik terwijl hij een brok in zijn keel wegslikte.

Berendsen hing op en draaide zijn zware, zwarte bureaustoel naar het raam. "Maandag word onze dag..."

Erik legde de telefoon voorzichtig neer.
Daarna stond hij op en liep naar de afdeling marketing. "We hebben een probleem."
Elize keek op van haar papierwerk en keek Erik strak aan.
"Berendsen heeft net gebeld. We moeten voor Maandag minimaal driekwart van de stad van die kettingen hebben voorzien."
Elize vertrok geen spier. Het was een koude dame met schouderlang donkerbruin stijl haar.

"Productie technisch is dat geen probleem, maar ik betwijfel het of we binnen anderhalve dag nog zoveel stenen kunnen verkopen."

"Je zorgt er maar voor. Desnoods geef je ze gratis weg op een bazaar. De gevolgen van een mislukking zijn rampzalig en dat weet jij ook. Niet alleen voor ons bedrijf, maar voor ons persoonlijk ook. Ik wil niet terug gevonden worden in de Remmervaart met een blok beton aan mijn benen."

Erik huiverde bij de gedachte.

"We zullen ons best doen." zei Elize strak.
"Beter dan je best." spuugde Erik er uit en liep weg naar zijn eigen kantoor.

Erik werkte al jaren voor Saroma met veel plezier. Dat werd wel even anders toen Berendsen het Chemiebedrijf ChemCo kocht en daar directeur werd. Omdat Saroma een dochteronderneming van ChemCo was, deelde Berendsen ook daar nu opeens de lakens uit.
In het begin had het allemaal ideaal geleken. Extra vrije dagen, bonussen met de feestdagen en andere extra's zoals bedrijfs uitjes.
Tot het gedonder begon en hij en Saroma betrokken raakten in allerlei smerige zaakjes die Berendsen bekokstoofde, en die Erik en zijn bedrijf voor hem moesten uitvoeren. Hij kon niet anders. Hij zat er ongewild midden in. Het werd steeds erger, maar hij kon er niet uit komen.

Plots schoot hem een idee binnen en hij stoof op uit zijn bureaustoel en snelde naar Elize's kamer.
"Ik heb een idee!" riep hij uitgelaten.
"Moet je luisteren..."