Repelsteeltje en Marjolein zagen elkaar sinds hun ontmoeting in het woud bijna alle dagen. Op de dagen dat ze elkaar niet zagen, kon Repelsteeltje het niet helpen dat hij zich constant afvroeg of het allemaal wel echt was.

Ze spendeerden hun tijd meestal op plaatsen dicht bij Repelsteeltje's huis dan lagen ze aan het meer of renden ze lachend door het hoge gras.

Marjolein vertelde hem af en toe over haar slechte relatie met haar vader en Repel vertelde op zijn beurt dan weer over zijn vader die hoewel ze geen slechte band hadden hem wel had achtergelaten met een zware last.

Ze vertelden elkaar alles.

Nu ja. Vaak was het vooral Repel die haar alles vertelde. Marjolein bleef vaak erg vaag over de details als ze al details gaf, maar in zijn blijdschap merkte Repelsteeltje dat niet op. Hij was zo blij dat Marjolein hem niet kon vergeten dat hij niet doorhad dat ze niet altijd alles zei.

Op een dag nam Repelsteeltje Marjolein mee naar zijn huis. Terwijl hij thee maakte snuisterde ze tussen zijn vele spullen. Af en toe liet ze iets in haar zakken glijden. Als Repel dat al merkte zei hij er niets van.

Het moest moeilijk zijn om niets te hebben terwijl hij zoveel had. Het talent om goud te spinnen had zo zijn voordelen. Zijn familie was nooit iets tekortgekomen. Het had hem generaties aan spullen en verhalen opgeleverd. Zelf vond hij het allemaal "maar" spullen. De verhalen zaten in zijn herinneringen en niet in de prularia die hier verzameld stonden.

Marjolein stond in de veranda en staarde naar zijn spinnenwiel.

'Wat is dat,' vroeg ze terwijl ze haar vingers over de half afgewerkte spoel liet glijden waar al verschillende lagen gouden draad verzameld was.

'Is dit goud?' vroeg ze met een verstikte stem. In haar ogen moest de aanblik van zoveel goud wel een marteling zijn. Haar hand gleed over een van de vele scheuren in haar jurk die ze zelf had geprobeerd te herstellen.

Hij zette de theepot neer en wandelde naar haar toe. 'Het is een talent dat al eeuwen door mijn familie loopt.'

Voorzichtig nam hij plaats en toonde haar hoe hij stro omspon tot goud. 'Het is een talent dat mijn familie zowel geluk als pijn heeft bezorgd. Velen hebben geprobeerd hun hand erop te leggen.' Een beeld van zijn moeder flitste door zijn hoofd.

'Kan... kan je het me leren?' In haar ogen dacht hij de mogelijkheden te zien waar ze van droomde. Een veilig leven weg van haar vader. Een goed leven zonder zorgen.

Repel schudde zijn hoofd en toonde haar zijn griezelig lange vingers, die al jaren werden doorgegeven aan ieder lid van zijn familie.

Marjolein draaide zich van hem weg en hij vreesde even dat ze zou weglopen. Hij sloot zijn vingers om haar pols. 'Ik kan het je misschien niet leren, maar als het aan mij ligt zal je niets te kort komen.'

Als hij de duivelse grijns die op haar gezicht verscheen gezien zou hebben, had dat vast zijn hart gebroken.

Zijn onwetendheid beschermde zijn hart nu, maar dat het vroeg of laat zou breken stond in de sterren geschreven.