Je kon veel over Repelsteeltje zeggen. Hij was dan ook een buitengewoon man. Hij kon van stro goud maken en bovendien bezat hij ook enig magisch talent, maar dat laatste weigerde hij koppig te gebruiken aangezien het hem nog maar weinig goeds gebracht had.

Maar bovenal was hij een man van zijn woord. Dus toen hij Marjolein beloofde dat ze nooit iets te kort zou komen, was dat ook zo.

Eerst voorzag hij een spoel goud per maand, maar al snel was dat niet meer genoeg.

Wanneer ze langs kwam en hij kon haar geen spoel geven was ze kribbig en onaanspreekbaar. Op een dag liep ze zelfs gewoon weg en bleef ze enkele dagen weg.

Misschien had haar hebberigheid een teken moeten zijn van haar valse karakter, maar de kans dat Repelsteeltje dat opmerkte was klein want na dagen van afwezigheid stond ze opeens weer voor de deur en wierp ze zich in zijn armen. Repelsteeltje stelde zich geen vragen bij hun veranderende relatie.

Waarom zou hij ook?

Er schuilt waarheid in de woorden "liefde maakt blind" want Repelsteeltje was verblind en dat allemaal door Marjolein.

Elke aanraking van Marjolein deed de herinnering aan eenzaamheid verdwijnen en elke kus deed hem zweven.

Hij dacht er vaak aan om haar ten huwelijk te vragen en uiteindelijk zette hij die wens om in woorden. Ze lagen samen bij het meer. Haar hoofd lag op zijn schouder en hij liet zijn land loom op en neer bewegen over haar rug.

'Marjolein?'

Ze humde iets.

'Wat zou je ervan vinden als ik je ten huwelijk vroeg?'

Marjolein schoot overeind. Hij kon enkel haar achterhoofd zien, maar haar gezichtsuitdrukking was angstig bijna panisch.

Repelsteeltje ging recht zitten en legde zijn armen losjes om haar middel. 'Alles oké?'

Nerveus duwde ze een paar losgekomen lokken achter haar oren.
'We hoeven toch niet te trouwen,' zei ze ademloos.

Repelsteeltje keek haar ietwat wantrouwend aan en voor het eerst flakkerde er twijfel in hem op. 'Waarom niet.'

Marjolein draaide zich zodat ze zijn gezicht kon zien terwijl ze op zijn schoot zat. Ze klemde haar benen rond de zijne en legde haar handen op zijn wangen. De twijfel die hij net nog voelde, was snel weer vergeten.

'Ik hoef helemaal geen ring om te weten wat ik voor je voel,' zei ze hees terwijl ze haar mond dichter bij de zijne bracht. 'Als we zouden trouwen dan zullen anderen over ons weten en ik hou jou liever helemaal voor mezelf.' Ze kuste hem hartstochtelijk en alle argumenten die Repelsteeltje nog had willen aanvoeren, verdwenen plotsklaps.

Sinds die dag aan het meer, leefden ze als een getrouwd koppel zonder dat een van hen ooit de gelofte had afgelegd. Marjolein bracht hele dagen bij hem door en sloeg zelden nog dagen over. Soms deelden ze zelfs de nacht samen. De eerste keer dat Marjolein dat had voorgesteld, had hij haar gevraagd of ze zeker was maar ze had gewoon zijn hand genomen en hem naar het bed geleid. Ze had zijn naam herhaaldelijk gekreund en hij had haar keer op keer gezegd dat hij van haar hield.

Repelsteeltje had eeuwig in die bubbel kunnen leven, zichzelf verliezend in zijn blinde liefde voor Marjolein, en dat deed hij ook meer dan een jaar lang.

Ze waren gelukkig, dacht hij.

Totdat hij op een ochtend wakker werd en het bed naast hem koud en leeg was. Zijn laatste gouden spoelen waren verdwenen en Marjolein was nergens te bekennen.