"I'm not upset that you lied to me,
I'm upset that from now on I can't believe you."
-Friedrich Nietzsche

'Ik heb honger!' Lotte zat nu al vijf minuten boos op haar stoel. Lisa legde haar voor de zoveelste keer uit dat er niets was om te eten en dat Marianne straks iets zou gaan kopen. Toen ze weer protesteerde, gaf Lisa het op en probeerde ze Lotte te negeren. Ze keek opgelucht naar boven toen Jonathan binnenkwam, hij zou zijn zusje wel in toom kunnen houden. Haar hoop verdween toen ze de ongeruste blik in zijn ogen zag.

'Wat-' Hardhandig omvatte hij haar arm en trok haar mee de kamer uit. Het was niet van zijn doen om zo serieus te zijn, verbaasd keek ze naar zijn frons. Ze vroeg hem wat er was, maar hij schudde alleen maar zijn hoofd. Lisa probeerde zich los te rukken, zoals ze al verwacht had was hij te sterk voor haar. 'Mag ik zelf wandelen?' Hij schudde zijn hoofd weer. 

Ze kwamen aan bij zijn kamer en Lisa vroeg zich af wat in de naam van de Engel hij van plan was. Hij opende de deur, Anna verscheen voor haar. Jonathan keek betekenisvol naar Anna en sloot dan de deur achter zich. 'Wat is dit?' Anna's houding beviel haar niet. Lisa probeerde haar in de ogen te kijken, ze kon het altijd zien aan Anna als er iets mis was, maar ze ontweek haar blik.

'Lisa, zou je even willen gaan zitten?' Lisa wou protesteren, maar Anna's houding weerhield haar. Ze plofte op het bed en kruiste opstandig haar armen. Anna kwam stil naast haar zitten.

'Ga je me nu nog zeggen wat we hier doen?' Ze had genoeg van dit geheimzinnig gedoe. Anna zuchtte en draaide ze zich naar haar toe.

'Oké,' piepte ze. Haar handen frunnikten aan de zoom van haar shirt.

'Anna?' Lisa begon ongerust te worden. 'Wat is er?' Er gingen honderden scenario's door haar hoofd. Ze legde haar hand op Anna's schouder en ging wat dichter bij haar aan zitten. Haar vriendin deed haar ogen dicht en ademde diep in en uit. Toen ze haar ogen terug opendeed, waren deze glazig, maar eindelijk op haar gericht.

'Ik wou je al lang geleden iets vertellen.' Lisa fronste haar wenkbrauwen, maar keek Anna verwachtingsvol aan. 'Ik heb het je nog niet vertelt...omdat ik zeker wou zijn.' Lisa hapte naar adem.

'Anna, ben je...zwanger?' Anna keek haar boos en indringend aan. Dat was het dus al niet. Het was eigenlijk bedoeld als grap, al kon ze er duidelijk niet om lachen, wat Lisa alleen nog maar ongeruster maakte.

'Weet je nog, vorig jaar in Idris?' zuchtte Anna. Lisa knikte niet-begrijpend. Ze waren met heel de familie - en Lisa - naar Idris geweest. Toen dat Marianne haar en Jonathan nog te jong vond om op de rest te passen. Lisa was zelf nog maar een paar keer naar Idris geweest, maar Anna had er tot haar vijfde gewoond.

'Natuurlijk herinner ik me dat nog,' verzuchtte Lisa. Ze had Idris altijd al de mooiste plek op aarde gevonden. Anna had haar alle mooie hoekjes van het kleine land laten zien. Het Lynmeer, dat glansde als een spiegel in de zon, de witte bergtoppen en de stad zelf. Ze hadden er vele winkels bezocht en het was daar waar Lisa haar oude boog had gekocht, in Diana's Arrow, een wapenwinkel.

'Weet je nog, dat meisje?' vroeg Anna aarzelend. Ze wist onmiddellijk wat Anna bedoelde. Op een dag had Lisa een meisje in het huis van de Starkweathers gezien. Ze was met een rood gezicht uit de gang, waar Jonathans en Anna's kamers waren, gelopen. Lisa had het meisje herkend als de dochter van de Montclaires, die een paar huizen verder woonden. Ze heette Malisse ofzo. Ze had aangenomen dat het een oude vriendin van Anna was. Al snapte ze niet waarom ze zomaar weggelopen was. Anna had er nooit iets over willen vertellen.

De volgende dag had het meisje voor de deur gestaan. Ze was heel mooi, met lange blonde pijpenkrullen en lichte sproetjes. Maar hoe hard zo ook had geprobeerd, het meisje had niet met haar willen praten, ze wou niet naar binnen komen. Pas wanneer zich had gemengd in het gesprek, was ze gehoorzaam naar binnen gelopen en volgde ze Jonathan zijn kamer in.

"Ga iets anders doen, Lisa," had hij gezegd toen ze achter hen aan was gelopen. Lisa haatte het wanneer mensen haar behandelden als een klein kind, zeker als die persoon jonger is dan haar. Hij had de deur in haar gezicht gesmeten en op slot gedaan. Lisa had twee minuten geluidloos voor de deur gestaan. Daarna was ze in de keuken gaan zitten omdat ze zich misselijk voelde. Anna was toen ook verdwenen. Het was raar, had ze gedacht, Jonathan was altijd bij haar en Anna. Ze had hem eigenlijk nooit met een ander meisje dan hen gezien. Maar hij deed wat hij wilde. Dat deed hij altijd. Ze had toen besloten om te vergeten wat hij en dat blonde meisje waarschijnlijk aan het doen waren.

Dat was dus duidelijk niet gelukt.

'Ik weet niet wie je dacht dat ze was-' begon Anna.

'Jonathans vriendinnetje zeker?' zei Lisa zo nonchalant mogelijk. Anna leek gal weg te slikken.

'Nee, dat was ze niet,' zei ze met een kleine glimlach op haar gezicht, ook al stonden haar ogen nog even donker. Lisa keek verward. Ze wou vragen wat ze dan in Jonathans slaapkamer deed toen Anna terug sprak. 'Ze was mijn vriendinnetje.'

'Ja, ik dacht eerst ook dat ze je vriendin was. Maar- ik dacht dat je dit wist.' Lisa boog voorover en sprak met gedempte stem. 'Ze was op Jonathans kamer.'

'Lisa,' verzuchtte Anna, 'je snapt het niet.' Dat deed ze inderdaad niet. Tenzij...

'Bedoel je dat ze jouw vriendinnetje is?' zei Lisa aarzelend. Ze wist eigenlijk niet goed wat ze hiermee bedoelde. Anna sloeg haar ogen neer. Ze had dus gelijk. Het drong stillaan tot haar door. 'Anna,' ze wist niet wat te zeggen, 'bedoel je-' Anna richtte zich terug op en keek haar hoopvol aan. Alle puzzelstukjes vielen op hun plaats, al was er nog één ding dat ze niet snapte. 'Wat had Jonathan er dan mee te maken?' vroeg Lisa nog steeds verward. 

Anna slikte. 'Jonathan kwam mijn kamer binnen toen dat we aan het kussen waren. Hij was niet boos, maar hij wou toch eens met mij en Melissa praten.' Lisa voelde allerlei gevoelens tegelijkertijd. Opluchting, Anna was in orde. Woede, omdat ze het haar niet eerder had verteld. En medelijden met Anna, ze het haar zo lang aangetrokken.

'Waarom heb je me dat niet gewoon eerder verteld?' Ze pakte Anna's handen vast en kneep er bemoedigend in. 

Haar vriendin ademde diep in. 'Ik wou zeker zijn-'

'Dat je op meisjes valt?'

'Maar ook dat ik niet verliefd op jou ben.' Anna staarde naar het langzwaard aan de muur alsof dat het meest fascinerende object in de hele wereld was. Ze kreeg een hol gevoel vanbinnen, ergens was ze bang dat ze Anna kwijt ging geraken.

'Wide je daarom mijn parabatai niet worden?' Lisa stem schoot enkele octaven omhoog. Het was bij de Wet verboden om verliefd te zijn op je parabatai, weer zo'n stomme regel. Anna knikte traag, alsof ze het zelf ook niet begreep. 'En ben je dat? Verliefd op mij?' Lisa slikte, haar keel voelde heel droog aan. Ze zou het niet erg vinden, hield ze zichzelf voor en hoopte dat Anna dan nog steeds haar vriendin zou willen zijn.

'Nee, dat ben ik niet.' Lisa ademde uit, die woorden lieten alle spanning uit haar schouders vloeien. Ze voelde zich de slechtste vriendin ooit, hoe kon het dat ze het niet gezien had? En blijkbaar vertelde Anna haar toch niet alles. Maar ze moest begrijpen dat Anna haar dit niet eerder had verteld. Dat móést ze begrijpen.

'En wat is er dan nog verder gebeurd met Malisse?' wilde ze weten. Ze vond het raar dat Anna geen contact meer met haar had.

'Melissa,' verbeterde Anna haar, 'ik heb haar niet meer gezien of gehoord nadat Jonathan met haar gesproken heeft. We zijn dan ook de volgende dag terug vertrokken naar Antwerpen.'

'Heeft hij het aan Marianne en Richard verteld?' Anna schudde haar hoofd. Ze kon zich niet inbeelden wat hun reactie zou zijn. Lisa humde en keek naar de grond, die zoals altijd vol met rommel lag, al was zijn bed wel opgemaakt. Deze keer probeerde Anna haar blik te vangen.

'Ben je boos?' Lisa voelde haar ogen brandden, hoe kon ze dat nu denken? Ze pakte Anna's hand en kneep erin, uit gewoonte kneep ze terug. Een kleine glimlach speelde op Anna's lippen. 'Wil je dan nog steeds mijn parabatai worden?' Er ontsnapte iets tussen een lach en een snik uit Lisa's keel.

'Ja, natuurlijk!' Anna wreef met de rug van haar hand over haar ogen en wang. Lisa had nog zoveel vragen voor haar, maar die zou ze wel voor later houden. Ze deed haar armen open en gaf Anna een knuffel. Zij knuffelde haar twee keer zo hard terug. Ze was nog steeds haar Anna. Dat zou altijd zo blijven, wat er ook ooit zou gebeuren.

'Zou je het wel nog niet tegen mijn ouders willen zeggen? Dat zou ik graag zelf doen.' Lisa knikte begrijpend. Een tiental jaren geleden was homoseksueel zijn een grote taboe onder de schaduwjagers; "als het gebeurde, negeerde je het." Gelukkig waren ze de afgelopen jaren meer openlijker geworden. Lisa gaf haar een klopje op haar schouder. Ze stonden tegelijkertijd recht en liepen naar de deur. Toen Lisa de deur opendeed zag ze dat Jonathan tegen de deurpost leunde.

'Sta jij ons af te luisteren?' vroeg Anna vol ongeloof.

'Voor de goede orde: dit is míjn kamer.' Hij wees naar binnen. Anna gooide haar handen in de lucht.

'Ik ga me klaarmaken.' Anna schonk haar nog een laatste glimlach voordat ze wegbeende. Ze gaf Jonathan nog een boze blik en wou ook weglopen, toen hij haar pols pakte.

'Wat?' riep ze. Het was niet haar bedoeling om tegen hem te roepen, hij keek haar gekwetst aan. Ze herhaalde haar vraag, deze keer zachter.

'Ik wilde gewoon zeggen dat het me spijt dat ik tegen je gelogen heb.'

Ze had niet verwacht dat hij zich zou verontschuldigen. 'Dat geeft niet, ik begrijp wel waarom je het deed.' Jonathan praatte bijna nooit over hoe hij zich voelde en Lisa wist niet goed hoe ze moest reageren. Snel herpakte ze zich: 'Dus, gaan we Olivia en Arthur een rondleiding geven?' Jonathan knikte en ze liepen samen naar de keuken, waar ze Arthur aantroffen. Hij keek bedroeft naar de ijskast. Toen hij hen zag binnenkomen, sloot hij de ijskastdeur en bleef er een beetje ongemakkelijk bijstaan.

'Hebben jullie toevallig iets om te eten?' Lisa en Jonathan keken elkaar vlug aan. Marianne was nog steeds niet naar de winkel geweest.

'We gaan strak iets eten,' zei Lisa. Arthur keek teleurgesteld. 'Weet jij waar Olivia is?' vroeg ze om van onderwerp te veranderen, zelf hoorde ze haar maag ook knorren.

'Nee, ik heb haar vandaag nog niet gezien,' antwoorde hij schouderophalend. Het was haar al duidelijk geworden dat die twee niet de beste relatie hadden.

'Ze zal in haar kamer zijn, ik zal haar wel even gaan halen,' stelde Jonathan voor. Lisa knikte en ging naast Arthur zitten.

______________
Wat vond je van het hoofdstuk? Laat het zeker weten in de comments!

Dat hadden jullie niet zien aankomen hé? Spijtig voor Anna dat er niemand anders sapphic is. Toch?
Lees snel verder! -->
En onthoud: Vertrouw niemand