"Mors certa, vita incerta."
-Philip K. Dick

De wond is helemaal genezen, ze zou al wakker moeten zijn. Het leek alsof ze de bekende stem in een droom hoorde.

Ik ben wakker, wilde ze roepen, maar ze kon zich niet bewegen. Ze kon zelfs haar ogen niet opendoen.

Ik weet niet wat er met haar is, Marianne. Het lijkt niets met de verwonding te maken te hebben. 

'Er moet toch iets zijn? Kun je echt niets voor haar doen?' Dat was overduidelijk Mariannes stem, ze klonk alsof ze ten einde raad was. Lisa vocht tegen het verdoofde gevoel en opende haar ogen, knipperend tegen het licht. Ze lag gewoon in haar bed, de zon scheen door de raam. Hoe lang had ze geslapen? Beelden van de vorige nacht flitsten voorbij, de Hydra, de gemene lach van de Brownie. Het geschreeuw van Anna, de dolk die uit haar rug stak.

Marianne was aan het praten tegen een Stille Broeder. Het branderige gevoel in haar rug was weg en ze voelde zich terug normaal. Lisa kwam recht uit haar bed, waardoor Marianne opschrok en naar haar toe liep. Haar rosse haar was losgekomen uit haar dot, haar stem klonk vermoeid toen ze sprak: 'Lisa! Hoe voel je je?' 

Lisa werd terug in haar bed geduwd. 'Ik voel me prima,' beet ze van zich af. Het was waar, ze barstte plots van de energie en stond recht.

'Je hebt ons nogal laten schrikken.' Marianne wreef in haar haar. 'Het zag er niet zo goed uit voor je.'

'Wat was er dan aan de hand? Heeft het iets met die dolk te maken?' Lisa richtte zich tot de Stille Broeder, van wie ze de stem herkend had.

Ik vrees dat ik daar niet veel over kan zeggen, Lisa. Ze fronste haar wenkbrauwen, hoe kon hij nu niet meer zeggen dan dat? Hou me op de hoogte, als er nog veranderingen zouden optreden, zei hij tegen Marianne. Lisa wou protesteren, maar voelde zich te duizelig.

'Rust maar wat,' zei ze, 'je kan altijd roepen als er iets is.' Lisa knikte en Marianne verliet haar kamer.

*

Alsof ze hier gewoon wat ging liggen, ze voelde zich goed. Lisa liep haar kamer uit. Ze herinnerde zich niet veel van gisteren, enkel wat vage beelden. Ze liep naar Anna's kamer en ging binnen zonder kloppen. Haar vriendin was er niet, Lisa's oog viel op de bruine heuptas die op haar bed lag. Ze pakte de tas en haalde er het boek en het zakhorloge uit. Ze herinnerde zich dat ze die gisteren op de schaduwmarkt hadden gekocht. Er zaten nog andere spullen in, Anna's schetsboek, haar cilinder en nog een boek dat ze ergens van kende.

Ze zag al direct welk boek het was toen ze het uit de tas haalde. Het was een boek met de nieuwste runen - zoals onderwater ademhalen - in, van Clarissa Fairchild. Ze was Anna's idool, doordat ze extra veel engelenbloed had, kon ze nieuwe runen maken. Ze stopte alles terug en liep Anna's kamer uit. Ze klopte op Jonathans deur, maar hij antwoorde niet. Hij was dus ook niet op zijn kamer. Ze ging zelfs bij Arthur en Olivia aankloppen, geen van beide gaven antwoorden.

'Is niemand blij dat ik nog leef?' fluisterde ze. Achter haar hoorde ze plots iemand lopen. Ze draaide zich om en had direct spijt van haar woorden. Het was Lotte, die met open armen op haar af kwam hollen.

'Lisa!' Ze overwoog om weg te lopen, maar het was al te laat. Lotte sprong meer dan een meter de lucht in en landde in haar nek. 'Je bent eindelijk wakker!' Ze wurgde Lisa bijna met haar kleine, sterke armen. Ze pakte Lotte op en zette haar terug op de grond.

'Hoezo "eindelijk wakker"?' vroeg ze bezorgd.

'Je hebt gisteren de hele dag geslapen, een Stille Broeder is zelfs gekomen!' Had ze een hele dag geslapen? 'Ben je nu weer beter?' Lotte keek naar haar met een grote glimlach.

'Ja Lot, ik ben weer beter.' Ze streek met haar hand over Lotte's haar, ze was één van de weinigen die dat mocht. 'Weet jij waar je zus is, Lot?' Het meisje haalde haar schouders op en liep terug vanwaar ze kwam.

Lisa liep terug naar haar kamer. Ze bekeek zichzelf in de spiegel, ze had nog steeds haar tenue aan, die vanachter gescheurd was. Onder haar nagels zat opgedroogd bloed en toen ze wat beter naar de geheelde wonde keek, zag ze dat haar aders op haar rug groen waren. Misschien was het een bijwerking van wat de Broeders haar hadden gegeven? Of misschien was de dolk toch vergiftigd geweest. Lisa nam een snelle douche en zoals gewoonlijk voelde ze zich erna een stuk beter.

*

Uiteindelijk vond ze Anna in de gang bij de lift. Toen ze Lisa zag, liep ze direct naar haar toe. Lisa was even bang dat zij haar ook rond de nek zou vliegen.

'Lis!' Anna omhelsde haar voorzichtig, al was dat niet nodig, haar rug deed geen pijn meer. 'De Engel zei dank, je bent in orde.' Ze werd overspoeld door een waterval aan vragen van Anna, terwijl haar eigen vragen onbeantwoord bleven. Ze verzekerde Anna ervan dat ze zich goed voelde en niet meer zou flauwvallen. Niemand leek te begrijpen wat er gebeurd was. Anna aarzelde: 'Ik denk dat die stomme Brownie iets op, of in die dolk heeft gedaan, waardoor je flauwviel.'

'Heb je die dolk nog?' vroeg ze bezorgd, ze wilde dit tot op de bodem onderzoeken. Anna knikte afwezig.

'Ik heb hem meegenomen, hij ligt in je werkkamer. Ik dacht al dat je hem zou willen onderzoeken,' zei ze met een flauwe glimlach. Lisa gaf haar een bemoedigende glimlach terug, ze wist altijd precies wat ze wou. Anna keek zenuwachtig op haar horloge.

'Moet je nog ergens naartoe?' Anna schudde gefrustreerd haar hoofd. Achter haar hoorde ze voetstappen, Anna vloekte in stilte en trok haar de eerste de beste kamer mee in. 'Wanneer gaat iedereen stoppen me mee te sleuren?' zei Lisa gefrustreerd. Maar Anna deed teken dat ze stil moest zijn. Ze keek door de kier van de deur, de voetstappen waren van Olivia, die in de lift stapte. Toen de liftdeuren sloten, deed Anna de deur terug open. 'Waarom verstoppen we ons voor Olivia?' Anna drukte wel drie keer op de liftknop.

'Olivia is al twee dagen aan het sms'en met iemand.' Lisa trok een wenkbrauw op. 'Denk eens na, met wie zou ze sms'en?' 

Ze snapte niet waar Anna naar toe wilde, dus antwoorde tegen haar zin. 'Haar broer?' Anna knipte met haar vingers.

'Juist mijn beste Watson.' Ze stapte de lift in en Lisa sprong erbij terwijl Anna haar verhaal deed. 'Vandaag kreeg ze een sms waarin stond: afspraak om 13.00 uur.'

Lisa schudde haar hoofd en zuchtte: 'Stalk je haar?' Anna keek haar diep beledigd aan.

'Wat? Pff, nee.' Lisa bleef haar aanstaren. 'Misschien een beetje!' Toen de liftdeuren opengingen, dempte ze haar stem. 'Ik wil gewoon weten wat ze gaat doen. Als ze echt met haar broer heeft afgesproken, is dat strafbaar.'

'Hah, en wat ga je dan doen?' Ze kruiste haar armen. 'Haar aangeven?' Anna schudde wild haar hoofd.

'Ik heb gewoon het idee dat ze samen met hem gaat weglopen. Ik wil haar behoeden om stomme dingen te doen.' 

Lisa fronste haar wenkbrauwen. 'Anna, als ze zo graag zou willen weglopen, kan je haar niet tegenhouden.'

'Laat mij nu maar.' Ze keek Lisa aan met een blik die vroeg om vertrouwen. Ze voelde een steekje in haar borst. Ze waren bij de deur aangekomen en zagen Olivia nog net de hoek omlopen.

Lisa beet op haar lip en wendde zich dan tot haar vriendin. 'Goed, maar dan ga ik mee.' Ze pakte haar jas terwijl Anna haar peinzend aankeek.

'Nee, jij moet rusten.' Ze wilde protesteren, maar Anna's wil is wet. Zonder meer liep ze achter Olivia aan. Met haar lange bruine jas, opstaande kraag en irritante achtervolgingsdrang leek ze wel Sherlock Holmes. Lisa besloot dat ze zich evengoed nuttig kon maken en liep naar haar werkkamer.

*

Olivia was in een bus gestapt, Anna kon zich nog net op tijd tussen de deurtjes gooien. Ze ging helemaal vanachter zitten, in de hoop dat ze haar niet zou opmerken. Anna was nog nooit in een aardse bus geweest en schuifelde ongemakkelijk terwijl er een telefonerende man naast haar kwam zitten. Achteraf gezien voelde ze zich wel schuldig dat ze Olivia achtervolgde, maar daar was het nu te laat voor. Een paar haltes later stapte ze af, Anna geloofde dat ze nu in Deurne waren. Olivia droeg een zwarte jas en broek, waardoor ze haar een paar keer uit het oog verloor. Het meisje sloeg een paar straten in en uiteindelijk bleef ze staan in een steegje. Ze leek op haar hoede, maar haar bezorgdheid verdween zichtbaar als sneeuw voor de zon toen een zwartharige jongen uit een appartementsgebouw verscheen.

______________
Wat vond je van het hoofdstuk? Laat het zeker weten in de comments!

Wie is die mysterieuze jongen? Zou het Olivia haar broer zijn, waar ze mee wilt weglopen?
Ontdek het in het volgende hoofdstuk -->
Onthoud ook: Vertrouw niemand