"The greatest fear dogs know is the fear that you will
not come back when you go out the door without them."
-Stanley Coren

Weken had Olivia hiervan gedroomd en nu stond ze oog in oog met haar broer. Olivia wilde niets liever dan hem de hals omvliegen, maar zijn bezorgde gezicht hield haar tegen. Toen hij haar zag glimlachte hij zwakjes, zoals altijd verborg hij zijn problemen voor haar. Pas wanneer hij voor haar stond, zag ze de zwarte kringen rond zijn ogen.

'Hey Liv,' hij aarzelde, 'ben je nog boos?' Olivia was sprakeloos, ze liep op hem af en omhelsde hem.

'Noah,' fluisterde ze, hij omarmde haar nog steviger en liet haar dan los. 'Natuurlijk ben ik niet boos.' Ze keek hem met ongelovige ogen aan.

'Mijn kleine Livvy.' Hij haalde zijn hand door haar haar, normaal zou ze hem er nu van langs hebben gegeven.

'Waarom?' Die vraag had al die weken door haar hoofd gespookt en nu kon ze hem eindelijk uitspreken. Ze was zich ervan bewust dat ze aan het huilen was, maar dat kon haar nu niets schelen. 

Hij zuchtte. 'Je weet wel, mama, ze kan niet voor haarzelf zorgen Liv- Ze is nu weer samen met een of andere vetzak, hij haalt al ons laatste geld erdoor.' 

Olivia wou wel tegen een muur slaan, maar hield zich in. 'Had het me dan gezegd. Dan was ik met je meegekomen, je moet je voor mij niet opofferen!' riep ze boos.

'Je was zo blij dat je hier weg kon.' Noah keek haar met een gepijnigde blik aan. Hij was iets groter dan haar en had hetzelfde zwarte haar en lichtgroene ogen. Hij leek veel ouder dan haar, al scheelden ze maar een jaar. Hij ging zitten op een bankje en ze ging op de rugleuning zitten. Ze zuchtten tegelijkertijd. 'Hoe is het daar in Antwerpen? Is het leuk? Zijn ze aardig?' Olivia aarzelde, wat moest ze zeggen? Iets om hem te overtuigen om mee te komen? Iets om hem te overtuigen dat ze er weg wou? Ze besloot om gewoon de waarheid te zeggen.

'Het Instituut is heel mooi, en ja, ze zijn aardig.' Ze beet op haar lip. 'Maar-'

'Maar?' Hij keek haar geduldig aan.

'Het is thuis niet Noah!' Hij had een droevige blik in zijn ogen. 'Ik weet niet of ik mam ooit nog ga zien.'

'Ze denkt dat je in het buitenland bent gaan studeren,' legde hij kalm uit. 'Dankzij een schuilbezwering die de Kloof heeft aangebracht gelooft ze het.' Toen hij de droevige blik in haar ogen zag, veranderde hij snel van onderwerp. 'En, heb je al een demon kunnen doden?' Hij pookte haar tussen de ribben.

'Je weet dat ze niet doodgaan, ze gaan gewoon terug naar hun thuisdimensie.' Hij bleef haar verwachtingsvol aankijken. 'Ja, een Hydra, samen met Anna.' Hij floot, ze schonk hem een afwezige glimlach, in gedachten verzonken. 'Als ik achttien ben, krijg ik van de Kloof een aanzienlijk loon. Ik zou een deel daarvan aan jullie kunnen geven.'

Zoals ze al verwachtte, sputterde hij tegen: 'Je weet dat ik al een job heb.'

'Bij de McDonalds!' wierp ze terug. 

Hij maakte een gefrustreerd geluid. 'Dat doet me aan iets denken, wacht je hier even?' Hij liep naar het appartementsgebouw.

*

Olivia draaide zich om en kruiste haar armen. 'Je mag nu wel tevoorschijn komen, Anna.' Even was ze bang dat ze tegen een vuilbak aan het praten was, maar toen verscheen het meisje vanachter het afval. Ze keek geschrokken en schuldig. 'Dacht je echt dat ik niet doorhad dat je me volgde?'

Even dacht ze dat Anna gewoon ging weglopen, alsof ze niets gezien had. 'Ik verveelde me?' probeerde ze er onderuit te komen. 

Olivia lachte. 'En dan ga je mensen achtervolgen? Leuke hobby.' Ze wist dat ze bozer klonk dan eigenlijk de bedoeling was. Anna's ogen werden plots groot, haar broer was terug.

'Ga terug naar het Instituut, of ga terug achter die vuilnisbak zitten, maar ik wil niet dat Noah je ziet.' Ze zag aan Anna's gezicht dat ze daartegenin wou gaan, maar ze besloot terug achter de vuilnisbak te gaan zitten. Wat zijn die schaduwjagers toch nieuwsgierig. Ze draaide zich terug om naar Noah, hij had een hond bij zich. 'Wie is dit?' Olivia ging op haar hurken zitten en de hond kwam aan haar hand snuffelen.

'Dit is de hond van mams nieuwe vriend, Billy.'

'Billy,' herhaalde Olivia met een grote glimlach, de hond likte vrolijk haar hand bij het horen van zijn naam. 

Noah lachte verdrietig. 'Hij zei tegen mij dat ik hem naar het asiel moest brengen-' Olivia stond terug recht en keek hem geschrokken aan. 'Hij is te groot geworden en we kunnen niet meer voor hem zorgen, zegt hij.'

'En mam vindt dat goed?' De hond jankte zachtjes, alsof hij hen begreep. Billy was volgens haar een golden retriever en hij had lange blonde haren. 'Je gaat hem toch niet echt naar het asiel brengen hé?' Noah krabde in zijn haar.

'Ik dacht dat jij hem wel zou willen. Ik weet niet of dat mag in het Instituut, maar-' Olivia omhelsde haar broer, de hond werd heel enthousiast en begon te kwispelen.

'Ik heb altijd al een hond willen hebben,' zei ze in zijn oor.

'Weet ik, gelukkige verjaardag Liv,' fluisterde hij. Noah aaide haar haar en ze keek naar hem op met een scheve glimlach. 

'Je hebt het onthouden!'

'Hoe kan ik ooit de verjaardag van mijn favoriete zus vergeten!'

Ze zette haar handen op haar heupen en grijnsde. 'Ik ben je énige zus en dat vroeg ik me vorig jaar ook af.' Olivia rolde met haar ogen. 'Dus, denk je dat je nieuwe vrienden het ook goed vinden dat je Billy in huis neemt?' Olivia keek naar de hond, hij ging voor haar zitten en leek ook op een antwoord te wachten.

'Dat weet ik niet, ik kan het ze evengoed vragen. Anna, kom maar.' Noah keek haar niet-begrijpend aan. En hij leek er nog minder van te begrijpen toen Anna vanachter de vuilnisbak verscheen, met een schuldige blik in haar ogen.

Voordat hij iets kon vragen, stelde ze haar voor. 'Dit is Anna Starkweather, ze is me helemaal vanaf het Instituut gevolgd.' Anna schudde met een glimlach Noahs hand. Hij vroeg niet waarom Anna haar gevolgd was, maar nam haar helemaal in zich op. Olivia volgde zijn onbeschaamde blik die van Anna's lange benen, naar de runen in haar nek, naar haar blonde gevlochten haar. Oliva wendde schuldig haar blik af.

'Ik denk dat ze de hond geweldig zouden vinden, behalve pap en mam, maar dat los ik wel op.' Anna knipoogde naar haar. Olivia klapte opgewonden in haar handen, Noah gaf haar een zak waarin al Billy's spulletjes zaten.

'Ik denk dat je nu moet doorgaan, Livvy.' Noah legde zijn hand op haar schouder. Ze keek naar haar huis. Haar oude huis, verbeterde ze zichzelf. Ze kon haast niet aan de verleiding weerstaan om naar binnen te lopen, al was het maar om haar moeder te zíén. Maar dat kon niet, zei ze streng tegen zichzelf. 'Tot snel.' Hij wreef nog één keer in haar en begon terug te lopen naar het appartement. 

'Tot snel,' fluisterde ze. Er glinsterde weer een traan in haar ooghoek.

'Zorg goed voor mijn klein zusje,' zei hij tegen Anna. Ze lachte bemoedigend naar Olivia, alsof ze het grappig vond dat Noah haar "klein zusje" noemde.

'Hoorde ik!' riep ze hem na. Ze bleef kijken totdat hij uit het zicht verdween. Ze nam de leiband van de hond steviger vast, Billy keek Noah ook na.

Anna krabde in haar haar. 'Hoe gaan we terug in het Instituut raken?' Ze keken beiden naar de hond, die nietsvermoedend aan het hijgen was. 'Met de bus gaat al niet.'

'Met een Poort dan maar?' Olivia keek peinzend naar de hond. 'Het komt wel goed.' Ze aaide hem op zijn kop. Anna liep naar een muur.

'Zie je wel dat je me nodig had.' Olivia lachte om Anna's zelfvertouwen, die een rune begon te tekenen. Daar had ze wel gelijk in, de Poortrune was een nieuwe rune en om eerlijk te zijn, kende ze die runen niet vanbuiten. Het teken gloeide op en er verscheen een gat in de muur. Olivia nam de leiband nog steviger vast toen ze alle drie werden opgeslokt door de Poort.

______________
Wat vond je van dit hoofdstuk? Laat het zeker weten in de comments!

Zal Marianne blij zijn met Billy? 
Lees snel het volgende hoofdstuk! -->
Onthoud ook: Vertrouw niemand