"Libraries were full of ideas-perhaps the most dangerous and powerful of all weapons." 
-Sarah J. Maas

Lisa vroeg zich af waar de rest was, zelfs Marianne leek verdwenen te zijn. Ze kon het haar niet verwijten, Richard en Marianne moesten veel werken voor de Kloof. In de trainingsruimte moest er toch iemand zijn? Ze deed de deur open, het eerste wat ze zag was Arthur, die met een boog aan het oefenen was. Hij was aan het praten met Maxim, die - duidelijk tegen zijn zin - dolken aan het gooien was. Ze waren zo druk in gesprek dat ze haar niet zagen binnenkomen. Ze was blij dat Maxim en Arthur het goed met elkaar konden vinden. Achter haar hoorde ze het geluid van metaal op hout. Jonathan was een stuk hout aan het bewerken met zijn zwaard. Hij had zijn T-shirt uit gedaan en het zweet drupte van zijn voorhoofd.

'Je weet toch dat dat slecht is voor je zwaard hé?' zei ze plagerig. Hij draaide zich met een ruk om. 'Je zwaard wordt er bot van.'

Toen hij haar zag, legde hij zijn zwaard op de grond en rende enthousiast naar haar toe. 'Hoe gaat het?' Hij nam haar helemaal in zich op, om te controleren of ze wel in orde was.

'Het gaat goed, ik voel er niets meer van.' Al was dat niet helemaal waar, soms had ze pijnscheuten in haar rug, maar dat zou wel weer overgaan. En die groene plekken op haar rug baarden haar ook zorgen, ze zou ze straks aan Anna moeten laten zien. Jonathan glimlachte droevig, alsof hij haar niet geloofde. 'Hebben jullie nog iets van die elfen opgevangen?' zei ze snel, om van onderwerp te veranderen. 

Hij schudde zijn hoofd. 'We weten niet eens wat ze daar deden met die Hydra,' frustratie klonk door in zijn stem. 'Sorry, Lis.' Jonathan staarde naar de muur achter haar. 'Ik had die Brownie- ik zag hem zijn dolk trekken, maar ik was te laat.' Typisch Jonathan, zich schuldig voelen voor alles wat er rond hem gebeurde. 

Ze kon het niet laten om hem een knuffel te geven. 'Het is niet jouw schuld.' Hij legde zijn armen op haar middel, zodat hij haar rug niet zou raken. Hij liet heel even zijn hoofd op haar hoofd rusten. Jonathan reageerde niet op wat ze zei en liet haar los. 'Doe maar verder met wat je dan ook aan het doen was, ik moet nog wat doen.' Hij keek haar bezorgd aan.

'Je doet toch voorzichtig?' Ze rolde met haar ogen en liep weg.

*

Op weg naar haar werkkamer, liep ze voorbij Anna's kamer. Ze glipte even binnen om het boek en het zakhorloge te pakken. Toen ze de kamer uitliep, kreeg ze plots een hevige pijn in haar rug. Ze leunde tegen de muur aan in een poging haar evenwicht te behouden. Het leek alsof ze de dolk terug in haar rug staken. Ze schoof langs de muur naar beneden en zakte op haar knieën. Ze hoestte een beetje bloed uit in haar zakdoek. Ze overwoog om het aan Marianne te vertellen, maar zij maakte zich al zoveel zorgen om haar. Daarbij voelde ze zich alweer beter, alsof er net niets gebeurd was.

Opgejaagd ging ze in haar bureaustoel zitten, het eerste wat haar opviel was de dolk die op haar bureau lag. Het heft was veel kleiner dan normaal, zodat het in de Brownies hand paste. Het lemmet was mooi afgewerkt, van een bepaald soort elfenmetaal en het handvat was versierd met zilveren bladeren. Het was een mooie dolk geweest, als haar opgedroogde bloed er niet aan had gehangen. Ze zag er op het eerste zicht niets vreemds aan en ze had geen zin om er langer naar te kijken, aangezien ze er misselijk van werd. Ze legde hem in een lade, ze zou er morgen nog wel eens naar kijken.

Lisa repareerde snel het zakhorloge voor Anna en nam het boek dat ze had gekocht op de schaduwmarkt. Er zat een slot op, maar niet het soort slot dat open kon met een sleutel. Het leek zich helemaal rond het boek gewikkeld te hebben, met in het midden een vlakke plaat. Ze probeerde met haar cilinder een openingsrune te tekenen, maar de rune verdween zodra hij de kaft raakte. Hopelijk bood de achterkant van het boek meer uitleg over hoe hij open kon.

Ze nam een woordenboek demonische talen en zocht er de meeste woorden in op. Zoals ze al had verwacht, ging het boek over mythologische voorwerpen en waar ze verstopt liggen. Nu had ze ook door waarom die oude Cassius zijn boek had verkocht. Het slot ging enkel open als je een druppel puur Nephilimbloed op het slot drupte. Ze pakte haar zakdoek, hij was nog nat van het bloed. Lisa wreef met de zakdoek over het slot, maar er gebeurde niets. Ze had er nog lang op kunnen wrijven, als ze in de gang geen gil had gehoord.

*

Tot haar verbazing lagen Anna en Olivia op de grond van de gang. Lisa zag nog net een Poort in het plafond zich sluiten. Wat haar nog het meeste verbaasde, was de hond die naast hen zat.
Ze holde op hen af en trok Anna recht, blijkbaar was haar achtervolgingspoging in het honderd gelopen. 'Niets gebroken?' Ze schudden hun hoofden.

'Waarom vielen we naar beneden?' Olivia keek Anna kwaad aan. Lisa wou tegen haar uitvallen dat Anna niet kon beslissen op welke exacte plaats een Poort zou openen, toen haar oog viel op iets anders.

'Wie is dit?' Lisa keek wantrouwend naar de hond, ze hoopte dat het niet was wat ze dacht dat het was.

'Dit is Billy,' zei Olivia, ze aarzelde, 'hij komt hier wonen.' Ze vertelde over haar broer en dat de hond anders naar het asiel had moeten gaan. Lisa had, toen ze nog bij haar moeder woonde, zelf ook een hond gehad. Ze ging op haar hurken zitten en riep de naam van de hond. Ze stak haar hand uit en Billy kwam eraan snuffelen.

'Ik geloof niet dat Marianne dit een goed idee zal vinden-' Maar Anna's blik zegde haar iets anders.

'Hondje!' Ze draaiden zich alle drie in verschrikking om, Lotte kwam gillend op de hond afgelopen. Lisa herinnerde zich hoe graag Lotte vroeger aan kat had willen hebben, zo te zien leek een hond hard genoeg op een poes. Billy leek het enthousiasme van Lotte niet erg te vinden. Hij kwispelde toen Lotte hem omarmde. Olivia was de inhoud van de zak, die ze van haar broer had gekregen, aan het bekijken. Er zat een etensbak, een bal, een mat en nog veel meer in. 'Zit!' zei Lotte tegen de hond, hij gehoorzaamde onmiddellijk. Maxim was er ondertussen ook bij gekomen en hij aaide voorzichtig de rug van de hond. Lotte pakte de bal uit de zak en ze gooide hem.

'Nee!' riepen ze in koor. Marianne kwam net de hoek omgelopen met een grote stapel papier. Ze gilde en ontweek de bal - die gevolgd werd door Billy - met schaduwjagerssnelheid. De bal vloog rakelings langs een vaas en de hond rende er als een wilde achteraan. De bal stuiterde op de grond, Billy pakte hem in de lucht en kwam hem kwispelend terugbrengen.

'Wat is al dat kabaal?' Marianne viel van de ene verbazing in de andere toen ze naar de hond keek, die de bekwijlde bal voor haar voeten had neergelegd, in afwachting tot ze de bal zou gooien. 'Anna, waarom is er een hond in het Instituut?' Anna slikte en vertelde tegen haar moeder waarom Olivia de hond meehad.

'Mogen we hem houden mam?' Lotte en Maxim gaven Billy een knuffel. Marianne zag er zo moe en verward uit dat ze instemde.

'Goed, maar jullie zorgen voor hem.' Ze keek naar iedereen, iets langer naar Lisa, omdat ze waarschijnlijk had verwacht dat ze nog in haar bed zou liggen. Marianne liep weer verder, ze leek wel aan het slaapwandelen. Lotte klapte in haar handen en zei dat ze met Billy in de tuin ging spelen, Maxim liep achter haar aan.

'Pas op voor de toeristen!' riep Anna hen na. Op dit uur van de dag waren er veel bezoekers in de kerk, waardoor ze schuilrunen moesten gebruiken.

'Ik ga alle spulletjes voor Billy installeren, als jullie dat niet erg vinden,' zei Olivia. Ze schudden hun hoofden en Olivia sjokte weg.

'Je ziet er al beter uit,' Anna aarzelde, 'maar gaat het echt beter?' Lisa schudde haar hoofd en wenkte Anna.

*

Ze vertelde alles wat er was gebeurd en liet haar rug aan Anna zien. Anna raakte haar blote rug aan, op de plaats waar het groen zag. Lisa rilde. Ze zei dat het wel normaal was dat haar rug er bont en blauw uitzag, maar Lisa was nog niet helemaal gerustgesteld. Anna zal wel gelijk hebben, zei ze tegen zichzelf. Dat deed haar eraan herinneren. Ze pakte het horloge en gaf het aan haar.

'Je hebt het gemaakt!' Anna klapte in haar handen en gaf haar een knuffel. Lisa keek naar het boek op haar bureau en Anna volgde haar blik. 'Heb je het al open gekregen?' 

Lisa schudde haar hoofd. 'Ik heb ontcijferd dat het slot opengaat als je er Nephilimbloed op druppelt, maar dat werkt niet.' Anna fronste haar wenkbrauwen en las de achterkant van het boek.

'"Een boek geschreven door Nephilim, voor Nephilim" staat hier.' Lisa rolde met haar ogen, natuurlijk kon Anna die tekst vlot vertalen. 'Je hebt het misschien verkeerd gedaan?' Nu fronste Lisa haar wenkbrauwen, Anna pakte een kleine dolk uit haar schoen - compleet normaal - en sneed ermee in haar hand.

'Anna!' Ze maakte een vuist en er drupte bloed op het slot, het slot viel uit elkaar. 'Hoe?' begon Lisa. Anna keek haar bedroeft aan terwijl ze handig een iratze op haar arm tekende.

'Misschien heeft het te maken met je vader?' 

Lisa knikte, niet volledig overtuigd. 'Ja, het zal dat wel zijn.' Het bloed van schaduwjagers is dominant tegenover dat van mensen, dus zou ze exact hetzelfde bloed moeten hebben als dat van Anna. Samen keken ze in het boek, er stond op elke pagina een foto met daarbij uitleg. De teksten waren, anders dan aan de buitenkant van het boek, in het Latijn. Haar oog viel op een prent van een meer, uit het meer stak een hand dat een zwaard vasthield.

'Excalibur,' zei Anna, alsof ze Lisa's gedachten kon lezen. Er werd onthuld waar het beroemde zwaard verborgen lag, alsof het een groot geheim was. Lisa bladerde verder, iedereen wist toch dat het zwaard in een meer in Wales lag? Ze was niet eens half verbaast dat het zwaard echt bestond. Alle verhalen zijn waar is wat haar moeder altijd zei. In elk verhaal zat wel een beetje waarheid.

Ze bladerden door de pagina's en kwamen nog andere interessante dingen tegen. De kookpot van de Daghdha, die de eigenlijke hoorn des overvloeds was. Ze vermoedde dat het boek heel oud was, sommige bladeren waren verkleurd en het boek was ook volledig met de hand geschreven. Ze vermoedde dat er maar één exemplaar van was en dat het rond de dertiende eeuw gemaakt was. Anna sloeg weer een bladzijde om en Lisa dacht eerst dat er een afbeelding van de Levensbeker in stond, maar Anna zei dat het de Heilige Graal was. Op de volgende pagina stond een tekening van een man die een scepter vasthield. Ze keek naar Anna, aan haar blik zag ze dat ze hetzelfde dacht als zij.

'Jonathan Schaduwjager,' fluisterde Anna. Lisa staarde naar een bepaald woord, aarzelend wees ze het aan. 'Andouerpis,' zei ze traag, 'is dat niet Latijn voor Antwerpen?' Ze slikte moeizaam en knikte.

'Je moet de hele tekst eens lezen,' zei Lisa. Ze zag Anna's gezicht betrekken, uiteindelijk keek ze geschokt op. Lisa had het dus toch juist gelezen. Anna duwde het boek van haar af.

'Dit is belachelijk. Alsof iets dat er in dat boek staat klopt!' Ze liep de kamer uit, zonder zich iets van Lisa's tegenspraak aan te trekken. Misschien had Anna wel gelijk, het zou raar zijn als zo een machtig voorwerp zich recht onder hun neus zou bevinden, zonder dat ze er iets van zouden merken. Maar toch las ze de tekst een tweede keer.

Jonathan Schaduwjager had van de engel Raziël niet enkel de Levensbeker en het Levenszwaard gekregen. Hij had ook het beschermde land Idris gekregen, samen met adamas, het metaal waarvan hun serafijnendolken en cilinders gemaakt zijn, dat wist ze al. Maar in de tekst stond dat hij ook een skeptron had gekregen van de Engel. Deze skeptron kon in één slag enorm veel demonen doden en schade aanrichten. Er stond niet bij waarom, maar Jonathan vond de skeptron te gevaarlijk in de handen van Nephilim. Daarom heeft hij hem weggeborgen op een veilige plek in het toen nog rustige dorpje Andouerpis.

Lisa bekeek argwanend de tekst. Dus hier in Antwerpen zou een machtige scepter verborgen liggen? Ze kon het niet geloven, dan hadden ze dat toch zeker geweten? Onder het tekstfragment stond in een krabbelig handschrift een paar zinnen. De letters waren het tegenovergestelde van hun engelenrunen, ze waren afkomstig van een oude elfentaal die ze nog nooit gezien had. De schrijver had in ieder geval veel moeite gedaan om die zinnen te vertalen in de demonische taal, dus het moest wel iets belangrijks zijn. Lisa wou dat ze met dezelfde overtuiging als Anna kon zeggen dat dit verhaal belachelijk was. Ze twijfelde maar één seconde en liep dan de kamer uit.

______________
Wat vond je van dit hoofdstuk? Laat het zeker weten in de comments!

"All the stories are true." Maar is deze legende dat ook?
Lees dan snel het in het volgende hoofdstuk -->

Onthoud ook: Vertrouw niemand