"Don't be afraid to fall. Your wings will catch you."
-Katie Kacvinsky

'Lisa! Word wakker!' Anna schudde haar door elkaar. Nog slaperig wuifde ze Anna's woorden weg. Ze kneep haar ogen dicht tegen het zonlicht toen Anna het gordijn opentrok. 'Volgens mij is er iets aan de hand, er komen rare geluiden uit de gang.' Traag opende ze haar ogen om Anna's bezorgde gezicht te zien. Haar haar stak alle kanten op en was losgekomen uit haar vlecht. Lisa probeerde zich te herinneren wat er gisteren gebeurd was, haar hoofd voelde zwaar aan. Anna trok haar zowaar het bed uit, richting de gang, haar been deed nog meer pijn dan gisteren. 

Anna had gelijk: er kwamen onrustwekkende geluiden uit de gang. Samen deden ze de deur open. Jonathan stond in de gang, hij hield een spartelend iemand in een houdgreep, met zijn gezicht tegen de vloer gedrukt.

'Ik heb een spion gevangen!' zei hij trots tegen hen. Met zijn warrige haar, speelse ogen en trotse uitdrukking, leek hij wel een kind dat een kikker had gevangen.

'Een spion?' Anna keek haar broer ongelovig aan.

'Dat is geen spion,' zei Lisa ongemakkelijk, 'dat is Thomas Ashdown.' Jonathan keek haar vol verbazing aan toen de Centurion zich losrukte uit zijn greep, hij stond recht en klopte zijn kleren af.

'Ontvangen jullie jullie gasten hier altijd zo?' zei hij geïrriteerd. Haar vrienden keken van Thomas naar Lisa, wachtend op een verklaring. Nu waren zelfs Olivia en Arthur uit hun kamer gekomen om naar het blijkbaar zo interessante verhaal te luisteren. Zelfs Billy de hond zat kwispelend naast Olivia.

Toen ze klaar was met het verhaal over de Kappa en Thomas, die op miraculeuze wijze tevoorschijn was gekomen, stelde iedereen zich aan hem voor. Enkel Anna hield zich afzijdig en trok haar een stukje achteruit.

'Ik vertrouw hem niet,' fluisterde ze in haar oor. Lisa rolde met haar ogen en draaide zich naar Anna om.

'Jij vertrouwt niemand.'

'Waarom was hij in het midden van de nacht opzoek naar het Instituut. Waarom heeft hij niets op voorhand laten weten?' Lisa haalde haar schouders op.

'Tijdsverschil? En je weet dat de Scholomance nog maar net terug open is.' Anna keek haar boos aan en priemde met haar vinger naar Lisa.

'Waarom was jij eigenlijk alleen op stap? Als die Centurion er niet was geweest-'

'Dan had ik mezelf wel gered. Bij de Engel Anna, je bent mijn moeder niet.' Ze draaide zich met haar rug naar Anna toe en had al direct spijt van haar woorden. Olivia leek vrij enthousiast en vroeg Thomas over zijn opleiding aan de Scholomance. Jonathan rolde met zijn ogen en zei dat hij iets ging eten, waarna zijn zus hem op de voet volgde. Olivia keek hen na, met een onpeilbare blik in haar ogen. 

Arthur kwam naast haar staan. 'Heeft hij echt een Kappa vermoord? Onder water?' Lisa wilde voor de zoveelste keer zeggen dat ze de demon echt zelf had aangekund, maar Lotte kwam aangelopen. Arthur leek wel schrik te hebben van haar, want hij koos het hazenpad en liep naar de keuken. 

'Wie is dat?' vroeg ze, onsubtiel wijzend naar de jongen. 'Is hij een Centurion?' vroeg Lotte peinzend. Ze keek nog eens naar Thomas, die met Olivia stond te praten. Toen ze knikte, verscheen er een grote grijns op haar kleine gezicht. 'Hij is knap.' Verbazend genoeg moest ze Lotte gelijk geven. 'Jij vindt hem ook knap hé?' zei ze met haar grote ogen. Voor Lisa kon antwoorden, begon Lotte rond te lopen door de gang. 'Lisa is verliefd op Thomas!' Ze wierp Lotte een vernietigende blik toe, Lisa voelde haar wangen gloeien. Olivia en Thomas keken haar verbaast aan. Ze glimlachte ongemakkelijk en sprintte achter het rosharige meisje aan.

*

Anna kon altijd rust vinden achter haar piano, het hielp haar met nadenken. En dat moest ze, nadenken. Onwillekeurig dacht ze terug aan Idris en Melissa, ze had haar al zo lang niet meer gezien. Ze waren nog steeds vrienden, meer dan dat waren ze nooit geweest.

Onbewust was ze een melodie aan het spelen, haar vingers tokkelden wat op de toetsen. Er werd op de deur geklopt, Anna speelde verder, in de verwachting dat het Lisa was. Plots stond Olivia voor de piano, ze stopte met spelen. Ergens voelde ze zich schuldig over de kus van vorige avond, maar ze kende Olivia amper.

'Mag ik zitten?' Olivia wees naar de lange pianokruk. Anna knikte en het meisje kwam naast haar zitten, ze frunnikte aan haar pikzwarte haar en leek naar haar woorden te zoeken. Olivia leek haar niet iemand die naar haar woorden moest zoeken. Haar koele groenblauwe ogen keken haar indringend aan, ze zou die ogen zo graag schilderen. 'Sorry dat ik je gisteren overviel, het was stom om te denken dat je-'

Anna had zich al voorover gebogen en kuste Olivia, die duidelijk schrok. Anna schrok ook van zichzelf, deze kus was anders dan die met Melissa. Minder onschuldig. Anna hoorde ergens een deur dichtslaan, maar ze hoorde ook muziek, het zal haar verbeelding wel zijn. Olivia liet haar handen door Anna's haar gaan, dat ze nog niet gekamd had. Ze verloor haar evenwicht en leunde tegen de piano, waardoor die een hels luid geluid maakte. Beiden meisjes sprongen recht, alsof ze betrapt waren door een boze piano. Anna had het gevoel dat ze rood zag, ze keken naar de piano alsof ze net iets hadden gedaan wat niet mocht.

*

'Waar is Anna nu weer?' mompelde ze tegen zichzelf. Lisa schrok zich rot toen ze een stemmetje achter zich hoorde grinniken. Ze draaide zich om, klaar om aan te vallen. En daar stond Lotte, met een onschuldige blik in haar ogen, zoals altijd.

'Ik weet wel waar Anna is,' zei ze alsof het een geheim was. Lisa rolde met haar ogen en draaide zich om. Ze had genoeg van Lotte's leugens, ze wou enkel de aandacht trekken. 'Waarom was Anna Olivia aan het kussen?' En daar had ze Lisa's volledige aandacht. Ze draaide zich in afgrijzen om en keek Lotte indringend aan. Was Lotte weer aan het liegen? Ze kon het er niet op wagen en wees streng naar haar.

'Jij zegt niets tegen je ouders, begrepen?' Lotte fronste haar wenkbrauwen en wilde protesteren. Lisa voelde zich plots misselijk, ze legde haar het zwijgen op en liep de eerste de beste kamer binnen.

Ze was blij voor Anna, ook al vond ze Olivia nog steeds niet zo vriendelijk. Haar vriendin maakte het zichzelf flink moeilijk. Ze werd zich gewaar dat ze in de bibliotheek stond en tegen zichzelf aan het praten was. Er zat iemand voor het haardvuur een boek te lezen. Ze stapte dichter naar het vuur toe, Thomas zat over een boek gebogen. Voor zover ze kon zien was het een boek van Charles Dickens, dat ze al zo vaak gelezen had dat de omslag gekreukt was. Hij merkte haar pas op toen ze vlak voor zijn neus stond. Lisa hoopte dat hij niets gehoord had van haar monoloog. Thomas keek op, alsof hij op iets betrapt werd.

'Je vind het toch niet erg dat ik hier lees hé?' Ze schudde haar hoofd en plofte in de stoel over hem. Ergens was ze verbaast, Max las enkel strips en Jonathan las al helemaal niet. Behalve boeken over wapens en vechten dan. Maar Thomas was natuurlijk een Centurion, hij was hoogopgeleid. Ze kregen in de Scholomance niet enkel vecht- en wapenlessen, volgens haar kregen ze er ook geschiedenis, chemie en letterkunde.

'Moet je geen rondleiding door het Instituut hebben?' Het leek wel alsof hij hier al jaren woonde, zelfs Lisa had het de eerste maanden na haar intrek moeilijk gehad om de weg te vinden. Het was meerdere keren gebeurt dat ze een lege kamer binnen stapte, terwijl ze de keuken zocht.

'Mijn grootmoeder had een oude kaart van het Instituut, er is nog niet zoveel veranderd,' zei hij glimlachend. Raar, dacht ze, hij kent elke kamer in het Instituut, maar raakt verloren in Antwerpen wanneer hij het Instituut moeten vinden.

Plots werd ze weer misselijk, haar schouders brandden. Snel en duizelig stond ze recht, zonder iets te zeggen liep ze de kamer uit. Ze had het gevoel dat ze zou overgeven als ze probeerde een woord uit te brengen. En Lisa had geen zin om weer voor Thomas zijn neus flauw te vallen.

Frisse lucht, dacht ze benauwd.

Ze stormde de dichtstbijzijnde trap op, die leidde naar de uitkijktoren. Ze klampte zich vast aan de reling en boog voorover. Ze stond nu op het hoogste punt van het Instituut. Lisa ademde diep in en uit, het bloed in haar aders was volledig groen geworden.

Ze wilde gillen, ze wilde dat Anna haar kon horen. Als ze al parabatai waren geweest, zou ze het voelen dat er iets mis was. Ze wist niet wat ze moest doen, haar benen konden haar niet meer dragen. Ze bleef zich vasthouden aan de koude stenen pilaar.

Maar ergens wist ze wel wat ze moest doen, ze wilde het gewoon niet geloven. Ze klom over het muurtje en keek naar beneden. De stevige wind blies haar haar in haar gezicht en ze wankelde. In de plaats van zich vast te klampen aan een pilaar, wat ze normaal zou doen, boog ze nog wat meer voorover. Ze was tegen zichzelf aan het roepen dat ze terug moest gaan, maar het leek alsof ze door een draaikolk aangetrokken werd. Toen spreidde ze haar armen en liet zich voorover vallen.

______________
Wat vond je van dit hoofdstuk? Laat het zeker weten in de comments!

Waarom zou Lisa zich van een gebouw laten vallen? Heeft dit echt iets te maken met het gif op de dolk, of zit er meer achter? En belangrijker: overleefd ze het?
Ontdek het in het volgende hoofdstuk -->

Onthoud ook: Vertrouw niemand