"It is never too late to be what you might have been."
-George Eliot

Ze had net genoeg tijd om haar ogen te sluiten, zodat ze de grond die op haar af suisde niet hoefde te zien. Ze had zelfs niet de tijd om te gillen. Met haar vallessen en roltechnieken was ze nu niets. Lisa had niet eens door dat het binnen een seconde gedaan zou zijn. Ze zou daar liggen, in een plas bloed, armen en benen gebroken. Na een paar seconden dacht ze al dood te zijn. Ze moest nu toch al lang neergekomen zijn? Het was heel stil en ze voelde niets rondom haar, alsof ze zweefde. Als ze haar ogen opendeed, wat zou ze dan zien? Een hemel met de engelen? De Hel, waar alle demonen zich bevinden? Of gewoon niets, de eeuwige duisternis?

Voorzichtig opende ze haar ogen. Niets van dat alles. Ze zag enkel groen gras, op nog geen twee centimeter van haar neus vandaan. De tijd stond precies stil. Toen hoorde ze een gil, waardoor ze plat op de grond neerkwam. Haar hele lichaam deed pijn, vooral haar rug. Traag krabbelde ze recht, het leek alsof de lucht op haar drukte. Waarom was ze gesprongen in de eerste plaats? Ze keek naar boven, Thomas stond op de plaats waar zij nog net had gestaan. Hij keek haar verbaast aan, alsof ze een nieuwe demonensoort was.

Hij haastte zich naar beneden. Verdwaast van wat er net gebeurt was, bleef ze wankel staan. Hoe kon ze dit overleefd hebben? Lisa voelde hevige pijnscheuten in haar rug. Ze keek naar achter en schrok zo hard dat ze terug omviel. Uit haar rug staken bebloede vleugels, met witte veren, als die van een engel. Ze waren zo groot als haar bovenlijf en de veren hadden een regenboogkleur wanneer je ze in de zon hield. Hoe kwam dát uit haar rug?

Versteend staarde ze naar de witte vleugels, ze moest wel dromen. Thomas kwam aangelopen met Anna en Jonathan op zijn hielen. Anna fronste haar wenkbrauwen, zij vroeg zich ook af wat er gaande was. Jonathan zag het bloed op de vleugels en trok wit weg, samen met Thomas hielp hij haar recht. Anna vroeg of ze in orde was en haalde direct haar cilinder boven.

'Gebeurt dit dagelijks?' vroeg Thomas. 'Dat jullie van gebouwen springen en plots vleugels krijgen?'

'Je bent van het gebouw gesprongen?' Anna keek haar perplex aan. Lisa kon geen woord uitbrengen, ze was er nog steeds van overtuigd dat ze droomde. Jonathan raakte de vleugels aan, toen hij vaststelde dat die echt aan haar rug vasthingen, keek hij bezorgd naar zijn zus. Ze had ondertussen een iratze getekend op Lisa's arm, waardoor ze zich plots minder misselijk voelde, alles rondom haar werd scherper. Haar T-shirt was bebloed en er zaten nu twee grote gaten in waar de vleugels doorstaken. Anna vroeg wat dit te betekenen had, maar Lisa sprak enkel wartaal. Thomas leidde hen naar binnen, waar het warmer was.

'Ik heb nog nooit zoiets gezien,' antwoorde Thomas op hun ongestelde vraag. Anna liep voorop met Lisa onder haar arm, samen stapten ze naar de bibliotheek.

'Zit,' beval Anna en ze duwde haar in een stoel. Lisa kon er niet goed op zitten, de vleugels zaten in de weg. Anna vroeg aan de jongens om elk nuttig boek dat ze konden vinden te verzamelen.

'Ik help wel.' Lisa stond recht en draaide zich om naar een boekenkast. Waardoor ze een bijzettafeltje overgooide met haar vleugels.

'Jij blijft zitten,' zei Thomas, ze ging maar op de bank zitten. Afwezig streek ze haar hand over de zachte veren. Lisa had niet door wat dit betekende, zou ze nu kunnen vliegen? Ze had zelfs hoogtevrees. Na enkele minuten lag er een hele stapel boeken op de grote houten tafel. Samen begonnen ze ze te doorbladeren. Om te beurten keken de drie haar verwonderd aan.

'Hier.' Anna hield haar vinger op een foto van een boek. Op de foto stonden allerlei soorten vleugels, met twee onderverdelingen: Engelen - Elfen. Aan de vorm te zien leken haar vleugels het meeste op die van de engelen. Zou ze misschien extra veel engelenbloed hebben? Zoals Clarissa Fairchild, zij kon hemelse runen maken en Jace Herondale, die letterlijk een paar meter in de lucht kon springen? Allemaal bestudeerden ze de foto en de vleugels. Anna trok een veer uit en legde hem naast de foto. De veren van de engelen waren met goud omlijnt en hadden een oog in het midden, zoals bij een pauw. Haar veer had een beetje een groene en regenboog kleur in het juiste licht. Net zoals de veren van enkele elfen.

'Volgens mij,' zei Thomas, die met zijn vinger tegen zijn kin legde, 'is dit een combinatie van engelen- en elfenbloed.' 

Lisa lachte. 'Ik heb helemaal geen elfenbloed. Mijn familie heeft zelfs geen verwanten met de elfen, anders zou ik dat toch weten?'

'Nee, en je hebt ook geen vleugels,' zei Jonathan. Lisa kreeg het koude zweet, daar had hij wel gelijk in. Het gebeurde wel vaker, er waren vele families waar er elfenbloed door de generaties heen doorgegeven werd. Maar dat uitte zich meestal in puntige oren, of een groenere huidskleur.

'Ik bel de Stille Broeders,' zei Anna kortaf, ze reikte naar een papier.

'Nee.' Lisa schudde bang haar hoofd. 'Weet je nog wat er met Helen en Mark Blackthorn gebeurd is?' Ze kon het zich nog herinneren als de dag van gisteren. 'Omdat Helen elfenbloed had, is ze verbannen door de Kloof naar Wrangeleiland. En Mark was ontvoerd door de Wilde Jacht, de Kloof heeft niet eens geprobeerd om hem terug te vinden. Ze vonden dat hij minderwaardig was aan de andere volbloed schaduwjagers.' 

Anna blies boos. 'De Kloof denkt dat ze zoveel beter zijn dan de mensen, maar eigenlijk zijn ze erger.' Jonathan kwam naast haar zitten.

'Kan het van je vaders kant komen?' vroeg Thomas. Jonathan en Anna keken hem kwaad aan, hij ontweek die blik. Anna schudde haar hoofd naar Lisa, dat ze het niet mocht zeggen. Ze vertrouwde hem dus nog steeds niet. Maar Lisa vertrouwde Olivia ook niet en toch ligt Anna met haar te kussen.

'Mijn vader was een normalo,' flapte Lisa eruit. Jonathan en Anna keken naar haar alsof ze net een voetbalwedstrijd verloren hadden. Thomas keek verontwaardig naar de tafel, dat had hij niet zien aankomen. Die arme jongen was hier nog geen dag en werd al overspoeld met alle mogelijke problemen.

'Tenzij dat hij dat niet was.' Thomas' koffiebruine ogen keken haar nu recht aan. Lisa wilde lachen, maar ze zag Anna en Jonathan wit wegtrekken. Kon het echt zijn? Had haar moeder al die tijd tegen haar gelogen? En waarom kwamen die vleugels dan nu pas tevoorschijn?

'Er is maar één manier om daar achter te komen,' zei Lisa kwaad. Ze stond recht, waardoor ze Jonathan een mep van haar vleugel in zijn gezicht uitdeelde. Ze liep naar de uitgang met de rest op de hielen.

'En dat is?' vroeg Anna bang. Ze wist al wat ze ging zeggen, zoals altijd, maar toch bleef ze ernaar vragen.

'We gaan mijn moeder een bezoekje brengen.' Kwaad liep ze de bibliotheek uit, Anna trok haar terug naar achter.

'Zo ga jij niet naar Idris, tenzij je wilt dat iedereen zich een hoedje schrikt.' Dat was waar, maar wat moest ze doen? Er een trui over de vleugels trekken en zeggen dat ze verkleed was als de bultenaar van de Notre-Dame? Op dat moment weerklonk de bel door het Instituut. Er stond iemand voor de deur.

______________
Wat vond je van het hoofdstuk? Laat het zeker weten in de comments!

Is Lisa's vader echt niet wie ze dacht dat hij was? Was haar leven één grote leugen?
Ontdek het in het volgende hoofdstuk -->
Onthoud ook: Vertrouw niemand