'Kom mee ik moet je iets laten zien.' Zeg de jongen ongeduldig. 'Maar, wat doe je hier?' Vraag ik verbaast. 'Snap je het niet?' Zegt de jongen. Ik kijk hem aan. 'Je bent niet de enige Sara.' Zegt de jongen. Ik laat het door me doordringen; ik ben dus niet. 'Kom.' Zegt hij voor dat ik de zin helemaal snap. Hij verandert in eyen kraai en vliegt naar beneden. 'Maar straks val ik nog dood!' Roep ik naar beneden.  'ach denk gewoon niet te lang na.' Zegt hij.  'Kom je nog?!' Roept hij. Langzaam laat ik mij ook in een kraai veranderen. Ik ren en ik strek mijn vleugels uit. En ik zet op het randje van de berg af. Ik hou mijn ogen dicht en kijk naar voren. En dan besef ik dat ik vlieg, maar ik moet naar beneden. Langzaam verdeel ik het gewicht naar beneden. Ik durf niet naar beneden te kijken. 'Sara! Stop!' Roept een stem. Ik doe mijn  ogen open en ik kijk recht naar  beneden, ik schrik en stop met vliegen. Ik val naar beneden. 'Sara!' Hoor ik hem nog roepen. Als ik mijn ogen open doe; zie ik allemaal mensen. ' Ze heeft zeker nog nooit gevlogen.' zegt een stem. 'Gelukkig hebben we er iemand bij.' Zegt een ander. En dan val ik in slaap.