Het moet nu gemaakt worden. Lappen tekst met minstens 4 opdrachten en 30 vragen liggen voor me op tafel. Terwijl ik op de achterkant van mijn pen klik probeer ik mijn aandacht op het huiswerk te houden. Heel makkelijk is dat niet. Niks is irritanter dan taken met een deadline, op zo'n moment dat zelfs het grijze plafon boeiender is dan de opwarming van de aarde of de formule van zwaartekracht.

Ik zucht uit frustratie. Uit verveling heb ik een hele zak paprika chips leeg gegeten. 'Mam! Is er nog meer chips? Ik heb een vreetaanval.'

Er volgt een stilte. Om me heen is het donker. Het nachtlampje schijnt fel op mijn schoolboeken en hoe langer ik ernaar staar hoe vreemder ik het vind dat mijn moeder geen reactie geeft. Ze was net toch nog in de woonkamer? Voor het eerst sinds de tijd dat ik hier zit kijk ik op. Het duurt niet lang of mijn voorhoofd fronst zich uit verbazing. Met samengeknepen ogen ontdek ik de rijen tafels, de stoelen en alle andere kenmerken van een lokaal. En zo verandert een doodnormale situatie in een absurde.

'Waarom ben ik op school?' mompel ik hardop.

Er klopt helemaal niks van. Plotseling weet ik niet meer hoe ik hier ben beland, plotseling schieten er vragen in mijn hoofd en plotseling voel ik mijn hart sneller kloppen. In de schemering sta ik verward op. Mijn knieën knikken terwijl ik het verlaten lokaal observeer. Een naar, koud gevoel steekt onder mijn voeten. Geschrokken kom ik erachter dat ik geen schoenen draag. Ik slik en doe het meest domme wat je nu kan doen.

Zachtjes fluister ik, 'hallo? Is hier iemand?'

Natuurlijk wordt mijn vraag niet beantwoord. Het enge daaraan is dat het niet per se betekent dat ik alleen ben. Is er nog iemand anders aanwezig? Word ik voor een reden hier neergezet? Afwachten kan ik niet en voorzichtig verplaats ik mezelf naar de gangen van het schoolgebouw. Nu het er donker, verlaten, stil en koud is krijg ik het gevoel alsof ik in een horrorfilm terecht ben gekomen. Sommige bewegingen zijn niet onder controle. De stokkende adem vanuit mijn keel leidt een eigen wil, de toppen van mijn vingers glijden langs de rijen kluisjes en frisse wind doet de zwarte stof van mijn jurk zachtjes wapperen.

Verloren in een gedachteloze waas strompel ik door tot de andere kant van het gebouw. Ik weet dat mijn blauwe ogen doffig naar het slot van een grijze deur staren. Eventjes maak ik me klaar om naar binnen te gaan totdat deze keuze al voor mij is beslist. Aan de andere kant van de drempel wordt er opengedaan. Een ontzettend bekende emotie stroomt door mijn aders wanneer ik naar het middelpunt van het lokaal wandel. Opnieuw zijn er rijen tafels en stoelen. Aan de wand hangt een groenig krijtbord. Een kwadratische formule is met rood opgeschreven, op de grond ligt een gebruikte rekenmachine en achterin is een van de meerdere ramen op een kier open gezet.

'Waarom doe je dit jezelf aan Elena?' hoor ik een meisjesstem vragen. Ik kijk om me heen maar er staat niemand. 'Waarom doe je dit jezelf aan?' vraagt ze een tweede keer. 'Voor zo'n lange tijd heb je het laten gebeuren. Je creëerde je eigen nachtmerrie en je hield het geheim. Zelfs voor mij. Zelfs voor je beste vriendin.'

Nu snap ik waar het over gaat. Ik weet wie er tegen me spreekt. De zachte en toch wanhopige stem is van mijn beste vriendin, Nadia. Ze is teleurgesteld. Ze wou dat ik het haar had verteld. Ze wou dat ik de trauma niet zo lang had laten leven zonder het haar, Yara of mijn ouders te laten weten. Begrijpt ze het dan niet? Begrijpt ze niet dat ik bang was? Begrijpt ze niet dat ik nog steeds bang ben?

Twee handen drukken abrupt mijn schouders omlaag. Ik krimp ineen. Mijn hart staat voor een seconde stil, een schreeuw ontsnapt me en volledig van slag draai ik me om. Zonder er iets aan te kunnen doen zit ik nu vooraan op een van de houten stoelen. Achter me staat degene die me net dwong. Niet wetend wat hij gaat doen wacht ik af. Hij kijkt me aan. Eerst koelbloedig en dreigend, daarna vriendelijk en zogenaamd zachtaardig.

'Hallo Elena,' zegt hij kalm. 'Waarom schrik je van me? Je weet dat je niet bang hoeft te zijn voor mij.'

Er zit een brok in mijn keel. Uit zelfbescherming sta ik op om vervolgens hard weg te rennen. Sneller dan ik aankan rusten zijn handen weer op mijn schouders en binnen twee seconden zit ik terug op de stoel. De afstand die ik tussen ons probeer te maken vernietigt hij. Regels worden verbroken. Hij heeft het recht niet en toch doet hij het. Smeken voor mijn vrijheid heeft geen zin. Er is niemand die me kan helpen. Ik zit klem, gevangen.

En dat allemaal door hem.

Wild word ik door elkaar geschud tot ik happend naar adem overeind schiet. In de verte hoor ik een ruwe stem mijn naam luid roepen. Het echoot na in mijn hoofd. Met een te hoge hartslag kijk ik recht in de ogen van mijn vader. Opgelucht dat ik wakker ben ontsnapt hij zich. Hij staart me bezorgd aan. Voor zes lange, trage secondes doe ik niks anders dan terug staren. In zijn hoofd zweven dezelfde gedachtes als die van mij. Zwijgend gaat mijn aandacht van hem naar de klok. Het is half 4 's nachts. Ik lig in bed en mijn vader staat in de slaapkamer, met zijn gestreepte pyjama aan en wallen onder zijn ogen.

'Was het dezelfde nachtmerrie?' vraagt hij.

Ik moet wel verdriet uitstralen als ik knik. Automatisch omhelst hij me. 'Het is over lieverd,' mompelt hij. 'Het is over. Wat er op je oude school is gebeurd zal nooit meer gebeuren. Onthoudt het: je verleden blijft achter je. Niemand gaat mijn dochter ooit nog pijn doen.'

Gerustgesteld haal ik diep adem. 'Bedankt pap.'