Het is heet. Het is echt bloedheet. Normaal kan ik het niet uitstaan wanneer mensen zeuren om warm weer en vervolgens ontevreden zijn als de zon zich daadwerkelijk laat zien, máár vandaag is het toegestaan. Vandaag is het begrijpelijk. Op het strand met een zonnebril op zal het vast heerlijk zijn. Onze realiteit is daarentegen alles behalve dat. Massaal hebben we geprobeerd een tropenrooster te krijgen, wat betekent dat alle leerlingen vervroegd naar huis mogen omdat de lokalen simpelweg te benauwd zijn om informatie over de werking van een vulkaanuitbarsting in je hersens op te nemen terwijl het 29 graden is. De suggestie werd geweigerd. Fan-tas-tisch!

Geïrriteerd onderga ik de marteling van zwetende tieners en brandend zonlicht dat plagend op bladzijdes vol saaie teksten schijnt. Jongens als Mo worden nog drukker dan ze voorheen al waren. Hij probeert de klas op te vrolijken door hyperactief flauwe grappen te vertellen. Stiekem kan ik er wel om lachen. Ik snap wel waarom hij een van Kenzo's beste vrienden is. Zijn humor is zo droog dat het vanzelf grappig wordt.

Nadat driekwart van onze lessen erop zitten geeft het schoolbestuur zich eindelijk gewonnen. De overige uren komen te vervallen, we zijn vrij. Er wordt gejoeld. Spullen gaan in gehaaste bewegingen de kluisjes in en ontzettend snel raken de normaal overvolle gangen leeg. Waar halen ze de energie vandaan? Op een sloom tempo volg ik de rest. In een korte spijkerbroek en een rode top stap ik stralend het licht in. Diep inhaleer ik de zomerse buitenlucht. Mijn haren bind ik tot een hoge staart, zodat het niet zo vies gaat plakken tijdens het fietsen. Zoekend naar de precieze plek van mijn fiets verbaast het mij hoeveel mensen blijkbaar nog niet van plan zijn weg te gaan. In een recordtijd stormden ze naar buiten en nu blijven ze op het schoolplein rondhangen? Waarom? Wat is daar voor boeiends te zien?

Ik ben te nieuwsgierig. Aangetrokken tot de grote groep jongens en meisjes die in een halve cirkel ergens op staan te wachten ga ik erop af. Meerdere geluiden klinken door elkaar. Meisjes giechelen, jongens roepen met hun zware stemmen. 'Dit is zo fake! Jullie kunnen het sowieso niet!' hoor ik iemand luid beweren. Overvallen door wat ik zie voel ik mijn ogen groot worden. Welke domme ideeën gingen er door de hoofden van Lars en Kenzo heen? Ik weet niet of ik enthousiast moet zijn, zoals de rest, of bezorgd. De twee jongens staan op het plastic dak van het hok dat is gemaakt voor de rokers. Het is de enige plek waar gerookt mag worden op het plein. Hoe ze erop zijn geklommen is me een raadsel. 

Kiara is vrolijk naast me gekomen. 'Het is weer zover! Ze moeten zichzelf weer eens bewijzen. Hoe vaak ze opscheppen over dat hele freerunning gebeuren, meid dat wil je niet weten. En dan zeggen ze dat meisjes veel praten!'

'Freerunning?' herhaal ik onwetend.

Geamuseerd kijkt ze me aan. 'Oh ja, dat weet jij natuurlijk niet! Ze hebben als kinderen op freerunning gezeten. Je weet wel: van dak op dak springen, salto's maken en allerlei andere stunten waarbij je makkelijk hersenschuddingen oploopt. Zie je het voor je? Een mini Kenzo en een mini Lars, twee dertienjarige jongetjes. Veel te grote petten op, 'gangster' muziek en hoppa! Zo gingen ze de straten over, van een koprol naar een salto enzovoort. Er zijn filmpjes van. Echt veel te schattig. Maar goed, ik ratel. Soms worden ze uitgedaagd en dan moeten ze laten zien dat ze het nog steeds in zich hebben. Zoals je kan zien willen ze hun imago hoog houden. Letterlijk!'

Een schok schiet door mijn lijf. Roekeloos hebben de jongens een stunt uitgehaald. Ik voel mijn hart dat sneller klopt. Toegegeven, het was een perfecte salto achterover en precies tegelijkertijd landden ze stabiel op het dak. Ze krijgen er dan ook applaus en opgewonden kreten voor. Ja, het zag er inderdaad ontzettend gaaf uit. Toch hoop ik dat dit het was. Is dat raar? Stel ik me aan? Ben ik de enige die bang is dat dit stuk plastic niet gemaakt is voor twee achttienjarige jongens die duidelijk geen kinderen met een gewicht van 45 kilo meer zijn?

Aandachtig observeer ik ze. Wat gaan ze doen? Ik zie ze speels discussiëren maar het is te rumoerig om ze te kunnen horen. Bijna vergeet ik adem te halen als Kenzo plotseling op de rand gaat staan. De punten van zijn schoenen hebben geen ondergrond meer. Is hij werkelijk zo'n grote idioot? Zelfverzekerd spant hij zich aan. Met een grijns lijkt hij zich te concentreren. Hij gaat toch niet echt...

'Die jongen is gek!' roept Kiara. In haar stem hoor ik nog een beetje enthousiasme. Bij mij is het volledig weggetrokken. Dit gaat te ver. Dit gaat toch te ver? Hij wilt een val van drie meter maken. Hij denkt dat hij dit redt in een salto? Hij hoeft slechts één ding verkeerd te doen en hij knalt neer op de harde stoep. Zorgelijk beeld ik me het ergste in. Een soort moedergevoel neemt de controle. Een brok zit in mijn keel. Ik ben bang. Aanstellerig of niet, ik maak me zorgen.

'Kenzo!'  

Ik riep zijn naam. Onzeker dat ik dan word aangestaard ga ik rechter staan. Zijn ogen schieten over de menigte tot hij me heeft gevonden. Uit alle stemmen herkent hij de mijne. Mijn serieuze blik vermindert zijn brede grijns absoluut niet.

'Schat! Kom je kijken hoe ik Lars voor eens en voor altijd ga verslaan? Vijf jaar later en hij wilt nog steeds niet toegeven dat ik beter ben.'

Hij maakt geen grapjes. Hij meent het. Hem kennende voelt hij geen risico's of gevaar.

'Ga je echt springen?' vraag ik aarzelend.

'Wil je dat ik stop?' kaatst hij brutaal terug.

Grimmig zet ik mijn trots opzij. 'Ja! Ja ik wil dat je stopt!'

Zijn ogen twinkelen. Dit ziet hij duidelijk als een soort overwinning. In het bijzijn van veel te veel getuigen voer ik een zinloos gesprek met een onbereikbare jongen. Hij geniet er teveel van. Ik merk het aan zijn lippen die zich krullen tot een uitdagende lach.

'Liefje, als je wilt dat ik stop... Dan zou je me moeten halen.'

Ongelovig staar ik hem aan. Hij weet dat ik daar nooit bij kom. Ik ben geen lenige aap zoals hij! Verslagen wacht ik af. Ik kan niks anders. 'Je bent gestoord!' roep ik tot slot. Het was uit frustratie.

Hij haalt zijn schouders onverschillig op. 'Dat hoor ik vaker.'

En hij springt. Op de rand van dun plastic naar de open lucht heeft hij zichzelf naar voren afgezet. Uit angst hou ik mijn adem in. Z'n armen en benen zijn kaarsrecht gestrekt, hij gooit zichzelf voorover, trekt zijn gespierde armen onder zijn knieën en draait. Nog net op tijd komt hij met beide voeten, foutloos op de grond. Het was snel, behendig en knap. Een perfecte salto. Daarnaast was het gevaarlijk, ondoordacht en idioot. Aan het geroep te horen is er bepaald dat hij van Lars heeft gewonnen. Ik ben alleen boos.

Mijn hart klopt hevig. Ik draai me om en duw de mensen opzij. Waar was ik gebleven? Natuurlijk, mijn fiets. Ik moet hier weg. Tien meter verderop heb ik de ruimte voor mezelf. Rustig adem ik in. Een mannelijke geur en het geluid van buitenadem zijn verraadt dat Kenzo vanuit het niets achter me is komen staan. Van het kalm in- en uitademen komt weinig terecht. Ik ben teveel afgeleid en even doen we niets. Waarom blijft geheim. Er is geen logica. Zonder na te denken blijf ik staan en hij volgt. Het is een marteling, werkelijk waar. De zon die brandt en hij achter me... Het is teveel warmte bij elkaar.

'Elena. Geef eens toe.'

Ik huiver. Hij staat zo vlak achter me dat zijn adem in mijn nek blaast. Eigenlijk zou ik een duw moeten geven. Je kan jezelf toch niet gewoonweg tegen een meisje aandrukken? In zijn wereld blijkbaar weg. Hij heeft zijn eigen regels.

'Geef eens toe,' herhaalt hij.

'W-wat moet ik toegeven?' fluister ik ongemakkelijk.

'Dat je bang was.'

Gewaagd draai ik me naar hem toe. Zijn sterke lichaam, krachtig stralende ogen en zelfverzekerde woorden zijn zeker intimiderend. Daarentegen ga ik hem dat niet duidelijk maken. Hij is al zo arrogant, op nog een dosis extra zit niemand te wachten.

'Is dat zo gek? Denk je dat je een geheim hebt ontdekt of zo? Want dat is niet waar. Ik ben niet abnormaal omdat ik niet wilde dat je jezelf de lucht in ging gooien: 3 meter boven steen.'

Hij staart me geamuseerd aan. 'Dus ik heb gelijk. Je was bang.'

'Ja! Ja, ik was bezorgd oké. Is dat grappig? Je had kunnen vallen en je benen kunnen breken, of je hoofd had als eerste de grond kunnen bereiken máár echt leuk ja! Wie weet hadden we met jouw bloedende hoofd gezeten, no big deal verder.'

Uitgelaten lacht hij. Ik ben het zat meneer de douchebag te entertainen en dus zet ik een grote pas van hem vandaan. Mijn felle blik en mijn duidelijke signaal dat ik klaar met hem ben negeert hij volkomen. Velen malen sneller beweegt hij met mijn stappen mee. Hij klemt zijn vingers om mijn pols. Geschrokken voel ik hoe hij me terugtrekt. Zijn ogen staan schaamteloos.

'Klootzak!'

'Mensen zijn alleen bezorgd om degenen om wie ze geven Elena. Is dat wat jij doet? Geef je om me?'

Ik bijt op mijn lip. Wat haat ik het als hij me afleest. Wat haat ik het dat ik zijn acties toelaat. Sinds wanneer doe ik dat? Sinds wanneer... geef ik om hem? Is dat wat er gebeurd wanneer je elkaars grootste geheimen ontdekt? Hij de mijne, ik de zijne. Overkomt mij dit echt? Omdat hij mijn grootste nachtmerrie heeft neergeslagen in de supermarkt? Omdat zijn gruwelijke verhaal stiekem veel complexer is dan puur zijn agressie, op een positieve manier? Ik durf het niet toe te geven. In ieder geval niet vanbuiten, terwijl ik de grote vraag vanbinnen allang heb beantwoord.  

'Wil je mijn pols loslaten?' zeg ik zachtjes.

'Als jij me weer aan durft te kijken laat ik los.'

Zijn ogen ontwijken maakte me sterker. Met knikkende knieën kijk ik op. Zijn blik is veel oprechter dan voorheen. Terwijl hij de kracht in zijn vingers laat afzwakken zegt hij dat het hem spijt.

'Ik doe gekke dingen, dat weet je. Niet zo bang zijn schat. Ik zorg er altijd voor dat het goed komt. Oké? Kom op, ga je zo schattig boos blijven of vergeef je me?'

Dat laatste zei hij plagend. Eigenlijk wil ik het hem niet zo gemakkelijk maken. Ik kan toch niet toegeven nadat hij één keer iets aardigs zegt? En toch doe ik het. God wat haat ik mezelf ervoor. Als een klein, naïef meisje maak ik het hem makkelijk. Ik moet zijn overtuigingskracht ervoor de schuld geven. Hoe zelfverzekerd hij staat en praat maakt het ongelofelijk moeilijk om daartegen in te gaan.

'... Het is je geraden dat het altijd goed komt. Als het ooit mis gaat maak ik je af,' stamel ik.

Hij grinnikt. 'Over gekke dingen gesproken he: Kiara en ik geven vanmiddag een soort feestje bij het zwembadcomplex naast het winkelcentrum. Kunnen we afkoelen van deze fucking hitte. Kom ook. Het is met een privé groep dus je mag er met niemand over praten. Geen vriendinnen, geen ouders: niemand.'

'Privé?' herhaal ik verward.

'Ja, alleen op uitnodiging.'

Wat is dit voor vreemd verzoek? Is dat hoe het bij de populaire gaat? Het is zeker geen slecht idee om te gaan zwemmen met dit weer, maar het feit dat hij het een privé feestje noemt en dat ik er met niemand over mag praten zorgt ervoor dat ik enorm twijfel.

'Eh ik weet het niet.'

Met een onweerstaanbare lach claimt hij al mijn aandacht. 'Als jij er niet bij bent, wie gaat er dan voor zorgen dat ik geen benen breek?'

Tegen mijn zin in glimlach ik. Zuchtend geef ik toe.

'Hoe laat begint het?'