Er brandt geen licht. Geen zichtbare van buitenaf tenminste. De dichtgeslagen autodeur doorbreekt de overheersende stilte in de omgeving en Thomas overtreft dit door ervandoor te scheuren. Vrijwel machteloos volg ik Kenzo naar een ingang aan de zijkant van het gebouw. Ik gok dat het normaal gesproken voor personeel bedoeld is. Hij maakt een vuist en slaat hard tegen de deur aan, telkens met dezelfde hoeveelheid tijd ertussen. Is dat de code die ze hebben afgesproken?

Een slot wordt ontgrendeld. Kenzo stapt opzij zodat ik de eerste glimpen van het illegale kan zien. Uitnodigend wordt er naar me gekeken. Mijn nieuwsgierige, misschien zelfs rebels kant wint het van de verstandige. Ik wil alleen datgene doen waar ik me goed bij voel maar ik wil tegelijkertijd mijn leven wel geleefd hebben. Risico's horen daarbij. Dingen waar je niet helemaal zeker van bent. Personen waar je niet helemaal zeker van bent. Daar geloof ik in.

Daaraan denkend stap ik langzaam naar binnen. De deur gaat weer dicht. Omdat alle lichten hier opzettelijk uit zijn moet ik me aan Kenzo's arm vasthouden. Hij schijnt de weg perfect te kennen en leidt ons zonder problemen naar het juiste gedeelte. Niet ver van ons vandaan hoor ik het geluid van kletsende, lachende en zingende mensen al. Het duurt niet lang of we bevinden ons bij de meerdere zwembaden. Het eerste aan de voorkant is compleet verlaten.

'We willen natuurlijk niet gezien worden,' verklaart hij en wenkt daarbij naar de ramen. Ik raak ervan onder de indruk. Het is geen impulsieve, domme actie. Er is van te voren over nagedacht om het zo slim mogelijk aan te pakken. Dit neemt mijn onzekerheid stukje voor stukje weg.

Het andere, veel grotere zwembad aan de achterkant is volledig in gebruik. De ligstoelen zijn op een paar na bezet. Een meisje gilt wanneer ze het water in wordt gegooid. Een blauwe Bluetooth Speaker staat aan. Kratten bier zijn in de hoek geplaatst, erachter verstopt liggen een paar flessen Vodka. Ik voel de sfeer die aanwezig is. De spanning. De spanning die je onvermijdelijk overneemt door de muziek, de drank en de schaars geklede mensen. Met alleen de lichten in het water aan en de schijnende zaklampen van telefoons is het schemerig. Alles en iedereen is te zien, zolang je je focust.

Ik raak me ervan bewust dat ik Kenzo's arm nog steeds vast heb wanneer een groepje meiden in het water ons geïnteresseerd aanstaren. Beschaamd laat ik los. Ik zoek naar een lege ligstoel en vind deze achteraan. Dit moment van de avond is waar ik het meeste tegenop zat: uitkleden. Zo onopvallend mogelijk kijk ik om me heen, op zoek naar degene die me zo zenuwachtig maakt. Vanbinnen vloek ik. Hij staat niet ver van me vandaan. Weliswaar praten een aantal jongens tegen hem terwijl hij nonchalant op zijn ligbed zit, maar zijn ogen staren overduidelijk mijn kant op. Hij doet niet eens de moeite het te verbergen.

In de tijd dat ik hierheen ben gelopen heeft hij zich al klaar gemaakt. Hij draagt een donkerblauwe zwembroek. Zo'n standaard wijde tot aan de knieën, zo'n eentje die elke jongen wel goed staat. Dat Kenzo extreem knap is was al bepaald en toch blijft hij me verbazen. Zijn borstkas, armen en benen zijn nu nog beter te zien dan voorheen. Waar je het aangespannen wilt is het aangespannen. Niet geforceerd, maar getraind op een natuurlijke manier. Mijn ogen laten het niet los. Ik staar terwijl hij observeert hoe ik kijk, hij glimlacht brutaal, mijn wangen kleuren en zijn lach wordt breder. Deze 5 seconden afstand was misschien wel het meest intieme wat we tot nu toe hebben gehad.

Diep adem ik in. Oké, ik moet me niet aanstellen. Ik kan moeilijk zo blijven zitten. In een vlugge beweging trek ik mijn T-shirt uit. Mijn hartslag is abrupt gestegen. Voor ik me kan bedenken volgt mijn spijkerbroekje. Ik heb mijn haren expres los, zodat ik me gedeeltelijk kan verschuilen. Door de haarplukken heen die voor mijn ogen vallen kijk ik op. Een schok schiet door mijn lichaam als ik zijn ogen vind. Opnieuw hebben we contact. De rollen zijn omgedraaid. Hij bekijkt me van top tot teen. Zijn kaak staat gespannen. Ik hoor mijn hart boven de gedempte muziek kloppen, steeds sneller. Zijn ogen brandmerken elk plekje. Zou hij hetzelfde over mij denken als ik over hem? Vindt hij mij aantrekkelijk? Zijn mening is belangrijk voor me geworden en dat is terechte reden voor paniek.

Onze connectie wordt verbroken. Een gozer gooit een flesje bier de lucht in, dat Kenzo in een reflex opvangt. Ik herstel mezelf door op te staan en naar de rand van het zwembad te lopen. Voorzichtig stap ik het water in. Het voelt verfrissend tegen mijn benen. Ik heb flink de behoefte om af te koelen en laat me daarom verder het water inzakken, tot aan mijn schouders. Iemand roept mijn naam en vraagt of ik wat wil drinken. Wetend dat ik dan alcohol aangesmeerd krijg wijs ik het vriendelijk af.

'Is de haat van de vorige keer er nog steeds?'

Naast me staat Lars. Bedenkelijk kijk ik hem aan. Ik weet waar hij op doelt. De manier hoe hij de vraag stelde en de tevreden blik op zijn gezicht vertelt me dat hij meer weet dan hij heeft genoemd. Sterker nog; ik geloof dat hij als beste vriend de enige is die echt volledig wist wat er allemaal is gebeurd. Wat er echt is gebeurd.

'Je wist het,' zeg ik overtuigd. 'Van Kenzo. Je wist alles. Daarom zei je tegen me dat niet alles is wat het lijkt. Die keer in de sportschool.'

Hij haalt zijn schouders op. Een opblaasbal wordt zijn kant op gegooid. Hij tilt zijn arm op en slaat terug. Dit is zijn moment om eronder uit te komen.

'Lars...'

Glimlachend geeft hij zijn aandacht weer aan mij. 'Ik zag dat hij zich opeens bezighield met Adriënne. Hij heeft me niets verteld. Niet met woorden. De link tussen zijn geheime vriendschap met haar en het in elkaar slaan van Claire kon ik zelf wel leggen.'

'Ik snap het niet. Waarom vertelde je me dit dan niet meteen?' vraag ik verward.

'Hoor je wat je zegt? Je weet waarom. Als ik elk persoon dat nieuwsgierig is een verklaring moet geven, dan zijn we over honderd jaar nog bezig. Daarbij had hij waarschijnlijk mijn gezicht verbouwd,' grapt Lars half, 'en bovendien is het beter zo. Had je met hem kunnen praten zoals je nu kan als je er niet zelf achter was gekomen?'

Ik kan er niet tegenin gaan. Alles wat hij zegt is waar. '... wijze woorden,' mompel ik overdonderd.

Hij grijnst. 'That's me. Kenzo is de roekeloze, ik ben de wijze. Hé even tussen ons: hoelang vind je hem al leuk? Wil je tips?'

Geschrokken kijk ik hem aan. Ik duw hem tegen zijn schouder als een soort nutteloze verdedigingsbeweging. 'Wat roep jij nou weer! Waar heb je het over?'

'Oh alsjeblieft zeg ik ben niet achterlijk. Hij trekt je uit je comfortzone en daar geniet je van. Geen zorgen, ik zal niks zeggen. Iemand als jij is precies wat hij nodig heeft.'

Klaar om hevig te protesteren trek ik mijn mond open, maar ons hoofdonderwerp verpest dit door een aanloop te nemen en in een salto het water in te springen. Er wordt gejoeld. Lars ziet dat als zijn teken om weg te zwemmen. Hij knipoogt lachend en verdwijnt. Kenzo komt vlak naast me boven water. Zijn bruine lokken plakken tegen zijn huid aan. Een prettig gevoel kriebelt in mijn buik.

Ik glimlach. 'Uitslover.'

Ernstig kijkt hij me aan. Ik raak ervan in de war. Zo'n erge opmerking was het toch niet?

'Oh Elena, schat, volgens mij zit er iets niet goed.'

Waar heeft hij het over? Ik krijg nog net geen hartaanval. Zit het fout? Oh nee he, dat heb ik weer! Wat erg! Ik wil door de bodem zakken en wel nu. Haal me hier weg. Zoekend naar wat er fout zit kijk ik omlaag. Zonder hem te zien voel ik hoe hij zich dichter tegen me aanzet. Hij legt zijn handen op mijn middel, vlak onder mijn bikinitop. De aanraking van zijn vingers tegen mijn huid in het water trekken me in een trans waar je alleen met enorm veel moeite weer uit komt. Ik slik.

'Goh,' mompelt hij zacht. 'Mijn fout. Het zit gewoon goed. Heel erg goed zelfs.'

Met open mond kijk ik op. Zei hij maar wat zodat hij me kon aanraken? Mijn naakte huid gloeit onder zijn handen. Ik onderdruk een lach. 'Wat ben jij een lul!'

'Het feit dat je mijn handen niet wegslaat zegt me dat je dat diep vanbinnen niet meent. Je hebt wel gelijk, ik ga ver. Het spijt me. Ik moest wel. Je bent zo fucking mooi.'

Een brok zit in mijn keel. Zijn gezicht is heel dichtbij. Ik kan me niet bewegen. Zijn woorden hebben me verlamd. Ik zie de druppels water aan de zijkant van zijn gezicht naar beneden rollen. Zijn blik wordt donkerder en zijn lippen verstrakken. Mijn verstand probeert me van zoveel te weerhouden, daarentegen wint mijn hart deze keer. Ik sla zijn handen inderdaad niet weg. Hij ging inderdaad te ver. Het voelt fijn dat hij me daar aanraakt en dat verandert alles. Het gloeit op een manier dat ik het wil voelen gloeien. Nooit maar dan ook nooit zou ik dat durven toe te geven. Niet nu, niet aan hem.

'Je zegt niets,' mompelt hij. Geconcentreerd houden zijn ogen me in de gaten. Een rilling schiet over mijn lichaam wanneer ik mijn handen over zijn armen laat gaan.

'Ik-'

'Kenzo!'

Cassey roept hem hard. Het moment tussen ons is abrupt verbroken.

'Kenzo! Bram is hier! Hij is niet uitgenodigd en hij valt me lastig!'

Duidelijk teleurgesteld laat hij me los. Hij zucht geïrriteerd. 'Sorry, ik ben zo terug.'