Ik sluit me af. Mijn ogen gesloten. Liggend neem ik in de volledige concentratie alles in me op. Gedachtes zijn verbannen uit mijn hoofd. De focus staat op hier. Op het nu. Met mijn vingertoppen ga ik langs het groene gras, dat op een grappige niet-pijnlijke manier prikt. De prettige, frisse wind raakt me in vlagen plagend aan. Warmte baant zich er een weg door in de vorm van felle zonnestralen. In de verte hoor ik het geluid van eenden die vliegend in het water plonsen. Seconden worden minuten, minuten worden uren. Stabiele hartkloppingen geven aan dat ik het red. Ik stort niet in. Niet vandaag.

Op de voorgrond zijn de stemmen van Nadia en Yara. Ze discussiëren over zogenaamde heftige schoenen die een meisje op school droeg. In hun woorden was het "schandalig".

'Even zonder grappen: mijn dag is dus goed verlopen als ik op blote voeten niet op mijn bek ga. Hoe overleeft die meid het op torenhoge hakken? Je kan er onderhand een flatgebouw van maken!'

'O kom op Yara, wat kan jij belachelijk overdrijven.'

Een glimlach vormt op mijn lippen. Ik geniet ervan. Ik geniet van deze zomerse middag in het park met mijn twee beste vriendinnen. Ik geniet dat ik geniet, omdat ik tijden heb gehad dat ik dacht het nooit meer te ervaren. Deze gelukkige bubbel waar ik in zit was heel gebleven, mits ik niet een stem zou horen die me uit deze fantasie trekt. Abrupt hoor ik het. Opeens hoor ik hem.

'Waarom deze plek?'

Rustig kom ik overeind. Mijn ogen zijn niet langer meer gesloten zodat ik het zwarte kan inruilen voor echte beelden, voor zover ze dat zijn. Kenzo staart me bedenkelijk aan. Uit ervaring verwacht ik schrik of zenuwen. Verrassend genoeg komt het niet. Mijn lichaam geeft geen kik. Hooguit een verwarde blik. Zowel fysiek als mentaal heb ik deze keer de controle.

'Jij hoort hier niet te zijn,' zeg ik hardop.

'Oh? Weet je dat zeker?'

Hij ploft naast me neer. In zijn zwarte sneakers, donkerblauwe spijkerbroek en zwart T-shirt verstoort hij het geheel aan vrolijke kleuren van de zomer en mijn opgewekte vriendinnen. Naar hun kijkend besef ik dat ze onlogisch gedrag vertonen. Gezellig kletsen ze, lachen ze, pakken ze brood uit hun tas om in het meer te gooien voor de eenden die nieuwsgierig dichterbij komen. Wat ze niet doen: schrikken. Op mij reageren. Op dit reageren. In hun wereld lig ik niet naast ze, met een jongen in het zwart.

'Dit is niet echt' fluister ik.

'Het was echt. Nu is het een herinnering. Een herinnering die belangrijk genoeg voor jou is om over te dromen. Het boeiende hiervan? Leg het me uit. Wat maakt dit moment anders dan alle andere miljoenen die je hebt én veel belangrijker: waarom kom ik er in voor?'

Zijn expressieve ogen eisen al mijn aandacht. Gehoorzaam denk ik na. 'Het afspreken was op zich niet bijzonder,' antwoord ik vervolgens. 'Alles wat was gebeurd maakte het zo. Nadat mijn gestoorde wiskundeleraar me chanteerde, probeerde aan te randen en te ontvoeren, kreeg ik nachtmerries. Ze beschreven het als een bijwerking van de trauma. Whatever. Het enige dat ik dacht is dat ik gek werd.'

'Maar dat werd je niet.'

Ik knik. 'Door de mensen om me heen. Mijn familie. En Nadia en Yara. Ze trokken me uit mijn kamer waar ik het liefste voor altijd in wilde blijven en brachten me naar buiten. Naar het park. Ze dwongen me te genieten van de zon, van 'buiten' in het algemeen zonder alle drukte. Zonder de stress en angst. Ik hoefde geen woord te zeggen. Het hielp. Ik kon gewoon liggen en luisteren.'

'Je werd gered.'

'Overdag werd ik gered.'

'En in de nachten?'

'In de nachten had ik mijn nachtmerries.'

'Oké. Het plan was dus niet helemaal succesvol.'

'De volgende stap was dan ook de verandering van school. Het idee dat ik niet meer in het lokaal hoefde te zitten van hem.. Ik kon weer ademen. Ik kreeg een stukje rust terug, maar ik was nog steeds bang.'

'En nu niet meer?'

'Nu niet meer.'

'Vanwege?'

Mijn hart slaat over. Ik lig niet meer op dezelfde plek. Tijdens een felle flits beland ik in zijn armen, leunend op zijn borstkas. Losse haarplukken vallen voor mijn gezicht. Grijzige wolken voorspellen kou die ik niet voel, door een nieuwe bron van warmte tegen mijn huid aan. Zijn hartkloppingen klinken vredig.

'Vanwege jou. Ik zocht naar iets sterks. Iets sterks waar ik me aan vast kon houden, iets wat veilig voelde en bescherming gaf. Ik had nooit gedacht het te vinden bij de klootzak die onder andere bier over me heen heeft gegooid en mijn kleding stal.. maar dat is wat het zo bijzonder maakt. Elke dag is een mysterie bij jou.'

'Daarom droom je over mij? Ik zit in deze herinnering omdat je gelooft dat ik je heb gered?'

'Ja en nee. Toen je het wist over mij liet je onbewust toe dat ik erachter kwam wat jouw geheim was. Ik ontdekte dat ik niet de enige was met een bepaalde last op mijn schouders. Het is misschien niet met elkaar te vergelijken qua verhaal maar op de een of andere manier voelde ik me tot je aangetrokken, omdat we allebei een verleden hebben waar we liever niet over praten. Waar we ons voor schamen.'

'Laten we zeggen dat dit allemaal waar is. Je voelt je veilig als je bij me bent, je kent mijn verhaal dat anderen nooit zullen weten en Kiara heeft tegen je gezegd dat ik gevoelens voor je heb. En toch, ondanks dit allemaal,' zegt hij met een kleine glimlach rondom zijn lippen, 'lig je alleen in mijn armen omdat dit een zweverige droom in je mooie hoofd is.'

Zuchtend leg ik mijn vingers op zijn handen. 'Je verpest het moment.'

'Er is geen moment schat. Niet echt.'

'Ik weet niet wat ik moet doen Kenzo.'

Elke zenuw in mijn lichaam schiet in een gevaarlijke, hoge spanning als hij zijn lippen in mijn nek drukt. 'Maak het echt,' mompelt hij.

'Hoe weet ik dat het voor jou net zo echt is als voor mij? Als jij me aankijkt, of aanraakt, of weer zo'n typische opmerking maakt die alleen jij zou maken, dan gaat mijn aandacht naar jou en naar niets anders. Die zwakte geef ik jou en in al deze gevallen zijn we plat gezegd klasgenoten van elkaar. Wat gaat er met me gebeuren als dat verandert? Als ik het meer laat worden.. Je bent zo onvoorspelbaar.'

'Het moment dat ik niet meer onvoorspelbaar ben, is het moment dat ik geen schijn van kans heb om ooit nog in jouw dromen voor te komen. Ergens is het waar. Ik weet dat je het eng vind om te reageren op wat ik voor je voel. Ik weet ook dat je het wil wagen. Je kent het veilige. Je hebt daar lang genoeg gezeten om eens een keer een risico te nemen. Ontken het Elena. Ontken het als ik lieg. Of niet, omdat je weet dat het waar is. Je wilt weten hoe het is om met iemand te zijn die grenzen opzoekt. Iemand die sterk genoeg is om al je vijanden ver weg op afstand te houden. Mensen als Tim. Mensen die nooit meer de kans zullen krijgen jou pijn te doen.'

Wanhopig hou ik me aan hem vast. 'Dit was een stuk makkelijker geweest als je hetzelfde zou dromen. Ik ga straks wakker worden, twijfelen of ik jouw advies moet opvolgen om vervolgens op je af te stappen in de echte wereld waar je geen flauw idee hebt wat voor een bizarre nacht ik heb gehad. En dan, terwijl de realiteit en karma weer op zijn plek is, zal ik alles zijn behalve het niveau van kalmte dat ik nu heb. Grote kans dat ik in paniek raak.'

Hij grijnst aantrekkelijk. 'En dan mompel je: "je kan me niet kussen, niet vandaag".'

Beschamend glimlach ik. 'Heel grappig. Hoe had ik dan moeten reageren? Ik had niet kunnen bedenken dat je dat zou doen. Je-'

Een scherp geluid. Zware ademhaling. Wit licht in de verte. Alles vervaagt. Alles verdwijnt tot alles niets is. Ik hoor het herkenbare geluid van mijn wekker. Volledig terug gezogen in de werkelijkheid voel ik de lakens van mijn bed. Mijn huid lijkt wel te gloeien. Overrompeld door deze uitputtende, vreemde, bijna echt aanvoelende droom staar ik op zijn minst vijf minuten voor me uit voordat ik op sta. Wilt mijn onderbewustzijn dat ik een keuze ga maken? Is dat een boodschap voor mezelf, of word ik eindelijk gek? Natuurlijk draai ik eromheen, want er is slechts één vraag die telt.

Hou ik van hem?