We staan bij Kenzo's kluis, ruim een kwartier te vroeg voor onze eerste les van vandaag. Ik heb hem gisteren moeten beloven dat ik geen contact zou opzoeken. Dat zou niet veilig zijn. Dat zou je medeplichtig kunnen maken. Het beste wat we volgens hem konden doen is gewoon naar school gaan en daar alles uitvinden. Ik bijt zenuwachtig op mijn lip, wachtend tot we zien waar we op hopen. Onbewust glimlach ik. Wat was het een chaotische ervaring, van begin tot eind.

Nadia heeft raar staan kijken toen we laat in de avond voor haar deur stonden. Niet zo gek natuurlijk. Ik had mijn beste vriendin van te voren niets verteld over het illegale feestje. Daarbij stonden we in onze zwemkleding met weinig spullen en geen werkende telefoons. Ik deed nog een poging alles uit te leggen, maar daar maakte Kenzo uiteraard snel een einde aan.

"We hebben niet veel van je nodig. Een telefoon zou fantastisch zijn. Dan regel ik vervoer. Voor je het weet ben je alweer van ons af" zei hij tegen haar.

Toen begon de reeks aan gênante momenten. Met haar handen in haar zij staarde ze hem bedenkelijk aan. Haar bruine ogen gingen van hem naar mij. "Is dit de douchebag?" vroeg ze vervolgens rustig. Hij keek ons met opgetrokken wenkbrauwen aan. Ik kon haar wel slaan. Mijn niveau van schamen had een nieuw toppunt bereikt. Bravo Nadia! Voordat ik het wist liet ik mezelf binnen en vluchtte ik naar de badkamer. In de tussentijd wist Kenzo zijn broer te overtuigen ons op te halen. Vervolgens verliep alles heel snel. De zwarte BMW stond buiten, Nadia straalde met haar expressieve blik duizend vragen op me af en Kenzo noemde nog even een bijpassende opmerking.

"Leuk je in het echt te hebben ontmoet Nadia. Elena heeft vermakelijke verhalen over je gedeeld toen ze dronken was."

Grijnzend liep hij naar buiten. Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht. Mijn buik kriebelde en ik betrapte mezelf erop dat ik in lachen wilde uitbarsten. Die twee hadden me flink voor schut gezet. Een fantastische afsluiting.

'Je houdt je lach in. Waar denk je aan?'

Hij schudt me wakker uit mijn gedachten. Zijn boeken heeft hij zijn kluis in gegooid. Ook zijn rugtas met van alles gaat erin. Wanneer hij het slot erop draait heeft hij slechts zijn telefoon en een pen vast. Typisch. Meneer vindt dat wel genoeg voor Nederlands, wiskunde en geschiedenis. Als ik met hem om blijf gaan kan ik vanaf nu extra schriften, een rekenmachine en agenda mee gaan nemen. Hij leeft van lenen hier.

'Aan de onvergetelijke ontmoeting tussen jou en Nadia' geef ik toe. 'Nog bedankt voor dat. Nu denkt mijn beste vriendin dat ik zuip met een foute jongen.'

Onverschillig haalt hij zijn schouders op. 'Het is gedeeltelijk waar vind je niet? Overigens vind ik het veel interessanter wat zij over mij zei. Ga je dat nog toelichten?'

'Oh ik hoef niks uit te leggen,' antwoord ik verdedigend. 'Je was een douchebag toen ik je leerde kennen. Einde verhaal.'

Hij lacht uitgelaten. 'Hier kan ik nou van genieten.'

'Daar is Kiara,' zeg ik abrupt. Daarmee slaat het humeur om. Ik ben gedeeltelijk opgelucht dat ik haar vanuit de gang op ons af zie lopen. Ze kijkt op z'n zachtst gezegd niet vrolijk. Eenmaal aangekomen drukt ze hardhandig Kenzo's telefoon in zijn handen.

'Jij vieze klootzak' sist ze. 'Een beetje je eigen vrienden verraden!'

'Pas op met wat je zegt,' bromt hij even fel terug. 'Ik was niet voorbereid op het feit dat Cassey ons zou naaien. Ik had geen tijd, oké? Je weet waarom. Dat weet je. Als het kon had ik jullie gewaarschuwd.'

Zijn woorden nemen haar razernij een beetje af. In plaats daarvan verschijnt een donkere blik op haar gezicht. Een uitdrukking van onbegrip. 'Cassey?'

Hij knikt. 'Zij heeft gebeld. Hoe denk je anders dat de politie van het feestje wist?'

'Nee, zij zou nooit-'

'Ik zag hoe ze haar telefoon liet zakken toen ik haar achtervolgde. In die korte tijd heeft ze het adres genoemd. Volgens mij deed ze alsof ze een voorbijganger was. Ik confronteerde haar en ze gaf toe.'

Dat moet pijnlijk zijn. Kiara is verbijsterd. Ik leef met haar mee. Niet alleen is de daad vals, ook kent het geen duidelijke oorzaak. Mijn nacht bestond uit piekeren. Nadenken. Het duurde lang voor ik in slaap ben gevallen. Want waarom? Waarom deed Cassey dit haar eigen vrienden aan? Iemand als zij moet dondersgoed weten wat de mogelijke gevolgen zijn. Van erg naar erger.

'Zitten jullie erg in de problemen?' vraag ik voorzichtig.

Ze zucht. 'Allereerst kregen we een hartaanval toen de politie ineens binnenstormde. Ze behandelden ons als zware criminelen... De uitgangen waren geblokkeerd dus wegrennen was geen optie meer. De leiding van het zwembadcomplex werd ingelicht. We moesten ons identificeren voor een mogelijke arrestatie. Toen de manager kwam heeft Owen de held uitgehangen en de verantwoordelijkheid min of meer op zich genomen.'

'Owen is Kiara's neef' verklaart Kenzo. Dat maakt het verhaal makkelijker te begrijpen voor me. Bovendien is hij de jongen die daar werkte. Hij had de sleutel, hij stelde het inschakelen van het alarm uit. Zonder hem was het niet doorgegaan.

'Dankzij hem besloot de manager geen aangifte te doen. Hij diende geen klacht in, of hoe je dat ook noemt. Owen is ontslagen maar dat was het minst erge wat had kunnen gebeuren. Zonder aangifte, geen arrestatie voor ons. Het bleef bij een waarschuwing en het inlichten van onze ouders. Ik heb huisarrest voor een freaking jaar. Anyway, het had erger gekund.'

'Gelukkig is het zo gegaan. Ik was echt bang dat jullie vast zouden zitten,' zeg ik gemeend. Mijn hart wilt niet los laten dat ik ze had kunnen helpen.

Met een glimlach kijkt ze me aan. 'Niet zo sip kijken! Meid ik ben niet boos op je. Geen zorgen. Lars en Mo ook niet, mocht je daar bang voor zijn. Zij weten met welke sukkel ze omgaan,' zegt ze terwijl ze daarbij doordringend naar Kenzo kijkt. 'Het is niet jouw schuld dat hij je belangrijk genoeg vond om mee te nemen en ons lekker verder liet gaan met ons watervolleybal wedstrijdje.'

Haar toon, gevolgd door een knipoog, is meer plagend bedoeld dan beledigend. In haar woorden bedoelt ze op haar eigen aparte manier te bevestigen wat ze gisteren ook al claimde: hij heeft gevoelens voor me. Ik was het waard om te wachten en ik was het waard om in veiligheid te brengen. De gedachte zit in mijn hoofd vast geketend en het zal er niet meer uitgaan totdat ik een keuze heb gemaakt.

'Kom op,' zegt hij grijnzend, 'er was geen tijd. Anders had ik je op mijn rug dat gebouw uit gered. Ik had je het rennen zelfs bespaard.'

'Wat lief van je!' roept ze sarcastisch. Hij plaagt haar, net zolang tot ze toegeeft. Ik voel hun hechte vriendschap aan alles. Uiteindelijk krijgt hij haar aan het lachen en laat ze zich zelfs door hem omhelzen. Blij dat ze elkaar niet in de haren vliegen haal ik diep adem. Dan is alles toch nog goed gekomen, op het onvermijdelijke na. Met nog een kleine vijf minuten tot de eerste bel van zich laat horen, komt een bekend gedaante onze kant op. Cassey. Haar gezicht toont spijt. Al is dat niet alles; het kent ook woede. Ik vrees dat dit geen goed einde heeft.

'Jongens het spijt me.'

Haar stem klinkt neutraal. Onder controle, met weinig betekenis. Haar ogen weerspiegelen daarentegen een hele mix aan emoties. Ik heb veel moeite om haar af te lezen. Ik wil haar begrijpen. Leren waarom ze doet wat ze doet. Haar tegenstrijdige uitingen maken dat lastig.

'Het spijt je?' herhaalt Kiara ongelovig. 'Ik dacht dat jij mijn beste vriendin was! Het is nu anders gelopen maar we hadden net zo goed een nacht in een cel kunnen zitten. We hadden een boete kunnen krijgen, voor hetzelfde geld hadden onze ouders borg moeten betalen of erger! Wat ging er om in je hoofd dat je dacht dat dit een goed idee was? Wat is er mis met jou? En Kenzo? Heb je daar rekening mee gehouden? Je kent zijn verleden! Straks had hij voor de rest van zijn leven last gehad van zijn strafblad, dankzij jou. En voor wat? Waarom belde je de politie?'

Dit is de eerste keer dat ik haar zo boos meemaak. Haar woorden zijn hard. Cassey kijkt dan ook geschokt. Haar lippen houdt ze stijf op elkaar. Ze gooit olie op het vuur door te zwijgen.

'Beantwoord haar vraag,' zegt Kenzo ruw.

Cassey zet haar handen in haar zij. In de war staat ze tegenover haar vrienden. 'Weet je wat? Jullie zijn triest. Ik zei dat het me speet maar als jullie dat niet willen horen, dan ga ik wel op zoek naar andere vrienden.'

Ze komt haar belofte meteen na door haar telefoon te pakken. Ze belt. Alle drie kijken we toe. Ik voel het onbegrip. Messcherpe spanning hangt in de lucht. Kiara en Kenzo zijn overduidelijk niet van plan toe te geven in deze ruzie en Cassey is te trots om alles gewoon uit te leggen. Ergens voel ik me ongewenst. In principe heb ik hier weinig mee te maken. Dit is niet mijn ruzie. Valt het op als ik nu weg loop?

'Hey Claire, met mij.'

Die naam veroorzaakt een doffe klap door mijn lichaam. Ik bedwing mezelf haar met open mond aan te kijken. Is ze gek geworden? Wat wilt ze hier mee bereiken? Ze is overduidelijk vergeten dat ze de confrontatie aanging met de bedoeling het goed te maken.

'Je zal wel op school zitten dus spreek ik je voicemail in,' gaat ze verder. 'Ik weet dat het een tijdje geleden is maar laten we weer eens afspreken. Lekker bijkletsen en fun hebben, zoals vroeger. Ik mis het. Echte vrienden zijn moeilijk te vinden tegenwoordig. Bel me als je dit hoort ja?'

Tevreden hangt ze op. Mijn ademhaling trekt moeizaam langs mijn lippen. Bang observeer ik Kenzo. Hij staat onder druk. Zijn verstrakte lichaam geeft aan dat hij zichzelf tegen probeert te houden. Een schaduw is over hem heen gaan liggen. Het nare gevoel van benauwdheid stroomt langs mijn hart dat zwaar klopt. Zwijgzaam laat hij alles bezinken.

'Wat is er mis met jou?'

'Sorry Kiara, mag ik de naam "Claire" niet hardop zeggen waar hij bij is? Waar jij bij bent Kenzo? Is haar naam horen al teveel voor je? Het spijt me dat je het niet aankan de naam te horen van het meisje wiens lichaam je kapot hebt gemaakt. Letterlijk. Het meisje dat toevallig mijn beste vriendin was, tot je haar hebt weggejaagd.'

'Dat is iets van twee jaar geleden' zegt hij met een zware stem. Hij stapt naar voren. Zijn ogen schieten dwars door haar heen. Vanaf nu wilt hij haar volledige aandacht. Sterk als staal eist hij dat ze oplet. Ik zie de schrik aan haar houding.

'We hebben dit besproken en jij hebt mij allang vergeven. Mijn fout is het verleden nu. 24 maanden, 2 weken en 3 dagen terug in het verleden om precies te zijn. Ik heb gekregen wat ik verdiende. Mijn straf zit erop. Je hebt het recht niet je voormalige beste vriendin te gebruiken om mij terug te pakken. Je bent boos omdat wij boos op je zijn. Dat kan je niet hebben. Raadt eens: dat is jouw probleem. Jij hebt ons genaaid en dat gaat meer kosten dan één zielig excuus dat je niet eens meent.'

De bel gaat. Ik verroer me niet tot Kiara en Kenzo me meetrekken. Achter me zie ik tranen in Cassey's ogen. Tegen mijn eigen wil in heb ik medelijden met haar. Ik kan het simpelweg niet helpen. Ze is nooit vriendelijk tegen me geweest, wat Kenzo zei is meer dan verdiend en toch vind ik het zielig. Want ergens denk ik het antwoord te hebben. Het drong eerder niet tot me door. Maar haar blik net... Hoe ze me voor een halve seconde aankeek; dat was het laatste zetje. Ik voel me schuldig. In haar ogen heb ik haar beste vriendin en de jongen waar ze verliefd op is gestolen.