De eerste les is voorbij. Het is werkelijk waar een verlossing als we het lokaal uit mogen. Of ik het me heb verbeeld weet ik niet, maar ik had constant het gevoel dat Kenzo me aanstaarde. Waarom snap ik niet. Hoe kan iemand zo boos zijn of zoiets stoms? Om zoiets kleins? En als het geen boosheid is, waarom kijkt hij dan naar mij? Wat is er met mij dat hij boeiend vindt?

Nadat ik op mijn rooster heb gekeken weet ik dat ik moet zoeken naar een lokaal voor Engels. Ik kom erachter dat ik super veel geluk heb, aangezien Kiara in dezelfde les blijkt te zitten. Onderweg praat ze tegen me over van alles en nog wat, alsof ze me al eeuwen kent. Blij dat ik niet hoef te zoeken loop ik met haar mee naar de andere kant van de school. Deze keer word ik wel herkend als "hét nieuwe meisje" en moet ik me aan de docent voorstellen. De man praat meteen met een sterk Engels accent, ook al is zijn les nog niet begonnen. Ik hoor dat iedereen in het lokaal Engels spreekt. Ook Kiara vertelt haar verhaal tegen mij opeens in het Engels verder. Nederlands praten lijkt hier verboden. 

Na een normale les komt het gedeelte van de dag waar ik misschien nog wel het meest bang voor ben: de pauze. Want dit is het moment waarin iedereen in vriendengroepjes gaat staan. Ik ken haast niemand en ik ben zeker niet stoer genoeg om zomaar ergens bij te gaan staan. Dat wordt dus een kwartier "gezellig" in mijn eentje. 

Onzeker loop ik door de gangen. Ik zoek naar een plek waar ik onopvallend kan zitten of staan. Het maakt me niet uit waar, zolang ik maar niet zielig bij de wc's beland om daar mijn koekje op te eten... Het kiezen van een plek blijkt algauw moeilijker dan ik dacht. Overal waar je kijkt zitten of staan er wel mensen. In de gangen, op de grond, leunend tegen de muur aan en natuurlijk in de kantine waar tafels speciaal voor de pauzes zijn neergezet. Ik slik. Waar zal ik heengaan?

'Hé! Elena!' hoor ik plotseling achter me. Ik ken op dit moment slechts twee mensen die hier mijn naam weten en één daarvan heeft een meisjesstem. Wanneer ik me omdraai zie ik inderdaad Kiara op me aflopen.

Ze glimlacht. Verlegen glimlach ik terug. 'Heey Kiara.'

'Ik zag je rondlopen en ik dacht: volgens mij kan die meid wel wat gezelschap gebruiken. Als je wilt kan je bij ons zitten in de pauze? Dan vertel ik je gelijk hoe de school in elkaar zit,' zegt ze en kijkt me daarbij verwachtingsvol aan.

Het is fijn dat ik niet meer alleen hoef te zijn. Toch twijfel ik sterk, want wie bedoelt ze met "ons"? Zit ik zo meteen bij een paar vrienden van haar, of de halve school? Heel lang kan ik er niet over nadenken. Zonder dat ik antwoord heb gegeven gaat Kiara er al vanuit dat ik mee wil. Ze wijst richting het einde van de kantine: 'we zitten daar.' 

Ik loop met haar mee. Terwijl we de drukte ingaan vertelt ze een paar "regels" waar iedereen zich volgens haar aan moet houden. Het zijn geen regels van de school zelf. Ze zijn gemaakt door mensen als Kiara. Ze zijn onofficieel en toch doet iedereen alsof ze super belangrijk zijn. Tenminste, dat is wat mij wordt verteld... 

'Als je een rugzak gebruikt, zorg er dan voor dat het niet zo groot is dat het je halve lichaam verbergt. Op deze manier lijkt het net of je gaat kamperen... Not cool. Regel twee; niet rennen. Ook al ben je bijna te laat in de les. Het is beter om te laat te zijn dan er als een mongool uit te zien voor de ogen van iedereen. Regel drie; op het moment dat je een vriendje hebt is dat prima, zolang de school maar niet tien minuten lang hoeft mee te genieten van een innige tongzoen. Niet heel plezierig om naar te kijken, snap je?' 

Ik bijt op mijn lip om niet te lachen. Deze regels zijn serieus? Wel of niet; ik heb er nog geen een overtreden. Mijn rugzak is echt niet zo groot, ik heb een hekel aan rennen en laat ik nou geen vriendje hebben om mee te tongzoenen.

'Ja ik snap het,' zeg ik zo serieus mogelijk. Ondertussen zijn we gestopt met lopen. We staan voor een lange tafel met minstens tien plastic stoeltjes die bezet zijn, vlak bij het raam. Ik voel de zenuwen terug komen. Het is duidelijk dat Kiara hier wilt gaan zitten. We staan er nog geen tien seconden en ik word nu al aangestaard. 

Vlug kijk ik de jongens en meisjes een voor een aan. Mijn blik blijft haken bij twee bekende jongens: Kenzo en Floris. Ze zitten op hun telefoon met voor hen een blikje cola. Ondertussen praten ze met nog twee jongens. Verder kijken ze niet op of om, dus mij hebben ze gelukkig nog niet gezien. Het laatste waar ik op zit te wachten is dat die zak van een Kenzo me weer aanspreekt.

Aan het einde van de tafel zijn er nog een paar lege plekken. Kiara gaat erbij zitten. Aarzelend ga ik naast haar zitten. Meteen spreken een paar meiden haar lachend aan. Ik vraag me af of ik mezelf nu moet voorstellen, of dat het beter is als ik niks zeg. Misschien is het wel niet "cool" en moet je gewoon wachten tot iemand om je naam vraagt? Ik weet het niet. Normaal zou ik niet om zulke dingen nadenken. Hier is het anders. 

'God damn it girl, ik heb je veel te lang niet gezien!' roept iemand plotseling. Sommigen kijken om. Een meisje met stijl zwart haar, bruine ogen en een brede glimlach op haar gezicht rent mijn kant op. Het is stom, maar de gedachte schiet mijn hoofd al in: je verbreekt zojuist een van de regels. Rennen mag niet. Blijkbaar geldt dat niet voor haar. En ook niet voor Kiara... Ze springt op, rent en omhelst het meisje dat net naar haar schreeuwde. Het is duidelijk dat ze beste vriendinnen zijn.

'Ik heb je gemist Cassey! Op vakantie én de eerste twee lessen van vandaag! Waar was je?'

Het meisje dat kennelijk Cassey heet grijnst ondeugend. Vervolgens haalt ze haar schouders op. 'Oh, ik ben vergeten mijn wekker te zetten. Het vroeg opstaan wilt nog niet helemaal lukken na zes weken vakantie.'

Kiara lacht. Omarmt komen ze mijn kant op. Ik hoor Cassey praten over een ontzettend lekkere jongen die ze in Portugal heeft ontmoet. Al kletsend ploffen ze op de stoeltjes naast mij. Ik probeer mezelf een houding te geven door een koekje te eten en mijn mobiel op tafel te leggen. Net als ik denk dat Kiara me is vergeten, spreekt ze me weer aan.

'Elena, dit is Cassey.' Ze glimlacht en wenkt zich nu naar haar vriendin. 'Cassey, dit is Elena. Ze is nieuw hier. Het is haar eerste dag.' 

In tegenstelling tot Kiara staart Cassey me achterdochtig aan. Haar bruine ogen staan bijna boos. Ik schrik er een beetje van. Heb ik iets verkeerds gedaan? Ik kan het haar niet vragen. Ze wordt door een van de jongens achteraan de tafel geroepen. Zonder dat ze ook maar iets tegen me heeft gezegd staat ze op. 'Ik ben zo terug Kiara,' zegt ze. Hierna stapt ze lachend op de jongen af.

'Neem haar maar niet al te serieus,' zegt Kiara tegen mij. 'Zo is ze in het begin altijd. Ze mag je heel erg, of ze haat je gewoon. Er zit niks tussen bij haar. Op dit moment moet ze er nog achter komen wat ze van je vindt. Tot die tijd kan ze een beetje bot zijn.'

Ik vind het onzin, maar ik knik. Het lijkt me geen goed plan om hardop te zeggen dat ik al wel weet wat ik van Cassey vind. Dat ik moet accepteren dat ze bot tegen me gaat doen tot ze weet of ze me mag of haat is toch belachelijk? Nou ja. Er zijn wel meerdere mensen waarvan ik niet helemaal begrijp hoe zij in elkaar zitten. Laat op Cassey na nog één ervan nou net aan dezelfde tafel zitten.

Bedenkelijk kijk ik naar hem. Kenzo ziet er zelfs van afstand intimiderend uit. Ik kan me wel voorstellen dat de meeste mensen uit zijn buurt blijven. Ik zie het zo gebeuren dat hij je volledig voor schut zet als je hem ook maar per ongeluk aanraakt. En ik kan het weten.. Maar toch. Volgens Kiara zijn mensen ook echt bang voor hem. Waarom? Heeft hij iets ergs gedaan in het verleden? 

'Heb je het al gehoord?' vraagt Kiara.

Ik weet niet waar ze het over heeft en dus schud ik mijn hoofd. Ze buigt zich voorover, dichter mijn kant op. Zachtjes fluistert ze: 'wil je weten waarom mensen bang voor hem zijn?'

'Wat dan?' mompel ik zacht.

Mijn nieuwsgierigheid laat haar ogen twinkelen. Ze vindt het duidelijk leuk om mij hét grote verhaal van Kenzo te vertellen.

'Het gaat om iets dat twee jaar geleden is gebeurd. Kenzo was zestien jaar. Een doodnormale schooldag was bezig. Omdat het een warme dag was stonden er veel mensen buiten op het plein tijdens de pauze. Een onschuldig meisje genaamd Claire stond op dat moment ook buiten met haar vriendinnen. Opeens bestormde Kenzo het plein. Hij ging recht op Claire af. Hij schold haar uit, drukte haar op de grond en sloeg haar in elkaar. Jongens en meisjes die buiten stonden hebben alles zien gebeuren. Het was insane. Zelfs zijn beste vrienden konden hem niet stoppen. Het kostte vijf docenten om hem van Claire af te halen. Vijf!'

Geschrokken kijk ik haar aan. Dit is absoluut niet het verhaal wat ik verwachtte. Hoe kan zo'n agressieve jongen hier nog op school zitten? Iemand die een onschuldig meisje in elkaar slaat hoort hier niet. Wat walgelijk!

'En toen? Wat gebeurde er toen?' vraag ik nieuwsgierig.

Kiara kijkt naar achteren om zeker te weten dat hij haar niet hoort. Ik doe hetzelfde. Hij is te druk in gesprek met onder andere Floris en Cassey. Gelukkig, zolang Kiara net zo zacht blijft praten als ze hiervoor deed zal hij ons niet in de gaten hebben.

'Iemand belde 112. Kenzo werd vastgehouden tot de ambulance en de politie kwamen. Ik was er zelf niet bij, maar Cassey wel. Volgens haar bloedde Claire helemaal. Ze moest meteen naar het ziekenhuis en Kenzo ging naar het politiebureau om uit te leggen wat hij had gedaan. Later hoorden we dat hij voor een maand naar de jeugdgevangenis moest. Nou raad eens: precies een maand later kwam hij vrolijk terug naar school. Alsof er niks aan de hand was.'

Verbluft kijk ik haar aan. 'Hij sloeg een meisje in elkaar, hij moest naar de gevangenis en daarna laat de school hem gewoon weer terugkomen? Hij werd niet geschorst?'

'Hij had geluk. Zijn oom zat en zit nog altijd in het schoolbestuur. Anders was hij natuurlijk allang weggestuurd.'

'En Claire? Was ze erg gewond? Zit zij hier nog op school?' vraag ik zacht. 

Kiara schudt haar hoofd. 'Nee. Ze herstelde wel maar ze is meteen naar een andere school gegaan. Ik heb eerlijk gezegd geen idee waar ze heen ging of hoe het nu met haar gaat. Ze maakte hier makkelijk vrienden dus het zal inmiddels wel goed met haar gaan.'

Ik voel dat ik mijn adem in heb gehouden. Van slag blaas ik de lucht uit. 'Dat je zoiets vreselijks kan doen snap ik niet,' mompel ik. Kiara knikt. Mijn eetlust is meteen verdwenen. Het koekje waar slechts twee happen van zijn genomen gooi ik weg. Met samengeknepen ogen kijk ik Kenzo aan. Ik ben echt niet iemand die snel mensen haat, maar bij hem.. Dit verklaart wel waarom mensen bang voor hem zijn. Waarom zou je zoiets ergs doen? Hoe gestoord ben je dan? 

Van schrik verstijf ik. Kenzo heeft door dat ik naar hem keek. Opeens hebben zijn ogen de mijne gevonden. Zijn blik is waarschuwend. Het kost me drie secondes voor ik van hem weg kan kijken. Bang dat hij op me af gaat lopen sta ik op. Vluchtig raap ik mijn spullen bijeen. Kiara fronst haar wenkbrauwen. 'Waar ga je heen?'

'De bel gaat bijna. Ik moet nog even naar mijn kluis,' lieg ik. Zonder op antwoord te wachten been ik weg. Ik voel zijn ogen in mijn rug prikken. Gosh wat een enge gast..