Vermoeid kom ik thuis. Mijn rode fiets zet ik in het kleine schuurtje. Naast de vier fietsen passen er net een paar gereedschapsspullen in. De tuin zelf is ook niet groot, maar ik ben er tevreden mee. Het is lekker knus. Er is net genoeg ruimte voor een tafel, houten stoelen en een paar planten op de stenen grond. Als het weer warm genoeg is eten we gezellig buiten. De grootte maakt me echt niet uit. "Klein is fijn" zeggen we hier altijd.

Zodra ik de woonkamer in ben wordt er gelijk geroepen. 'Elena, Elena, hoe was het op school!'

Mijn broertje Sem kijkt me lachend aan. Zijn bruine ogen staan nieuwsgierig. Hij is nog niet zo heel lang tien jaar en hij voelt zich heel erg trots nu hij in groep zes van de basisschool zit. Ik vind het heel erg schattig. Het is zo onschuldig, hij vindt school totaal geen ramp.

Moeiteloos tover ik een glimlach op mijn gezicht. 'Ik heb een hele leuke dag gehad kleine,' lieg ik.

Hij heeft niet door dat ik het niet meen. En dat is maar goed ook. Mijn familie betekent alles voor me. Zij zijn de laatste personen die ik lastig wil vallen met mijn problemen.

Mijn moeder is ook in de woonkamer. Ze zit op de bank een boek te lezen en ook zij gelooft mijn leugen. 'Dat is fijn om te horen lieverd,' zegt ze. Sem knikt als teken dat hij het daar mee eens is. Hij staat op. Hyper dat hij is rent hij op me af. 'Gaan we iets leuks doen?' vraagt hij enthousiast.

Niet veel later sta ik weer buiten. In de buurt van onze woonwijk is er een speeltuin met een groot grasveld. Het is slechts een paar minuten lopen. Sem wilde per se voetballen en hij wilde ook per se dat ik meeging. Het feit dat ik hopeloos ben in voetballen lijkt hij elke keer te vergeten. Onderweg vertelt hij over zijn eigen dag. Ik hoor dat hij en zijn twee beste vriendjes Daan en Jasper een grap hebben uitgehaald bij de juf. Heel de klas moest lachen!

Eenmaal bij de speeltuin aangekomen rent Sem het grasveld op. Hij legt de bal voor het doel, om er vervolgens hard tegen aan te trappen. 'Goal!' roept hij luid. Hierna kijkt hij mijn kant op. Hij wacht op een reactie. Lachend steek ik mijn duim op. 'Goed gedaan hoor!'

Hij grijnst trots. Terwijl hij al zijn energie verbruikt met rennen en schieten, ga ik op een van de schommels zitten. Van afstand let ik op mijn broertje. Gelukkig vraagt hij niet of ik mee wil doen. Het is veel te warm om zo uitbundig te bewegen. De zon schijnt fel en zoals voorspeld is het vijventwintig graden geworden. Ik sluit mijn ogen om te genieten van de zonnestralen op mijn huid.

De gebeurtenissen van vandaag dansen door mijn hoofd heen. Ik wist dat een eerste dag op een nieuwe school zwaar zou zijn, maar zo lastig was een verassing voor me. Vooral Kenzo heeft het me moeilijk gemaakt. Zijn gedrag is niet normaal. Het is gewoon respectloos. En het verhaal dat Kiara me heeft verteld is nog wel het meest schokkend. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen en denken. Hoe kan je met jezelf leven als je zulke dingen doet? Waarom sla je een meisje zo bruut in elkaar? Met welke reden? 

'Hé kijk eens wie we daar hebben!' hoor ik iemand roepen. Het is een bekende stem. Ik open mijn ogen om te kijken wie het is. Twee meiden die ik maar al te goed ken lopen lachend op me af. Mijn lippen krullen omhoog. Het zijn mijn twee beste vriendinnen Nadia en Yara. We hebben vier jaar bij elkaar op school gezeten. Ik vind het jammer dat daar nu een eind aan is gekomen, maar gelukkig wonen we nog wel dicht bij elkaar. Zo kunnen we toch nog vaak afspreken.

'Heey meiden!'

We omhelzen elkaar. Ze gaan op de schommels naast mij zitten. Sem ziet ze en zwaait vrolijk onze kant op. We lachen. 'Hoi Sem!' roepen Nadia en Yara tegelijkertijd.

'Dus.. hoe was het daar? Is de school oké?'

Ik kijk Nadia aan. Eerst wil ik ze de leugen die ik tegen Sem en mijn moeder heb gezegd vertellen, maar dan bedenk ik me. Ik heb het nodig om tenminste tegen iemand de waarheid te zeggen. Bovendien zijn zij mijn beste vriendinnen. Ik vertel ze altijd alles. 

'De school is oké. De mensen? Minder oké,' beken ik.

Ze zijn verbaasd. 'Hoezo? Over welke mensen hebben we het nu?' vraagt Yara.

'Nou ja mensen, eigenlijk heb ik het over één iemand. Zijn naam is Kenzo. Hij heeft twee jaar geleden een meisje in elkaar geslagen op het schoolplein. Zij moest naar het ziekenhuis en hij moest naar de jeugdgevangenis. En weet je wat nog het meest bizarre is? Hij kon gewoon weer naar school nadat zijn straf erop zat. Alleen maar omdat zijn oom in het schoolbestuur zit of zo.'

Twee paar grote ogen staren me aan. 'Oh my gosh!' zegt Yara luid. 'En jij hebt hem vandaag ontmoet? Wat deed hij?' vraagt Nadia. 

Ik breng de schommel naar achteren. Ik zet me af en laat me vervolgens vallen. Met een zwaai zwiep ik naar voren. Het briesje, samen met de schijnende zon, voelt lekker. Nadia en Yara volgen mijn voorbeeld. Ongestoord praat ik verder.

'Aan het begin van de dag ging ik op een plek zitten. Normaal toch? Voor hem dus niet. Ik zat blijkbaar op zijn plek en daar was hij niet blij mee. Later botste ik per ongeluk tegen hem op. Ook daar reageerde hij nogal boos op. Jullie hadden het moeten zien.. Hij keek naar me alsof alles mijn schuld is.'

'Wat een idioot. Je had tegen hem moeten zeggen dat hij zijn levensproblemen niet op jou af moet reageren. Wie wordt er nou boos om zoiets?'

'Nadia heeft gelijk,' zegt Yara. 'Zo te horen heb je een douchebag leren kennen. De eerst volgende keer dat hij vervelend tegen je doet mag je zeggen dat Nadia en Yara hem op zullen zoeken. No one messes with our friend!'

Ik lach. Het is fijn om te horen dat ze me steunen. 'Bedankt meiden.'

Ze grijnzen. We beëindigen het gesprek over de jongen die we voortaan "douchebag" zullen noemen. Yara pakt haar telefoon om een leuk liedje op te zetten. De stem van Beyoncé klinkt in onze oren. We zingen het nummer zonder problemen mee. Er is geen beter gevoel dan dit: elk woord van je lievelingsnummer mee kunnen zingen met de mensen waar je het liefst bij bent.

Vijf liedjes later stoppen we ermee. Yara is naar Sem toegerend om met hem te voetballen. Hij schatert continu door de rare pasjes die Yara expres maakt. Nadia en ik zijn van de schommels afgegaan. We zitten nu op een bankje, iets verder op de speeltuin.

'Hoe was jullie dag eigenlijk?' vraag ik haar nieuwsgierig.

Ze haalt haar schouders op. 'Oh, niet zo heel bijzonder. Rens werd er zoals gewoonlijk uitgestuurd door zijn grappen en mevrouw der Kortse gooide haar koffie over een stapel papieren. Meer speciaals is er niet gebeurd vandaag. Behalve.. nou ja, natuurlijk was er een nieuwe docent voor wiskunde.'

Ik kijk op. Haar bruine ogen staren bezorgd terug. Onderdrukte beelden schieten door mijn hoofd.

'En?' vraag ik zacht.

'Ze was wel aardig.'

Ik trek mijn wenkbrauwen op. 'Ze?'

Ze glimlacht. 'Ja, de docent is een vrouw.'

Opgelucht haal ik adem. 'Mooi.'  

Mijn telefoon trilt. Wanneer ik het scherm ontgrendel zie ik een bericht van Facebook en een sms. Eerst bekijk ik de melding van Facebook: Kiara Visser heeft u een vriendschapsverzoek gestuurd. Ik hoef er niet lang over na te denken. Met mijn vinger klik ik op accepteren. Nieuwsgierig bekijk ik haar profiel. Het valt me meteen op dat ze veel vrienden heeft, maar liefst 672. Ik heb er zelf 286. Het is duidelijk wie er hier populair is.

Op haar profielfoto staat ze voor een spiegel geposeerd. Cassey staat naast haar. Aan de jurken, de make-up en het haar te zien gingen ze naar een feestje. Op haar andere foto's zie ik vooral haar vriendengroep en natuurlijk zijzelf. Ze is veel bij feestjes. Ik kijk verder, tot ik een foto van Kenzo zie. Hij staat grijnzend op de foto met Kiara. Beide hebben een beker drank in hun hand. Zijn arm is om haar heengeslagen.

Ze zijn vrienden? Verrast om mijn ontdekking kijk ik naar de datum waarin de foto is geplaatst. Het is kort geleden; niet meer dan twee weken. Ik vind het vreemd. Waarom vertelt Kiara me dat hij gevaarlijk is terwijl ze ondertussen vrienden zijn? 

'Waarom kijk je zo moeilijk?' hoor ik Nadia zeggen.

Ik sluit Facebook af. 'Oh, niks. Ik was gewoon even aan het denken.'

Voor ik mijn telefoon wegstop open ik het sms'je nog. Een 06-nummer komt in beeld, wat betekent dat ik hem of haar nog niet in mijn contacten heb staan. Ik hoef het bericht maar één keer te lezen of ik weet al wie het naar me heeft gestuurd.

Zie je hoe makkelijk het voor me is om in je leven te komen? Je vroeg of ik op school de baas ben en ik zei ja. Niet vergeten Elena. Niet vergeten..