Adam en Ivo zaten al een uur te wachten in de sneeuw. Ivo hield Elbert Jimmy Daan de eend stevig tegen hem aan. De eend was zijn beste vriend en hij kende hem al sinds hij klein was. Ivo kon alleen de naam Elbert JImmy Daan niet onthouden toen hij klein was en noemde hem daarom altijd Iko. Ivo voelde dat Iko het koud had en klemde hem onder zijn arm. Adam zat naast hem gezichtjes te maken in de sneeuw. Ze wachtten op een koets van koning Henry. In de koets zat een rijke edelman, die op weg was naar het kasteel nu Henry weg was. 'Adam ik heb het koud.' zei Ivo na een tijdje. 'Zullen we terug gaan naar de hut.' Ivo en Adam hadden een verlaten huis gevonden, waar ze nu hun huis van hadden gemaakt. Ze wilden namelijk nog een tijdje blijven in Dorsan, het was er rustig en niemand was echt naar hen op zoek. Ze hadden al een ervaring met ene Steve. Ze hadden hem gezien in het begin van de winter een paar weken geleden, maar waren heel hard weggerend. 'We wachten nog heel even oke.' zei Adam bibberend. Ze hadden zichzelf in hun mantels gewikkeld maar het was nog steeds koud. Iko kwaakte, waardoor Ivo geïnspireerd raakte en begon te zingen. 'Adam is de gevaarlijkste struikrover, niemand durft zijn naam te noemen. Handen omhoog of schiet. Je geld of je leven.' Adam keek op. 'Dat klinkt best leuk daar moet je aan werken als we weer terug zijn. Terwijl Ivo verder zong over het leven van een rover en Adam zat te dansen. Reed er een koets voorbij. In de koets zat een grote zak geld en vele juwelen. Op de bok zat Tommy en achterin naast het goud zaten Dave en Eric. Voor de koets reed Steve op een paard. Tommy praatte tegen Eric en Dave terwijl Steve om zich heen keek. 'Jongens.' fluisterde Steve na een tijdje. Tommy, Eric en Dave stopten met praatten en keken geïrriteerd naar Steve. Sinds Tommy hen had verteld over Kim en Steve hadden ook Eric en Dave een hekel gekregen aan Steve. Ze bleven stil en luisterde naar het geluid dat Steve hoorde. 'Je geld of je leven.' klonk het zingend uit een struik niet ver weg. 'Ik weet niet of we worden overvallen of dat er kinderen aan het spelen zijn.' zei Dave. Hij stapte uit de koets en keek om zich heen. 'We moeten het zekere voor het onzekere nemen.' zei Tommy. Hij wenkte Dave, die weer terug in de wagen ging zitten. 'Steve, als jij nou hier blijft en de struikrovers of kinderen gaat zoeken, gaan wij weg.' zei Tommy met een gemeen lachje op zijn gezicht. Steve keek hem verbaasd aan. 'Voor de zekerheid.' vulde Eric aan. Steve knikte en Tommy gaf de paarden de sporen. Terwijl ze weg reden hoorde Steve de 3 jonge mannen hard lachen. De wielen van de wagen knisperden in de sneeuw en de lach van de 3 werd steeds zachter naarmate ze verder wegreden. Steve snapte niet wat er zo grappig was en stapte van zijn paard. Hij hield het zwarte paard vast bij de teugels en liep zachtjes naar de struik waar het gezang vandaan kwam. 'Hallo?' vroeg hij onzeker. Het gezang stopte abrupt en Steve hoorde een eend. Hij schrok en zette een stap naar achter. Een man met kort donkerblond haar en een eend onder zijn arm stond op. Iets dat normale mensen erg abnormaal zouden vinden, maar Steve maakte het niet uit. 'Uhm, hallo?' zei Ivo terug. 'Was jij de persoon die aan het zingen was?' vroeg Steve. Ivo knikte. 'Je kan mooi zingen.' Ivo glimlachte. 'Dankje.' Steve zag nu pas dat Ivo een eend vast had. 'Heb jij een eend?' Ivo knikte en wees naar Iko die ongemakkelijk onder zijn arm heen en weer bewoog. 'Ja, hij heet Elbert Jimmy Daan.' 'Dat zijn veel namen voor een eend.' zei Steve. 'Klopt daarom noem ik hem Iko.' legde Ivo uit. Er klonk geritsel uit een struik en er viel wat sneeuw van de bladeren. 'Met wie praat je?' Adam stond op en keek met wie Ivo praatte. Toen hij doorhad dat het Steve was draaide hij zich om en nam de benen. 'Waar gaat je vriend naar toe?' vroeg Steve verward. 'Geen idee.' Ivo draaide zich om naar de kant waar Adam naar toe was gerend. Hij zag de zwarte mantel van Adam wapperen tussen de witte bomen. 'Waar ga je heen? Kom terug!' schreeuwde hij naar Adam. 'Ik doe niks!' riep Steve. Adam stopte met rennen, draaide zich om en rende terug naar Steve en Ivo. Door het sneeuwbed dat een minuut geleden nog prachtig glad en wit was, iep nu een spoor van voetstappen. 'Nou heren aangezien jullie geen gevaar zijn, moet ik maar eens achter mijn koets aan.' zei Steve. Adam keek hem verbaasd aan. Steve liep richting zijn paard, maar draaide zich toen om. 'Kennen jullie toevallig een Adam de mier?' Adam en Ivo keken elkaar aan. 'Ik ben Adam.' zei Adam langzaam. 'Oh.' Steve bleef even staan en dacht na. Wat moest hij nu doen? Hij besloot om Adam op te pakken, want dat was nu zijn baan. Hij liep terug naar Adam. Zijn voeten knisperden in de sneeuw en zijn adem maakte wolkjes in de lucht. Hij had nog nooit eerder een rover opgepakt en wist ook niet goed wat hij nu moest doen. Moest hij Ivo ook oppakken? En wat ging hij doen met de eend? 'Adam, ik ga je oppakken.' zei hij onzeker. Hij trok zijn zwaard en wees met de punt naar Adam. Adam liep geschrokken achteruit. Ik ga wel mee.' zei Adam met tegenzin. Hij zag in dat vluchten geen zin had. Ivo keek hem waarschuwend aan. 'Slecht idee.' fluisterde hij. Adam haalde zijn schouders op. 'Ik heb niet echt een keuze, denk ik.' fluisterde hij terug. 'Ik ga ook wel mee.' zei Ivo. 'Gezellig.' zei Steve. Ivo zette zijn eend op de grond en pakte zijn luid uit de struik. Steve sprong op zijn paard en zei dat Adam en Ivo naast hem moesten lopen. Daar luisterde ze naar en zo vertrokken ze naar het kasteel. Ivo's eend liep snel achter hun aan. Steve wist niet precies hoe hij naar het kasteel moest, maar hij zag de sporen van de wagen nog in de sneeuw. Dus die volgde hij maar gewoon in de hoop dat ze bij het kasteel uit kwamen. Toen het einde van het bos in zicht kwam vroeg Ivo aan Adam of ze niet gewoon weg konden rennen, maar Adam weigerde. Hij vertrouwde Steve.

Iets waar hij later spijt van kreeg. Ze zaten samen in de gevangenis.  Het was er kil en ze zaten met meerdere mensen in één ruimte. De volgende dag zou Adam berecht worden en het zag er niet goed uit voor hem. Ze hadden geen idee wat er met Ivo zou gebeuren en waar zijn eend was.  De muren waren van grote stenen gemaakt en al de gevangene zaten aan de muur vast met boeien. Af en toe liep er een ijskoude druppel smeltwater over de muur. Adam en Ivo hadden al een paar opmerkingen gekregen van mannen, die eruit zagen als moordenaars. Stiekem was Adam blij dat ze vast zaten anders hadden de mannen hun al in elkaar geslagen. Die nacht konden ze niet slapen. Ivo en Adam lagen tegen elkaar aan voor de warmte. Om de zoveel minuten schrok een van de twee wakker uit een nachtmerrie over hun lot.

Steve was al vroeg naar Tommy en Dave gegaan om te vertellen dat hij niet wilde dat zijn nieuwe vrienden de doodstraf kregen. De 3 edelen van Robert waren hier omdat Robert en Henry allebei niet thuis waren. Robert had Taylor de leiding gegeven omdat hij Tommy niet helemaal meer vertrouwde omdat hij Henry had bevrijd en Dave vond hij een grote mond hebben. Eric was al weer terug gegaan naar Roberts land want hij moest Taylor helpen. Het enige wat Tommy en Dave moesten doen was de koets naar Dorsan brengen en dan weer terug, maar ze hadden het veel te veel naar hun in in het kasteel van Henry en besloten om nog even te blijven. Ze hadden de wijn proviand de vorige avond al ontdekt en Steve had ze de hele avond gehoord. Ze waren dan ook erg geïrriteerd dat Steve hen zo vroeg kwam vertellen wat ze moesten doen. 'Wat moeten wij daar dan aan doen.' zei Dave, die op een luxe bank lag. De bank waar hij de avond daarvoor in slaap was gevallen. Hij had een kater en had geen zin om iets uit te voeren.'Ik weet dat de rechter jouw broer is Tommy.' zei Steve. Tommy rolde met zijn ogen. 'Waarom zou ik iets voor jou doen? En mijn broer is een hartstikke goede rechter dus als jouw nieuwe vrienden moordenaars zijn dan moet hij ze de doodstraf geven.' Steve zuchtte. Hij kon niks maken tegen Tommy. Hij was een beetje bang voor hem. Niet alleen voor Tommy, maar als je iets tegen Tommy zei kreeg je meteen ook ruzie met Dave en al de andere edelen van Robert. Hij snapte ook niet waarom iedereen ineens zo'n hekel aan hem had. Hij was altijd goed bevriend geweest met de edelen. 'Ik ga naar Kim.' zei hij uiteindelijk. Misschien kon Kim hem helpen met zijn dillema. Tommy vloog uit zijn stoel en Dave ging rechtop zitten. 'Is Kim hier?!' vroeg hij geschrokken. Steve knikte en liep de deur uit. Tommy rende achter hem aan en Dave volgde Tommy's voorbeeld. 'Breng me naar haar kamer.' beval Tommy. Steve keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. Tommy was niet zijn baas. 'Als jij met je broer praat.' Dave en Tommy keken elkaar geschrokken aan. Steve had nooit zulke ideeën en deed meestal gewoon wat ze zeiden. Tommy knikte ongeduldig. 'Breng me nou maar.' Steve glimlachte en liep de trap op.

Dave en Tommy waren achter Steve aangelopen door het hele kasteel. Ondertussen waren ze de kasteeltuin ingelopen. Steve wist dat Kim vaak 's ochtends de tuin in ging omdat Henry veel dieren had. Hij had gelijk. Kim stond bij een aantal geitjes in een stal. Normaal was ze buiten, maar de winter was enorm koud. Tommy rende bijna naar haar toe. 'Hallo.' zei hij toen hij naast haar stond. Kim schrok en draaide zich snel om. 'Hoe gaat het ermee?' zei Tommy zwoel. Kim keek hem vies aan en vertelde hem dat ze geen zin had in hem. 'Ik heb nu met Steve.' Buiten de schuur stonden Steve en Dave stilletjes naast elkaar te wachten tot Tommy terugkwam. Ze konden niet horen wat er binnen gebeurde en ontweken elkaars blikken. Tommy keek Kim geschrokken aan. Hij was nog nooit afgewezen door een meisje. 'Ik ben met een rede weggegaan Tom, ik vind je niet meer leuk.' Kim draaide weer terug naar de geitjes als teken dat het gesprek voorbij was.  Tommy voelde woede opborrelen. Hij was helemaal voor haar de kou in gegaan. Hoe kon ze hem zomaar vergeten en doen alsof ze nooit wat hadden gehad? Hoe kon ze Steve boven hem verkiezen? Hij probeerde zijn woede in te houden, maar jaloezie doet rare dingen met een mens. Hij hief zijn hand en sloeg Kim recht in haar gezicht. PATS. Klonk het door de schuur. Meteen schaamde Tommy zich. Hij had zijn eer geschonden, het ergste dat je kon doen als edelman. Een vrouw slaan was zwak. Kim begon te huilen en ging op de grond zitten. Steve keek net op dat moment door het raampje van de schuur en zag het gebeuren. Hij rende naar Tommy toe. Dave kwam achter hem aan en probeerde hem te tackelen, maar Steve sprong over zijn been. Steve pakte een bloempot, die bij het raam had gestaan, en sloeg die kapot op het achterhoofd van Tommy. Zand nestelde zich in het vette haar van Tommy. Hij probeerde zijn evenwicht te houden, maar kwam terecht tussen de geiten. De scherven vlogen alle kanten op en sneden in de handen van Steve. Dave begon te schelden en liep nu ook de schuur binnen. De geiten stonden verbaasd om de bewusteloze Tommy heen. Toen Davy dat zag werd hij echt boos. Hij maakte van zijn hand een vuist en stompte Steve in zijn maag waardoor hij dubbel klapte en in het stro viel. Toen opende hij het hekje van de geiten, tilde Tommy in zijn armen en liep terug naar het kasteel. 'Dit is nog niet voorbij.' zei hij dreigend tegen Steve. 

'Zeg maar als het pijn doet.' zei Kim. Ze zaten in de kleine kamer van Kim. Ze had haar lange blonde haar gevlochten en verbond de hand van Steve. Haar wang was rood geworden door de klap van Tommy. Steve die doorkreeg wat er gaande was keek haar onzeker aan terwijl ze zijn hand verbond. Kim probeerde juist zijn blik te ontwijken en focuste zich op het verband. Na een lange ongemakkelijke stilte begon Steve te praten. 'Waarom zeg je tegen iedereen dat we een relatie hebben?' Zijn ouders hadden hem altijd verteld dat hij niet met meisjes om moest gaan en dat zij wel een geschikte partner voor hem zouden vinden. Kim daarentegen kwam uit een rijke boerenfamilie en haar ouders hadden haar verteld dat ze iemand uit het dorp moest vinden om mee te trouwen. Steve trok zijn hand terug van Kim. Hij snapte niks van liefde en wilde er ook niks mee te maken hebben. Hij vond het alleen maar irritant. Hij liep boos de kamer uit. Toen Kim de deur dicht hoorde slaan, begon ze alweer te huilen. Ze had nooit weg moeten gaan uit haar dorp. Ze had Steve boos gemaakt. Niemand had ooit Steve boos gemaakt.

Het was ijskoud toen ze uit hun cel werden gehaald. Adam en Ivo werden ruw bij hun armen gegrepen en naar de rechter gebracht. In het kleine zaaltje waar "de rechter" zat, stond een grote houten tafel waarachter de broer van Tommy zat, Mark. Mark had hier totaal geen zin in en dat was te merken. Hij had een glas wijn in zijn hand en kerfde met zijn mes in de tafel. Aan de muur van de kamer hingen posters van mensen die Mark had berecht en mensen die werden gezocht. Ivo keek bewonderend naar de posters aan de muur. Op de posters stonden tekeningen van moordenaars, dieven en rovers. Sommige posters hadden een grote inkt streep er doorheen. Dit waren de mensen die Mark al had berecht. Meestal leefden ze niet meer. Adam en Ivo waren bijna aan de beurt. Op dit moment was Mark nog bezig een brede man met grote littekens in zijn gezicht te berechten. De man was een moordenaar vertelde Adam. Hij herkende hem namelijk. 'En wat hebt u  gedaan met de mensen?' vroeg Mark. De man met littekens lachte gemeen, waardoor zijn bijna tandloze gebit te voorschijn kwam. 'Ik heb 23 mensen vermoord. Ik sloeg hun schedels in en sneed hun kelen door. Ik stak ze tot ze rood kleurde.' Adam en Ivo keken elkaar geschrokken aan. Mark keek naar de moordenaar met een vies gezicht. 'Bedankt voor de details.' zei hij sarcastisch. 'Je krijgt de doodstraf.' Hij zette met zijn veer een streep door een poster waar de man op stond. 'Volgende.' zei hij daarna. De wachters duwde Ivo en Adam naar voren en liet hen knielen op de grond. 'Ik zei toch; slecht idee.' siste Ivo tegen Adam. 'Ik sterf liever als een rover dan dat mensen me niet meer herinneren.' 'He! Stil.' riep Tommy. Hij zat op de tafel naast Mark. Hij had een grote bult op zijn hoofd en zat hier duidelijk voor leedvermaak. Sinds Henry weg was en moest regeren over een land dat eigenlijk te groot was voor hem, hadden Tommy en zijn vriendjes Dorsan verandert in een afschuwelijke plek. Ze konden niet te drastische maatregelen nemen, want daar zou Henry terechtkomen. Maar ze veranderde andere dingen. Zo werd de doodstraf vaker uitgedeeld en werden gevangen slechter behandelt. Hij en zijn broer leken wel een tweeling. Mark stond op. 'Adam, jij bent een beruchte rover. Je wordt beschuldigt van moord en diefstal. Hiervoor krijg je de doodstraf.' Adam zuchtte. 'Ivo. Jij wordt beschuldigd van het helpen van een struikrover en het ontvluchten van een of andere Franse edelman. Hiervoor krijg je levenslang.' Tommy lachte tevreden. Dit was zijn manier om Steve terug te pakken. Hij wreef over de enorme bult op zijn achterhoofd bij de gedachte aan de bloempot. Mark gebaarde dat de volgende gevangen moesten komen. 'WACHT!' riep Ivo. 'Ik ben een minstreel.' Iedereen in de zaal keek hem verbaasd aan. 'Ik zag dat jullie nog vermaak zoeken voor een feest.' Tommy keek Ivo onderzoekend aan. 'Klopt.' Ivo begon te geloven dat dit echt kon werken. 'Ik kan voor jullie spelen.' Tommy en zijn broer wisselde een blik. 'Oke is goed, maar je kamer wordt wel bewaakt.' Van binnen juigde Ivo en Adam glimlachte naar hem. 'Ik heb mijn vriend Adam ook nodig.' Ivo dacht razendsnel na. 'Hij helpt met zingen.' zei hij een beetje onzeker. 'Oke. Vanavond mogen jullie blijven leven. Daarna zien we wel weer.'