Rosalinde

Ma is thuis, en eigenlijk wil ik niet dat ze me zo ziet. Ze is er heel erg op tegen dat er iemand als zijn alter ego door White Star banjert, en ik geef haar geen ongelijk. De schade die een wolf aan kan richten als hij goed kwaad is, is aanzienlijk.
Ik hoop dat ik wat credits heb opgebouwd doordat het me nog nooit eerder is overkomen en kijk haar kort aan als ik linea recta doorloop naar boven. Ze staat zo abrupt op dat haar stoel omvalt.
Ik zucht diep.

Eenmaal getransformeerd en omgekleed, wat iets trager is verlopen dan normaal omdat ik geen zin heb om naar beneden te gaan, loop ik uiteindelijk toch langzaam naar beneden.

Ma hoort me op de trap en merkt ook mijn getreuzel op. Ze zegt, en haar stem heeft een scherp randje: "Rosalinde, jij komt nu hier en gaat uitleggen wat er aan de hand is."
Als ze mijn complete naam uitspreekt, is het menens.

Instinctief besef ik dat ik beter niks kan zeggen over al mijn wederwaardigheden deze dag. Sowieso is een groot onderdeel daarvan een geheim van Vivian waardoor het niet aan mij is om dat te vertellen. Ik aarzel licht. Als ik haar aangeef dat ik het niet kan zeggen, weet ik gewoon dat zij daar niet mee akkoord gaat en het uit mij gaat trekken op de één of andere manier. Ik zal moeten liegen.

Ik buig mijn hoofd om de deur heen die ik zodanig opendoe, dat ook alleen mijn hoofd maar door de opening past. Alsof ik even een zinnetje ga zeggen en er daarna weer vandoor ga. Wat ook mijn plan is.
Ik zeg: "O hoi mam, een klein ongelukje in het bos. Niks aan de hand."
Zaak is om zo vaag mogelijk over te komen.

Volgens mij werkt het ook, want de strenge gelaatstrekken van mijn moeder a.k.a. alfa verzachten wat. Ze zegt -minder streng-: "O meisje toch, wil je erover praten?"

Uhm. Wat denkt mijn moeder nu precies dat er is gebeurd? Maakt niet uit, van mijn moeder kan ik wel wat schaamtevolle momentjes hebben, dus ik laat haar maar denken, wat ze ook mag denken. Ik zet een beschaamd gezicht en kijk wat naar beneden. Helaas kan ik niet op commando blozen. Ik zeg: "Nee mam, misschien later. Ik schaam me even teveel."

Nu ik haar duidelijk heb gemaakt dat het inderdaad precies is wat zij denkt dat het is, merk ik dat haar wantrouwen helemaal weg is. Ha, op haar moederrol inspelen werkt en is zeker weten een methode die ik ga onthouden. Nu ervoor zorgen dat ze mijn triomf niet ziet, dus schielijk trek ik mijn hoofd terug. Ik roep: "Doeg mam, ik ga naar Vivian." En dat ga ik natuurlijk ook doen, dus volgens mij heb ik nauwelijks gelogen net. Tjonge.

Zodra ik uit het zicht van het huis ben, begin ik te rennen. Ik heb net tijd verloren met treuzelen, die moet ik nu weer inhalen.
Ik loop de grot binnen en zie dat er niet veel is veranderd. Ik zie de mannen allemaal onbewogen rondhangen, en ik zie dat Vivian vlak bij Boris is. Ze heeft hem zover gekregen dat hij opstaat, en dat doet hij ook gewillig. Maar je merkt dat hij er niet bij is met zijn verstand en onwillekeurig bekijk ik nu alle mannen nauwkeurig. Want hier is wat raars aan de hand.

De bekende wachten van Isabel zijn altijd zo geweest, vanaf het prille begin dat ik ze ken. Niet eens zo heel lang geleden nu ik daarover nadenk. Het zal pas een jaar geleden in werking zijn gezet. Korter zelfs. Daarvoor heeft ze het altijd prima zonder wachten kunnen doen, al was ze toen ook veel meer afwezig dan het laatste halfjaar.

Is er nou precies onder mijn hoofd een scam aan de hand, waar ik niks van weet? En was niemand van plan mij daarover in te lichten? Ik moet ook alles zelf doen.

Ik kijk vluchtig naar de bekende gezichten en ga over op de nieuwe. Boris wordt helemaal onderzocht door Vivian, dus die is in goede handen. Bij Ezra zie ik opeens dat de slanke figuur met het vlammende lange haar die naast hem zit een vrouw is. Dat klopt ook. Bij elke nieuwe groep zat een vrouw, had Per gezegd. Dat zullen deze drie mannen en deze vrouw zijn. Maar waar is Minnie?

Als ik Vivian wil vragen of ze niet nog iemand anders heeft gezien, kijk ik eerst haar kant op en slik mijn woorden in. Vivian is voor de brute aanpak gegaan en zoent Boris met overgave.

Boris knippert met zijn ogen.