Max

Jocelyn begint aarzelend. Zoekend naar woorden. Wat mij een bepaald wantrouwen geeft, want is wat ze zegt ook wel echt waar? Of verzint ze ter plekke een verhaal?

"Ik ben hier een klein jaar geleden terechtgekomen. Ik zat ... niet lekker in mijn vel op dat moment, en Isabel heeft zich toen over mij ontfermd." Hierop zwijgt ze even. Zet haar gedachten opnieuw op een rijtje.

Ze kijkt me gepijnigd aan en ik ben ervan overtuigd dat ze zeker een bepaald trauma heeft meegemaakt in haar verleden. En dat spijt me voor haar. Maar haar woorden weten me nog niet helemaal te overtuigen, zeker omdat ze eigenlijk nog niks heeft gezegd, en ik knik haar blanco toe. Wachtend op de rest.

Weifelend gaat ze door: "Ik kom er nu pas achter wat voor monster ze eigenlijk is. Ze gebruikt mij als haar klankbord en ik heb gaandeweg met steeds meer afschuw haar steeds ijzingwekkender verhalen aangehoord. Ik wil hier weg, maar ik wil ook de mensen die in haar macht zijn niet aan hun lot overlaten. Onder andere de mensen van jouw groepje. Die zijn allemaal in White Star onder haar invloed."

Oké, dat is niet hoe ikzelf een compleet verhaal verteld zou hebben, maar niet iedereen heeft de kunst van het spreken zo te pakken als ik dat heb. Er mist behoorlijk wat informatie. Daarom begin ik met de belangrijkste vraag.
"Jij beschikt over soortgelijke krachten als Isabel. Wat kun jij?"

Ik ben me ervan bewust dat ik gebiedend klink, niet de minderjarige meid die ik pretendeer te zijn. Ik klink ook niet als mezelf, maar als iemand die droog is achter de oren. Als een persoon met gezag.
Het bevalt me wel.

Het valt toch enigszins op, want ik zie hoe Jocelyn me even fronsend aankijkt. Maar klaarblijkelijk is ze van plan om open kaart te spelen -zolang dat in haar straatje past-, en geeft ze antwoord. Hoewel ietwat traag, zegt ze, wetend dat ze een bom laat barsten: "Ik kan grote groepen mensen beïnvloeden met mijn gedachten."

Ze houdt nu haar mond en wacht met ingehouden adem op mijn reactie.
Ik stel niet teleur.

Ik zet een gigantische stap bij haar vandaan -want die afstand doet het hem-, en kijk haar met afschuw aan. Ik ben ontzettend geschrokken. Ik had iets dergelijks uiteindelijk wel verwacht, maar als je even goed nadenkt over wat ze zegt, betekend dit dat ze de wereld in haar macht heeft. Over een grote verantwoordelijkheid gesproken.
Haar gezicht betrekt en ze kijkt onzeker naar beneden. Angstig zelfs.

Ik zie opeens heel duidelijk dat deze prachtige vrouw misschien wel soortgelijke krachten heeft als Isabel, maar dat ze er compleet anders mee omgaat. Tenminste, als ze niet zelf onder invloed is van Isabel. Daarom stel ik terecht mijn vervolgvraag: "Waarom laat je je koeioneren door Isabel als jij zoveel sterker bent?"

"Ik weet niet of ik zoveel sterker ben. Mijn krachten zijn anders, uitgebreider. Fysiek ben ik in ieder geval niet sterker." Ik merk dat ze haar hand onbewust op haar keel legt en opeens voel ik een withete woede richting Isabel en alle schade die die verderfelijke vrouw bij iedereen in haar omgeving aanricht. Ik ben opeens zo bang voor mijn lieve Rosalinde die al haar hele leven onder die invloed doorbrengt.

Even snel als ik mijn stap achterwaarts heb gezet, zet ik hem vooruit, en sta vervolgens vlak bij haar. Ik leg een hand op haar schouder en zeg zacht: "Wil je me vergeven dat ik zo agressief was net. Ik zie in je ogen dat je oprecht bent en het goede wilt doen. Ik wil je graag bij ons plan betrekken. Ik hoop dat ik daarin geen fout maak."

De ogen van Jocelyn zijn inderdaad als een open boek. Ik zie de vreugde opvlammen. De opluchting. Ze zegt daarop eenvoudig: "Ik doe graag mee. Met onze gezamenlijke informatie zullen we toch wel tot een goede uitkomst kunnen komen?"

Net als ik knik en haar wil inlichten, zie ik haar slikken. Er moet haar nog iets van het hart, en dat doet ze graag gelijk. Ze zegt zacht, nauwelijks verstaanbaar zelfs -gelukkig ben ik een weerwolf met een scherp gehoor-: "Ik moet je nog wel iets anders vertellen. Iets belangrijks." Ze slikt opnieuw. "Ik ben geen weerwolf. Tenminste, dat denk ik. Ik heb me nog nooit kunnen veranderen."

Ik begin te beseffen dat zij niet iemand is waar iemand zich snel bij zal vervelen. Bommen droppen kan ze als de beste.