Rosalinde

Ik ga lekker. De poten van mijn tegenstanders zijn niet echt lekker trouwens, maar ik ben gewoon goed op dreef. Ik hap in de poten, de buiken, de onbeschermde delen, en ze kunnen me niks maken. Ik ben klein, maar watervlug. En zij zijn met hun grote lijven duidelijk niet wendbaar genoeg voor mij. Ik ben me er goed van bewust dat als ook maar eentje mij te pakken heeft, ik er geweest ben. Maar dat is van later zorg.

Er valt een wolf van de tegenpartij om, en hoewel dat natuurlijk een goede zaak is, komt hij daardoor met zijn grote kop vlak bij mij in de buurt. Ik zie hem daarvan bewust worden en zijn ogen vlammen even rood op voordat ze -voorgoed- breken. Daar kom ik goed mee weg.

Ze hebben hun focus niet op ons vechters gericht trouwens. Dom van ze, en handig voor ons. Anders weet ik dat het nu al anders afgelopen zou zijn. Wat niet is kan nog komen natuurlijk. Goed idee om míjn focus er daarom wel goed bij te hebben. Ik kijk vluchtig om, wat is hun doel dan?

Ik verstijf van schrik. Hoewel ik zo goed bezig ben, gaat het anderen beduidend minder geweldig af.
Dichtbij mij zie ik geen problemen: zowel Vivian als haar mate Joris vallen de flanken aan en weten daardoor zelf redelijk ongedeerd te blijven (had ik al iets over die verkeerde focus van de vijand genoemd?). Vlad en Michael zijn er helemaal achter gaan staan, en vallen onbeschermde achterkanten aan. Ik blijf wel bij de poten.

Maar uiteraard heeft mijn eigen mate een doodswens, en staat frontaal voor twee grauwende wolven. Eentje heeft een roodbruine pels en de ander een onbestemd grijs, maar doordat ze blijkbaar niet zo van badderen houden, lijkt het alsof ze allemaal dezelfde grauwe tint in hun vacht hebben.
Max staat verdedigend voor de twee kwetsbare vrouwen -waaronder mijn moeder- en dat zal wel een goede zaak zijn, maar waarom moet juist híj dat doen?

Ik link Mo en Kamiel, en gelukkig reageren ze dit keer wel. Hun gevoel van schuld stort zich als een waterval over me heen en ik schud mijn kop, die moet helder blijven. Hun schuld kan me nu niks schelen, als ze maar komen.

Ze zijn al dichtbij, en als ik de donkerbruine en lichtere bruine wolf de open plek op zie stormen, link ik mijn opluchting naar ze toe. En ik zeg er scherp bij: "Red Max."
Het 'of anders' hoef ik er niet bij te benoemen.

Als ze zien in welk lastig parket hij zich bevindt, zijn ze het gelukkig wel met mij eens. Terwijl wij met vier wolven de drie overgebleven vijanden in de pan hakken, zijn Mo en Kamiel net op tijd om Isabel te redden van een zekere dood.

Zonder moeite slachten ze de twee al zwaargewonde wolven af, en daarna werpen ze zich in het andere gevecht, die nu snel is afgelopen. Met twee 'verse' wolven erbij, is de strijd snel beklonken. De andere wolven delven niet alleen het onderspit, ze overleven het geen van allen onder de razende toorn van de twee nieuwkomers.

Ik heb geen aandacht meer voor ze. Ik ren naar Max en kniel bij hem neer. Ik stoot hem zachtjes aan met mijn snuit, en de opluchting is onbeschrijfelijk als ik merk dat hij zachtjes piept en beweegt. Hij leeft nog. Ik link hem toe: "Verander naar je mens, als dat lukt. Dan kunnen we je verzorgen."

Ik voeg zelf de daad bij het woord, en kniel nu als mijn mens bij hem.
Max heeft de kracht gevonden om ook in zijn alter ego te veranderen, maar dat is gelijk ook het laatste wat hij de komende tijd doet: hij heeft het bewustzijn verloren. Wat me alleen maar goed lijkt, want de beten en klauwende wonden waarmee hij bedekt is, zien er niet prettig uit. Om dat allemaal even niet te voelen, is een goede zaak.

In paniek kijk ik naar Vivian. Zij is ook weer haar mens, en is zelfs al aangekleed. Ze komt op me af met een lang T-shirt, die ik gehaast over mijn hoofd trek. Later zal ik haar dankbaar zijn dat ze haar prioriteiten op deze manier op orde heeft, maar op dit moment wil ik dat ze haar volledige aandacht aan Max geeft, en zich niet bezighoudt met bijzaken zoals kleding. Ik eis heftig: "Vivian, alsjeblieft: onderzoek hem snel!"

Ik heb spijt als haren op mijn hoofd dat ik niet wat beter op heb gelet in haar lessen. Als ik toen maar weet had wat mijn mate nu zou overkomen, zou ik dat zeker wel gedaan hebben. Nu ben ik compleet afhankelijk van Vivian, en ik ben ontzettend dankbaar dat zij aan mijn kant staat en het beste met me voorheeft.

Vivian blijft opmerkelijk beheerst onder de situatie, zeker gezien het feit dat ook zij onder de adrenaline zal zitten.
Ze zegt snel tegen Joris: "Lief, haal zoveel duizendblad als je kan vinden. Het zijn schermvormige planten met witte bloemetjes. Ze groeien hier overal."

Joris knikt en bedenkt zich geen moment. In zijn wolvengedaante vliegt hij haastig de open plek af en verdwijnt in het bos.

Vivian kijkt mij aan. Ze weet dat ik geen ogenblik van Max zijn zijde zal wijken. Ze geeft me een rugtas en zegt: "Pak twee shirts en scheur ze in fijne repen. Hiermee kunnen we zo de wonden verbinden."

De anderen zijn de vijandelijke wolven aan het ruimen. Zelfs Isabel helpt mee.

Jocelyn ligt doodstil, en heeft zo te zien niks meegekregen van het hele gevecht.