Anna liep met herhalende gedachten in haar hoofd toen ze de hal binnenstapte en per ongeluk de afslag eerder nam naar de juwelenkamer. Ze had liever in de spiegelkamer willen uitkomen, maar de deuren leken zo op elkaar dat ze zich had vergist.

Het was raar dat ze het eerst niet doorhad, maar vanaf dat ze de viterine inkeek en het lange, robijnen zwaard zag hangen, ze haar maag ineen voelde krimpen. Het lag zoals altijd schoon en in het midden op borsthoogte. Ze wist niet de geschiedenis achter het zwaard, behalve dat het de dood van haar moeder had betekend.

Achter haar voelde ze de aanwezigheid van iemand anders.

'Dit was niet haar,' zei een oude stem.

Anna draaide zich om en keek naar haar oma, die de moeder was van haar moeder. Ze had een ringetje in haar linker neusgat zoals gebruikelijk in hun familie en keek met starende ogen door de muur heen. Ze praatte waarschijnlijk gewoon in zichzelf, maar het brak een stukje in haar.

'Ik heb het horen gebeuren,' zei ze trillend, 'ze schreeuwde zo akelig.'

Oma schokte even en keek zoekend in haar ogen.

'Ik kon het horen aan je toespraak,' zei ze en ze ging naast Anna staan.

Anna voelde de stevige hand op haar jonge hand en balde het samen met haar in een vuist. Ze voelde sinds Julia's knuffel weer een warme gloed haar lichaam instromen. En voor een tijdje leefde ze weer vanbinnen. Ze hadden samen iemand verloren die hun lief had, iemand verloren die ze lief hadden.

Anna haalde de leugens van haar vader boven tot het klikte met herinneringen van haarzelf. En het klikte dieper in haar in een plek die ze de vorige weken probeerde zo hard te vermeiden.

Hij was een moordenaar.

'Het zwaard is gegeven door je moeder als huwelijkscadeau,' zei ze.

Het was stil. Anna was er niet bij met haar hoofd.

'Het was en cadeau van mijn moeder. Robijn staat in het teken van liefde en passie en ik dacht dat Maria dat nodig had.'

Oma keek om en bestuurde Anna's samengeperste wenkbrauwen. Ze staarde niet meer naar het zwaard de schoongemaakte houtenvloer op de grond. Oma vatte het op dat ze geen interesse meer had aan het verhaal.

'Waar denk je aan?'

'Hij heeft er te maken,' zei ze geheimzinnig om de woorden niet te hoeven zeggen. Ze probeerde zo goed als mogelijk niet haar stem te verheffen, maar het kwam er daar in tegen kreunend uit, alsof ze iets inhield. Anna grief dieper en dieper in de emoties die ze voelde, maar de woede doofde niet uit, maar werd daarentegen alleen maar heftiger.

'Wie?'

Vroeg Oma toen de deur twijfelend opende en de koning de twee ruggen naast elkaar achter het zwaard zag zitten. Hij voelde de gevoelens in de kamer zweven en herinneringen stromende naar binnen.

'Wat is er aan de hand?'

Anna had hem nooit met zo'n hoge stem horen praten. Het klonk grappig na de dagen van manipulatie en dominantie. Ze nam een paar diep ademhalingen en hief haar hoofd op. Tranen vielen naar beneden. Anna begreep niet dat ze verdrietig was om dit, maar toen kwam de gedachte binnen van haar zussen en broers.

Ze zouden het moeilijk krijgen.

'Het spijt me,' zei ze, 'het spijt me.'

Haar vader antwoordde met dezelfde angst als zij had gevoeld.

'Voor wat Ann?'

'Ik heb het zo dramatisch gemaakt,' loog ze.

Het voelde heerlijk hoe ze de scene zo naar zich toe kon trekken. Fascinerend hoe al die emoties veranderde om haar heen voor haar. Het liet haar macht zien en dat ze belangrijker was dan iedereen dacht. Ze was de koningin en ze moest dat uitstralen.

Oma probeerde Anna aan te kijken, maar Anna's blik was ver in haar achterhoofd. Ze knipperde voor een seconde niet.

'Anna kijk me aan,' zei hij.

Ze voelde een deel van medelijden en verdriet, maar schudde het af. Anna deed even haar mondhoeken omhoog, schudde haar hoofd en draaide langzaam om naar haar vader.

'Sorry,' herhaalde ze.

'Voor wat?'

Vroeg hij nog een keer. Hij kon er niet tegen dat er iets werd voor hem werd achtergehouden. Anna wist dat dat met een gevoel van onmacht te maken had.

'Voordat ik het heb laten gebeuren,' zei ze cryptisch. 

Anna het diepe in en de actie gaat beginnen! Sinds ik aan het schrijven ben merk ik steeds dat het verhaal langer gaat worden dan verwacht; sowieso een 25k, maar misschien tegen de 30k aan als ik op wat verhaallijnen en extra scenes uit mijn handen komen. We zijn nu in iedergeval op 8k en op een derde van het verhaal. 
Ik neem even een weekje of korter pauze in publiceren (door een grote edit die ik nog moet doen) en in het volgende hoofdstuk beginnen we aan het volgende deel: De Horizon.