De zon straalde feller dan de vorige dagen toen ze naar binnen liep. Het grote feest, de kroning was bijna aan het beginnen en ze zat vol spanning. De tafels in troonzaal, achter de eetkamer, waren gedekt met een overvloed aan verschillende hapjes; van verse garnalen tot aan zoete honingcake.

De gehele kamer werd versierd met vlaggen met de twee landen en wapenschilden van Hukorië en Zwassië het had een vereniging moeten symboliseren, had het niet zo geweest dat de band niet goed was. De bediendes liepen met dienbladen met wijnglazen erop en controleerde dat er niet teveel werd gedronken.

Anna had de vorige dagen besteed om zich af te leiden, of eigenlijk, om tot een bepaalde tijd aan andere dingen te besteden. Ze speelde mee met haar jonge broer en zusje en liet de mooiste jurken zien aan haar neef en nicht. Ze probeerde de neven en nicht van beide families te betrekken, maar uiteindelijk ging ze alleen om met de hukoriaanse kant. Voor goede redenen.

Daarnaast had ze veel tijd doorgebracht met het uitzoeken van jurken met Julia. Ze had tussen de jurken van haar moeder een mooie elegante jurk gevonden bedolven in edelstenen en goud. De jurk was zo zwaar dat Julia niet in haar eentje die jurk kon optillen, waardoor Peter, die al een hele tijd Anna en Julia in de gaten hield, ook moest meehelpen. Na dat de jurk misschien net iets te lang was, maar dat had ook iets chiques aan de achterkant, hoefde er maar een paar dingetjes aangepast te worden.

Ze las haar toespraak in haar hoofd en verbeeldde zich hoe ze de woorden ging zeggen vol macht en zelfverzekerdheid. Anna had haar goudkleurige jurk al aangetrokken en probeerde haarzelf de verbergen bij de muur, maar ze voelde elke moment bekeken en de spanning liep hoger en hoger op. Ze liep daarom maar alvast naar de troon om te wachten op de officiële kroning.

Er klonk een luide trompet. Anna stond op en wachtte tot de rest van de lijn van een aantal seconden was gestopt, waarna ze weer ging zitten. Oma, de meest verwante aan de kroon naast haarzelf, hield de kroon in handen en liep statig het rode tapijt op. Haar jurk was sober en een beetjes ouderwets, maar daardoor ook tijdloos. Het was typisch lang en het borduurwerk was in de hukoriaanse stijl.

Ze stopte een aantal meter voor haar en de menigte had zich verdeelt in twee rijen naast het tapijt. Anna keek haar oma aan, die een statige en kalme uitstraling had. Het was stil en alle aandacht was op haar gevestigd. Toen Anna haar oma diep in de ogen aankeek hoorde ze de woorden van haarzelf die ze een week geleden had uitgesproken: 'Hij heeft er mee te maken,' en wat ze in haar hoofd zei; 'hij moet weg. Voorgoed.'

Het was een beklemmende stilte en ze keek naar haar toespraak op het papier en probeerde de gedachtes in haar hoofd weg te krijgen door naar de verschillende mensen te kijken. Redelijk voorin was de prins van Riats met zijn familie. Hij was altijd geliefd geweest door haar vader, maar niet op een liefdevolle manier.

Ze zag aan de linker menigte een ander bekend gezicht. De ziener. De bekende ogen. Anna wilde naar haar nek grijpen, maar hield zich in en voelde dat haar nek bloot was. Hij voelde zijn ogen van tien meters afstand scherper in haar branden dan de eerste keer dat ze hem zag. Waarom was hij hier?

Anna pakte bekeken haar kroningstoespraak en schraapt haar keel.

'Ik ben trots op Hukorië,

Het land van de diamanten.

Het land van de hemel aanrakende bergen.

Het land dat ons gemaakt heeft tot wie we zijn.'

Anna zuchtte en maakte zich klaar om de andere, bijna onzin woorden uit te spreken.

'Hukorië is mijn moeders land. Maria leerde me de liefde en schoonheid van Hukorië en leerde me hoe ik voor het land en het volk moet leiden en zorgen. En mijn hart pompt van de liefde die ze mij liet zien.

Ik zal altijd bieden wat ik te bieden heb, tot aan het stromende bloed, de botten en de zenuwen in mijn lichaam.

En ik zal voor Hukorië zorgen omdat het mijn kind is.

Ons kind!

Ik zal iedereen leiden tot de juiste weg, tot de harmonie in het land, tot de harmonie tussen de mensen.

Ik voel me vereerd door jullie, die mij deze tittel hebben gegeven.

En daarvoor zal ik mijn best doen om waardig te zijn om vereerd te worden.

Als de zon vandaag, als de toekomst aan de horizon; zal ik jullie leiden!

Leve, Hukorië!'

Van achter werd luid het volkslied van Hukorië bespeeld en de menigte zong mee. Ze voelde zich onverslaanbaar en glorieus.

Ze boog en oma reek de kroon op haar hoofd. De gouden kroon was zwaarder dan verwacht en ze zakte met haar nek eventjes in. Anna wilde bijna meezingen met het volkslied maar stopte zichzelf en gaf een glimlachje.

De trompetten klonken weer als antwoord en nadat het officiële was gestopt klonk er gejoel. Iedereen werd naar de balzaal gebracht om te gaan dansen en drinken. Anna stond op en zwoeg met de zware jurk om iets lichters aan te trekken.