Na het avondeten liep ze naar boven om een tas te pakken en de ketting er in te stoppen. Ze twijfelde eventjes of ze hem moest om doen, omdat ze zo bang was dat haar iets zal overkomen. Maar haar gevoelens betekende teveel om ze te verstoppen onder een harnas van ruw diamant. Anna haalde een zomerjasje uit de meterslange kledingkast en brandde een olielampje.

Ze liep met het olielampje in haar hand haastig de trap af en kruiste de twee spelende kinderen. Anna voelde haar hand bonken.

'Moeten jullie niet zo naar bed,' zei ze tegen Emma en Tommy.

Ze keken beschuldigd omhoog.

'En jij dan,' zei Emma op een brutale toon.

'Ik moet nog even wat dingen doen,' zei ze toen Emma voorzichtig wegduwde om er langs te kunnen.

'Ik ga niet slapen,' zei Emma vasthoudend en ze zorgde met al haar kracht om Anna niet van de trap af te laten komen.

Tommy hield Emma stevig vast. 'Emma doe niet!'

Anna glimlachte als bedankje naar Tommy en stormde verder de trap af.

Beneden in de eetkamer waren alle kaarsen verlicht. De koning zat alleen aan het midden van de tafel voor het portret van zichzelf en haar dode moeder. Wanneer ze dichterbij kwam zag ze dat hij een glas rode wijn in zijn handen had.

'Goedenavond,' zei haar vader, 'heb je nog even?'

Anna ging tegenover hem zitten en gleed met haar ogen over het portret. Het was een mooi portret en het was duidelijk dat er dagen werk in had gezeten. Ze keek dan naar de wenkbrauwen van haar vader. Het portret en hijzelf leken sprekend op elkaar.

'Ja,' zei ze.

'We vergaderen twee keer per week, afgesproken,' zei hij. De vraag erachter was niet te bekennen en ze twijfelde of hij al zoiets had voorgesteld.

'Afgesproken,' zei ze twijfelend.

Ze liep verder, de gangen in en vermeed haar blik op de juwelenkamer die waarschijnlijk mooi was schoon gepoetst, want het rook fris. Daarna stapte ze de kasteeltuinen in richting het huis voor de soldaten en wachters.

Het was donker en fris buiten en de sterren en maan waren helder. In de tuin waren een aantal fakkels aangestoken voor de veiligheid en een paar wachters hielden in de gaten wie het paleis binnen en buiten kwam.

Aan de achterkant van het paleis sliepen de dienaren van de koninklijke familie. De soldaten, koks en ander dienaren hadden hun eigen huis waar ze aten en naar bed gingen. Ze hoopte daar Boris te vinden.

De hal was donker op een paar eenzame fakkeltjes na. Ze zag toevallig het bekende dienstmeisje weer die net de afwas van de bediendes keuken opruimde.

'Weet jij waar Boris is?'

Vroeg ze aan haar en het meisje wees naar achterin, waarin de slaapzaal was, maar hield even Anna's arm vast.

'Wat zei hij tegen jouw vanochtend?'

Ze stopte van schrik.

'Ik ken geen hukoriaans,' benadrukte het dienstmeisje.

'O dat. Hij zei dat hij het een eer vond.'

Met de schouders ontspannen en de route volgend vond ze Boris naar boven starend aan de hoek van de zaal.

'Kom hier,' fluisterde ze.

'Wat is er?' Zei Boris zo zacht dat ze het bijna niet kon verstaan.

Anna legde de olielamp neer naast Boris' bed en pakte de ketting uit haar tas. In het licht van de lamp was het net het kleine steentje te zien.

'Ik wil dat je de ketting weggooit,' zei Anna.

Hij slikte.

'Dat kan ik niet doen.'

'Ik kan hem niet aan,' zei ze smekend.

Ze probeerde de ketting op zijn hand te leggen, maar hij pakte hem niet aan. Boris keek in de plaats diep in haar ogen.

'Je hebt hem nodig.'

'Voor wat?'

Anna hield haar hand twijfelachtig omhoog. Het werd haar weer duidelijk dat ze nog veel te leren had.

'Ik kan dwars door je ziel heen kijken, net zoals iedereen. Wil je dat?'

'Misschien wel,' zei ze oprecht.

Ze moest denken aan de liefde die ze voelde toen Julia haar omhelsde en kalmeerde. Anna wist dat ze mensen nodig had om op te vertrouwen. Ze liet het vallen op zijn hand.

'Dat wil je niet,' zei hij, 'er zijn meer vijanden dan vrienden.'

Boris pakte de ketting beet en gaf het terug aan Anna. Ze pakte het steentje beet en voelde weer dat fijne vervelende gevoel.

'Je moet er mee leren omgaan,' zei hij.