De volgende weken gingen voorbij als een donkere droom en de dagen gingen in elkaar over. In de ochtend was er altijd het gevoel dat haar moeder nog leefde, maar bij het ontbijt was er altijd weer die realisatie dat ze er niet meer was.

Anna deed om de dag de ketting om en af, maar het werkte niet om beter te voelen.

De dagen met ketting waren makkelijk en versterkend. Ze leek wel alles aan te kunnen, was niet van slag en had eindelijk die controle op haar emoties die ze altijd wilde. In ruil daarvoor voelde ze niets, behalve de emoties die door alles door sijpelde, angst.

De dagen zonder ketting waren lang en vol verdriet. Elk uur voelde ze de schaamte van het moment toen alles gebeurde. Ze vond het makkelijker om te vertellen hoe ze voelde en te praten met Julia en Peter. In ruil daarvoor voelde ze zich naakt en kwetsbaar, alsof iedereen door haar gedachten heen kon kijken, ook degene waarbij ze het liever niet had.

Een lichtpuntje in die weken waren de komst van gasten, waarmee ze er een beetje uit werd gehaald. In de middag speelden Tommy en Emma vaak met een bal en dan deden er soms ook neven en nichten mee. Dat zorgde altijd voor een kleine glimlach op Anna's gezicht. Helaas kon ze door de velen onafgemaakte zaken niet teveel weg zijn.

Daarom was ze zoals nu veel in de werkkamer te vinden, om te lezen over kibbelende verre en minder verre familieleden over een stukje land dat toch duidelijk bij haar hoorde. Ze werd er misselijk van dat ze naar haar moeders dood alle kans namen voor hun eigen gewin.

Maar alles was beter dan het schrijven van de toespraken.

Haar toespraak voor de kroning was er eentje met veel schrappen, overnieuw schrijven, verbeteren en het steeds overnieuw laten herlezen door haar vader en schrijvers. Sommige kritiek begreep ze en voerde ze goed toe, maar anderen waren voor haar volstrekt onnodig, ingewikkeld of vreemd. Ze had bijna gezegd dat de schrijver maar zelf iets 'leuks' moest schrijven.

De toespraak van de begrafenis was een ander verhaal. Ze verzekerde iedereen dat ze geen kritiek wilde, omdat alles vanuit het hart geschreven moest worden zonder grenzen. Anna zei tegen haar vader dat ze het moest zien als een soort kunststuk.

Haar vader, Jacob, antwoordde natuurlijk met: 'dit is niet iets waar je je kunst talenten kan laten uitsloven'

Maar daarna had ze alle vrijheid om te schrijven, diep in haar hart te kijken.. En oneindig veel te huilen en gissen naar woorden die ze begreep. Soms zat ze uren in de werkkamer te peinzen, krassen en te bibberen met haar handen zonder dat er een woord op papier verscheen. Het was pijnlijk. En zo was het eindresultaat. Eerlijk gezegd wilde ze er niet meer naar omkijken, maar dat was onmogelijk als ze het goed wilde voordragen.

De deur werd geopend door een boodschapper.

'Er is nieuws uit Meron,' zei hij.

Anna draaide zich om. Er waren drie weken voorbij gegaan en ze had al geïnvesteerd in het kweken van nieuwe gewassen voor Meron. Nu moest alleen de bevolking van Meron er mee akkoord gaan.

'Vertel,' zei ze.

'Ze willen uw offer niet aannemen,' zei de boodschapper.

Anna voelde aan haar hals of ze iets om had, maar er was niets. Ze beet zenuwachtig op haar lip.

'Wat is hun reden?'

'Uw bloed mevrouw.'

Het was dus een Hukoriaan en Zwassiaan probleem. Het werd haar steeds duidelijker dat relatie tussen Zwassië en Hukorië niet zo goed en welvarend was als vroeger had gedacht. Iets wat blijkbaar ook was meegekomen het paleis in. Sinds de aankomst van de familie van mama's kant werd de sfeer gespannen als een strak metalendraad die de boel in plaats moest houden. De relaties waren verslechterd.

'Verdenken ze mij voor de vervloeking,' zei ze met opgeheven stem.

'Dat kan ik niet zeggen mevrouw,' zei hij netjes.

Hij werd langzaam weggestuurd door haar vader, die de deur onverwachts opende om haar te halen voor het gene wat haar zoveel verdriet en spanning had gebracht. Haar hart kopte in paniek.

'Anna, het is tijd,' zei hij.

'Is het tijd?'

Een vrolijk 1 april toegewenst! Hebben jullie plannen voor een leuke grap?