"Elias!" Yuuki klinkt verbaasd maar opgewekt als ze hij haar blikveld betreedt. "Wat doe jij nou hier?"
Elias glimlacht schaapachtig en voelt zich verschrikkelijk beschaamd als hij toegeeft dat hij de afgelopen weken niets heeft meegekregen van zijn omgeving - als je Saffiera niet meerekent als omgeving dan - en dat hij daar verandering in wil brengen. "Het wordt me steeds duidelijker dat er een kans is dat ik mijn queeste niet levend of compleet gezond zal kunnen volbrengen, dus ik heb besloten nog te genieten van het leven nu. Naast het trainen, bedoel ik," eindigt hij zijn monoloog.
"Ik ben blij dat je er bent, heb je inmiddels al gehoord van Zafux wat er aan de hand is?" glimlacht Yuuki lief, haar blik lichtelijk afwezig.
Bij wijze van een antwoord knikt hij bevestigend. "Net, moet ik eerlijk bekennen."
Ze zucht geïrriteerd. "Zafux!" roept ze naar de jongen die achter hem staat. "Hij mag dan redelijk afwezig zijn de laatste tijd, maar ik had van jou wel verwacht dat je het van de daken zou schreeuwen bij iedereen - zelfs degenen die het niet willen horen zouden het dan weten. Maar... nee dus, denk ik." Haar toon is veranderd van geïrriteerd naar verdrietig, en direct voelt hij hoe Zafux naar voren loopt om zijn vrouw te omhelzen. "Weet je, soms denk ik dat je er helemaal niet blij mee bent, dat ik zwanger ben. Dat is het, of niet? Anders had je het Elias wel eerder verteld." Ze heeft inmiddels tranen in haar ogen, en Zafux doet een verwoede poging om de tranen te drogen en te voorkomen dat er meer zullen vallen. "Lieverd je weet dat ik er dolblij mee ben, dat je ons een kind gaat schenken, en je weet ook dat ik heel veel van je hou, en dat ik je helemaal fantastisch vind, wat er ook gebeurt."
"Hij kreeg de glimlach niet van zijn gezicht af toen hij het me vertelde," voegt Elias daar aan toe, niet wetend hoe om te gaan met het meisje dat duidelijk huilt om niets.
"Oh," snuft Yuuki. "Mooi." Ze is bijna direct gekalmeerd en krijgt alweer een brede glimlach op haar gezicht. "Hoe gaat het met je, Elias? Je hebt het druk de laatste tijd hebben we gemerkt."
Hij grinnikt. "Druk is nog zacht uitgedrukt. Ik oefen de hele dag zowel mentaal als fysiek als gecombineerd, om maar in een zo'n goed mogelijk conditie te komen voordat ik de top der koningen wil gaan betreden. Maar het gaat allemaal prima met me. Hoe gaat het met jou, Yuuki? Hoe gaat het met jullie kind?" Hij probeert de conversatie zo vlug mogelijk weer te draaien in de richting van Yuuki en Zafux, die overduidelijk blij zijn dat ze weer meer mogen praten, precies zoals hij al had verwacht.
"Volgens de heelmeesters gaat alles helemaal prima! Ze zijn geestelijk erg sterk ontwikkeld en hebben geprobeerd te kijken welk geslacht ons kindje heeft, maar ze zijn het helaas niet met elkaar eens. Een aantal denkt dat het een meisje is, een aantal denkt dat het een jongetje zal worden. Het blijft dus een verrassing," vertelt Yuuki terwijl ze zachtjes over haar blote buik streelt. Zafux, die haar andere hand stevig in de zijne heeft geklemd, aait lieflijk over haar gezicht. "Met Yuuki gaat het ook allemaal goed," voegt hij er aan toe. "Je hebt tot nu toe nog bijna nergens last van, nee toch lieverd?" Hij klinkt direct bezorgd en Elias moet met moeite een glimlach onderdrukken om hoe verliefd de twee tegen elkaar aan het doen zijn. Het is bijna absurd hoeveel ze om elkaar geven. Hij denkt even aan Saffiera. Ze houden waarschijnlijk ongeveer net zoveel van elkaar als Zafux en Yuuki, maar hij is er trots op dat ze niet zo afhankelijk van elkaar zijn als het tweetal dat voor hem zit op het gigantische bed in Zafux' vertrekken. Yuuki's buik is nog niet flink gezwollen, merkt hij op als hij haar even onderzoekend bekijkt. Er is een zachte welving zichtbaar, maar door haar tengere bouw is het niet heel erg duidelijk dat ze al vier manen een kind draagt. 

Als hij de blik in Zafux' ogen ziet, besluit hij om hen even wat tijd alleen te geven. Hoewel hij de laatste tijd veel harder getraind heeft dan eerst, en hij - overduidelijk - niet veel heeft meegekregen van de mensen om hem heen, heeft hij wel begrepen dat het leven van Yuuki en Zafux op zijn kop is gezet toen ze trouwden en in verwachting zijn. Er is nu een grote kans op een erfgenaam in de familie Caelum, wat betekent dat Zafux over een niet al te lange tijd hoofd van Huize Caelum wordt. Dit kost ongetwijfeld veel tijd, nu hij alle kneepjes van het vak moet leren, wat betekent dat hij en Yuuki niet veel tijd samen hebben.
"Ik ga naar mijn vertrekken om nog wat mentale oefeningen te doen, een fijne avond nog," zegt hij dan ook met een effen gezicht.
Yuuki glimlacht dankbaar, alsof ze zijn beweegredenen begrijpt. "Veel succes, Elias. Wil je mijn groeten overbrengen aan Saffiera morgen?"
Hij knikt en grijnst. "Natuurlijk! Ik hoop jullie binnenkort weer eens te zien. Veel plezier samen!" Als Zafux opstaat om hem naar de deur te wijzen, schudt hij beleefd zijn hoofd. "Ik vind het zelf wel."   

De dagen vliegen voorbij, en sneller en sneller komt midzomerdag dichterbij. Het zal niet meer lang duren voordat hij de queeste naar de top der koningen zal moeten maken om zich te bewijzen voor de Stad van de Drakenrijders. Voor Arya. Een maan verandert in een week, die ene week verandert al vlug in een dag. Nog maar een dag heeft hij voordat hij zal beginnen aan de zware, levensgevaarlijke tocht. 
Nog altijd gaat niet elke combinatie van mentale en fysieke oefeningen goed, maar hij merkt wel dat de trainingen met Saffiera beter en beter gaan. Ze is een goede leermeesteres, al merkt hij wel dat ze meer en meer bezorgd begint te raken, wat niet altijd even bevorderlijk is voor haar humeur. 
"Sneller reageren, Elias!" Saffiera raakt hem met de zijkant van de scherpe speer een zijn zij, waardoor hij kort zijn evenwicht verliest. Gelukkig vindt hij het snel weer terug en weet hij in een mum van tijd weer rechtop en gefocust voor zijn lerares te staan, die in een wijdvallend zwart gewaad voor hem staat. Het lukt hem om de volgende drie slagen van de speer met gemak te ontwijken, en zelfs een aantal keer terug te slaan richting zijn vriendin, die er even gefocust voor staat als hijzelf. Hij weet niet waar het precies aan ligt - waarschijnlijk omdat hij beter is geworden in het een-op-een vechten - maar ze lijkt de laatste tijd veel sneller vermoeid te zijn dan dat ze eerst was. Daarnaast staan er donkere kringen onder haar ogen, een teken dat ze slecht slaapt. Nu het hem opvalt, verliest hij direct alle concentratie die hij bij elkaar had weten te schrapen. "Gaat het wel?"  vraagt hij bezorgd. Hij laat de speer zakken, en direct springt Saffiera naar voren, schopt hem met een simpele beweging onderuit en drukt de scherpe punt van de speer tegen zijn luchtpijp. Hij slikt als hij haar woedende gezicht ziet. "Laat. Je. Niet. Zomaar. Afleiden,"  bijt ze hem toe, maar haar stem trilt. Voorzichtig duwt hij de speer weg van zijn keel, en veegt hij een lading zweet van zijn voorhoofd. Saffiera laat het toe, terwijl haar gezicht verzacht. Zonder de verbeten uitdrukking valt het hem nog veel meer op hoe vermoeid ze er uit ziet. "Saffiera," zegt hij zacht, waarna hij in een vlugge beweging opstaat, de op de grond gevallen speer latend voor wat het is. "Wat is er aan de hand, midjeare?" Hij gebruikt een term uit een oud dialect in de buurt van Sforai, wat geliefde betekent. Hij slaat zijn armen om haar schouders heen, waaruit langzaam spanning vloeit als hij haar langer vasthoudt. Na een tijdje drukt Saffiera haar lippen vurig op de zijne, zoent hem alsof haar leven er vanaf hangt. "Asjeblieft, Elias, blijf bij me morgen,"  fluistert ze met een trillende stem, volledige buiten adem.
De glimlach die op zijn gezicht was verschenen door de innige kus, verdwijnt direct. "Je weet dat ik dat niet kan, Saffiera,"  zucht hij zacht. 

"Waarom niet, Elias? Als ik het aan mijn vader vraag weet ik zeker dat hij er mee instemt dat je het niet hoeft te doen, desnoods doe je het volgend jaar."  Ze trekt zich terug uit de omhelzing zodat ze hem aan kan kijken, maar nog altijd heeft ze haar armen om zijn nek geslagen. 

"Dat kan ik niet, dat weet je. Ik moet me bewijzen, en dat moet nu. Als ik het nu uitstel komt het er nooit van." 
"Wat maakt dat uit? Je hoeft toch niet meer weg, je kunt bij mij blijven hier als je niet meer bij Huize Caelum mag wonen, dat is geen enkel probleem! Je hoeft je eigen leven niet op het spel te zetten zodat ze hier in de Stad van de Drakenrijders anders naar je kijken, want ik hou van je Elias, is dat niet genoeg?" Haar stem klinkt boos, en haar gezicht draagt weer de felle uitdrukking die ze de laatste tijd wel vaker heeft tijdens de trainingen. 

"Ik moet me bewijzen tegenover Arya, lieverd, de rest van de Wildernes kan me helemaal niet schelen." 
Ze hapt geschrokken naar adem en trekt haar armen terug, waarna ze hem van zich afduwt. "Dus Arya is belangrijk, maar wat ik wil niet?" Met waterige ogen kijkt ze hem aan. "Arya is dood, Elias. Begrijp dat. Ze is dood en ze komt niet meer terug. Ik wel, Elias. Ik ben hier, ik sta voor je, ik leef!" Ze pakt zijn hand en drukt die tegen haar borst. Hij voelt de krachtige slag van haar hart door de stof van haar gewaad heen. "Mij kun je aanraken, je kunt tegen me praten en ik zal luisteren, Elias. Ik ben alles wat je nodig hebt!"  Een enkele traan loopt al over haar porseleinen wang, en het duurt niet lang voordat er meerdere volgen. 

"Ik heb het beloofd,"  antwoordt hij kortaf, geschokt dat ze die kaart durfde te spelen. "Ik had zomers geleden al beloofd dat ik voor haar zou zorgen, en dat is mislukt. Ik heb gefaald, me niet aan die afspraak gehouden."  Zijn stem breekt aan het einde van de zin, maar hij wil niet toegeven. Hij sluit kort zijn ogen en haalt een aantal keer diep adem voordat hij verder gaat met praten. " Ik kon die belofte niet waarmaken, en daardoor is ze gestorven. Ik moest voor haar zorgen, dat heb ik niet gedaan. Er is geen enkele kans dat ik ook deze belofte aan haar niet na zal komen, ik moet dit doen." 
Saffiera wendt haar hoofd af en kijkt teneergeslagen naar de grond. "Je hoeft nu niet meer voor haar te zorgen Elias. Je moet nu voor ons zorgen, dat is belangrijker dan die belofte." Haar stem is niet meer dan een zachte fluistering, het geluid komt maar amper boven het zachte geblaas van de wind uit. 

"Voor ons?" herhaalt hij verward, niet begrijpend welke kant ze op wil met haar uitspraak. 
" Voor mij,"  zegt ze, waarna ze hem met een indringende blik aankijkt. " En voor je zoon."  
Hij voelt hoe zijn ogen groot worden, hoe zijn hartslag eerst vertraagt, en dan uit alle macht gaat bonken dat hij het voelt slaan tegen zijn ribben. Hij kijkt haar volledig geschokt aan. 
"Wat?"  Meer dan dat krijgt hij niet uit zijn keel. Bedoelt ze nou echt wat hij denkt dat ze bedoelt?
Saffiera knikt, haar vuurrode haren uit haar gezicht strijkend, waarna ze met de toppen van haar vingers de tranen van haar wangen veegt. "Ja Elias,"  zegt ze, wat harder dit keer. "Je hebt het goed gehoord." Ze pakt zijn handen vast en duwt ze met de palm tegen haar buik. Door de dunne stof van haar gewaad voelt hij een lichte bolling onder zijn vingers. "Je hebt nu mij en je zoon om voor te zorgen. Ik draag je kind, en ik heb je nodig nu."  

¡Hola!
Misschien ben ik soort van terug van weggeweest, nu de examens klaar zijn! Waarschijnlijk niet, sorry :( Ik ga komende week gezellig met vrienden op vakantie, dan heb ik veel examenfeestjes en klassenuitjes, en dan ga ik gezellig nog een keer met vrienden op vakantie - Kortom ik heb het heel druk (Oh the irony). 
Ik hoop in Alicante (mijn eerstvolgende vakantiebestemming) een beetje te kunnen schrijven, maar ik weet niet of dat gaat lukken, mijn vrienden vragen namelijk veel aandacht, soms zijn het net huisdieren haha. 
In elk geval, dit was weer een update! Ik hoop dat jullie het leuk vinden, er komt nu eindelijk vaart in het verhaal. Denken jullie dat Elias de queeste zal maken nu Saffiera haar geheim heeft verteld? Zal hij bij haar blijven of zal hij toch vertrekken? Tell me what you think!
Muchos besos, Sanne