'De 5 strijders' las ik op het boek van mijn moeder. Plots werd er op mijn deur geklopt en snel stopte ik het boek in mijn tas. 'Ben je klaar?' vroeg mijn vader ernstig toen hij binnen kwam. Ik knikte en volgde mijn vader naar beneden. Hij had het moeilijk, dat kon ik zien. 'Je moet niet mee gaan als je niet wilt!'. Zei ik hem. Hij schudde zijn hoofd. 'Ik heb mijn beslissing gemaakt dus ik ga mee.' zwijgend stapten we de auto in. 'Heb je gedronken?' vroeg ik na een tijdje. Hij schudde onschuldig zijn hoofd. 'Je weet dat ik al een tijdje gestopt ben.' ik zag dat hij loog en keek hem aan. 'Papa waarom lieg je tegen mij? Ik weet dat je het moeilijk hebt maar je mag niet opgeven!' Hij wendde zijn blik. 'Je hebt me door zeker. Ah meisje maak je je maar niet druk om mij. Dit is iets wat je niet kan begrijpen.' ik keek hem boos aan.

'Je weet dat ik haar evenveel mis als jou, maar ik verstop het niet achter die stomme alcohol van jou!' nu was het zijn beurt om boos te worden. 'Hoe kun je nu zoiets zeggen Skylar!'
'Je had me gezegd dat je zou stoppen! Je hebt tegen me gelogen! Als je zo verder doet kom je nergens in je leven!' schreeuwde ik.
'Skylar luister! Sinds je moeder er niet meer is zie ik het nut niet meer van mijn leven en-'
Ik onderbrak zijn zin.
'Oh ja, wat ben ik dan van je? Denk je dat ik me wel red in mijn eentje? Dan heb je het mooi mis!' boos stapte ik uit de auto en sloeg zo hard ik kon de deur dicht. 'En wat ben jij van plan?' brulde mijn vader door het raam. 'Alsof jou dat iet kan schelen! Schreeuwde ik terug. 'Kom onmiddellijk terug jonge dame!' ik negeerde hem. 'Ik ga wel in mijn eentje. Ik red me wel!'
ik balde mijn vuisten en liep weg. Ik vloekte omdat ik doorweekt raakte door de regen, maar het zou ook dwaas zijn om snel nog naar huis te gaan achter een paraplu. Ah ja alles beter dan ruzie te maken met mijn vader. Soms haatte ik hem zo hard maar dat komt door zijn drank probleem.

Plots leek het te stoppen met regenen. Ik keek omhoog en zag dat iemand een paraplu boven mijn hoofd hield. Ik kon de persoon zijn gezicht niet zien door de reusachtige kap maar ik wist dat hij glimlachte.
'Helemaal alleen op stap?' vroeg hij. Ja, zie je niet hoeveel plezier ik heb helemaal in m'n eentje in de regen?' Felix schudde lachend zijn hoofd. 'Vind je het dan niet erg dat ik je niet meer alleen laat en met je mee ga?' ik knikte. 'Dat is zeer vriendelijk.'
Felix gaf me zijn arm en ik nam hem aan. Samen liepen we onder de paraplu weg.

'En naar waar gaan we?' vroeg Felix na een tijdje. 'Naar het kerkhof.' mompelde ik. 'Ga je haar gaan bezoeken?' ik knikte en de sfeer werd onmiddellijk anders. 'Je moet niet mee gaan.' zei ik. Felix haalde zijn schouders op. 'Alles beter dan dat verdomde tehuis!'

Felix was al heel zijn leven een wees en ook mijn aller beste vriend en geloof me als ik zeg dat het niet meer was dan dat. Hij steunde me toen mijn moeder stierf en zorgde dat ik er niet meer aan dacht.

'Ben je weggelopen?' vroeg ik dan om de stilte te verbreken. Hij knikte. 'Ik moest even weg!'

*****************************hi Guys!
Ohnee komt het nog goed tussen Skylar en haar vader? Als je dat wil weten moet je verder lezen! ;)

Maar al heel erg bedankt dat je de moeite doet om mijn boek te lezen! Ik weet dat dit stuk nog niet zo spannend is maar dat komt nog! Dat beloof ik.

En laat zeker een reactie achter want dat is zo leuk om te zien! (Een stem mag ook natuurlijk)
Veel leesplezier!!!! <3