Ik werd wakker in een mistige ruimte. 'Felix?' geen antwoord. 'Felix waar ben je?' ik wilde hem zoeken maar het leek wel of ik niet meer kon bewegen. Plots zag ik in de verte een schim. Het droeg een grote mantel met een enorme kap waardoor ik de persoon eronder niet kon zien.

'Skylar! Je moet me helpen.'

Die stem. Ik herkende hem. Een vrouwelijke zachte stem. Ik droomde. Dit kon niet waar zijn. Het was onmogelijk.
'Wat wil je dan dat ik doe?' vroeg ik nog steeds onzeker.

'Help me door het spel te overleven en een uitgang te vinden dan zal ik snel terug bij je zijn.'

'Maar hoe...?' de vrouw deed langzaam haar kap uit maar net voor ik haar gezicht zou zien vervaagde ze.
'Nee ga nog niet ik heb je nodig!' gilde ik.

Daarna vervaagde de mist net zoals de vrouw, mijn moeder.

Plots stond ik in een open veld. 'Felix!' riep ik luid toen ik zag dat hij er niet was. Maar hij kwam niet.

Pas toen ontdekte ik twee heldere blauwe ogen die me vanaf een afstand aan staarden.  'Wie ben je?' vroeg ik. Het meisje kwam dichter en negeerde mijn vraag. 'Ben je een van de vier?'
Ik keek haar vragend aan. 'Wat?' het meisje had haar blik op het boek -dat ik nog steeds bij me had gericht. 'Je bedoelt de vijf.' verbeterde ik haar. Ze schudde haar hoofd. 'Laat maar je begrijpt het duidelijk niet.' ik haalde mijn schouders op. Waar was ik in hemels naam beland?